🌤️ ตอน: ลมหายใจที่มีแค่เรา *•.¸¸♪ ♡*
2130 คำ
✥ ยืดเวลาที่แสนอบอุ่นให้ยาวนานขึ้น เพื่อให้ลินาและหมอภาคินได้ใช้เวลาเหมือนคนธรรมดาอย่างแท้จริง..
✥ ไม่ต้องมีศัตรู ไม่ต้องมีอาวุธ มีแค่เสียงหัวเราะ หิมะ และกลิ่นขนมปังที่อบอวลไปทั้งห้อง
✥ หลังจากคำว่า “ฉันรักคุณ” ลอยผ่านอากาศ
ภาคินยืนนิ่งอยู่กลางห้อง ถือถ้วยกาแฟไว้แน่นเหมือนกลัวมือจะสั่น
✥ คำพูดจากหญิงสาวบนเตียงยังวนอยู่ในหูเขา “หมอภาคิน..ฉันรักคุณ”
✥ เขาค่อยๆ เดินกลับมาหาเธอ วางถ้วยกาแฟลงข้างเตียง ก่อนจะทรุดตัวนั่งลง
“พูดอีกทีสิ..”
✥ เสียงเขาเบาราวกระซิบ แต่เต็มไปด้วยแรงหวัง
✥ ลินาหัวเราะเบาๆ แล้วโน้มตัวมากระซิบใกล้ใบหู
“ฉันรักคุณ..คุณหมอขี้แกล้ง”
✥ ภาคินหลุดหัวเราะจนเธอหัวเราะตาม แล้วเขาก็โอบเอวเธอไว้แน่นราวกับอยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้ แต่เวลายังเดินต่อ..ในจังหวะที่สวยงามที่สุด
✥ เวลาอาหารสาย ≖ ครัวขนาดเล็กในห้องพักบนเขา ลินาใส่ผ้ากันเปื้อนที่ยาวเกินตัวนิดหน่อย ก้มหน้ากำลังหั่นขนมปังอย่างตั้งใจ
✥ ภาคินยืนอยู่ข้างหลัง คอยเทไข่ใส่กระทะและแอบมองเธอผ่านไอน้ำที่ลอยขึ้นจากหม้อซุป
“ระวังนิ้วด้วยนะครับคนไข้”
✥ เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงคุณหมอ แต่ยิ้มเจ้าเล่ห์ไม่แพ้คนขายของตลาดนัด
“ระวังคุณหมอมากกว่ามั้งคะ..”
✥ เธอหันมายิ้ม แล้วเอาขนมปังจิ้มซุปมาป้ายจมูกเขาเล่น
“โอ๊ย!” ภาคินร้องออกมาพร้อมหัวเราะ แล้วคว้าช้อนซุปมาไล่เธอทั่วครัว
✥ เสียงหัวเราะดังทั่วห้อง กลิ่นซุปและขนมปังอบลอยตลบ
✥ มันไม่ใช่มื้อเช้าหรูหรา..แต่มันคือมื้อแรกที่พวกเขา รู้สึกเหมือนบ้าน
✥ เที่ยงวัน ≖ กลางหิมะบนลานไม้หลังห้องพัก หิมะตกบางเบา แสงแดดอ่อนๆ ละลายปลายเกล็ด
✥ ลินาสวมเสื้อโค้ทยาวสีขาว ผ้าพันคอสีน้ำตาลไหมพรมแนบคอ เธอยืนเงยหน้ารับแสงเหมือนแมวอุ่นแดด
✥ ภาคินเดินมาพร้อมถุงมือหนา ยื่นถ้วยโกโก้อีกถ้วยให้เธอ
“เดี๋ยวลมจะตีปอดนะ ถ้าไม่ระวังจะต้องให้หมอเช็กร่างกายอีก”
“ระวังจะโดนหิมะเช็คหน้านะคะ”
✥ เธอว่า ก่อนจะคว้าหิมะกำเล็กมาปาใส่เขาเต็มอก
✥ ภาคินอ้าปากค้าง
“เธอเริ่มก่อนนะ..”
✥ ไม่กี่วินาทีถัดมา ทั้งสองก็วิ่งไล่กันบนลานไม้หิมะปลิวกระจาย เสียงหัวเราะดังกว่าเสียงลม..ความสุขดังกว่าเสียงอดีต
✥ และหัวใจทั้งสองดวง..เต้นพร้อมกันในอุณหภูมิหนาวที่สุดของโลก
✥ ในจังหวะที่ลินากำลังจะล้ม ภาคินก็วิ่งมาคว้าไว้ได้ทัน ทั้งสองล้มลงบนหิมะพร้อมกัน เธอทับอยู่บนตัวเขา พวกเขาหัวเราะหอบ..และสบตากันเงียบๆ
✥ ทุกอย่างรอบตัวเงียบลง เหลือเพียงเสียงลมหายใจช้าๆ ใกล้กัน
✥ ความอบอุ่นจากอ้อมแขนที่กอดแน่นขึ้น เหมือนคำพูดที่ยังไม่พูดก็เข้าใจกันแล้ว
✥ เช้าวันนั้น..คือวันแรกที่พวกเขายิ้มกันโดยไม่มีอะไรค้างคาในใจ
✥ ไม่ใช่เพราะทุกอย่างถูกแก้ไขแล้ว..แต่เพราะพวกเขาพร้อมจะ “เริ่มใหม่”
✥ ไม่ใช่ในสนามรบ แต่ในหัวใจที่มีอีกคนอยู่ข้างๆ
✥ บทสนทนาใต้ผ้าห่ม ช้า, เงียบ, ลึกซึ้ง คำถามที่ไม่ได้ต้องการคำตอบทันที..แต่เพียงเพื่อให้ “หัวใจ” ของทั้งคู่ได้พูดแทน
=> ถ้าฉันวางมือจากทุกอย่าง..
✥ ค่ำคืนที่สอง หลังจากวันที่หัวใจได้พัก
✥ ลินานอนอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกับภาคิน แสงจากเตาผิงสลัวสะท้อนผิวแก้มของเธอเป็นเงานุ่มนวล
✥ ภาคินนอนหันหน้าเข้าหาเธอ แขนของเขาคล้องรอบไหล่เธออย่างหลวมๆ
✥ มือเขาลูบหลังเธอเป็นจังหวะนิ่งๆ ช้าๆ คล้ายกล่อมให้เธอหลับ แต่ก็คล้ายเขาเอง..กำลังคิดอะไรบางอย่างที่ลึกเกินกว่าจะพูดออกมาง่ายๆ
✥ เธอหลับตา..แต่ไม่หลับ
✥ เสียงเตาผิงแตกเบาๆ กับเสียงลมหายใจของพวกเขา..คือสิ่งเดียวที่ดังอยู่ในห้องพักบนเขา
✥ แล้วเขาก็พูดขึ้น..เบา ราวกับพูดกับตัวเอง
“ถ้าฉันวางมือจากภารกิจ..วางจากข้อมูลลับ, พันธมิตร, หน้าที่, และสงคราม..เธอจะกล้าเริ่มต้นกับฉันไหม?”
✥ ลินาค่อยๆ ลืมตา คำถามนั้น..ไม่ใช่แค่คำถาม
แต่มันคือประตู ประตูที่เปิดไปสู่ชีวิตอีกฟากที่เธอไม่เคยกล้าก้าวเข้าไป
✥ เธอไม่ตอบในทันที แต่ขยับตัวเข้าไปใกล้อกเขามากขึ้นอีกนิด หน้าผากเธอแนบอกเขา และปลายจมูกได้กลิ่นเสื้อยืดเขาที่มีกลิ่นสบู่จางๆ
“ฉันไม่กลัวจะเริ่มต้นกับคุณ”
✥ เธอพูดเบาๆ ราวกับกลัวว่าความเงียบของโลกจะสลาย
“ฉันแค่กลัว..คุณจะเสียใจที่เลือกฉัน”
✥ ภาคินเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยกมือแตะแก้มเธอเบาๆ บังคับให้เธอเงยหน้ามาสบตาเขา
“ถ้าฉันจะเสียใจอะไรในชีวิตนี้..คงเป็นแค่ตอนที่ฉันเกือบจะไม่ช่วยเธอไว้ในวันนั้น”
“ลินา…ฉันเคยรักษาคนไข้มากมาย
แต่ไม่เคยมีใครที่ทำให้ฉันอยากเป็นคนธรรมดาไปทั้งชีวิต แค่เพื่อจะได้นั่งกินข้าว..นอนกอด..และไม่ต้องหันกลับไปมองว่าใครตามมา”
✥ เธอกัดปากแน่น น้ำตาเอ่อขอบตา
“ฉันเคยคิดว่าฉันไม่เหมาะกับคำว่า ‘อนาคต..‘”
“แต่ถ้าฉันจะมีวันพรุ่งนี้กับใครสักคน..
✥ ขอให้เป็นคุณนะ หมอของฉัน”
✥ เขาก้มจูบหน้าผากเธอแนบแน่น ไม่มีคำสัญญา
ไม่มีแผนการ มีเพียงการเลือกกัน..ซ้ำแล้วซ้ำเล่าใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน ในคืนที่สอง
✥ สองหัวใจที่เคยเป็นอาวุธ..กลับกลายเป็นที่พักพิงของกันและกัน และครั้งนี้..ไม่ใช่เพียงเพื่อรอดชีวิต
แต่เพื่อใช้ชีวิต อย่างแท้จริง
✥ ถึงเวลาพาพระ นางของเราเข้าสู่ รุ่งเช้าแห่งความหวัง ที่ไม่เร่งรีบ ไม่ตึงเครียด แต่เต็มไปด้วยแสงอ่อน ความอ่อนโยน และความตั้งใจจะ “มีชีวิตคู่” ที่ไม่ต้องหลบซ่อน ไม่ต้องมีหน้ากาก และไม่ต้องเลือกระหว่าง “รัก” กับ “โลกใบนี้”
=> เช้าที่โลกเริ่มต้นใหม่..ในชื่อของเรา
✥ รุ่งเช้า - บนยอดเขาที่ขาวโพลนด้วยหิมะ
✥ เสียงนกร้องแผ่วเบา แสงแดดอ่อนๆ ลอดผ่านม่านผ้าโปร่ง
✥ ภายในห้องยังเงียบสงบ มีเพียงเสียงลมหายใจสม่ำเสมอสองจังหวะ เคลื่อนไปพร้อมกันบนเตียงเดียว
✥ ลินาค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้า เธอไม่ได้ตื่นเพราะนาฬิกาปลุก
✥ แต่เพราะความรู้สึก อุ่นเกินไป จนเหมือนกำลังนอนอยู่ในอ้อมกอดแสงแดด
✥ เมื่อหันหน้าไป เธอก็พบว่าความอบอุ่นนั้นมาจาก ร่างของหมอภาคิน ที่นอนหันหน้าเข้าหาเธอ
✥ ดวงตาปิดสนิทอย่างสงบ แต่แขนยังโอบเธอไว้แน่นไม่เปลี่ยน
✥ ลินายิ้มเบาๆ ปลายนิ้วเธอแตะกรอบหน้าเขาช้าๆ ก่อนกระซิบเสียงแผ่ว
“ตื่นได้แล้วค่ะ..คุณหมอของฉัน”
✥ ภาคินลืมตาอย่างไม่ตกใจ เหมือนเขาตื่นก่อนแล้วแต่แกล้งหลับอยู่
✥ เขายิ้ม “เสียงเธอ..ดีกว่ากาแฟตอนเช้าอีก”
✥ เธอกลอกตาเล็กน้อย “ฉันว่าฉันต้องต้มกาแฟเองจริงๆ แล้วล่ะ”
“งั้นฉันล้างแก้วก็ได้ เราแบ่งกัน”
“แบ่งแค่งานเหรอ?”
✥ เธอถามเบาๆ แต่แววตาจริงจัง
“หรือเราจะแบ่งกันทั้งชีวิตเลยดีไหมคะ”
✥ ภาคินนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพลิกตัวนอนหงาย มองเพดานอย่างคนที่กำลังวางแผนชีวิตแบบจริงจัง
“โอเค..ข้อเสนอจากบอสมาเฟีย ต้องรับไว้แบบมืออาชีพ”
✥ เขาจับมือเธอไว้แล้วพูดช้าๆ แต่มั่นคง
“หลังจากเรื่องทั้งหมดนี้..ฉันอยากไปอยู่ที่ไหนเงียบๆ สักแห่ง
✥ เปิดคลินิกเล็กๆ ดูแลคนในชุมชน ห่างจากอาวุธ ห่างจากการเมือง”
“แล้วฉันล่ะ..” ลินาถาม “คนอย่างฉันจะอยู่ในคลินิกเล็กๆ ได้เหรอ”
“ได้สิ” เขายิ้ม “เธออาจจะดูแลด้าน ‘การรักษาความปลอดภัย’
✥ แถมยังชงกาแฟเก่งด้วย..”
✥ เธอหัวเราะ
“..และเป็นคนที่ฉันอยากกลับบ้านไปหาทุกวัน”
✥ เงียบไปครู่หนึ่ง
✥ ภาคินขยับตัวลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง มองออกไปนอกหน้าต่าง แล้วพูดต่อเสียงเบา
“เราแต่งงานกันไหม..หลังจากที่เธอหายดี?”
ลินาหันมามองเขาเต็มตา เงียบงัน ริมฝีปากไม่ขยับ แต่หัวใจเต้นดังพอให้เขาได้ยิน
✥ เธอค่อย ๆ พยักหน้า แล้วคลานตัวขึ้นมาซบอกเขา “ค่ะ..
✥ สัญญานะ ว่าจะไม่มีวันไหนที่คุณต้องเลือกอะไรที่สำคัญกว่าฉันอีก”
✥ เขากอดเธอแน่นกว่าเดิม
“ไม่มีวันไหน..และไม่มีใครอีกแล้ว”
✥ เสียงแจ้งเตือนเบา ๆ ดังจากเครื่องมือสื่อสารข้างเตียง
✥ แต่ครั้งนี้..มันไม่ใช่ “ภัย” มันเป็นข้อความจากเครือข่ายที่เชื่อถือได้
“พื้นที่ปลอดภัยได้รับการรับรองแล้ว ข้อมูลในแฟลชไดรฟ์ถูกรักษาไว้โดยระบบป้องกัน 3 ชั้น”
“พร้อมเมื่อใด..คุณสองคนสามารถตัดสินใจว่าจะเปิดเผยมันต่อโลก หรือใช้มันเพื่อเปลี่ยนอนาคตในแบบที่คุณต้องการ”
✥ ภาคินหันมามองลินา
“ถ้าเธออยากอยู่เงียบๆ กับฉัน เราจะไม่เปิดมัน
แต่ถ้าเธอยังอยากเปลี่ยนโลก..ฉันจะยืนข้างเธอเหมือนตอนที่ยืนข้างเตียงผ่าตัด”
✥ ลินามองหน้าต่างที่มีหิมะขาว..แต่ท้องฟ้าใส
เธอจับมือเขาไว้แน่น
“ฉันไม่อยากเปลี่ยนโลกอีกแล้ว…”
“…แค่เปลี่ยนชื่อเรา จาก ‘เป้าหมาย’ กับ ‘หมอ’
✥ ให้กลายเป็น ‘คนรัก’ ที่อยู่กันจนแก่ — เท่านั้นเอง”
✥ แผนชีวิตไม่ได้มีตารางเวลา แต่มีชื่อสองชื่ออยู่ในทุกแผน ลินา & ภาคิน
..“”ในบ้านหลังเล็ก/ในคลินิกกลางหมอก..
และในหัวใจที่เคยผ่านสงครามแต่ยังกล้าเริ่มต้นใหม่
กลางหิมะ..ในคืนที่ไฟในใจไม่อาจดับ
=> ค่ำคืนหนึ่ง – ห้องพักอุ่นในกระท่อมไม้กลางเขา
✥ ภายในห้องมีเพียงเสียงเตาผิงแตกเบาๆ กับเสียงหัวใจสองจังหวะที่เต้นใกล้กันมากขึ้นทุกขณะ
✥ หลังอาหารเย็น และบทสนทนาเรื่อง “บ้านในอนาคต”
✥ ลินาและภาคินนั่งอยู่ด้วยกันบนโซฟา โอบผ้าห่มผืนใหญ่ไว้ด้วยกันในความเงียบที่แสนสบาย
✥ ภาคินเอื้อมมือไปแตะผมเธอเบาๆ สายตาเขาจริงจังขึ้นอย่างช้าๆ ไม่ใช่ด้วยเร่คะ..
✥ แต่ด้วยความโหยหา ความปรารถนาที่เก็บไว้ตั้งแต่คืนแรกที่เขาเกือบสูญเสียเธอ
“ลินา..”
✥ เสียงเขาเรียกชื่อเธอแผ่วเบา เหมือนกลัวทำลายบรรยากาศ
✥ เธอหันมามองเขา รอยยิ้มบางคลี่ที่มุมปาก…แต่สายตานั้นไม่หลบสายตาเขาอีกต่อไป
“คืนนี้..อย่าเป็นหมอเลยนะ”
✥ เธอกระซิบ
“เพราะฉันไม่อยากให้คุณแค่รักษา
✥ ฉันอยากให้คุณ รู้สึก ทุกอย่าง..พร้อมกับฉัน”
✥ ภาคินโน้มตัวมาใกล้ มือเขาสอดเข้าที่ท้ายทอยเธออย่างแผ่วเบา
✥ ริมฝีปากแตะกันเบา ๆ
..หนึ่งครั้ง..แล้วสอง..และไม่หยุดอีกเลย
✥ ลินาขยับตัวขึ้นคร่อมตักเขาโดยไม่มีความลังเล
✥ เสียงเสื้อถักของเธอเสียดสีเบาๆ กับเสื้อยืดบางของเขา จังหวะหายใจเริ่มไม่สม่ำเสมอ
✥ มือของเขาลูบแผ่นหลังเปลือยเปล่าภายใต้เสื้อคลุมไหมช้าๆ จนเธอเผลอสะท้าน
✥ เธอเลื่อนริมฝีปากลงที่ลำคอเขา ไล้จนถึงกระดูกไหปลาร้า แล้วกระซิบเบาๆ ข้างหูเขา
“ฉันยังมีรอยแผลที่คุณเคยเย็บ..แต่คืนนี้ ฉันอยากให้มันมี ‘รอยจำ’ ที่คุณสร้างไว้..ด้วยมือเปล่า”
✥ เสียงลมหายใจของภาคินเริ่มหนักขึ้น มือเขาค่อยๆ ปลดเสื้อของเธอออกด้วยความทะนุถนอม เสี้ยววินาทีที่ผิวกายเปลือยเปล่าแนบกัน ราวกับไม่มีหิมะ ไม่มีสงคราม ไม่มีอดีตอีกต่อไป
✥ มีเพียงผิวสัมผัสที่ตอบสนองกันด้วยไฟ..ไฟที่เผาไหม้ทุกสิ่งที่เคยแยกพวกเขาไว้คนละฝั่งโลก
✥ เธอเอนกายลงบนเบาะขนสัตว์หน้าเตาผิง
สายตาเขามองเธอเหมือนครั้งแรกที่ได้เห็นผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ “เป้าหมาย”..แต่คือ “ชีวิต”
✥ มือเขาไล้จากต้นแขน สู่เอว และสะโพก..อย่างไม่เร่งร้อน
✥ เขาจูบริมฝีปากเธออย่างลึกและยาว แล้วกระซิบติดลมหายใจ
“คืนนี้..เธอจะไม่ต้องป้องกันตัวอีกแล้ว เพราะเธออยู่ในอ้อมกอดของฉัน และฉัน..จะไม่ปล่อยให้เธอเจ็บอีกเลย”
✥ คืนนั้น..ไม่มีบทพูด ไม่มีแผน ไม่มีอาวุธ
มีเพียงเสียงครางอ่อนเบา กับจังหวะที่ผสานกันอย่างสมบูรณ์แบบ ทั้งร่างกาย ทั้งหัวใจ
✥ และเมื่อรุ่งเช้ามาถึง..เธอไม่ต้องสงสัยอีกเลยว่า เธอเป็นของเขา อย่างเต็มใจและหมดทั้งใจ
･:★ ♫•*¨*•.¸¸♪ ♡*:･。
- ผู้เขียน
