“เพราะไม่เหมือนใครหรือเปล่าครับเจ้านายถึงได้หลงรักเธอ”
“พูดมากไปแล้วฟาติก เมียฉันไม่ใช่ของแปลกประหลาดนะ”
“แต่ก็มีคนเดียวในโลกนะครับ ทำหลุดมือไปเมื่อไหร่ หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว” คนสนิทพูดกลั้วหัวเราะ ส่งสายตายิ้มล้อเลียนผู้เป็นนาย
เดนิมรู้สึกคันไม้คันมือยิบๆ อยากจะตกรางวัลความช่างพูดของคนสนิท แต่ฟังแล้วก็อดยิ้มไม่ได้
“เธอไม่ได้แปลกหรอก แต่เป็นตัวของตัวเอง ถึงจะดื้อดึงแล้วก็อ่อนโลกไม่ทันใคร จนไม่รู้ว่าตนเองถูกลุงกับพราวพิลาสหลอกใช้ไปวันๆ แต่ความเป็นเธอแบบนั้นที่ทำให้ฉันสนใจจน...” หลงรัก...
ฟาติกยิ้มกว้าง ดื่มเครื่องดื่มของตัวเองจนหมดแก้ว ก่อนจะลุกจากเก้าอี้
“นายจะทานอะไรก่อนไหม”
“ไม่”
“ผมเตรียมเอาไว้ให้แล้ว ถ้านายกับมิสหิวก็เอาออกจากตู้เย็นมาอุ่นได้เลย แต่ผมขอแนะนำว่า ควรจะกินเยอะๆ นะครับ ประเดี๋ยวจะหมดแรงก่อน ฮ่าฮ่าฮ่า” พูดจบก็รีบผลุบหายไปยังตัวบ้านด้านหน้า มีเสียงหัวเราะดังกังวานลั่
