พราวพิลาสเอื้อมมากดมือหนาที่กำลังจะยกแก้วขึ้นดื่มไว้ ถามเสียงจริงจัง และคำถามนั้นคงสะกิดแผลใจของอีกฝ่าย ใบหน้าคมคายเมินหนีไปทางอื่น
“มิสเตอร์เดนิมพายัยรสกลับบันดัรไปด้วย พราวก็เพิ่งรู้ว่าทั้งสองมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกันมาก่อน” จริงหรือเปล่า พราวพิลาสไม่สนข้อมูล สถานการณ์ที่เป็นอยู่ตอนนี้ แม้แต่เด็กอมมือก็รู้ได้
“เขาเอาเครื่องบินส่วนตัวมารับที่สุวรรณภูมิ ป่านนี้คงจะถึงบันดัรแล้ว พราวว่าคุณตัดใจซะเถอะ ไปถึงโน่น จะทำอะไรได้”
“ผมรักรส”
“ฉันรู้ค่ะ” เสียงหวานห้วนเล็กน้อย เจ็บจี๊ดที่ใจ จนป่านนี้ก็ยังละเมอเพ้อพกอยู่ได้ เธอคิดอย่างหมั่นไส้
“แต่ยัยรสไม่ใช่คนดีคนเดิมของคุณแล้ว”
“ผมไม่สนใจ ไม่ว่ารสจะกลับมาเป็นยังไง ผมก็รักเธอเสมอ” ตาคมกร้าววาววับ ก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะผุดลุกขึ้นรวดเร็ว เป็นผลให้ร่างทั้งร่างซวนเซ เพราะดีกรีที่ดื่มเข้าไปไม่น้อย
พราวพิลาสขยับเข้าประคอง จับลำแขนกำยำไว้แน่น
“ผมไม่เป็นไร”
