“ดาวชอบที่นี่ไหม”
หนึ่งตะวันถามพิมพ์ดาวในขณะที่พาเธอเดินชมไร่
“ชอบมากเลยค่ะ ดาวว่ามันเงียบสงบดี”
ลมเอือยๆ ที่พัดพาเอากลิ่นอายของดอกไม้ใบหญ้าเข้ามากระทบปลายจมูก มันทำให้เธอลืมเรื่องหนักใจและรู้สึกผ่อนคลายได้ไม่ยาก ชีวิตที่ต้องสู้และดิ้นรนคนเดียว บางทีเธอก็รู้สึกท้อ แต่พอได้มองรอยยิ้มของลูก เธอก็มีแรงลุกขึ้นสู้อีกครั้ง เธอไม่ใช่ผู้หญิงแกร่ง แต่เธอเป็นเพียงผู้หญิงที่ต่อสู้เพื่อคนที่เธอรักหมดหัวใจ ตอนที่รู้ว่าท้องเธอก็สับสนและไม่รู้ว่าจะทำยังไง แต่เมื่อทุกอย่างมันสายเกินแก้ เธอก็ได้แต่ก้มหน้ารับมัน เธอไม่เคยเสียใจที่ไม่ได้เรียนต่อ เพราะลูกคือสิ่งที่มาเติมเต็มชีวิตของเธอ ลูกคือความสุขที่เธอหาจากที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว
“เหนื่อยไหมที่ต้องเลี้ยงลูกคนเดียว”
ตั้งแต่เจอเธออีกครั้ง เขาก็ไม่เคยเห็นเธอจะได้หยุดพักและรู้สึกผ่อนคลาย เหมือนตอนนี้ หากไม่ทำงานเธอก็จะอยู่กับลูก เธอไม่เคยได้ไปไหน ชีวิตวัยสาวข
