“พี่ตะวันจะให้ดาวกับลูกพักที่นี่เหรอคะ” พิมพ์ดาวมองห้องนอนห้องใหญ่ก็อดที่จะรู้สึกเกรงใจไม่ได้
“ใช่ครับ ห้องพี่อยู่ข้างห้องนี้เอง ขาดเหลืออะไรก็บอกพี่”
“พี่ให้ดาวกับลูกไปอยู่ที่บ้านพักคนงานก็ได้ค่ะ ดาวมาทำงานที่นี่ก็เหมือนกับเป็นคนงานเหมือนกัน”
เธอไม่อยากจะอยู่ใกล้เขานัก ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า แต่เธอรู้สึกว่าตั้งแต่เดินทางแล้ว ที่เขาชอบเอาตัวเข้ามาใกล้เธอตลอด
“พักที่นี่แหละ เกิดอะไรขึ้นพี่จะได้ช่วยทัน และพี่ไม่เคยเห็นดาวเป็นคนงาน” เขาล่ะหงุดหงิดที่เธอพยายามตีตัวออกหากเขาตลอดเวลา
“เก็บของเสร็จแล้ว เดี๋ยวพี่พาไปเดินเล่น จันทร์เจ้าลงไปหาคุณย่ากับลุงนะครับ” เขาหันไปชวนจันทร์เจ้าที่ตอนนี้นั่งเล่นตุ๊กตาอยู่บนโซฟา
“ไปค่ะไป”
จันทร์เจ้าวางตุ๊กตาลง แล้วรีบวิ่งไปจับมือหนึ่งตะวัน ก่อนจะเดินหัวเราะคิกคักอย่างอารมณ์ดีตามเขาไป จนพิมพ์ดาวได้แต่ยืนมองลูกสาวที่ทิ้งแม่ตัวเองไว้คนเดียว
ถึงจันทร์เจ้
