“ขอโทษ” ทีสิตพูดเสียงเบาก่อนจะเดินมาหาฉัน ในขณะที่ฉันถอยหลังเว้นระยะห่างจากพวกเขา ไม่เว้นแม้แต่แทนกายผู้ชายที่กลายเป็นปีศาจ
“เก้าสิต้องเป็นคนขอโทษ เพราะทุกอย่างเก้าผิดเอง”
“เลิกประชดสักที” แทนกายพ่นลมหายใจแล้วมองหน้าฉันนิ่ง
ประชดเหรอ... ฉันอาจจะพูดความจริงก็ได้ นายรู้ได้ยังไง! หรือนายรู้อยู่แก่ใจว่านายทำอะไรถึงได้พูดแบบนั้น ฉันกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอพยายามข่มอารมณ์แสบร้อนไว้ในใจไม่ให้มันปะทุออกมา
“ถูกแล้ว เธอนั่นแหละที่เป็นคนต้องขอโทษ” ลัลนาว่าก่อนจะยิ้มหยัน
“...”
“เพราะถ้าเธอไม่ไปอ่อยที ทั้งๆ ที่รู้ว่าฉันชอบเขา มันก็จะไม่เกิดเรื่องนี้หรอก”
ฉันหัวเราะ อ่อยเหรอ... อย่าพูดให้ตลกเลยดีกว่า ทีสิตต่างหากที่เป็นคนเข้าหาฉัน ในเมื่อฉันถามเธอแล้ว เธอบอกเองว่าโอเค ฉันก็เชื่อเธอไง ทำไม หน้าตาฉันเหมือนอับดุลเหรอถึงจะได้รู้ไปซะทุกเรื่อง!
บางอย่างถ้าไม่พูดออกมาจากใจ ฉันจะไปรู้ได้ไง!
“เออ เก้ามันเ
