ด้านข้างตึกคณะตอนนี้ไร้ผู้คนเพราะใกล้เวลาสอบเข้าไปทุกทีแล้ว นักศึกษาคนอื่นๆ เลยพากันขึ้นไปเตรียมตัวเพื่อการสอบวันสุดท้ายกันหมดแล้ว ฉันเดินเข้ามาหยุดยืนตรงหน้าของแพรดาวพร้อมกับจ้องหน้าเธอนิ่ง สายตาที่มองเธอมันไร้ความรู้สึกจนตัวเองสัมผัสได้ แม้ในใจตอนนี้มันจะเจ็บปวดอยู่มากก็ตาม
“มีอะไรก็ว่ามา” เอ่ยถามออกไปเพราะคนตรงหน้าเอาแต่จ้องหน้าฉันนิ่งโดยไม่พูดอะไร ทั้งๆ ที่เธอเป็นคนอยากคุยกับฉันเองแท้ๆ
“ฉันอยากคุยกับแกเรื่องเมื่อคืน...”
“.........” ได้ยินแบบนั้นฉันก็ถึงกับจุกในอก ก้อนสะอึกเหมือนมันกำลังตีขึ้นมาจุกอยู่ที่คอ
“แกก็รู้แล้วใช่ไหม....เรื่องของฉันกับพี่เธียร์น่ะ”
“อยากพูดอะไรก็พูดมาเถอะ อย่าทำให้มันยืดเยื้อเลย”
“ฉันรักเขา.... ฉันขอนะ... พี่เธียร์น่ะ” เสียงราบเรียบเอ่ยออกมาพร้อมกับแววตานิ่งของเธอ
“..........” สิ่งที่คนที่ฉันเรียกว่าเพื่อนรักพูดออกมามันเหมือนมีดแหลมนับพันแล่มที่ปักลง
