ลลิษายังสะอื้นเมื่อครามเข้าห้องมา มือเล็กรีบกำเสื้อเชิ้ตเขาแน่น ไม่ยอมปล่อยแม้แต่ก้าวเดียว เธอดันเขาให้มานั่งข้างเตียง ก่อนจะทรุดตัวลงกอดเอวเขาไว้ น้ำตายังไหลพรากไม่หยุด
“หนูกลัว… ถ้าไม่มีพี่ หนูไม่รู้จะทำยังไง” เสียงเธอสั่นสะท้าน แก้มร้อนผ่าวแนบอกเขา
ครามมองลงมา ดวงตาคมที่เมื่อครู่ยังเย็นจัดเพราะศึกเลือด บัดนี้กลับอ่อนลงเพียงเพราะน้ำตาของคุณหนู ร่างสูงยกมือใหญ่ลูบเส้นผมเธอเบา ๆ
“ผมไม่ปล่อยให้ใครแตะคุณได้หรอก” เขาตอบเสียงต่ำ ก้องอยู่ข้างหู
ลลิษาเงยหน้าขึ้น ดวงตาแดงช้ำจากการร้องไห้ แต่กลับทอประกายความรู้สึกที่รุนแรงยิ่งกว่า เธอขยับเข้าใกล้ กดจูบลงบนริมฝีปากเขาโดยไม่คิดลังเล
ความกลัวเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นความโหยหา เธอกระชับอ้อมแขน กดร่างครามให้นอนราบกับเตียง แล้วซุกตัวลงมาแนบชิด
“คืนนี้…อย่าทิ้งหนูไปไหนนะพี่คราม” เธอกระซิบเสียงสั่น เผลอไล้ริมฝีปากลงที่ซอกคอของเขาอย่างโหยหา
มือหนาของค
