หลังจากคืนวันนั้นทั้งสองก็ไม่คิดที่จะล้มเลิกจัดการลลิษา
เพนท์เฮาส์กลางเมืองถูกโอบด้วยผ้าม่านหนาสีเข้ม ไฟสลัวส่องลอดผ่านกระจกบานสูง เผยภาพเมืองที่ยังไม่เคยหลับใหล พีเคเอนตัวบนโซฟาหนังราคาแพง เสียงหายใจแรงและขาดห้วงยังสะท้อนในอก
วิชชาทิ้งตัวลงข้างกาย มือยังลูบผิวเปียกชื้นของเขาอย่างไม่รู้จักพอ แววตาคมกริบของหญิงสาวพร่าไหวด้วยฤทธิ์ยา แต่กลับยิ่งวาวโรจน์ ริมฝีปากแดงฉ่ำยกยิ้มยั่วเย้า
“คงไม่ต้องเล่นเกมแมวไล่หนูอีกแล้วนะ…” เธอเอ่ยแผ่ว แต่เต็มไปด้วยความสะใจ “คราวที่แล้ว ลิษาได้แต่หลุดมือไปเพราะไอ้หนุ่มนั่น… คราวนี้ ฉันอยากเห็นเลือดจริง ๆ”
พีเคหัวเราะในลำคอ แห้งแล้งและเย็นเยียบ เขาหยิบแก้วคริสตัลขึ้นจิบวิสกี้ แล้ววางกระแทกบนโต๊ะ เสียงแก้วกระทบไม้ก้องสะท้อน
“ครั้งนี้…ไม่มีคำว่าพลาด” น้ำเสียงเขาหนักแน่น เย็นเฉียบ “ฉันไม่อยากได้ข่าวว่ามันหนีอีก ฉันต้องการตัวลิษา ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม”
มือ
