บทที่ 1 ว่าที่สามี NC
1404 คำ
บทที่ 1
ว่าที่สามี NC
บ้านพิชญานนท์
เสียงการพูดคุยสนทนาบนโต๊ะอาหารทำให้น้ำรินได้แต่ถอนหายใจ วันนี้เป็นวันชี้ชะตาของเธออีกไม่นานเธอจะต้องแต่งงานกับเจ้าของโรงงานน้ำหอมชื่อดังอย่างแบรนด์ Lustre (ลัสเทรอ) ที่โด่งดังทั้งต่างประเทศและในประเทศ
น้ำรินเป็นเพียงนักศึกษาปี 4 เธอกำลังใกล้จะเรียนจบแต่ครอบครัวของเธอได้ทำสนธิสัญญากันไว้กับครอบครัว ราชานนท์ แม้เธอจะไม่ได้อยากแต่งงานและเธอก็ไม่อยากมีชีวิตที่ไม่มีอิสระแบบนี้แต่เธอไม่สามารถเลือกได้
เพราะแม่ของเธอตกลงปลงใจไปกับสามีใหม่เป็นที่เรียบร้อยแล้ว เธอเองก็ไม่อยากขัดใจพวกท่านถึงพ่อเลี้ยงของเธอจะชอบบงการชีวิต แต่ท่านก็หวังดีกับเธอมาตลอดและส่งเสียให้เรียนจนจบช่วยประคับประคองธุรกิจของที่บ้าน จนมีรายได้เป็นกอบเป็นกำจนถึงทุกวันนี้
"น้ำรินพร้อมไหมลูก แม่ให้จันทร์เตรียมกับข้าวใส่กล่องไว้เรียบร้อยแล้วนะ ไปถึงบริษัทของพี่คราม ลูกก็บอกกับพนักงานด้านล่างว่ามาพบพี่ครามตามคำสั่งของคุณพ่อได้เลย"
"พี่ครามเป็นคนแบบไหนคะ เขาเป็นคนดีหรือเปล่า?"
คำถามของน้ำรินทำให้คุณพ่อและคุณแม่ได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ คงจะเป็นคนดีมากเลยสินะผู้ใหญ่ทั้งสองถึงกับพูดไม่ออกเลย
"ค่อยๆ ศึกษากันไปเดี๋ยวก็เข้ากันได้เอง พ่อเชื่อว่าตาครามจะดูแลลูกได้ นี่มันไม่ใช่แค่เรื่องธุรกิจเพียงอย่างเดียวแต่ลูกอย่าลืมว่าครอบครัวราชานนท์ก็มีพระคุณกับพวกเรามาก"
"ค่ะ"
น้ำรินรวบช้อนวางลงบนจานเธอหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม แม่บ้านจึงหยิบกล่องอาหารที่จัดใส่ไว้อย่างสวยงามมาให้เธอ วันนี้เธอมีเรียนช่วงบ่ายในช่วงเช้าจึงตัดสินใจที่จะไปพบกับคุณครามตามคำสั่งของผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายที่คุยกันไว้
น้ำรินขับรถมาจอดอยู่ที่หน้าบริษัทขนาดใหญ่มันเป็นตึกสูงที่สุดในย่านนี้ เพียงแค่เธอเดินลงจากรถรปภ. ก็รีบวิ่งมาต้อนรับเหมือนรู้ว่าเธอจะมา ทั้งๆ ที่ไม่เคยมีใครเห็นหน้าเธอมาก่อน
"สวัสดีครับมาพบท่านประธานใช่ไหมครับ"
"ค่ะฉันมาหาพี่คราม ตอนนี้พี่ครามว่างอยู่หรือเปล่าคะ"
"คุณครามมาถึงตั้งแต่ช่วงเช้าแล้วครับ"
"ขอบคุณค่ะ"
รปภ.หน้าลิฟต์รีบพาน้ำรินขึ้นมาที่ชั้น 41 เธอเดินขึ้นมาก็พบกับห้องโถงขนาดใหญ่มีห้องของท่านประธาน บริเวณหน้าห้องมีโต๊ะทำงานของเลขาแต่ว่าเธอกลับไม่พบเลขา บางทีอาจจะมีงานด่วนหรืองานประชุมก็ได้
น้ำรินมองมาที่โซฟารับแขกริมระเบียงเธอวางกล่องข้าวลงแล้วเดินมายืนอยู่ริมกระจก เวลาผ่านไปเกือบ 10 นาทีแต่เลขาขอบคุณครามก็ยังไม่มา จนน้ำรินได้ยินเสียงเหมือนมีการเคลื่อนไหวน่าจะมีคนอยู่ในห้องอาจจะเป็นคุณครามก็ได้จึงหยิบกล่องข้าวแล้วเดินมาเคาะประตู 3 ครั้ง
แต่ทว่าเธอเคาะเท่าไหร่ก็ไม่มีวี่แววว่าคนด้านในจะเปิดประตูให้เธอเลย เธอจึงวางมือไปบนลูกบิดพร้อมกับนับ 1-3 ก่อนจะเปิดเข้าไปด้านใน
"ขออนุญาตค่ะ พี่ครามอยู่ไหมคะ?"
"อืม~"
เสียงกระเส่ามันทำให้น้ำรินรู้สึกแปลกๆ จึงเดินผ่านห้องรับแขกด้านในเข้ามายังห้องทำงาน สิ่งที่น้ำรินเห็นมันทำให้มือทั้งสองข้างของเธอไม่มีแรงกล่องข้าวที่เตรียมมาร่วงลงกระจายเต็มพื้น
ภาพตรงหน้ามันเป็นภาพอุจาดตาเหลือเกิน ตอนนี้ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังขึ้นขย่มคุณครามอยู่บนโต๊ะทำงาน เขานอนแผ่หลาสองมือขยำหน้าอกอวบอิ่มทั้งสองข้างของผู้หญิงคนนั้น
"อ๊า~ ท่านประธาน~ อ๊าา~ วิเสียวไม่ไหวแล้วคะ~"
"ขย่มต่อไป~ เธอมาก็ดีแล้วเอาเงินนี่ลงไปซื้อถุงยางมาให้ฉัน ซื้อมาให้หมดอย่าให้เหลือ อ่าา~"
แบงก์สีเทาถูกโยนมาตรงหน้าของน้ำริน เธอได้แต่ยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูกหัวใจแทบจะหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม ผู้ชายคนนี้น่ะเหรอที่จะมาเป็นว่าที่สามีของเธอในอีกไม่กี่วันข้างหน้า
เขากำลังเสพสมอารมณ์พิศวาสกับผู้หญิงโดยไม่สนใจว่าตัวเองกำลังจะเข้าพิธีแต่งงานกับเธอ ทำไมเขาถึงได้เป็นคนระยำแบบนี้
"จะยืนโง่อีกนานไหม~ ไปสิวะ!"
"ฮึก!"
น้ำรินก้มลงหยิบแบงก์สีเทาที่มันปลิวอยู่ตรงหน้าแล้ววิ่งออกมาจากห้องทำงานของคุณคราม สมองของเธอมันกำลังแยกไม่ออกว่าหลังจากนี้เธอควรจะทำยังไง ถ้าเธอหนีกลับบ้านเพื่อนำเรื่องนี้ไปบอกกับคุณพ่อคุณแม่ พวกท่านจะยอมให้เธอยกเลิกงานแต่งงานนี้ไหม แต่ดูท่ามันคงจะยากเหลือเกิน...
สุดท้ายน้ำรินก็ต้องเดินลงมาที่มินิมาร์ทด้านล่างเธอยืนอยู่ตรงหน้าเชลล์ถุงยางอนามัยที่มีหลายไซซ์หลายขนาด เธอเองก็พอมีความรู้เรื่องขนาดของผู้ชายแต่เธอไม่รู้ว่าขนาดของคุณครามมันจะขนาดไหนเขาต้องใส่ไซซ์อะไร
"ต้องการไซซ์ไหนสอบถามได้นะคะคุณลูกค้า"
"ฉันมาซื้อให้คุณครามค่ะ ไม่รู้ว่าคุณครามต้องใส่ไซซ์ไหนคุณพอจะรู้ไหมคะ"
พนักงานทำหน้าอึ้งเล็กน้อยก่อนจะรีบก้มลงไปด้านล่างแล้วหยิบถุงยางอนามัยขนาดไซซ์ 58 ขึ้นมาจำนวนหลายสอบกล่อง
"ปกติแล้วคุณครามเป็นคนลงมาซื้อค่ะ คุณคงเป็นนักศึกษาฝึกงานใช่ไหมคะ คราวหลังถ้าเกิดมาแจ้งว่ามารับของของคุณครามได้เลยค่ะ"
"ค่ะ"
หลังจากคิดเงินเสร็จแล้วน้ำรินต้องฝืนเดินกลับขึ้นมาด้านบน คราวนี้เธอไม่จำเป็นต้องเคาะประตูจึงเปิดประตูพรวดเข้าไปก็เจอทั้งสองกำลังนัวเนียกันอยู่ที่โซฟารับแขก
"ของที่คุณครามฝากซื้อได้แล้วค่ะ"
"หยิบมันออกมา~"
ปึก! ปึก! ปึก!
เสียงตอกกระแทกยังคงดังอย่างต่อเนื่องพร้อมกับเสียงร้องครางของสาวสวยคนนั้น หล่อนไม่สนใจและไม่อายด้วยซ้ำที่เธอยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้
"หมดหน้าที่ของฉันแล้ว ฉันขอตัวก่อนนะคะ"
"แกะกล่องออกมาแล้วหยิบขึ้นมา 1 อัน"
"มันจะมากเกินไปแล้วนะคะ!"
"ถ้าเธอไม่หยิบออกมา ถุงยางที่อยู่ในถุงมันจะถูกฉันใช้มันกับเธอ~ อืมม~ เร็วๆ!"
น้ำรินรีบหยิบกล่องถุงยางขึ้นมาพร้อมกับแกะมันด้วยความโมโหแถมยังเจ็บปวดหัวใจลึกๆ ที่ต้องเห็นว่าที่สามีกำลังข่มขู่เธอ ถึงแม้ว่าเธอกับเขาจะไม่ได้มีความผูกพันอะไรกันแต่เขาก็น่าจะมีความละอายใจบ้าง
"ใส่ให้ฉันด้วย~"
เขาถอนท่อนเอ็นออกมาจากตัวของสาวสวยคนนั้นแล้วเดินตรงเข้ามาหาน้ำริน เธอมองภาพการถอดถุงยางชิ้นเก่าทิ้งลงถังขยะ ขนาดของเขามันทั้งใหญ่ทั้งยาวน่ากลัวเหลือเกิน
"คุณใส่เองเถอะค่ะฉันขอตัวนะคะ"
"เธอแน่ใจว่าจะให้ฉันใส่เอง ฉันบอกเอาไว้ก่อนนะฉันไม่รับรองความปลอดภัยจะสวิงกิ้งกับผู้หญิงพร้อมกันสองคนฉันก็ไม่ติดอะไร อยากลองไหมล่ะ"
"ทุเรศ!"
"หึ! จะใส่หรือไม่ใส่... อืม...กับเธอฉันว่าลองสดก็ดีนะ"
น้ำรินฉีกถุงยางพร้อมกับจ้องมองหน้าเขาด้วยแววตาที่มีแต่ความโกรธ อยากให้เธอใส่มันนักใช่ไหมก็ได้เธอจะใส่ให้มันเสร็จๆ แล้วหลังจากนี้อย่าได้เจอะเจอกันอีกเลย
"เดี๋ยวใครสั่งสอนให้เธอใช้มือใส่ถุงยางให้ฉัน?"
"คุณพูดอะไรของคุณ!"
"ใช้ปากของเธอใส่ถุงยางให้ฉันสิ ใส่ให้มันถูกด้านด้วยอย่าให้ฉันเสียเวลากับเธอมากกว่านี้เลขาฉันรออยู่"
- ผู้เขียน
