THE HEARTLESS : 04
1108 คำ
@มหาวิทยาลัย A
พอลงจากรถฉันก็เหลือบไปเห็น นนท์กับน้องผู้หญิงสองคนเมื่อวาน นั่งคุยกันอยู่ที่ม้าหินอ่อนใต้ตึกบริหาร ฉันเลยเดินตรงไปหาพวกเขาทันที เพราะไม่รู้จะไปหาใคร รู้จักแค่นนท์คนเดียว
“พี่โรส มาพอดีเลย นั่งๆ” มิณทักขึ้นทันทีที่เห็นฉันก่อนจะตบมือลงที่ม้าหินข้างตัวเองเป็นเชิงให้ฉันนั่งตามคำบอกของเธอ ฉันส่งยิ้มไปทักทายพวกเขาแล้วหย่อนก้นลงนั่งข้างๆ มิณ ส่วนนนท์เอาแต่ก้มหน้าอยู่กับจอมือถือ เสียบหูฟังทั้งสองข้าง มือไม่มีว่างกดยิกๆ ที่หน้าจอ คิ้วชนกันยิ่งกว่าสอบมิดเทอม คงเดาไม่ยากว่าเขากำลังทำอะไร
“คุยอะไรกันอยู่เหรอ” ฉันละสายตาจากนนท์หันไปหาสองสาวนั่นทันที เพราะดูแล้วตอนนี้นนท์น่าจะไม่ได้อยู่ในโลกของความเป็นจริงสักเท่าไหร่
“เย็นนี้เราจะมีงานเลี้ยง” มิณพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงและท่าทางตื่นเต้นสุดๆ ต้องมีอะไรพิเศษแน่ๆ ไม่งั้นคงไม่ตื่นเต้นขนาดนี้
“งานเลี้ยง?”
“ช่าย วันเกิดเพลินเอง พี่โรสไปด้วยกันนะ จะได้เปิดหูเปิดตาไปด้วยไง นะ..นะ” พอฉันถามย้ำออกไปเพลินก็ตอบกลับทันควันพร้อมกับเอ่ยชวน มิณเองก็พยักหน้าทำตาปริบๆ แล้วฉันก็เป็นคนปฏิเสธคนไม่เก่งด้วยซิ เลยได้แต่พยักหน้าตอบรับกลับไป ก็ดีเหมือนกันได้ไปเที่ยวเล่นบ้างจะได้ไม่ฟุ้งซ่านแต่เรื่องของผู้ชายคนนั้น ว่าแต่พวกเขาจะไปกินที่ไหนกัน
“ที่ไหนเหรอ”
“เดี๋ยวเพลินไปรับก็ได้ พี่โรสพักอยู่ไหนอะ” เพลินรีบเสนอออกไปแบบทันควันคล้ายกับกลัวว่าฉันจะเปลี่ยนใจ
“คอนโด G” พอฉันบอกที่อยู่ไปมิณก็รีบโพล่งขึ้นมาทันที
“เห่ย คอนโดเดียวกับมิณเลย ผับเฮียดินอยู่ก่อนถึงคอนโดสองซอยเอง ชื่อ So Say Pub”
“เฮียดิน?” ฉันได้ยินชัดแหละ ว่ามิณบอกว่าผับเฮียดิน แต่ที่ฉันทวนชื่อเพราะคิดว่าน่าจะเป็นดินเดียวกับที่ฉันรู้จักแน่ๆ วันนั้นพวกเธอนั่งอยู่กับธามแสดงว่าก็ต้องเป็นดิน เพื่อนฉันอยู่แล้ว แต่ทำไมดินถึงมาเปิดผับที่นี่ ผ่านมาสี่ปี อะไรๆ เปลี่ยนแปลงไปเยอะเลยเนอะ
“อืม อ่อพี่โรสยังไม่เคยเจอเฮียดินนี้เนอะ เดี๋ยวคืนนี้มิณพาไปแนะนำ อยู่ที่นี่รู้จักเฮียเขาไว้ก็ดี จะได้ไม่มีใครกล้ามาวุ่นวาย” มิณพูดบอกฉันด้วยความที่ไม่รู้ว่าฉันกับดินเรารู้จักกันมาก่อนแล้ว แสดงว่าดินนี่ต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ ถึงกับไม่มีให้กล้ามาวุ่นวายเลยเหรอ ฉันได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆ ไปให้มิณ ถ้าน้องรู้ว่าฉันกับดินเป็นเพื่อนสนิทกัน น้องจะทำหน้ายังไงนะ
“ไปก่อนนะคะ สามทุ่มเจอกัน” เพลินยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกาแล้วบอกลาฉันกับนนท์พร้อมกับลุกขึ้นจากเก้าอี้และมิณก็ลุกขึ้นไปตามๆ กัน
“เคๆ เจอกัน” นนท์เงยหน้าขึ้นจากจอมือถือยกมือโบกให้น้องทั้งสองและก้มหน้าไปที่มือถือต่อ เคร่งเครียดน่าดู คิ้วขมวดเชียวกับการตีป้อมของเขานั่น ก่อนที่เพลินและมิณจะหันหลังกำลังจะเดินออกไป แต่ฉันนึกอะไรได้พอดีเลยเรียกไว้ซะก่อน
“เพลิน”
“คะ?” เพลินหยุดฝีเท้าแล้วหันกลับมาขานรับฉันอย่างไว
“ไม่ต้องมารับพี่ก็ได้ พี่ว่าพี่ไปถูก เหมือนจะเห็นแวบๆ” น้องจะได้ไม่ต้องลำบากมารับฉัน ถ้ามันอยู่ก่อนถึงคอนโดนิดเดียวก็ไม่ใช่เรื่องยาก คิดว่าน่าจะไปถูก เพลินพยักหน้าให้ฉันหงึกๆ ก่อนจะหันเดินกลับออกไปพร้อมเพื่อนของตัวเอง สองสาวนี่ดูน่ารัก น่าคบหาดีนะแล้วอีกอย่างธามและดินไม่ได้สนิทกับใครง่ายๆ แสดงว่าสองสาวนี่ต้องนิสัยดีระดับหนึ่งเลยแหละ
…..
…..
ช่วงบ่ายของวัน….
ฉันพยายามเดินสำรวจไปรอบๆ บริเวณมหาวิทยาลัย จนมาถึงห้องสมุด เท้าเรียวเล็กก้าวเข้าไปข้างในอย่างไม่ลังเลเลย กว้างขวาง ใหญ่โต สมกับเป็นห้องสมุดของมหาวิทยาลัยชั้นนำจริงๆ ฉันเดินลัดเลาะมาเรื่อยๆ จนมาเจอมุมที่ฉันโปรดปราน ไขปริศนา สืบสวน ลี้ลับ แนวนี้แหละ ฉันอ่านได้ทั้งวี่ทั้งวัน นิ้วเล็กกรีดไล่ดูสันหนังสือไปเรื่อย เท่าที่ดูฉันอ่านมันมาแทบหมดแล้ว
อ๊ะ!
ฉันผงะถอยพลางเอามือขึ้นลูบหน้าผากตัวเองเมื่อชนเข้ากับแผนหลังของใครก็ไม่รู้อย่างจัง เพราะมัวแต่ก้มหน้าก้มตาดูหนังสือบนชั้นจนไม่เห็นว่ามีคนยืนอยู่
“ขอโทษนะคะ พอดะ..” ฉันรีบเอ่ยขอโทษขอโพยคนตรงหน้าทันที แต่ยังไม่ทันได้อธิบายว่าทำไมฉันถึงชนเขา ร่างหนาก็หันกลับมาเผชิญหน้ากับฉัน และคำพูดต่างๆ นานา ก็เลือนหายไปจนหมด ใจเต้นโครมครามไม่หยุด แต่พอคนตรงหน้าเห็นว่าเป็นฉัน เขาก็รีบหันหลังและกำลังจะก้าวเท้าออกไป
“ธาม” ฉันรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีเอ่ยเรียกชื่อเขา ชื่อที่ฉันไม่ได้เรียกมาตั้งนาน ชื่อของคนที่ฉันโคตรจะคิดถึงเขา แต่ทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้ ร่างหนาหยุดฝีเท้าแต่ยังคงยืนหันหลังให้ฉันอยู่แบบนั้นและไม่มีคำพูดใดออกมาจากปากเขาเหมือนเดิม
“โรสขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม” สิ้นเสียงฉันเขาก็เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบกลับมาเสียงเรียบแล้วเดินออกไปแบบไม่ไยดีสักนิด
“ขอโทษนะ ฉันไม่รู้จักเธอ”
คำตอบของเขาทำเอาใจฉันแตกสลายแบบไม่มีชิ้นดี ชาวาบไปทั้งตัว สมองไม่ตอบสนองหรือประมวลผลอะไรได้ทั้งนั้น มันอื้อไปหมด ลมตีขึ้นมาจุกอยู่ที่อกจนพูดไม่ออก ฉันทำได้แค่กลั้นน้ำตาที่มันเออล้นออกมาเอาไว้ แล้วมองตามแผ่นหลังกว้างที่ค่อยๆ ห่างออกไป...ห่างออกไปจนสุดสายตา ไกลจนฉันไม่อาจเอื้อมถึงอีกแล้ว สมควรแล้วไหม...สมน้ำหน้า อยากทิ้งเขาไปเอง แค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ
- ผู้เขียน
