วันนี้วิชิตก็ยังคงมาที่เรือนนี้มิได้ขาด แม้ช่วงเช้าจะติดราชการด่วน จนทำให้มาถึงบ่ายคล้อยแล้วก็ตาม แต่คนอย่างเขาสามารถเปลี่ยนวิกฤตให้เป็นโอกาสได้เสมอ
“สร้อยไม่เล่นนะคะพี่วิชิต”
“แต่แช่มอยากเล่นนะคะคุณสร้อย”
“ไม่ได้หรอกแช่ม ชายหญิงไม่ควรใกล้ชิดกันแบบนั้น ยิ่งสร้อยไม่ใช่คนตัวเปล่าเล่าเปลือยแล้วด้วย น่าเกลียดตายเลย”
“แต่พี่จำได้ว่าน้องสร้อยชอบเล่นน้ำมาก สมัยก่อนเรายังพากันไปที่ท่าน้ำแทบทุกวัน ถึงกลับมาหลังจะลายแต่เราก็ไม่หวั่น ยิ่งวันนี้อากาศอบอ้าวมาก ได้เล่นน้ำให้ชุ่มปอด สบายตัวจะตายไป” ไอ้ที่บอกว่าหลังลายน่ะ คือหลังพวกเขาเหล่าบรรดาพี่ชายทั้งหลาย ส่วนน้องน้อยสร้อยสุดาแค่น้ำตาไหลเพราะถูกดุ ก็เกินพอแล้ว
“ก็ตอนนั้นเราเล่นกันเกือบทั้งเรือนนี่คะ เลยไม่มีใครกล้าเอาไปพูดเสียๆ หายๆ”
“วันนี้เราก็เล่นกันเย้อ”
วิชิตชี้ไปที่ท่าน้ำ ซึ่งเขาตระเตรียมเด็กๆ ในเรือนไว้หลายสิบ บ่าวไพร่คนสนิทของเขากับคนที
