จ้าวปราบเมือง

ตอนที่ 4 ไฟไหม้และสูญเสีย

บ้านเดลี่

"แกจะกลับจริงเหรอนอนที่นี่ก่อนก็ได้นะกลับไปเดี๋ยวก็ทะเลาะกันอีกรอใจเย็นก่อนไม่ดีกว่าเหรอ??" เดลี่ถามจันจ้าวหลังจากที่เธอตัดสินใจว่าจะกลับบ้านคืนนี้ เธอมาหาเพื่อนและบอกว่าทะเลาะกับแม่นิดหน่อยจะมานอนด้วยแต่ว่าไป ๆ มา ๆ เธอก็รู้สึกไม่สบายใจและอยากกลับบ้านขึ้นมาตอนนี้เวลาเกือบตีสามเธอก็เลยจะกำลังเดินกลับบ้าน ดีหน่อยที่ทั้งสองอยู่หมู่บ้านเดียวกันเลยสามารถเดินมาหากันได้

"กลับเลยดีกว่าฉันไม่อยากปล่อยให้แม่อยู่บ้านคนเดียวน่ะ"

"งั้นก็เอารถมอไซต์ฉันไปดิเดินกลับมันอันตรายนะ" เดลี่พูดกับเพื่อนอย่างเป็นห่วง

"ระดับฉันแล้วนะเดลี่ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงหรอกและอีกอย่างฉันอยากเดินไปและคิดอะไปด้วยสักหน่อยน่ะ" หมู่บ้านเป็นหมู่บ้านใหญ่และมีระบบรักษาความปลอดภัยที่ดีลูกบ้านเลยไม่ต้องกังวลว่าจะมีคนแปลกหน้าบุกเข้าใจและคนในหมู่ก็ไม่มีคนไม่ดีด้วย เพราะงั้นจันจ้าวเลยไม่ได้หวาดกลัวอะไรเวลาเธอกลับบ้านดึกก็เดินเข้าหมู่บ้านคนเดียวได้สบายมากแต่บางทียามก็มาส่งบ้างบางวัน

"เก่งเหลือเกินนะงั้นก็ตามใจแล้วกันแต่ก็ระวัง ๆ ตัวละฉันไปนอนก่อนดึกมากแล้ว"

"อืม ขอโทษด้วยนะที่มารบกวน" จันจ้าวบอกเพื่อนอย่างรู้สึกผิดที่ทำให้เพื่อนต้องมานอนดึกเพราะเธอ

"ไม่เป็นไรหรอกถ้าไม่สบายใจเมื่อไหร่ก็มาหาได้เสมอแหละ"

"งั้นไปก่อนนะ ฝันดีเดลี่"

"ฝันดีปรับความเข้าใจกับน้าชลดี ๆ ละ" จันจ้าวไม่ได้พูดอะไรแค่พยักหน้าเท่านั้นเธอก็ไม่รู้เหมือนกันกลับไปแล้วจะยังคุยกับแม่ได้เหมือนเดิมไหมเพราะตอนนี้เธอมองแม่ของเธอเปลี่ยนไปแล้ว

ตึก..ตึก..ตึก...

"เฮ้ออออออ!! จ้าวจะเอายังไงก็เอาสักอย่างดิ?!" จันจ้าวเดินออกมาจากบ้านของเดลี่สักพักก็เกิดอาการไม่อยากกลับเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาเพราะไม่รู้กลับไปแล้วจะมองสายชลยังไงแต่อีกใจก็ยังคงเป็นห่วงอยู่ การที่เธอออกมาแบบนี้อาจจะทำให้แม่กำลังคิดมากก็ได้

"ช่างเถอะ ๆ กลับก่อนและค่อยคุยว่าจะทำยังไงต่อไปดี...ฟู่ววว" จันจ้าวตั้งสติและเดินก้มหน้ากลับบ้าน

บรื้นนนน ๆ ฟิ้วววววว!! และขณะที่เธอกำลังเดินอยู่ก็มีมอเตอร์ไซต์บิ๊กไบร์ผ่านเธอไปจันจ้าวหันมองเพราะว่ามันเร็วมากและมาจากทางบ้านของเธอ แต่สมองของเธอก็คิดออกมาได้ว่าเจ้าเมืองขี่มอเตอร์ไซต์นี่น่า

"คงไม่ได้กลับมาอีกหรอกใช่ไหม?!" จันจ้าวคิดและรีบสับขาวิ่งทันทีเพราะกลัวว่าเมื่อกี้นี้จะเป็นเจ้าเมืองที่ผ่านออกไป

ตึก ๆ ๆ ๆ จากที่เมื่อกี้เดินช้า ๆ ตอนนี้จันจ้าวก็วิ่งแทนจนมาถึงบ้านตัวเองและพบว่ากำลังเกิดเพลิงไหม้ขึ้น

บ้านจันจ้าว

"บ้าเอ๊ย?!" จันจ้าวรีบวิ่งเข้าไปในบ้านทันที

"แม่!!!แม่คะ?!" เธอพยายามร้องเรียกแม่ของเธอด้วยหัวใจเต้นรัวเพลิงไหม้ก็กำลังลุกเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆไม่มีเบาลงเลย

"เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?!" คนข้างบ้านตื่นขึ้นมาและถามอย่างตกใจผู้คนออกมาดูกันใหญ่เกี่ยวกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

"แค่ก ๆ ช่วยโทรหาคุณดับเพลิงและรถพยายามให้หน่อยได้ไหมคะแม่หนูอยู่ในนั้น!!" จันจ้าวพูดกับข้างบ้าน

"ได้สิ ๆ แล้วนั่นหนูจะไปไหน?!" คนข้างบ้านรับปากแล้วกำลังกดโทรศัพท์หันมาอีกทีจันจ้าวก็วิ่งเข้ามาในบ้านแล้วพร้อมกับร้องเรียกสายชลไปด้วย

"แม่ค่ะ!!แม่!!อยู่ไหนอะ?! ตอบจ้าวหน่อยแม่ แค่ก ๆ ๆ " จันจ้าวสำลักควันไฟอย่างต่อเนื่อง

"จะจ้าว..." เสียงของสายชลเรียกเบา ๆ จันจ้าวได้ยินก็พยายามมองหาก่อนจะพบว่าเธอกำลังนอนทรุดอยู่กับพื้นบ้านแถมยังมีเลือดไหลนองอีกต่างหาก

"แม่!!แม่คะ...เป็นอะไรไหมมันทำอะไรแม่?!" หมับ! จันจ้าวเข้ามาประคองสายชล

"แค่ก ๆ ๆ จ้าว...มะแม่จะไม่ไหวแล้วแม่เจ็บท้อง" สายชลไอไปและพูดไปด้วยตอนนี้เธอร่างกายอ่อนแรงมาก ๆ

"แม่คะ...ฮึก!! จ้าวขอโทษ...ขอโทษที่ทิ้งแม่เอาไว้จ้าวจะพาแม่ออกไปจากที่นี่เองนะ" จันจ้าวพูดทั้งน้ำตาและพยายามพยุงสายชลให้ลุกขึ้นมา ตอนนี้ไม่ว่ามองไปทางไหนก็เจอแต่ไฟ

"จ้าว...ปล่อยแม่เอาไว้เถอะ อึก! คนอย่างแม่...มันสมควรตายแล้วละ"

"ไม่!!จ้าวจะพาแม่ออกไปเอง อึก!!" เธอปาดน้ำก่อนจะตั้งสติและรีบหาช่องทางในการพาสายชลออกไป

"จะจ้าวแม่...ไม่ไหว..ละแล้ว"

วี๊ดว่ออออออออ~~ ไม่นานเสียงรถดับเพลิงและรถพยาบาลก็มา

"ไม่ได้หรอกแม่...แม่ยังตายไม่ได้นะ" จันจ้าวพูดเสียงหนักแน่น

"จ้าว"

"แม่ยังต้องไปขอโทษแม่ของเจ้าเมืองก่อน" จันจ้าวพูดจบก็ใจสู้ขึ้นมาและรีบประคองสายชลออกไปเป็นเวลากันกับที่ดับเพลิงกำลังฉีดน้ำพอดี

ฟู่วววววววว!!!

"มีคนออกมา!!!!" เสียงของกู้ภัยพูดเสียงดังจันจ้าวพาตัวของสายชลมาได้สำเร็จ

"แม่คะ...แม่!!" จันจ้าวพยายามเรียกแต่ว่าสายชลตอนนี้หมดสติไปแล้ว

"ผมขอดูหน่อยนะครับ!!" บุรุษพยาบาลเข้ามาตรวจอาการของสายชล

"แม่มีเลือดออกมาด้วยค่ะ..." เธอบอกเสียงสั่นเพราะกลัวว่าเจ้าเมืองจะทำอะไรแม่ของเธอ

"แต่ว่าไม่มีบาดแผลนะครับ แม่ของคุณตั้งครรภ์หรือเปล่าครับ?" บุรุษพยาบาลถามเธอ

"เอ่อ มะไม่ทราบค่ะ" เธอเสียงสั่นทันที

"งั้นต้องรีบพาตัวไปโรงพยาบาลด่วนเลยครับ เพราะเหมือนว่าตอนนี้แม่คุณจะมีภาวะตั้งครรภ์และเสี่ยงต่อการแท้งด้วย"

"ระรีบไปสิค่ะ"

โรงพยาบาล

เอี๊ดดดดด!!

"ผู้ป่วยฉุกเฉินหลีกทางด้วยครับ!!!" รถพยาบาลมาถึงที่โรงพยาบาลเรียบร้อยแล้วและพยาบาลก็พาสายชลเข้าห้องฉุกเฉินทันทีส่วนจันจ้าวก็รออยู่ข้างนอกก่อน ตอนนี้เธอเริ่มใจคอไม่ดีแล้วเมื่อรู้ว่าแม่ของเธอท้องเธอกลัวว่าแม่ของเธอจะเป็นอะไรไปด้วย

"แม่อย่าเป็นอะไรเลยนะไม่อย่างนั้นจ้าวคงอยู่ไม่ได้แน่..." พรึ่บ! เธอทิ้งตัวนั่งลงกับพื้นของโรงพยาบาลกอดเข่าเอาไว้เธอไม่อยากคิดเลยว่าถ้าเธอตกลงนอนต่อที่บ้านของเดลี่มันจะเป็นยังไง

"ฮึก!! แม่~ อย่าเป็นอะไรเลยนะ ฮืออออออ~~"

"หนูจันจ้าว..." เสียงของเสกสรรค์ดังขึ้นจันจ้าวเงยหน้ามองนิ่งไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้นเพราะเธอเกลียดเขาไปแล้ว

"...."

"ชลเป็นยังไงบ้าง?" เขาถามเสียงสั่นเมื่อกี้เขากลับที่บ้านของสายชลก็พบว่าบ้านถูกไฟไหม้และเจ้าหน้าที่ที่อยู่ที่นั่นก็บอกว่าทั้งคู่มาโรงพยาบาลเขาเลยรีบตามมา

"...."

"เกิดอะไรขึ้นอย่าเงียบสิจันจ้าวลุงอยากรู้นะว่าตอนนี้ชลเป็นยังไงบ้าง?!" เขาใจร้อนเลยเผลอขึ้นเสียงใส่เธอ

"ลูกคุณน่ะ...ทำให้แม่เป็นแบบนี้"

"....!!" เมื่อเขาได้ยินก็ตกใจมาก

"มันทำร้ายแม่และเผาบ้านที่มีแม่อยู่ในนั้น...ลูกคุณมันสารเลวเหมือนคุณนั่นแหละ" จันจ้าวพูดด้วยความแค้น

"มะเมืองมันไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นหรอกนะหนูอาจจะเข้าใจผิด"

"มันเลวและโคตรร้ายเลย...รู้ไหมที่มหาวิทยาลัยไม่มีใครอยากมองหน้ามันพูดกับมันเพราะมันเลวไง!เหี้ยจนน่าขนลุกเพราะงั้นไม่แปลกเลยที่มันจะทำแบบนั้นลงไป..."

"...." เขาพูดไม่ออก

"ฉันว่าคุณรู้นะว่าลูกของคุณเป็นยังไงอย่าพยาบาลปกป้องหลอกตัวเองหน่อยเลย"

"ฮึก!" เสกสรรค์ได้ฟังก็ตาแดงเหมือนจะร้องไห้ที่ลูกชายของเขาทำร้ายคนรักของเขาลงไป

แกร็ด!

"ญาติคุณสายชลครับ" หมอเดินออกมา

"ฉะฉันเป็นลูกค่ะ!!" จันจ้าวรีบลุกขึ้นทันที

"คุณสายชลร่างกายอ่อนแอมากครับเมื่อเจอกับสถานการณ์เลวร้ายเช่นนี้เลยทำให้ร่างกายของเธอรับไม่ไหว การสูดดมควันไฟเข้าไปเป็นจำนวนมากเลยทำให้สมองของเธอไม่ทำงานครับ ตอนนี้เลยต้องมีการใช้เครื่องช่วยหายใจและก็อยู่ในห้องปลอดเชื้อก่อนครับ"

"แล้วเธอยังปลอดภัยไหมครับ?" เสกสรรค์รีบถาม

"ยังไม่ร้อยเปอร์ครับและอีกอย่างที่หมอต้องเรียนแจ้ง..." หมอทำหน้าเศร้า

"อะไรเหรอครับ?"

"คนไข้ได้สูญเสียเด็กในท้องเกิดจากการกระแทกอย่างรุนแรงครับ และเมื่อได้รับควันไฟที่มีก๊าซคาร์บอนมอนนอกไซด์และก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ทำให้พิษเข้าไปทำร้ายเด็กในครรภ์น่ะครับ เพราะงั้นหมอจึงแสดงความเสียใจด้วยจริง ๆ ครับไม่สามารถช่วยเด็กเอาไว้ได้ ด้วยภาวะที่เกิดขึ้น..."

"ชะชลท้องเหรอ?" เสกสรรค์ได้ยินอย่างนั้นก็ล้มทั้งยืนทีเดียวส่วนจันจ้าวไม่ได้รู้สึกอะไรทั้งนั้น

"แต่แม่ปลอดภัยใช่ไหมคะ?"

"ตอนนี้ยังต้องรอดูอาการต่อเป็นระยะครับเนื่องจากได้รับพิษไปเยอะอาจจะฟื้นช้าหน่อยนะครับ"

"ค่ะ ขอบคุณค่ะ"

"ฮือ! ฮืออออ~" เสกสรรค์ร้องไห้ด้วยความเสียใจที่ได้สูญเสียลูกของตัวเองไป...