จ้าวปราบเมือง

มหาวิทยาลัย PR สนามฟุตบอล ห้องล็อบบี้ "นี่! ไอ้เมืองถ้าไม่อยากก็พูดมา!ไม่ใช่มาทำตัวแบบนี้คนอื่นแล้วตั้งใจเล่นตั้งซ้อมกันแต่มึงกลับทำตัวแบบนี้มันใช่เหรอวะฮะ?! มาก็สายแถมยังกลับก่อนตอนซ้อมก็อู๋!!แดกแรงคนอื่นถ้าไม่อยากเล่นก็ออกไป!!คนอื่นเข้าพร้อมเสียบแทนมึง!!" เสียงของเพื่อนร่วมทีมฟุตบอลด่า 'เจ้าเมือง' ที่เป็นตัวจริงของทีมฟุตบอลมหาวิทยาลัย PR แต่เขากลับไม่ตั้งใจซ้อมแถมยังชอบทำนิสัยเสียอีกจนคนในทีมทนไม่ไหววันนี้ต้องด่ากันหน่อย หมับ!! ปังงงง!! เจ้าเมืองได้ยินอย่างนั้นก็ไม่พอใจเท่าไหร่เลยใช้แขนดันคอของคนคุยให้ไปติดกับตู้ล็อกเกอร์ "ไอ้สัสเรย์! ถ้ามันมีคนที่เก่งกว่ากู! ก็ไปเอามาแทนกู!! แต่นี่มันไม่มีอาจารย์เขาเลยง้อกูแล้วมึงเป็นใครมาไล่กูฮะไอ้ควาย!!" เจ้าเมืองตอบกลับ "กูเป็นหัวหน้าทีม!!" "ถุย! หัวหน้าทีมกาก ๆ อย่างมึงอะนะยิงประตูยังไม่ได้เลยด้วยซ้ำแล้วเสือกมาปากดี!!ถ้ามึงหาคนมาแทนกูได้อะนะ! กูพร้อมออกฉิบหาย!!" เจ้าเมืองปล่อยแขนและเดินออกมาจากห้องเก็บของนักกีฬาหรือว่าล็อบบี้ เขามีฝีเท้าที่ดีฉลาดเล่นและว่องไวมากในทีมเขาถือว่าเป็นเบอร์หนึ่งก็ว่าได้เลยไม่ค่อยมีใครกล้ามีเรื่องกับเขาเพราะกลัวว่าเขาจะลาออกจากทีม แต่ว่าต่อให้เขาเก่งแค่ไหนแต่ไม่มีวินัยเพื่อนร่วมทีมก็ไม่มีใครเอาเหมือนกัน แต่จะทำยังไงได้ในเมื่ออาจารย์หรือโค้ชคุมทีมยังง้อเขาอยู่ Rrrr!! ระหว่างที่เขากำลังสับขาเดินเร็ว ๆ เพื่อไปที่ลานจอดรถเสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น และเมื่อหยิบมาดูก็พบว่าเป็นแม่ของเขานั่นเอง "เฮ้อออ!" เขาถอนหายใจนิดหน่อยก่อนจะยอมรับสาย "มีอะไรครับแม่?" (ฮึก! เมือง...มาหาแม่หน่อย) แต่ปลายสายกลับเสียงสั่นทำเอาเขาขมวดคิ้วทันทีเพราะไม่เคยได้ยินแม่ของเขาร้องไห้มาก่อน "เป็นอะไรหรือเปล่า?" (แม่มีเรื่องจะบอก ฮึก! แม่เก็บไว้คนเดียวไม่ได้อีกแล้วเจ้าเมืองวันนี้มาหาแม่หน่อยนะลูก! ฮือ ๆ) นภาร้องไห้ไม่หยุดพูดแทบไม่รู้เรื่องเลย "ผมเลิกซ้อมบอลพอดีเดี๋ยวไปหา" (จ้ะ...แม่รอนะเมือง..) ติ๊ด! เจ้าเมืองวางสายมองโทรศัพท์นิดหน่อยอย่างสงสัยว่าแม่ของเขาเป็นอะไร "เป็นอะไรวะ?" พรึ่บ!!ปึก!! "โอ๊ยย!" และขณะที่เขากำลังเดินต่อนั้นเองด้วยความไม่ระวังเลยเดินชนกับคนที่เดินผ่านมาพอดีจนเธอล้มไปกองที่พื้นถนน "เป็นไรป่ะนะ?" เขารีบเข้าไปช่วยทันที "มะไม่เป็นไร..." เธอพยายามลุกขึ้นและปัดฝุ่นออกจากตัวของเธอ "เดินไม่ดูวะ" เจ้าเมืองบ่น "พี่นั่นแหละเดินไม่ดูอะ" จันเจ้าเงยหน้ามอง "ตัวเท่าลูกหมาไม่เหยียบก็บุญแล้ว" "ไม่ขอโทษแล้วยังปากดีอีกนะพี่! เพราะแบบนี้ไงคนเลยเกลียดอะ" จันเจ้าพูดเธอเองก็พอรู้ว่าคนตรงหน้าคือใครและร้ายกาจแค่ไหนแต่เธอไม่กลัวเขาหรอก "อ้าว!น้องทำไมพูดจาหมาไม่แดกแบบนี้ละวะ?!" "ก็จริงนี่! ขนาดพี่ชนหนูแท้ ๆ อะยังไม่ขอโทษเลยมาโทษกันว่าตัวเล็กอีก เหอะ! เดี๋ยวปัด! ไซนคิก! ซะนิ!" เธอตั้งการ์ดเหมือนจะเตะเขา "เหอะ! ขาแค่นี้เตะถึงหรือไงยัยเทควันโด?" เขาเลิกคิ้วใส่เธอเพราะเธอชุดเทควันโดที่ร่วงมาเลยรู้ว่าเธอเป็นนักกีฬาเทควันโด "ลองไหมละ?" "ฉันไม่ว่างเล่นกับเธอหรอกนะ ส่วนเรื่องที่ชนเมื่อกี้..." เขาพูดและก็หยุดไป ส่วนจันจ้าวก็คิดว่าเขาจะยอมขอโทษก็รอฟัง "...?" "ฉันไม่ขอโทษทีหลังก็เดินระวังเองสิวะยัยลูกหมา!" และพูดและรีบเดินสับไปเลยส่วนจันจ้าวก็โมโหแหละแต่ทำอะไรไม่ได้เธอเองก็ต้องรีบกลับบ้านเหมือนกันเพราะวันนี้เป็นวันเกิดแม่ของเธอ... บ้านของเจ้าเมือง เอี๊ยดดดดด!! เจ้าเมืองลงจากรถมอเตอร์ไซต์บิ๊กไบร์ของเขาถอดหมวกน็อกและเดินเข้าบ้านเพื่อไปหาแม่ของเขาที่กำลังรออยู่ "สวัสดีค่ะคุณเจ้าเมือง" แต่ก่อนจะได้เจอแม่หรือนภาเขาก็ได้เจอกับป้าเขียวแม่บ้านซะก่อน "แม่อยู่ไหน?" "ห้องนอนค่ะคุณผู้หญิงบอกว่าถ้าคุณเจ้าเมืองมาแล้วให้ขึ้นไปเลยค่ะ" "ก็จะขึ้นไปอยู่แล้วถ้าป้าไม่มาขวางทางเนี่ย" เขาพูดอย่างหงุดหงิดก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปและตรงที่ห้องนอนของนภาทันที ห้องนอนนภา ก๊อก ๆ "เมืองเหรอลูก?" "ครับ" "เข้ามาสิ" เมื่อแม่ของเขาอนุญาตแล้วเจ้าเมืองก็เปิดประตูเข้าห้องมาก็พบกับสภาพห้องที่ดูแทบไม่ได้รูปภาพต่าง ๆ กระดาษมากมายเต็มไปหมดแต่ว่าเขายังไม่ได้สนใจอะไรเท่าไหร่เพราะว่านภาพอเห็นหน้าของลูกก็ร้องไห้ปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง "อะไรกันครับแม่?" "ฮึก!! ฮืออออออ!! เจ้าเมืองงงง~" หมับ!! นภาเดินเข้ามากอดลูกชายและร้องไห้จนเสื้อของเขาเปียกไปด้วยน้ำตาของแม่ "เกิดอะไรขึ้นแม่บอกผมหน่อย...ตอนนี้ผมงงไปหมดแล้ว??" เขาถาม "ฮึก!! พ่อของลูก..." "พ่อทำไม?" เขาขมวดคิ้วเพราะเดิมทีเขาก็ไม่ถูกกับพ่อตัวเองอยู่แล้ว "พ่อของลูก...คุณเสก...เขามีเมียน้อยยยย!! ฮึก!!" "....!!" "มีมา 5 ปีแล้วแต่แม่ไม่อยากบอกลูกเพราะคิดว่าเขาแค่คบเล่น ๆ แต่ว่า...แต่ว่าวันนี้เขามาขอหย่าแม่!!" "ว่าไงนะ?!" "ฮืออออออออออ!!!พ่อเขารักมัน!!เขารักมันไม่ใช่แม่!!!กรี๊ดดดด!!!" นภากรีดร้องด้วยความเสียใจจนเป็นลม "แม่!!แม่ครับ!!"