บทที่ 1.1 สวัสดี ยัยตัวแสบ
860 คำ
บทที่ 1.1 สวัสดี ยัยตัวแสบ
ปัจจุบัน
แสงไฟที่ลุกท่วมพร้อมกับไอความร้อนเมื่อเปลวเพลิงโหมกระพือลุกโชติช่วงขึ้น มันคือสัญญาณของการเปิดหน้าประวัติศาสตร์การปกครองครั้งใหม่ขององค์กรตะวันออก
อเล็กซ์ หยวน ก้าวขึ้นมาเป็นผู้นำหรือที่เรียกว่าคลื่นลูกใหม่เขาขึ้นมาแทนที่..แบรี่ หยวน ผู้เป็นบิดา แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาจะได้ครอบครองอำนาจโดยดุษฎี เพราะตามกฎเขายังคงจะต้องทำให้ศูนย์รวมอำนาจรวมอยู่ในมือให้ได้ และสิ่งเดียวที่ยังคงเล็ดลอด นั่นก็คืออำนาจของสภาสูง อเล็กซ์ต้องการเก็บทุกอย่างเพื่อไม่ให้เจสันกลับมาช่วงชิงได้อีก ทั้งที่ในความเป็นจริงแล้วเขาเองก็รู้ดีอยู่แก่ใจว่า…
จะไม่มีใครกลับมาที่นี่อีก…แม้แต่คนเดียว!!
“นายใหญ่ครับ”
เสียงเรียกของลูกน้องที่วิ่งปรี่เข้ามา เมื่อเห็นแสงไฟสีส้มที่เกิดจากการที่ผู้เป็นนายใหญ่ กำลังสั่งให้ลูกน้องเผาสมบัติบางชิ้นที่เคยเป็นของแบรี่ทิ้ง และเพราะความแตกตื่นของลูกน้องที่วิ่งเข้ามา ชวนให้ร่างสูงหันมาจ้องด้วยความสงสัย
“พวกแก..จะแตกตื่นกันทำไม”
“เปล่าครับ พอดีมีรายงานด่วนมาจากเขตชายแดน คนของสภาสูงกำลังส่งตัว… ส่งตัว คนสำคัญออกไปจากสภาเพื่อจะข้ามไปยังเขตปกครองตนเองครับ”
น้ำเสียงตื่นตระหนกของลูกน้อง ซึ่งฟังดูก็รู้ว่าคนที่ชายหนุ่มกำลังรายงาน จะต้องเป็นคนสำคัญแน่ที่นั่งอยู่ในรถคันนั้น และขบวนที่กำลังจะออกจากเขตปกครอง ต้องเป็นคนที่เดือดร้อนที่สุดกับการขึ้นครองอำนาจของคนที่ไม่มีกองหลังหนุนอย่างเขา จะเป็นใครอื่นไปไม่ได้ นอกเสียจาก หลักประกันคนสำคัญ!!
“จะทำวิธีไหนก็แล้วแต่ แต่ไม่ว่าจะยังไง ฉันก็ต้องได้คนของสภาสูงกลับมาที่นี่ และจำใส่หัวพวกแกเอาไว้ ห้ามให้บุบสลายแม้แต่นิดเดียว” อเล็กซ์ขบกรามแน่นจนขึ้นเป็นสันนูน สั่งเสียงกร้าวสั่งออกไป
“ครับนาย” ลูกน้องคนเดิมคำนับรับคำสั่งแล้วรีบวิ่งผละออกไปทันที
ดวงตาแข็งกร้าวของเขายังคงมองไปยังเปลวไฟกองนั้น ไม่มีอะไรจะขัดขวางการขึ้นครองของเขาได้อีกต่อไป เพราะแม้แต่แบรี่เมื่อยกตำแหน่งหัวหน้าองค์กรตะวันออกให้ ก็ยังไม่กล้าที่จะยืนอยู่ในแผ่นดินของตัวเองนาน แบรี่พารสรินทร์เดินทางท่องเที่ยวรอบโลก เพื่อหวังเยียวยาบาดแผลในจิตใจผู้เป็นภรรยา เพราะเหตุการณ์ที่ผ่านมาครั้งนั้นทำให้ทุกคนในครอบครัวไม่สามารถเรียกตัวเองว่าครอบครัวได้อีก
ถึงอย่างนั้น มันก็ไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว
นอกเขตตะวันออก 21:11 นาฬิกา
รถยนต์ที่กำลังวิ่งออกจากเขตด้วยความเร็วสูง เหมือนกับว่ากำลังหลบหนีจากบางสิ่ง ไม่ใช่เพียงแค่คนที่ทำหน้าที่เป็นสารถี แต่ยังรวมไปถึงหญิงสาวที่นั่งอยู่ภายในรถคันนั้นด้วย เบลล่า ชอย..หญิงสาวผู้เป็นเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลเมล็ดวอลนัท และดวงตาของเธอก็เป็นสีเดียวกันมันดูเปล่งประกายเมื่อต้องแสงแดดและดูโศกเศร้าเมื่ออยู่ในเงามืด
เธอไม่ต้องการที่จะถูกใช้เป็นเครื่องต่อรองของบิดา และมารดาของเธอเองก็หวังอยากให้ลูกสาวได้มีชีวิตเหมือนคนธรรมดาทั่วไป เมื่ออำนาจของเขตปกครองตะวันออกเปลี่ยนมือ ซึ่งครั้งหนึ่งเธอเองก็เคยเกือบตกเป็นเครื่องมือเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างสภาสูงกับองค์กรตะวันออก ด้วยเพราะกฎการเชื่อมอำนาจที่ค่อนข้างเข้มงวด บุตรสาวเพียงคนเดียวของผู้ปกครองสภาสูงจำเป็นต้องสมรสเพื่อความเป็นปึกแผ่นของอำนาจ แต่ผู้หญิงที่รักอิสระและไม่เคยชื่นชอบเรื่องเสี่ยงอันตราย จึงไม่ปรารถนาที่จะถูกใช้เป็นเครื่องมือ
และที่ร้ายไปกว่านั้น… เธอไม่ได้ชื่นชอบอเล็กซ์แม้แต่น้อย หัวใจของเธอเป็นของเจสัน ผู้ชายที่แสนอ่อนโยน อบอุ่น… แต่โชคชะตาไม่ได้กำหนดให้เธอได้เป็นคู่ชีวิตของเขา
“เร็วอีกหน่อยได้ไหม ขอแค่ข้ามเขตออกไปได้ ฉันก็จะสามารถขอความช่วยเหลือจากเขาได้”
“ตอนนี้ก็เร็วที่สุดแล้วครับ ถ้าขืนมีอะไรเกิดขึ้นกับคุณ พวกเราจะยิ่งเดือดร้อน”
“แต่คุณพ่อคงจะไม่มีทางยอมปล่อยฉันแน่ ถ้าเกิดฉันถูกจับกลับไปได้ คุณแม่เองก็คงจะขวางคุณพ่อไว้ได้อีกไม่นาน แล้วแบบนี้ถ้าฉันจะต้องถูกจับกลับไปเพื่อแต่งงานกับผู้ชายคนนั้น ฉันยอมเป็นหมาที่ตายอยู่ข้างถนนดีกว่า!!”
เธอตั้งใจอย่างแน่วแน่ และไม่ว่ายังไงก็ไม่มีทางเปลี่ยนความคิดของบิดาผู้หวังสูงเกินไป ที่คิดจะใช้เธอครอบงำอเล็กซ์ ซึ่งใคร ๆ ต่างก็รู้ดีว่าเขาไม่มีทางที่จะยินยอมให้ใครมาคุมบังเ**ยนอำนาจของเขาได้อย่างเด็ดขาด
- ผู้เขียน
