“ไม่ต้องห่วงหม่ามี้กลับมาแน่ ปะป๊าบอกแล้วไงว่าจองไว้แล้วถ้าไม่กลับมาเราก็แค่นั่งเครื่องบินไปกรุงเทพหาหม่ามี้กัน”
“จริงเหรอครับ”
“แน่นอน”
“คุยอะไรกันอยู่เหรอคะ น่าสนุกจังขอแป้งคุยด้วยคนสิ” ระหว่างที่สองพ่อลูกคุยกันอย่างออกรสเสียงแหลมคุ้นหูก็เดินออกมาจากบ้านหวังร่วมวงสนทนาด้วย
“น้องแบร์กินข้าวเช้ารึยัง เดี๋ยวปะป๊าทำของอร่อยให้กินเอามั้ย”
“เอาครับ เอาเยอะๆ เลยน้องแบร์ชอบกับข้าวฝีมือปะป๊าที่สุด”
สองพ่อลูกเดินอุ้มกันเข้าไปในบ้าน แป้งหอมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นอากาศธาตุที่ไม่ได้รับความสนใจ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังทำใจดีสู้เสือเดินตามพวกเขาไปยังห้องครัว
“น้องแบร์ไปอาบน้ำก่อนมั้ยครับ เดี๋ยวปะป๊าเตรียมกับข้าวไว้รอ เสร็จแล้วจะไปเรียก”
“ได้ครับปะป๊า” เด็กน้อยวิ่งเข้าไปในห้องตามคำสั่งของผู้เป็นพ่อ
“หายไปไหนมาคะ แป้งหาไปทั่วเลย” แป้งหอมฉีกยิ้มสวยเอ่ยถาม แต่ใช่ว่าอาชาจะหันมาสนใจเธอ
“ครามค่ะ โกรธอ
