ปึก!
เสียงแฟ้มเอกสารถูกเขวี้ยงผ่านหน้าภวิศไปอย่าเฉียดฉิว กระทบเข้ากับฝาผนังห้อง พลาดใบหน้าหล่อไปเพียงแค่นิดเดียว ดีที่เสี่ยหมีหลบได้ทันไม่งั้นมีหวังเขาได้หน้าแหกไปตามระเบียบแน่
“โกรธเคืองอะไรเสี่ยนักหนาจ๊ะ” ภวิศทำตัวไม่ทุกข์ร้อน ค่อยๆ ก้าวอย่างเชื่องช้าไปนั่งลงบนโซฟาตัวยาวด้วยท่าทางยียวนกวนประสาท
“เงียบปากไปเลยไอ้เสี่ย กูฝากงานให้มึงช่วยดูนิดเดียว แล้วดูดิมึงทำอะไรบ้าง”
“กูก็ช่วยดูบัญชีให้มึงแล้วไง”
“มาทำไม จะไปไหนก็ไป ไม่กลับไปอ้อนเมียเด็กมึงล่ะ” น้ำเสียงที่ประชดประชันหากคนภายนอกผ่านมาได้ยินคงคิดว่าเธอกำลังแสดงอาการหึงหวงอีกฝ่ายเป็นแน่
“ไข่หวานไปเที่ยวต่างจังหวัดกับเพื่อน”
“ที่มึงเสด็จมาหากูถึงที่นี่เพราะเมียหนีไปเที่ยวกับเพื่อนสินะ ทั้งที่กูกลับมาตั้งอาทิตย์หนึ่งแล้วยังไม่เห็นหน้ามึงสักครั้งเลย”
“กูก็มาแล้วนี่ไง”
“ไม่ต้องการ กลับไปเลย เห็นหน้ามึงแล้วมันหงุดหงิด”
“โธ่พาย ก็งานมึ
