chapter 8 อย่าคิดไปเอง
1452 คำ
Chapter 8
อย่าคิดไปเองพลอย
"แล้วหมอกจะมาสนใจตัวภาระอย่างพลอยทำไม?"
คนตัวเล็กตัดพ้อออกมาด้วยอารมณ์น้อยใจที่อัดแน่นอยู่ในอก ขอบตาล่างที่เพิ่งจะสะเด็ดน้ำพลันร้อนวาบเรียกหยาดน้ำสีใสคลอหน่วยขึ้นมาอีกรอบ
"ใครบอกว่ากูสน....อย่าคิดไปเองพลอย หน้าตามึงไม่ได้เรียกร้องความสนใจจากกูได้ขนาดนั้น"
วาจาบาดลึกถูกคนตัวเล็กกัดกลืนลงคอไปอย่างเงียบเชียบ ไม่มีแล้ววันเวลาเก่าๆ มีเพียงเมฆินทร์ในปัจจุบัน ที่พลอยนิราไม่มีวันจะได้สำผัสถึงความอบอุ่นนั่นได้อีก
"พลอยเข้าใจแล้ว....เรื่องเงินที่หมอกเคยช่วย พลอยไม่ได้ลืมนะ...เพียงแต่ตอนนี้ยังหาเงินจำนวนนั้นมาคืนหมอกไม่ได้"
"พลอยไม่ได้แก้ตัวนะ สถานการณ์ของพลอยตอนนี้ ก็เป็นอย่างที่หมอกเห็น...หรือถ้าหมอกอยากให้พลอยทำอะไรเพื่อชดใช้ หมอกบอกพลอยมาได้เลย"
แผ่นหลังบอบบ้างสะท้านไหวขึ้นมาหนึ่งระรอก พร้อมกลับเสียงสะอื้นดังผะแผ่วออกมาเบาๆ ไม่ต้องเห็นกลับตาเนื้อ เมฆินทร์ก็พอจะเดาออกว่าอีกฝ่ายกำลังแอบร้องให้ตาตุ่ยเหมือนทุกที
"ฮึ!..ถ้าอยากชดใช้ให้กูขนาดนั้น ก็เอาตัวมึงมาชดใช้แทน มึงทำได้ไหมหล่ะพลอย?"
มุมปากสีเข้มยกกระตุกบางๆ ต่างจากนัยน์ตาที่แข็งกระด้างเกินน้ำเสียงที่ถ่ายทอดออกมาสิ้นเชิง พลอยนิรารู้..ว่าเมฆินทร์ตั้งใจยั่วให้เธอโกรธ...เขาตั้งใจทำ
ไหล่เล็กสั่นสะท้านตามอัตราการสะอื้นที่เพิ่มมากขึ้น ดวงหน้ารูปใข่ขยับลงซุกแนบแผ่นอกเพื่อลดช่่องว่างระหว่างเธอและเขามากขึ้น หรืออีกอย่างก็คือ ไม่อยากให้เขาได้เห็นสภาพที่ไม่หน้าดูของเธอ
"โตขนาดนี้..ยังไม่เลิกขี้แยรึไงวะ!"
"หรือมึงกินน้ำตาแทนข้าว?"
เสียงทุ้มขรึมถามออกมาด้วยท่าทีนิ่งงัน นัยน์ตาสีอำพันที่เคยคมกล้า บัดนี้เจือไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่เมฆินทร์ยังหาคำตอบให้มันไม่ได้ กราฟหัวใจที่เคยไร้การขยับสั่นกระเพื่อมขึ้นช้าๆ พริบตาเดียวก็เต้นรัวบีบรัด จนเมฆินทร์ต้องเผลอยกมือหนามากดประคองด้วยความประหลาดใจ
'และมันก็เป็นอย่างนี้ทุกครั้ง ที่เผลอพูดอะไรไม่ดีกับเธอ....เพราะอะไรวะ!
มันสมองราวเม็ดถั่วเขียวเอ่ยคำถามที่กลั่นกรองออกมาได้เบาๆ และชั่วขณะที่เขากำลังพินิจ พิจารณาต่อด้วยความตั้งใจก็พลันหยุดชะงัก เมื่อน้ำเสียงที่คุ้นเคยเอ่ยออกมาเบาๆ
"เราก็เป็นของเราแบบนี้"
"แค่เมื่อก่อนมันมีคนปลอบใจ"
"ขอโทษนะถ้ามันไปขัดหูขัดตาหมอก คราวหลังถ้าเห็นเราแล้วหมอกอารมณ์เสีย หมอกก็เดินผ่านไปเลย"
"ทำเหมือนไม่เห็นเรา...เหมือนที่หมอกชอบทำ"
เสียงหวานนุ่มเอ่ยออกมาแผ่วเบา หางตากลมตวัดมองคนโตกว่าอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่ริมฝีปากอวบอิ่มจะคว่ำลงกลั้นเสียงสะอื้น ร่างกลมกลึงขยับดีดตัวพยายามด้วยแรงทั้งหมดที่พอมี
'แล้วกูเคยทำเป็นไม่เห็นมึงเมื่อไรพลอย'
หางคิ้วราวคมกระบี่เลิกขึ้นสูง พร้อมกลับคำถามที่ผุดขึ้นมาในใจ เมื่อเหลือบเห็นปฏิกิริยาที่น้อยครั้งจะได้เห็นจากพลอยนิรา
ไม่รู้ว่าเพราะเหตุการณ์ที่เพิ่งเจอทำให้มีความกล้าขึ้น หรือเพราะเป็นเขาเองที่ไปกดเจอจุดบอดเธอ ถึงทำให้มนุษย์พูดง่ายว่าง่ายอย่างพลอยนิรากล้าต่อปากต่อคำกลับเขา....แล้วยัง กล้าไล่ให้เขาเดินหนีทั้งที่เมื่อก่อน ก็ชอบมาคลอเคลียเค้าอย่างกับอะไร
"เดี๋ยวนี้กล้าเถียงกูแล้ว?"
"ดูมึงกล้าขึ้นเรื่อยๆ นะพลอย"
นัยน์ตาสีอำพันเอียงคอมองอย่างมีเลทนัย พลอยนิรา แง้มใบหน้าขึ้นมองคนเหนือร่างด้วยตาตาที่ขุนมัวขึ้นเล็กน้อย และเพียงแค่ตาสีอ่อนสบเข้ากลับเขา ร่างบอบบางก็พลันชะงัก จำต้องเสไปมองทางอื่น แทนที่จะต่อความยาวกลับเขาให้จบประโยค
"......"
"อะไร..เมื่อกี้ยังทำเป็นอวดดีอยู่"
"หรือแม้แต่หน้ากู มึงก็ไม่อยากมองแล้ว?"
"ใจเสาะจังนะมึง"
เมฆินทร์ถามย้ำด้วยเสียงที่ห้วนกระด้าง
นัยน์ตาสีเข้มมองจับจ้องคนที่ตั้งใจฝังใบหน้าลงเนื้ออกเขาด้วยสายตาที่เริ่มแปลกไปกว่าทุกที
'เมฆินทร์เพิ่งรู้ตัว..ว่าเขาไม่ชอบให้เธอเงียบ'
'โดยเฉพาะเงียบใส่เขา...ยิ่งไม่ชอบมากเป็นพิเศษ'
เขาเกลียด ที่ไม่ว่าใครจะว่าเธอยังไง พลอยนิราก็ไม่ปริปากบ่นออกมาสักคำ กลีบปากเล็กนั้นปิดสนิทแน่น แน่นจนเมฆินทร์รู้สึกอัดอัดไปพร้อมๆ กลับรำคาญ
'พลอยนิรา...ยังคงเป็นพลอยนิรา จะกี่ปีก็ไม่เคยเปลี่ยน'
'เหมือนเขา...ที่ยังเป็นเมฆินทร์คนเดิม..ที่ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยเช่นกัน'....
"ปล่อยเราลง...เดี๋ยวเรากลับเอง"
ริมฝีปากสีธรรมชาติเอ่ยออกมาอีกครั้ง ด้วยรูปประโยคที่ขัดใจคนฟังอย่างเมฆินทร์ถึงขีดสุด ใบหน้าที่พึ่งสงบเรียบ พลันตึงขึ้นมาอีกรอบ และคราวนี้ มันก็เกิดพายุอารมณ์ขนาดย่อมตามมาด้วย
"เนรคุณจังนะมึง"
"เสียนิสัยไม่เคยเปลี่ยน"
เมฆินทร์บ่นเบาๆ ก่อนจะเร่งฝีเท้าเร็วขึ้น ไม่คิดจะปล่อยร่างบางลงพื้นอย่างที่ถูกร้องขอ
พลอยนิรา ที่พอจะคาดเดาในใจได้อยู่แล้ว จึงส่งค้อนให้เขาวงใหญ่
"หมอกคนบ้า!"
เสียงอ้อมแอ้มบ่นเบาหวิวในรำคอตัวเอง หากแต่ เมื่อประโยคจิกกัดลอยกระทบใบหูก็ลอยไปกระทบถึงใบหูเขาด้วยเช่นกัน
หางตาสีอำพันนิ่งสนิทหลุบลงมองคนตัวเล็กก่อนที่มือหนาจะหยิกเบาๆที่เนื้อแก้มกลมสีหวาน
"อ้ะ!"
คนตัวเล็กหน้ายับย่น ริมฝีปากสีธรรมชาติแย้มกว้าง ก่อนจะขบฝากรอยฟัน ใว้ที่แผงอกข้างขวาเขาเป็นการเอาคืน
"ซี๊ด!"
แผ่นหลังที่เคยเหยียดตรงงองุ้ม
หัวคิ้วคมที่เคยขดรัดค่อยๆ คลายออกบางส่วน ก่อนที่จุดมุมปากจะยกขยับขึ้นเล็กน้อยราวกลับมีเรื่องที่ถูกใจ
"มึงเริ่มก่อนนะพลอย"
"รู้ว่ากูบ้า ก็อย่าขยันยั่วกู"
ใบหน้าราวฟ้าประทานโน้มลงเอ่ยชิดใบหูด้วยเนื้อเสียงที่ดังพอจะได้ยินกันเพียงสองคน
ไรฟันคม ขบกัดใบหูเล็ก ก่อนจะเป่าลมอุ่นเข้าหูเธอเป็นการหยอกเย้า
"หายกัน...มึงกัดกู..กูกัดมึงคืน"
พลอยนิราสะท้านไปทั้งร่างราวถูกไฟช็อต ดวงหน้างามช้อนขึ้นมองจะกล่าวโทษ เพียงแค่เขาก็มองเธออยู่เช่นกัน และทันทีที่สองนัยน์ตาพลั้งเผลอสอดประสานความรู้สึกบางอย่างก็พลันแล่นพร่านไปทั่วทั้งร่าง
ใบหน้าที่เคยเรียบนิ่งเริ่มแดงเรื่อไปด้วยสีเลือดฝาด ไม่ต่างจากคนถูกขบกัดอย่างพลอยนิรา กกหูที่เคยขาวสะอาดค่อยๆ ละอุไอร้อนออกมาฉาบเคลือบจนแดงเถือก
ลมหายใจเป่ารดกันเรื่อยๆกระตุ้นอัตราการสั่นของหัวใจเพิ่มขึ้นจนในที่จุด ใจที่เคยแกร่งกล้้าก็ไม่อาจจะอดกลั้นได้อีกต่อไป
เครื่องหน้าหล่อสะบัดออกก่อนจะเสมองไปทางอื่น เหงื่อกาฬที่ประพรมทำให้เขาไม่อาจคิดเป็นอย่างอื่น นอกจาก
"ร้อนจังวะ!"
'ร้อน....ก็แค่ร้อน...'
"ไม่ใช่รู้สึกอะไร...กลับใคร'
ทุกท้วงท่าเดินเร่งขยับความเร็วมากขึ้น ในไม่ช้าคนตัวเล็กก็ได้รับอิสระเดินเหินด้วยตัวเองอีกครั้ง
"ไปอาบน้ำไปสภาพเน่ากว่าหมากูอีก"
เสียงแหบห้าวแตกพร่าลงเล็กน้อยเอ่ยออกคำสั่งแกมเหน็บเเนม ก่อนที่ร่างกำยำจะหมุนกายออกจากห้อง ทิ้งให้คนตัวเล็กยืนหาคำตอบจากความรู้สิึกที่รบกวนจิตใจอยู่คนเดียว
"ไม่รู้รึไง...ว่าทำแบบนี้ คนเค้าหวั่นไหว"
"บ้าจริง!"
มือขาวยกขึ้นทาบกุมก้อนเนื้อกลางอกที่เริ่มเต้นรัวจากเหตุการณ์เมื่อครู่ ใว้แน่น นัยน์ตาสีอ่อนทอดมองแผ่นหลังกว้างที่ห่างออกไปเพียงนิดด้วยหัวใจที่ยากเกินกว่าจะกู่กลับมาเป็นของเธอได้อีก
ทางด้านเมฆินทร์
ร่างหนา เอนพิงเค้าเตอร์บาร์กลางบ้านพักนิ่งๆ เครื่องหน้าหล่อเอียงกลับไปมองภายในห้องนอนอีกครั้ง ก่อนที่มือหนาจะคว้าขวดเหล้าดีกรีแรงที่สุดที่เขามีออกมายกเทกรอกปากหลายอึก
- ผู้เขียน
