chapter 7 แล้วมึงจะเป็นอะไรได้อีกนอกจากภาระกู
1404 คำ
Chapter 7
แล้วมึงจะเป็นอะไรได้อีก นอกจากภาระกู
ราวกระดุมสีเงินถูกมืออวบกระชากหลุดรุ่ยทั้งแผงในคราวเดียว
ร่างเล็กสั่นสะท้าน สองมือน้อยรวบกระดุมเสื้อที่ปริแตกเข้าที่ ปกปิดผิวเนื้อที่แดงเถือกจากการกระทำเเสนป่าเถื่อนของชายตรงหน้า นัยน์ตาสีอ่อน ส่ายมองหาสิ่งที่พาจะช่วยเหลือตัวเองได้ในตอนนี้ พรางหลบเลี่ยงร่างอวบอ้วนที่ผลีผลามเข้าประชิดกายเธอไม่หยุด
"อย่าเข้ามานะเฮีย!"
"ถ้าเฮียยังกล้าเข้ามาอีกก้าว อย่าหาว่าพลอยไม่เกรงใจ!"
พลอยนิราเอ่ยตวาดอย่างอดกลั้น ท้องนิ้วทั้งห้าพยายามง้างเปิด หวังจะปลดสลักล็อคประตูให้เป็นอิสระ สองเนื้อตาแดงฉานสั่นไหวไปด้วยความตื่นกลัวจนถึงขีดสุด นาทีแล้วนาทีเล่าที่คนตัวเล็กเฝ้าภาวนาผ่านล่วงเลยไปช้าๆ หากแต่ไม่มีสักคนที่ผ่านเข้ามาช่วยเธอ
"ฮึ! หวังอะไรอยู่หนูพลอย อย่าเสียเวลาเลย มาสนุกกลับเฮียดีกว่า มาเร็ว!"
หมับ!
"ว้าย!"
มืออวบรั้งข้อมือบางเข้าหาตัว ก่อนจะกอดรัดใว้แน่น ร่างอ้วนท้วม กดร่างเล็กชิดแผ่นผนังก่อนจะดึงรั้งชายกระโปรงตัวเล็กให้ร่นลง พลอยนิราขนลุกเกรียวไปทั่วทั้งร่าง มือเรียวบางปัดป่ายจิกข่วนไปทั่ว และเหมือนโชคจะยังเข้าข้างคนตัวเล็กอยู่บ้าง ในช่วงเวลาคับขันท้องนิ้วทั้งห้าดึงรั้งเเจกันเซลามิคใบย่อมเหนือหัว ฟาดลงกลางหน้าผากชายตรงหน้าเต็มแรง
เพล้ง!
อ้าค!
เสียงเซลามิคแตกเป็นเสี่ยงดังก้องแก้วหู ตามมาด้วยเลือดสีสดที่สาดกระเซ็นเปลอะย้อมไปทั้งชุดยูนิฟอร์มสีเข้ม กลิ่นคาวเลือดลอยครุ้งกระตุ้นเส้นกราฟหัวใจคนขี้กลัวให้สั่นกระตุก ความประหม่าปนวิตกพลักดันร่างบอบบางให้ถอยล่นไปชิดหน้าต่างกระจกสีทึม ดวงตากลมส่ายล่อกแล่ก สองใต้ตาร้อนรุ่มจนเจ้าของมันต้องกระพริบถี่ๆ ขับไล่ไอร้อนที่กำลังจะเปลี่ยนไปเป็นหยดน้ำตาในไม่ช้านี้
'ไม่ได้...อยู่เเบบนี้ไม่ได้'
'สติพลอย..ต้องตั้งสติ!'
จิตใต้สำนึก คิดแทนส่วนมองที่ดับไปชั่วขณะอย่างร้อนรน มือเรียวบางรีบตะกายปลดสลักล็อคประตูอีกครั้งแม้จะเป็นเพียงความหวังอันน้อยนิดก็ตาม
"มึงจะไปไหนอีตัวดี!"
เสียงผรุสวาทของมัจจุราชน่ารังเกียจดังก้องขึ้นมาอีกครั้ง เลือดสีสดที่ยังคงอาบไปทั้งใบหน้าอวบ ทำให้คนที่กำลังจะกลายเป็นอดีตนายจ้างดูน่ารังเกียจกว่าเดิมหลายเท่าตัว
"อึก!"
พลอยนิรากลืนน้ำลายลงคอที่แห้งผากจนแทบจะเป็นผุยผงอึกใหญ่ มือขาวบางออกแรงง้างแงะ บานกระจกมากขึ้นจนเล็บสีสะอาดฉีกขาดไปหลายนิ้ว เพียงแต่ความเจ็บปวดที่ได้รับ ไม่อาจสู้ความกลัวต่อมัจจุราชที่กำลังเหยียบย่างไกล้เข้ามาเรื่อยๆ เลยสักนิด
"มึงทำกูเจ็บ อีตัวดี!"
เสียงแหบแห้งหยาบกระด้างเอ่ยคะคอกในระยะประชิด ก่อนที่ฝ่ามืออวบอูมจะตวัดฟาดลงสองแก้มกลมเต็มเเรงโทสะ
"เพี๊ยะ!"
เสียงก้านนิ้วประทะผิวเนื้อ ดังสะท้อน แหวกอากาศไปพร้อมกลับใบหน้าสวยที่สบัดไปตามแรงตบ ร่างเล็กเซถลาเขาประทะพื้นเย็นเยียบอีกครั้ง ความหวาดกลัวกัดใจคนตัวเล็กจนยากจะกู่เรียกสติที่มีกลับคืนมาได้อีก
"ยะ..อย่าเข้ามานะเฮีย"
ร่างบอบบางตะเกียกตะกายถอยร่น ไปด้านหลังจนชุดยูนิฟอร์มที่สวมอยู่ยับย่นไปด้วยสีฝุ่น เสี่ยอำพลแสยะยิ้มเท้าอวบอูมยังคงก้าวเข้าไปไกล้ร่างสั่นเทาเรื่อยๆ ด้วยใบหน้าแห่งผู้มีชัยเหนือเธอ
"อย่าเข้ามานะ!"
"พลอยเเทงจริงๆ นะเฮีย!"
เศษเจกันเซลามิคถูกมือขาวนุ่มคว้ามากำแน่น เมื่อเข้าตาจน เศษปลายแหลมถูกยกชี้ไปที่ชายคราว สองท่อนแขนสั่นสะท้าน แววตาที่เคยสุกใสไร้ความมั่นคงทางอารมณ์จนถึงที่สุด และมีหรือ ที่เสี่ยอำพลจะดูไม่ออก ใบหน้า กักขละแสยะยิ้ม ก่อนที่ร่างอวบอ้วนจะสาวฝีเท้าคืบคลานเข้ามาด้วยความเร็วที่มากกว่าเดิม
ปึก!
แผ่นหลังบาง ประทะสุดมุมประตูบานใหญ่อีกครั้ง และครั้งนี้พลอยนิรา ใช้แรงทั้งหมดพลักมันออกเต็มแรง
พรึ่บ!
ลมอุ่นร้อนของบรรยากาศภายนอกตีกระทบกรอบหน้าที่ฉ่ำชื้นไปด้วยหยาดน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง ร่างบอบบางดีดผึ่งออกมาด้านนอกด้วยแรงที่ยังพอหลงเหลืออยู่ ร่างเล็กหอบสะท้านท่ามกลางสายตาหลายคู่ที่จับจ้อง เสียงซุบซิบนินทาเริ่มอื้ออึงไปทั้งสองใบหู สองมือเล็กกระชับกอดตัวเองใว้แน่น ก่อนที่ฝ่าเท้าเรียวจะออกวิ่งผ่านฝูงชนไปเรื่อยๆ ไม่แม้แต่จะก้มมองสารรูปตัวเองในตอนนี้เลยสักนิด รู้ตัวอีกที เสียงอึกทึกที่ดังอยู่ด้านหลังก็พลันเงียบลง คงเหลือแค่ความเจ็บปวดทางร่างกาย ที่เริ่มผุดพรายขึ้นมาเเทนที่
"เจ็บ....เจ็บจัง...ฮึก...ฮือ"
เสียงสะอื้นผะแผ่วดังออกมาจากริมฝีปากที่ซีดขาวแทบไร้เลือด ร่างเล็กทรุดลงนั่งขอบฟุตบาทหน้าป้ายรถเมล์ขนาดเล็ก ผมที่เคยนุ่มพริ้ว บัดนี้ ยุ่งเหยิง พันกันเป็นปมอยู่หลายส่วน ดวงหน้าที่เคยหวานซึ้ง เต็มไปด้วยรอยช้ำสีแดงอมม่วงที่เริ่มบวมขึ้นเล็กน้อย ฝ่าเท้าเนียนเต็มไปด้วยบาดแผลแตกจากการวิ่งเท้าปล่าวเเสบร้อนจนไม่อาจลงน้ำหนักออกเดินพาเธอไปไหนได้อีก ร่างเล็กฟุบใบหน้าลงมองพื้นปล่อยโฮโดยไม่่สนสายตาคนที่มองอยู่เลยสักนิด
จนกระทั่ง...
"มานั่งทำห่าอะไรตรงนี้?"
เสียงทุ้มต่ำปนหอบที่คุ้นเลยดังแว่วมากระทบใบหูขาว ปลุกสติคนที่ใจกระเจิงขึ้นมาอีกครั้ง ร่างบอบบางเซถลาเข้ากอดที่เอวสอบ ก่อนจะซุกใบหน้าฝังลงแถวหน้าท้องแกร่งแน่น
"......"
"ทำอะไรของมึง?"
หัวคิ้วหนาพลันขดรัด กลับปฏิกิริยาที่แปลกไปของเธอ ดวงตาสีอำพันมองไล่ตั้งแต่กลุ่มผมนุ่ม จรดปลายเท้า ก่่อนที่เสียงเข้มขรึมจะไตร่ระดับความรุนแรงขึ้น
"พลอย....กูถาม"
"........."
ไร้เสียงตอบรับ มีเพียงความเปียกชื้นที่สาบเสื้อเท่านั้น ที่ยืนยันว่าร่างเล็กที่หายใจรวยรินอยู่ใต้ร่างเขายังคงมีสติสัมปชัญญะหลงเหลืออยู่
"พลอย!" เสียงทุ้มกดต่ำลงสุด เท่าทีความอดทนของเขาจะมี นัยน์ตาสีอำพันฉาบเคลือบไปด้วยไอหมอกสีหมึนหลุบลงมองคนตัวเล็กด้วยสายตาอ่านยากขึ้นเรื่อยๆ
"ขอกอดหน่อย....นะ"
"แค่แปปเดียว..."
สุรเสียงแหบแห้งแทบไร้สัญญาณชีพเอ่ยออกมาแผ่วเบา เมฆินทร์ชะงักไปเล็กน้อยนัยน์ตาสีอำพันกวาดมองทั่วอาณาบริเวณเพื่อหาสาเหตุนั้น ก่อนจะก้มลงช้อนร่่างคนตัวเล็กขึ้นมาอุ้มใว้แนบอกด้วยแววตาเดือดดาล
"ไปที่อื่น...เดี๋ยวกูพาไป"
"อืม....พาเราไปที"
คนตัวเล็กรับคำอย่างว่าง่าย ใบหน้าที่เคยสดใสซุกลงแผงอกอุ่น ปล่อยใจปล่อยกายให้เขา นำพาเธอไปยังสถานที่ของเขาอย่างไร้ข้อโต้แย้ง
DS รีสอร์ท
"ไปหาเสื้อผ้าผู้หญิงขนาดประมาณนี้มาสามสี่ชุด "
"แล้วก็ห้ามใครเข้ามารบกวนกู"
เสียงทรงพลังเอ่ยคล้ายคำรามตามออกคำสั่งตามฉบับนิสัยที่เคยเป็น
นัยเนตรสีอำพันคมกริบกดต่ำ ก่อนที่ลำแขนแกร่งจะกอดกระชับคนในอ้อมแขนแน่นขึ้น เมื่อเห็นสายตาหลายคู่เหลือบมองดูเธออยู่ตลอดทั้งแนวที่เดินผ่าน
' ทำเหมือนว่าเขาไปฉุดคร่าใครมาก็ไม่ปาน'
"ให้เราเดินเองก็ได้"
พลอยนิราเอ่ยเสียงอู่อี้ พร้อมกลับปลายเท้าเรียวที่ดีดผึ่งคล้ายจะหนีลงจากพันธนาการของเขา
"อยู่นิ่งๆ"
"อย่ากระตุกเส้นประสาทกูพลอย"
"อย่าทำเป็นเหมือนมึงไม่รู้สันดานกู!"
"เราแค่ไม่อยากรบกวนหมอก"
"รบกวนฮึ!... แล้วมึงจะเป็นอะไรได้อีกนอกจากภาระกูพลอย"
- ผู้เขียน
