chapter 6 แค่คนนอกสายตา...ที่ต้องอยู่ในสายตา
1539 คำ
Chapter 6
แค่คนนอกสายตา ที่ต้องอยู่ในสายตา
"กุนึกว่าฟ้าถล่ม มึงออกมากินข้าวเที่ยงได้"
ทิวากร เอ่ยทักทายเพื่อนสนิททันทีที่อีกฝ่ายสับฝีเท้าเข้ามาไกล้ ดวงตาเรียวรี ปรือขึ้นมอง เพื่อนรักที่เพิ่งเลื่อนขั้นเป็นพี่เมียด้วยสายตาประหลาดใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะทิ้งความสนใจทั้งหมด ลงที่เเผงเมนูสีเข้มต่อ
"ตีนกูอยู่ของมันดีๆ ไม่ต้องอยากแกว่งปากมาโดน"
เสียงทุ้มขรึมเอ่ยดุดัน รับกลับใบหน้างอง้ำราวคนไม่สบอารมณ์กลับอะไรบางอย่าง
"ฮึ นัดกูมาก็อย่าวีนกู "
ผู้กองหนุ่มหัวเราะในรำคอแผ่วเบา ก่อนที่มือหนาจะยกสูง เมื่อสายตาสบกลับเมนูที่ถูกใจ
"ข้าวผัดปูครับ....แล้วก็ ซุปไก่"
"มึงล่ะ...เอาอะไร"
ต้นประโยคถูกเอ่ยด้วยเสียงทุ้ม ก่อนที่ท้ายประโยค จะเอ่ยถามความต้องการของฝ่ายตรงข้าม
"เอาเหมือนเดิม"
"หืม?"
หัวคิ้วคมขดรัดทันที่ที่ได้ยินประโยคนั้นหลุดออกมาจากปากเพื่อนสนิท
"อะไรของมึง"
เสียงทุ้มขรึมเอ่ยด้วยอารมณ์ที่เริ่มหงุดหงิดกลับท่าทางที่แปลกไปของเพื่อนรัก
"ไม่ได้คุยกลับมึง"
"กูหมายถึง...อยากสั่งอะไรให้กูก็สั่ง"
หัวคิ้วคมขมวดเป็นปมที่ใหญ่กว่าเดิม ดวงตาเรียวรีไล่มองตามสายตาเพื่อนรัก ก่อนจะสบเข้ากลับบุคคลที่สามที่ยืนตัวลีบอยู่ข้างๆ และทันทีที่หางตาคมมองจดจ้องร่างบางที่คุ้นตานั้น มุมปากที่แดงคล้ำก็พลันขึ้นจุดแห่งรอยยิ้ม
"ไม่เจอกันนานนะพลอย"
ทิวากร เลือกที่จะเอ่ยทักทายอีกคน พรางยกยิ้มบางๆ
"อืม...ไม่เจอกันนานเลย"
"สิงห์สบายดีนะ"
ใบหน้าซูบซีด หลุบลงมองอดีตเพื่อนร่วมชั้น ก่อนจะส่งยิ้มละไม
"ใครเขาจะรำบากแบบมึง"
"สภาพอย่างกลับผีเดินได้"
สุรเสียงที่เคยแข็งกระด้างเอ่ยขัดในลำคอ ก่อนสองนัยเนตรสีอำพันคล้ายเปลวเพลิงกำลังลุกโชน จะปรายมองเพื่อนรักด้วยเส้นอารมณ์ที่ต่างจากทุกวัน
"ขอโทษนะ"
"เดี๋ยวเราไปเรียกคนอื่นมาแทน"
พลอยนิราเอ่ยเบาหวิวด้วยใบหน้าสลดลงจนเหลือไม่ถึงสองนิ้ว ร่างบอบบางถอยห่างก่อนจะรีบเดินเลี่ยงไปอีกทางอย่างรวดเร็ว
"เรา?"
"......"
"เฮอะ!"
เสียงหายใจฟึดฟัดดังแว่วออกจากใบหน้าเรียบเฉยเป็นระยะ แม้คนตัวเล็กเลี่่ยงออกไปได้ราวสิบนาทีแล้วก็ตาม ทว่าอารมณ์หงุดหงิดจากประโยคสุดท้ายที่เจ้าตัวเอ่ยออกมายังคงดังก้องอยู่ในหัวคนร่างสูง
"กูอยู่ของกูดีๆ จะกลับมากระตุกเส้นประสาทดูเล่นอีกทำไมวะ!"
"ไม่กระตุกแค่เส้นประสาทมั้งหมอก ไม่งั้นมึงไม่เสียศูนย์ขนาดนี้หลอก"
เสียงทุ้มขรึมเจือไปด้วยความขบขันแกมล้อเลียนใบหน้าขาวจัดมองจดจ้องฝ่ายเพื่อนรักราวกลับเจอเรื่องถูกใจในรอบปี
"มองขนาดนี้ ด่าเลยก็ได้สิงห์"
ไม่ได้แค่เพียงปากที่เอ่ย ฝ่าเท้าหนายังถีบกระแทกขาโต้ะหรู ระบายโทสะที่สุมใจมากขึ้นเรื่อยๆ
"อยากคุยกลับเขาก็คุยดีๆ จะไปหาเรื่องเขาทำไม"
"ใครอยากคุย?"
"เฮอะ กูเนี่ยนะ..ประสาทแล้วมึง"
คนมากด้วยทิฐิยังคงไม่ตอบรับ สองนัยเนตรคมดุจเหยี่ยวเบนมองไปยังร่างบอบบางที่ยืนวุ่นวายห่างออกไปอีกครั้งด้วยสายตาที่คนเฝ้ามองอ่านไม่ออก
"คิดถึงก็บอกคิดถึง จะทำให้วุ่นวายทำไม"
"ใครคิดถึง?"
"กู?"
"เฮอะ!"
"กูไม่ใช่หมาเหมือนมึงสิงห์!"
สุรเสียง แข็งกระด้างเอ่ยช้าๆทีละคำ แม้สองนัยน์ตาสีอำพันไม่อาจละออกจากร่างเธอสักวินาที
"คุยกลับกูก็มองหน้ากูหมอก"
"ไม่ต้องเสือกไปมองคนอื่น"
"ยั่วกูจังนะมึง!"
"แดกไปข้าว ชวนมากินข้าว ไม่ได้ให้มาเสือกเรื่องกู!"
ประโยคสุดท้ายถูกเอ่ยออกมาก่อนที่เจ้าของมันจะเหยียดกายลุกยืนเต็มความสูง มือหนาคว้ากล่องบุหรี่ในกระเป๋าออกมาถือ ตั้ั้้งใจจะไปจุดสูบดับความงุ่นง่านที่กำลังเล่นงานความรู้สึกเขาอย่างหนัก สองนัยเนตรคมกริบเบนมองยังจุดเดิมที่ร่างบางเคยยืนอยู่อีกครั้ง ก่อนที่สองหัวคิ้วจะขดรัดกันแน่น
"เป็นผีรึไงวะ! ละสายตาเป็นหาย"
"หนีเก่งนักนะมึง"
แนวฟันกรามขบกันแน่นจนขึ้นชัดทั้งกรอบหน้า เลือดในกายที่เคยสงบนิ่งอุ่นระอุ สองมือหนากำเเน่นก่อนจะยกขึ้นลูบใบหน้าที่เริ่มแดงฉานด้วยฤทธิ์โทสะ
"แล้วบอกไม่สนใจ"
"แข็งแต่อย่างอื่นพอ ปากไม่ต้องก็ได้มั้ง"
คนมีประสบการณ์กลั้วหัวเราะในลำคอ มือหนาตักกับข้าวรสโอชาเข้าปาก ก่อนจะค่อยๆ บดเคี้ยวละเลียดชิมรส พร้อมกลับดูละครฉากเด็ดตรงหน้าอย่างตั้งใจ
"ไหวไหมพลอย วันนี้ดูหน้าซีดๆ นะ"
ดาหลา ถามพราง ช้อนสายตามองเพื่อนสาวที่ดูหน้าซีดทุกวันนิ่งๆ
"ไหวจ้ะ...ขอโทษนะ ที่ทำให้ตัวเป็นห่วง เรายังไหวอยู่ ขอบใจตัวจริงๆ ที่แนะนำงานที่ร้านนี้ให้ ช่วยเราได้มากเลย"
พลอยนิรายิ้มละไม นัยน์ตาสีอ่อน ทอดมองเพื่อนรักด้วยความรู้สึกแสนจะขอบคุณ
"เพื่อนกันทั้งนั้น ช่วยกันได้ก็ช่วยกันไป....วันนี้ เราอนาคตสดใสกว่า เราก็ต้องช่วยพลอยอยู่แล้ว ไม่อยากเชื่อเลยนะ ว่าจะมีวันที่พลอยต้อง...อุ้บ! ขอโทษนะ...ปากเราไม่ดีอีกแล้ว"
พลอยนิรา ชะงักไปเล็กน้อยมือเรียวบางค่อยๆ คลายออกจากเพื่อนสาว ก่อนจะย้ายมาเกาะ
กุมกันใว้แน่นตามเดิม
"ไม่เป็นไรจ้ะ"
"เราไม่ได้คิดอะไรแล้ว "
"เดี๋ยวเราขอตัวไปทำงานต่อก่อนนะ..อู้มายืนคุยกลับผู้จัดการร้านนานๆ คนอื่นจะมองไม่ดี"
"จ้ะ"
"ไปเถอะ...เราก็ว่าจะไปจิบกาแฟสักหน่อย"
ดาหลา ยิ้มก่อนหวาน ก่อนจะหมุนกายที่เต็มไปด้วยเครื่องประดับมีราคาเดินออกไป
และเพียงเงาของเพื่อนสาวคล้อยหลังไปได้ไม่นานเสียงที่พลอยนิราไม่อยากจะได้ยินที่สุด ก็ลอยมากระทบใบหู
"ถ้าหนูพลอยอยากได้.....บอกเฮียได้นะ เฮียให้หนูพลอยได้้้้้มากกว่าที่เพื่อนหนูพลอยมี"
ร่างบอบบางสั่นสะดุ้งทันทีที่เสียงแหบหื่นเอ่ยขึ้น ขนอ่อนในร่างพลันลุกตั้งชันเมื่อสำผัสได้ถึงระยะที่ร่นไกล้ของบุคคลที่ไม่คุ้นเคย สองเนื้อตาแดงฉานคลอไปด้วยหยาดน้ำสีใสแบบอัตโนมัติ แม้มันจะไม่ใช่ครั้งแรก ที่เธอถูกคุกคามจากเหล่าชายที่เป็นนายจ้างก็ตาม แต่ไม่ว่ากี่ครั้ง พลอยนิราก็ไม่มีวันชิน
"..ไม่เป็นไรคะเฮีย พลอยเกรงใจ"
สุรเสียงหวานนุ่มเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าที่ฝืนยิ้ม ร่างบอบบางพยายามเดินเลี่ยงไปอีกทางเพื่อทิ้งระยะจากชายแก่คราวพ่อให้มากที่สุด
"คิดดีๆ นะหนูพลอย.....ค่ารักษาแม่ ใช้หนี้แทนพ่อ ไหนจะกินเข้าไปในแต่ละวันอีก ถึงบ้านเฮียจะไม่รวยเท่าตอนหนูพลอยมี แต่เฮียก็มีมากพอจะเลี้ยงดูหนูกลับครอบครัวได้สบายเลยนะ"
".........."
พลอยนิราชะงัก ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มเป็นเส้นตรง คล้ายคนใช้ความคิด ท่ามกลางความเงียบ ในใจ คนตัวเล็กก็เริ่มขลาดกลัวมากขึ้นเรื่อยๆ จนเม็ดเหงื่อน้อยใหญ่ซึมชื้นไปทั้วทั้งกรอบหน้า
"ว่าไงหนูพลอย....มือสวยๆ นั้น เหมาะกลับเพชรเหมาะกลับพลอย จะฝืนทนรำบากมันไปทำไม แต่ปรนนิบัติเฮียให้ดี...หนูพลอยอยากได้อะไร เฮียจะหาให้ทู้กอย่าง"
มือกลมป้อม ขยับผ่านผนังที่เย็นชืด เข้ามาทีละน้อย เสียงลมหายใจหอบกระชั้นปนกลิ่นสาบลอยกระทบจมูกเล็กรั้นหลายละลอก
พลอยนิรากลืนน้ำลายอึกใหญ่ ในหัวพลันมีร่างอีกคนซ้อนทับเข้ามาเรือนลาง...
'ถ้าเป็นเขา...ถ้าเป็นเมฆินทร์ เขาอาจจะช่วยเธอ'
ร่างบอบบางถอยกรูดไปจนสุดประตูเข้าออก อย่างมีความหวังนิ้วเรียวยาว ดึงทึ้งปานจับประตูถี่รัวด้วยแรงทั้งหมดที่มีแต่ทว่ากลับไร้ผล..
มันถูกล้อค! ล้อคจากข้างนอก!
ใบหน้าของเพื่อนสาวที่พึ่งแยกกันลอยขึ้นมาในหัว พลอยนิราประติดประต่อเรื่องราวในหัวอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะได้คำตอบที่เจ้าตัวไม่อาจทำใจยอมรับได้
'ที่แท้...เธอโดนหลอกมาตั้งแต่ต้น ดาหลา ไม่ได้อยากช่วยเธอ...แต่่่อยากซ้ำเติมจนถึงที่สุดต่างหาก'
"ฮะ...เฮีย...เฮียปล่อยพลอยไปเถอะ...พลอยทำไม่ได้จริงๆ"
สุรเสียงอ่อนวอนถูกเอ่ยออกมาด้วยท่าทางร้อนรน หยดน้ำตามากมายพรั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่่ั่ั่ั่ั่ั่ั่ั่งพรูฉ่ำชื้นไปทั้งสองแก้มกลม
หากแค่เสี่ยอำพล ไม่แม้แต่คิดที่จะปล่อยพนักงานสาวไปเลยสักนิด ร่างอวบอ้วนย่างกลายเข้ามาช้าๆก่อนจะปราดประชิด เข้าหาร่างหอมกรุ่นด้วยความรวดเร็ว
"ว้ายย!"
- ผู้เขียน
