๑๕.๒
เปลือกตาสวยกระพือถี่อยู่ครู่ ก่อนจะเปิดขึ้นมองไปรอบๆ ห้องด้วยความรู้สึกมึนงง นี่เราเป็นอะไรไป จำได้ว่ายืนเถียงอยู่กับรพีอยู่ดีๆ แล้วก็ทรุดลงไปเลย
“ดา ฟื้นแล้วเหรอ” บลินดาเหลือบตาขึ้นมองร่างสูงของคนที่ทำให้หล่อนโกรธจนหน้ามืดครู่หนึ่ง แล้วหันหน้าหนี คนตัวโตๆ ที่ยังไม่รู้ว่ามีความผิดไม่รู้จะทำอย่างไร
“กินข้าวก่อนนะ เดี๋ยววันนี้คุณนอนพักอยู่บ้านนี่แหละ ยังไม่ต้องไปหรอกไร่น่ะ หายดีเมื่อไรค่อยไปแล้วกัน”
เขาโมเมและยังยึดถือข้อตกลงของเขาและหล่อนตามเดิม ทั้งที่บลินดาแสดงออกชัดว่าต้องการกลับบ้าน หญิงสาวจึงเงยหน้าขึ้นมองรพีที่วางชามข้าวลงบนโต๊ะใกล้ๆ แปลกใจเมื่อเขาทำราวกับว่าไม่เคยมีเรื่องทะเลาะกันมาก่อน คิดแล้วใบหน้าซีดก็ค่อยๆ แดงเรื่อ จนคนที่เฝ้าสังเกตรู้สึกเป็นห่วงและไม่สบายใจ
“ดาไม่สบายหรือเปล่า หน้าแดงเชียว” รพีเข้ามานั่งริมเตียงมือใหญ่ยกขึ้นอังหน้าผากมนอย่างเป็นห่วงแล้วขมวดคิ้วมุ่น
