ข้ามขั้นตอน 1/4
1066 คำ
ฟาเรนท์...
เป็นเวลาเกือบสองอาทิตย์แล้วที่ฉันพยายามหลบหน้าธันวา เพราะหลังจากวันนั้นที่เขาไปส่งฉันที่บ้านเขาก็ตามติดฉันตลอดถ้าว่างจากเรียนเขาก็จะไปดักรอรับฉันตอนเช้า ดีหน่อยที่ตอนเย็นไม่ได้เจอกันเพราะนายนั่นเรียนถึงดึกก็มี อย่างเช่นวันนี้ก็มีข่าวลือว่ามีนักศึกษาแพทย์ต่างมหาลัยมายืนรอใครบางคนที่ลานจอดรถ เมื่อวานก็มาที่ลานเกียร์ และฉันก็รู้ว่าคนคนนั้นคือธันวา
อันที่จริงที่หลบหน้าเขาเพราะฉันไม่รู้ว่าฉันต้องทำตัวยังไงเมื่อเจอเขาอีกครั้ง ยอมรับว่าตอนนี้กำลังสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง ทั้งกลัวเรื่องที่ทำเอาไว้กับนายนั่นจะรู้ถึงหูพี่ชายฉันด้วย
"ฟา ช่วงหลัง ๆ มานี่กูเห็นมึงปีนกำแพงหลังตึกคณะกลับบ้านทุกวัน มึงมีไรป่าววะ"
ไอ้หนึ่งถามฉันขณะที่เดินลงมาจากตึกคณะ
"ไม่มีอะไร แค่ขี้เกียจเดินไกลอะ"
ฉันหันไปตอบมัน
"มึงไม่เอารถมาเรียนเกือบสองอาทิตย์แล้วนะ เป็นไรอะ"
ไอ้สองก็ยิงคำถามมาอีก
"จอดไว้ฝั่งโน้นแน่ะ พวกแกกลับได้แล้วฉันรีบ เนี่ยฝนก็จะตกแล้ว"
ฉันบอกพวกมันก่อนจะเงยหน้ามองดูท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนสีก่อนจะรีบเดินนำหน้าพวกมันออกมา เพราะไม่อยากโดนเซ้าซี้ต่อ
"เออ ๆ ระวังตกกำแพงตายนะมึง"
ไอ้หนึ่งหันมาอวยพรฉันก่อนจะตบไหล่ไอ้สองให้เดินตามไป
"อึ๊บ!"
"ไม่น่าใส่ทรงเอมาเล้ย วันหลังใส่เกงยีนส์มาดีกว่าจะได้ปีนง่ายหน่อย"
ฉันบ่นกับตัวเองก่อนจะโยนกระเป๋าสีดำแบรนด์หรูข้ามรั้วไป และตามด้วยรองเท้าส้นเข็มสีดำอีกสองข้าง ฝั่งตรงข้ามที่ฉันจะปีนข้ามไปเป็นโรงพยาบาลเล็ก ๆ แห่งหนึ่งในเครือมหาลัยแถวนี้ แน่นอนว่าฉันจอดรถไว้ที่นี่แหละ
แค๊วก!
"เวรแล้ว!"
พอฉันขึ้นมานั่งคร่อมบนกำแพงได้เท่านั้นแหละ กระโปรงฉีกไปถึงเอวโน่น! ซวยจริง ๆ วันนี้
"จะนั่งแหกขาอ่อนโชว์อีกนานมั้ยครับคนสวย"
เดี๋ยวนะ... เสียงนั่น?
"นาย! ว๊าย!"
หมับ!
ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดอะไรกับเจ้าของเสียงต่อ มือใหญ่ของคนที่ยืนอยู่ข้างกำแพงก็กระตุกข้อเท้าฉันแรง ๆ จนร่างของฉันร่วงลง
ตุบ!
"คิดว่าตัวเองเป็นนางเอกในละครหรือไงที่จะมีผู้ชายไปรับก่อนจะตกจากกำแพงน่ะ"
ใบหน้ากวน ๆ มองมาที่ฉันหลังจากอุ้มฉันเอาไว้ได้เรียบร้อยก่อนจะส่งยิ้มกวน ๆ มาให้
"ถึงไม่มีพระเอกมารับเหมือนในละคร แต่ตอนนี้ก็มีตัวร้ายอย่างนายอุ้มฉันไว้อยู่ปะล่ะ"
ฉันพูดพลางเลิกคิ้วใส่เขากวน ๆ คืนบ้าง
"ปล่อยฉันลงได้แล้ว"
คนที่ฉันบอกให้ปล่อยยังทำมึน ก่อนจะอุ้มฉันเดินออกไปยังลานจอดรถด้านหน้าของโรงพยาบาล
"นี่นาย ปล่อยฉันลงนะ"
"ให้ฉันปล่อยเธอลง แล้วเธอจะได้เดินโชว์ขาอ่อนให้คนไข้ฉันตกใจหรือไง"
เมื่อฉันมองไปที่กระโปรงตัวเอง ก็ต้องอยู่นิ่ง ๆ ให้เขาอุ้มต่อไปเพราะไม่มีอะไรมาโต้แย้ง ในเมื่อตอนนี้กระโปรงของฉันมันไม่ใช่การแหวกแบบธรรมดาน่ะสิ
"แล้วกระเป๋ากับรองเท้าฉันล่ะ"
"กระเป๋าพายอยู่ รองเท้าก็ใส่ไว้ในกระเป๋าฉันนี่ไง"
เอามาตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมฉันไม่ทันสังเกต
"เธอหลบหน้าฉันทำไม?"
คนที่อุ้มฉันอยู่หยุดเดินก่อนจะก้มหน้าลงมามองฉันด้วยแววตานิ่ง ๆ ทำให้ฉันรู้สึกหวั่นไหวเล็กน้อย เพราะแววตาแบบนี้ของเขามันน่ากลัว
"ฉันไม่ได้หลบนี่"
"แค่เจอหน้าฉัน ให้ฉันไปรับไปส่ง หรือกินข้าวกับฉันมันลำบากมากหรือไง"
"ก็ฉันไม่รู้จะทำตัวยังไงเวลาอยู่กับนาย"
ฉันตอบก่อนจะหันหลับตาเพื่อหนีสายตาของคนที่มองมา จะว่าเขินก็ได้นะหรือว่าจะอายดีล่ะ
"ต้องให้เมาเท่านั้นหรือไงถึงจะทำตัวถูกเวลาอยู่กับฉันน่ะ"
แล้วเขาจะพูดให้ฉันคิดถึงเรื่องคืนนั้นทำไมเนี่ย!
"นายเลิกพูดเรื่องนั้นสักทีได้มั้ย ฉันเมาจบนะ"
"ถ้ารู้ว่าจีบยากขนาดนี้ คืนนั้นไม่น่าปล่อยให้รอดเลย"
เสียงบ่นลอย ๆ จากคนที่อุ้มฉันอยู่ดังขึ้นเหมือนตั้งใจให้ฉันได้ยินก่อนจะเดินต่อไป ไม่หนักหรือไงอุ้มตั้งนานแล้วนะ
"จะเอาฉันให้ได้เลยหรือไงห๊ะ"
ฉันถามอย่างเอาเรื่อง
"ก็คงงั้น"
"นี่นาย!"
"คนอย่างฉันถ้าได้แล้วดูแลดีนะ"
จะอมยิ้มทำไมไอ้บ้า ยิ้มอีกทีฉันจะหวั่นไหวแล้วนะ
"ว่าแต่นายมาที่นี่ทำไมอะ ตามฉันมาเหรอ"
ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องเมื่อเห็นว่าเขากำลังพูดในเรื่องที่ทำให้ฉันลำบากใจอยู่
"เรียนหมอจะให้ไปฝึกงานที่ม่านรูดหรือไง"
กวนตีน! กำลังจะดีอยู่แล้วเชียว
"ตอบว่ามาฝึกงานก็ได้นี่ ไม่เห็นต้องกวนเลย"
"คืนนี้ไปค้างที่บ้านฉันนะ"
"อะไรนะ?"
พรึ่บ!
ไม่ทันที่ฉันจะได้ถามอะไรจากคนที่อุ้มอยู่ต่อ ร่างของฉันก็ถูกยัดเข้าไปในรถสีดำคันหนึ่งที่จอดอยู่ ก่อนที่คนบางคนจะรีบปิดประตูลงเร็ว ๆ แล้วรีบเดินวนมานั่งฝั่งคนขับราวกับว่ากลัวฉันจะหนีไป
"นี่ธันวาฉันไม่ไปนะ ไม่ค้างกับนายด้วย"
ฉันหันไปบอกพลางพยายามเปิดประตูรถ แต่เหมือนจะไม่ได้ผลเพราะประตูถูกล็อคเอาไว้
"รถคันนี้ขึ้นแล้วลงยากน่ะเสียใจด้วยนะ"
คนข้าง ๆ พูดยิ้ม ๆ ก่อนจะโน้มใบหน้าลงมากดปลายจมูกลงบนแก้มข้างหนึ่งของฉันแรง ๆ
ฟอด!
"หอมเหมือนเดิมเลย"
"ธันวา!"
- ผู้เขียน
