ตอนที่4.จอมทัพ จอมใจ
1690 คำ
ตอนที่4.จอมทัพ จอมใจ
ตำรวจตั้งด่านหน้าผับเรียบร้อย ตามมาตรการรักษาความปลอดภัย เมาไม่ขับจะได้กลับบ้านโดยสวัสดิภาพ
จอมทัพรูดลูกชิ้นปิ้งลูกสุดท้ายเข้าปากแล้วสอบถามจ่าแหลม
"จ่า ป้าคนนั้นที่นั่งข้างคุณฟ้าแฟนจ่าเหรอ"
"น้องตาลแฟนผมปีนี้สามสิบสอง สวยขนาดนี้ผู้กองเรียกป้าผมเคืองนะ"
"ขอโทษ ขอโทษ เอาใหม่คุณตาลของจ่าอยู่แก็งค์เดียวกันกับคุณฟ้าของผมใช่ไหม"
"ใช่ครับ"
จอมทัพเห็นความขัดเคืองในแววตาของจ่าแหลม ก็พอจะเดาอะไรได้
"จ่าทะเลาะกับแฟนเหรอ"
จ่าแหลมหย่อนขาลงจากท้ายกระบะหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ พักหลังมานี้เขากับตาลมักมีปัญหากันบ่อยๆ อย่างวันนี้เธอก็โกหกแอบออกมาเที่ยว ถ้าหากเขาไม่ออกตรวจคงคิดว่าเธออยู่บ้าน
"ผู้หญิงนี่เข้าใจยากจริงๆ อยากมาเที่ยวก็บอกกันตรงๆก็ได้"
"ผมมันก็แค่จ่าจนๆยศก็ไม่ได้สูงอะไร เงินเดือนก็น้อยให้เธอไปเจอคน ที่ดีกว่าผมเถอะ"
จอมทัพวางมือที่ไหล่หนาของจ่าแหลมเพื่อปลอบใจ
"เอาน่า...จ่าใจเย็นๆ ปีนี้แต่งเลยหรือเปล่าผมจะเป็นเฒ่าแก่ให้"
"เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะผู้กอง"
จ่าแหลมเดินหนีจอมทัพไปยืนพ่นควันสีขาวห่างจากตำรวจกลุ่มนี้ สายตาเลื่อนลอยไปที่ผับแห่งนั้น
มองเห็นเธอโยกย้ายแสงไฟหลากสี ใจแทบขาดตรงนี้ ....
ดนตรีสดจากวงตรีดังเล่นเพลงสนุก แสงไฟเลเซอร์หลากหลายสี เสียงกรี๊ดกร๊าดตบมือชอบใจ พร้อมกับเสียงร้องคลอตามนักร้องหนุ่มหล่อ
แนนนี่เต้นสวยๆพอดีๆ จิบเบียร์อีกแก้วก่อนจะสะกิดฟ้าใสที่โยกจนตัวคลอน "จิ๋วๆเบาๆหน่อยลูก เดี๋ยวสายเดี่ยวจะขาด"
ฟ้าใสไหวไหล่เล็กน้อยเมาๆกรึ่มๆแบบนี้ใส่หมดทุกท่า เดือดร้อนถึงหมอ ท็อปที่ต้องดึงร่างบางมาไว้ในอ้อมแขน ให้เธอเต้นอยู่แต่ในนี้กลัวเธอจะโดนลวนลาม
"ชะนีน้อยเบาๆหน่อยได้ไหมยะ ผู้โต๊ะนั้นเขามองฉันตั้งนานละ"
ฟ้าใสที่ไม่เคยคิดจะหยุด "มาเต้นหรือมาหาผู้ชายยะคุณหมอ"
"เออ...เออ"
เขาไม่มีอะไรจะพูดได้แต่ทำหน้าที่เพื่อนที่ดี คอยดูแลเพื่อนสาวที่เต้นเอาสังคมกันทั้งกลุ่ม แม้กระทั่งยัยสองแฝดก็ไม่เบา
น้ำสีเหลืองมีฟองหลายแก้วที่ผ่านลำคอ ทำเอาทั้งกลุ่มเมาจนหัวทิ่มแต่ยังครองสติไว้ได้ คงจะมีแต่ตาลเท่านั้นที่ไม่ค่อยเอนจอยเท่าไหร่ เพราะมีเรื่องรบกวนจิตใจ
"พี่ตาลชนแก้ว ชนแก้ว วันนี้ฟ้าสนุกมากเลยค่ะ"
ตาลจึงยกแก้วขึ้นดื่มโยกตัวเบาๆตามน้องๆ เธอพยายามสลัดภาพจ่าแหลมออกจากสมองเท่าไหร่ก็ไม่เป็นผล จนกระทั่งฟ้าใสชนแก้วกับเธอชวนร้องเพลง
"ใช่...ใช่ จะเสียดายผู้ชายห่วยๆอย่างเธอทำไม คบไปก็มีแต่เสียใจ"
"ให้มันได้แบบนี้สิพี่ตาล"
ฟ้าใสยิ้มกับตาลโยกตัวไปพร้อมๆกัน กอดเอวหมอท็อปไว้ไม่ยอมปล่อย แก็งค์นางฟ้าก็คือแก็งค์นางฟ้า แตงอ่อนกับแตงกวาในชุดสวยเซ็กซี่แต่ใช้พื้นที่เปลือง วาดลวดลายโดยไม่ต้องสนใจว่าจะเข้าจังหวะไหม
จนกระทั่งเที่ยงคืน
ชวินมาตรงเวลาเป๊ะๆ ยืนรออยู่หน้าผับอยู่นานแต่หญิงสาวไม่เห็นจะออกมาเสียที จนกระทั่งการ์ดของผับคนรู้จักเดินตรงมาหา
"ผู้พันรอแฟนเหรอครับ"
"ใช่ครับนัดกันไว้เที่ยงคืน"
"เข้าไปไหมครับ ผมพาไป"
ชวินพยักหน้า ถึงแม้จะยังไม่ถึงเวลาผับเลิกก็ตาม เขาต้องรักษาคำมั่นที่ให้ไว้กับอานพว่าจะพาฟ้าใสกลับบ้านโดยสวัสดิภาพ
ทันทีที่เขาไปถึงโต๊ะ เห็นว่าฟ้าใสกำลังโยกตัวอยู่ในอ้อมแขนของเพื่อนที่ดูแล้วไม่น่ามองสักเท่าไหร่ เขาพยายามจะเข้าใจเพราะเธอยังอยู่ในวัยที่ยังสนุกกับชีวิตอยู่มาก
ส่วนเขาหมดสนุกกับเรื่องแบบนี้มานานแล้ว
"ฟ้าใส พี่วินมารับแล้ว"
ยายแล่ม...อีตอนสาวๆ...
เสียงเพลงที่ฮิตอยู่ตอนนี้กำลังเขย่าหัวใจ ไม่มีใครสนใจชวินจนกระทั่งตาลเหลือบสายตามาเห็น
"อ้าว คุณวิน มาด้ายงายคะ"
ตาลจึงดึงมือฟ้าใสให้เห็นว่าผู้ปกครองมารอรับกลับบ้านแล้ว
"ฟ้า...ยัยฟ้า พ่อ...เอ้ย! คุณวินมาแล้ว"
ฟ้าใสยิ้มตาพราวด้วยความสุขเธอยังไม่อยากกลับตอนนี้ ขอร้องอ้อนวอนชวินด้วยสายตา
ขอเถอะพลีส อีกนิดนะ...
แต่ก็ถูกสายตาเข้มงวดตอบกลับมา สายตาแบบนี้มันเป็นของพ่อเธอชัดๆ
"ก็ด้ายค่ะ"
จากนั้นแก็งค์นางฟ้ากลายสภาพเป็นนกปีกหัก กอดคอกัดเดินขาปัดออกจากผับ แตงอ่อนกับแตงกวาหมอเคนประคอง แนนนี่กับตาลหมอท็อปประคอง
"ชะนีน้อย ฉันอยากจะรู้นัก พวกหล่อนไม่มีขากันหรือไง ฉันสองคนเป็นหมอต้องมากระเตงพวกหล่อนเนี่ย"
ส่วนฟ้าใสได้รับการดูแลจากชวิน พอถึงรถแล้วตาลควานหากุญแจรถแล้วหยิบออกมา
"ปะ...แนน เดี๋ยวพี่ไปส่งถึงหอเลย"
"ขอบคุณนะครับผู้พัน ผมขอไปส่งยัยสองแตงก่อน เมาแบบนี้แล้วใครขับยะ" หมอเคนถามด้วยความเป็นห่วงทั้งที่ตัวเองก็มึนไม่แพ้กัน
ชวินเห็นว่าทั้งกลุ่มคงไม่มีใครขับรถกลับได้แน่นอน และอีกอย่างด่านตำรวจตั้งรอที่หน้าผับแล้ว ยังไงก็ไม่รอด
"เอาล่ะ พวกคุณกลับกับผม ฝากรถไว้ที่ผับนี่แหละพรุ่งนี้ค่อยมาเอา ผมจะไปบอกกับการ์ดให้"
"จะดีเหรอครับ"
หมอท็อปเกรงใจรู้ตัวดีว่าเขาไหว แต่ยัยสองแตงกับพี่ตาลไม่น่าจะโอเค
ชวินปลดล็อครถ ต้องขอบคุณในความรอบคอบของตัวเองที่เขาเปลี่ยนเอารถSUVมา ไม่อย่างนั้นรถเก๋งคันนั้นคงกลับกันไม่หมดแน่ๆ
"หน้าผับมีด่านตรวจ ยังไงพวกคุณก็ไม่รอดหรอก"
ทั้งกลุ่มพยักหน้าเห็นด้วยถ้าโดนจับเป่าแอลกอฮอล์ล่ะก็ ไหนจะต้องเสียค่าปรับและยังเสียเวลาไปขึ้นศาลอีก ถ้าหากผอ.โรงพยาบาลรู้เข้าไม่รู้ว่าพวกเขาจะโดนบ่นอีกเท่าไหร่
"ไปเถอะ เอาตามพี่วินนี่แหละ"
ฟ้าใสขึ้นนั่งข้างคนขับ ส่วนที่เหลือแยกย้ายกันขึ้นรถด้วยความทุลักทุเล คำว่ามีด่านตรวจทำเอาทุกคนแทบสร่างเมาเป็นปลิดทิ้ง
"คาดเข็มขัดด้วยนะครับ"
ชวินบอกผู้โดยสารที่ด้านหลัง โดยไม่ลืมดึงสายเข็มขัดนิรภัยให้ฟ้าใส คนที่ทำตาปรือหยิบเสื้อแขนยาวของเขาไปสวมไว้เอง
รถยนต์เคลื่อนตัวถึงด่านตรวจ ชวินจอดรถพร้อมลดกระจกลงสบตา กับคุณตำรวจ หยิบใบขับขี่ออกมาเตรียมไว้เพราะเดี๋ยวตำรวจต้องถามหาแน่ๆ
จอมทัพทักทายคนขับก่อนเป็นคนแรก พอรู้ว่าเป็นชวินเขาถามอย่างสุภาพ
"ตำรวจขอเวลาซักครู่นะครับ ออกจากผับมาหรือเปล่าครับ"
ชวินตอบอย่างสุภาพ "ครับ คุณตำรวจ"
เมื่อเขากวาดสายตาไปในรถ ทำให้เห็นว่าผู้โดยสารที่อัดแน่นกันอยู่ในรถคือกลุ่มของฟ้าใส สภาพแต่ละคนตาปรือนั่งคอพับคออ่อน ถ้าเป่าแอลกอฮอล์ล่ะก็เรียบร้อยโรงพยาบาล เขาปรายตาไปที่หญิงสาวที่นั่งด้านหน้าคู่กับคนขับ
"หมู่เจ้า เอ๊ย! สวัสดีครับจะไปไหนกันครับ ผู้โดยสารเต็มรถเลยนะครับ นั่งเบียดกันเชียว" เขาจงใจถามฟ้าใสคนเดียว
ฟ้าใสพยายามไม่มองไปที่เขา แม้ว่านายตำรวจจะพยายามถามอะไรเธอก็ไม่สน เขาก็ถามมาได้ออกมาจากผับก็ต้องกลับบ้านสิ กรึ่มๆแบบนี้เธอพร้อมไขว้
"ไปวัดมั้ง..."
คำพูดลอยๆประชดประชัน ทำเอาจอมทัพถึงกับยิ้มออกมารู้สึกเบิกบานใจเป็นที่สุด ให้เธอพูดดีไปเถอะ ซักวันเธอต้องเรียกพี่จอมคะพี่จอมขาทุกวันแน่ๆ
"กลับบ้านครับคุณผู้กองหูดำ" หมอท็อปตอบ
"หูดำอีกแล้ว"
คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน เขาได้กลิ่นแอลกอฮอล์ทะลุออกมานอกรถ แต่ช่างเถอะเขาต้องตรวจคนขับตามกฏหมาย
"ดื่มมาหรือเปล่าครับขอดูใบขับขี่หน่อย"
"เปล่าครับผมไม่ได้ดื่ม" ชวินตอบสุภาพ
จอมทัพลีลาขอดูใบขับขี่คนขับทั้งๆที่รู้ว่าชวินไม่ได้ดื่ม แต่ผู้โดยสารนั้นเต็มโดสแทบทุกคน จากนั้นเขาก็ยื่นเครื่องเป่าแอลกอฮอล์ให้ชวิน เขาก็รับเอามาเป่าแต่โดยดี
"น้องฟ้าไม่ต้องห่วงนะคะ พี่วินไม่ได้ดื่มสักหยดเลยค่ะ"
มึงจะสุถาพไปถึงไหนไอ้ผู้พัน ผู้หญิงเขาชอบแซ่บๆแบดๆมันถึงจะได้ฟิลลิ่ง จอมทัพนึกกระหยิ่มในใจ
สายตาคมยังคงจับจ้องไปที่ร่างแบบบางที่มีเสื้อตัวใหญ่สวมทับ ดูก็รู้ว่าเป็นของไอ้ผู้พันขี้เก๊กแน่นอน เมื่อตัวเลขขึ้นก็เป็นไปตามคาดคือไม่มีปริมาณแอลกอฮอล์ซักมิลลิกรัม เขาจึงโบกมือให้ไปได้
"เชิญครับ ขอให้กลับบ้านโดยสวัสดิภาพ นอนหลับฝันดีนะครับ"
คำว่านอนหลับฝันดีเขาจงใจพูดให้นางฟ้าชุดขาวโดยเฉพาะ ซึ่งเธอก็เมินหน้าหนีซะอย่างนั้น
ให้มันรู้กันไป น้ำหยดลงหินทุกวันหินมันยังกร่อน แล้วหัวใจอ่อนๆของนางฟ้าก็ต้องใจอ่อนบ้างแหละ
เขาจะต้องจีบเธอให้มาเป็นหวานใจพี่ผู้กองให้จงได้
"ฝากส่งคุณฟ้าใสด้วยนะครับผู้พัน"
- ผู้เขียน
