“วินลองหน่อย” ปันปันส่งแก้วไวน์ให้มาร์วิน
“ไม่ไหวแล้วปัน ฉันเริ่มเมาแล้วเนี่ย บอกเฌอเบลว่าจะไม่เมากลับบ้าน”
“อะไรกันมาร์วิน วันเกิดฉันเลยนะ เมาก็ไม่เห็นเป็นไรเลยเดี๋ยวฉันดูแลนายเอง ไปส่งเลยด้วยโอเค” ปันปันส่งแก้วไวน์ให้เขาและพูดโน้มน้าวจนมาร์วินยอมรับแก้วไวน์ไปดื่ม
ปันปันแยกตัวออกมา พูดคุยกับเพื่อนๆ และคอยสังเกตมาร์วินอยู่ตลอด
จนเวลาล่วงเลยมาจนดึกพอสมควร
มาร์วินแทบจะลืมตาไม่ขึ้น ปันปันเดินเข้าไปหาเขา
“วินเมาเหรอไหวไหม”
“ฉันไม่ไหวว่ะปัน เมามากเลยขับรถกลับไม่ได้แน่ๆ ”
“โอเคงั้นฉันขับให้เอง”
ปันปันพยักหน้า กับเพื่อนเธอคนที่รู้กัน ให้ช่วยกันพามาร์วินไปที่รถ เพราะตอนนี้เพื่อน คนอื่นกลับกันหมดแล้ว
“ปันจะไปไหน” มาร์วินพูดเสียงอ้อแอ้
“พาวินกลับไง เดี๋ยวปันขับรถให้เอง”
“อืม! ฉันเมาหนักมากเลยปัน ลืมตาแทบจะไม่ขึ้น” มาร์วินพูดตอนที่เข้ามานั่งในรถเรียบร้อยแล้ว
“นายหลับเถอะถึงแล้วจะ
