รักที่เป็นไปไม่ได้

รักที่เป็นไปไม่ได้!! 6

รักที่เป็นไปไม่ได้!!

Ep6

เช้าวันต่อมา

เราตื่นขึ้นมาก็อาบน้ำแต่งตัวแล้วเดินลงมาด้านล่างก็เห็นป้าเพ็ญกำลังจัดอาหารขึ้นโต๊ะอยู่

ป้าเพ็ญ: คุณมิ้นลงมาแล้ว จะรับประทานอาหารเลยไหมคะ

เรา: รับเลยก็ได้ค่ะ //เมื่อเราพูดจบป้าเพ็ญก็จัดเตรียมอาหารขึ้นโต๊ะ

ป้าเพ็ญ คุณมิ้นจะรับอะไรเพิ่มไหมคะ //ป้าเพ็ญพูดถามเมื่อเตรียมอาหารขึ้นโต๊ะจนหมด

เรา : ไม่แล้วค่ะ ป้าคะ ป้าเห็น...เขาไหมคะ

ป้าเพ็ญ: อ๋อคุณภาคินออกไปทำงานตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ

เรา: อ๋อค่ะ //หลังจากที่เราพูดจบ เราก็ทานข้าวต่อ "แล้วทำไมเราต้องคิดถึงตานั่นด้วย"

เรา : ป้า คะ //เราพูดแล้วเรียกป้าเพ็ญมาใกล้ๆ ป้าเพ็ญ: คะคุณมิ้น

เรา: มิ้นอยากจะได้รถ ไปที่ที่นึง โดยไม่ให้เจ้านายของป้ารู้ ป้าจะหาให้มิ้นได้ไหมคะ

ป้าเพ็ญ: คือว่า ป้ากลัวว่าถ้าคุณภาคินรู้ มันจะไม่ดีนะคะ

เรา: ไม่ต้องห่วงค่ะป้า ถ้าเกิดอะไรขึ้นมา มิ้นจะรับผิดชอบทุกอย่างเองป้าช่วยมิ้นหน่อยนะคะ

มิ้นอยากไป ที่นั่นจริงๆ

ป้าเพ็ญ: ก็ได้ค่ะ งั้นเดี๋ยวป้าไปบอกตาพง

(สามีป้าเพ็ง)ให้ค่ะ

เรา : ขอบคุณค่ะป้า ขอบคุณจริงๆค่ะ

ป้าเพ็ญ: ไม่เป็นไรค่ะคุณมิ้นอย่าไหว้ป้าเลย งั้นป้าไปรอด้านหลังนะคะ //ป้าเข้ามากระซิบข้างๆเรา ก่อนที่เราจะลุกไปจากโต๊ะเมื่อทานข้าวเสร็จ

ป้าเพ็ญ: คุณมิ้นจะไม่หนีไปใช่ไหมคะ

เรา: ไม่ค่ะ มิ้นแค่อยากไปหาแม่ แล้วมิ้นจะรีบกลับมานะคะ

ป้าเพ็ญ: ค่ะคุณมิ้น //หลังจากนั้นเราก็เดินขึ้นรถ ก่อนจะบอกทางให้ลุงพงษ์รู้ ใช้เวลาไม่นานรถก็แล่นมาจอดที่หน้าบ้าน แต่เราก็ต้องแปลกใจ เพราะบ้านดูเงียบเหมือนไม่มีใครอยู่เลย

ลุงพงษ์ : บ้านหลังนี้หรอครับ

เรา: ใช่ค่ะ ลุงรอมิ้นแป๊บนึงนะคะ //หลังจากนั้นเราก็เดินลงมาจากรถแล้วตรงเข้าไปในบ้าน

เรา: แม่คะ แม่อยู่หรือเปล่า //เราเรียกแม่ แต่ก็ไม่มีวี่แววเสี่ยงตอบกลับจากแม่เลย แถมในบ้าน ก็ไม่มีใครอยู่เลย นี่เขาเอาแม่เราไปไว้ไหน หรือว่าไม่นะ มันต้องไม่เป็นแบบนั้น เราสะบัดความคิดร้ายๆออก ก่อนจะเดินหารอบบ้าน แต่ก็ไม่เจอแม่เลย

ลุงพงษ์: ลุงว่า ที่นี่ไม่น่ามีคนอยู่นะครับคุณมิ้น //ลุงพงษ์พูดขึ้นเมื่อเดินลงมาจากรถ

เรา: แต่นี่คือบ้านของมิ้น แล้วแม่มิ้นหายไปไหน เขาต้องพาแม่มิ้นไปอยู่ที่ไหนสักที่ ลุงพอจะรู้ไหมคะ

ลุงพงษ์ :ไม่เลยครับ ลุงไม่ทราบเลยคุณมิ้นจะไปต่อไหมครับ

เรา : ไม่ต้องแล้วค่ะ กลับบ้านเลยก็ได้ เราพูดเสียงจ่อยๆ เราต้องรู้ให้ได้ว่าเขาพาแม่เราไปอยู่ที่ไหน หลังจากนั้นเราก็ตรงกลับไปบ้าน ทันทีที่ถึงเราก็เดินเข้าไปทางหลังบ้าน ทางเดียวกันที่เราเดินออกมา

... เจอคุณมิ้นแล้วครับนาย //เสียงของมือขวา นายภาคินพูดขึ้น ก่อนที่บอดี้การ์ดจะวิ่งกรูมาหาเรา

พรึ่บ!!~~~ เราถูกกระชากอย่างแรงจากคนด้านหลัง

ภาคิน: เธอไปไหนมา นี่เธอคิดจะหนีใช่ไหม!!

เรา: ปล่อย ฉันเจ็บ //เราพูดแล้วพยายามแกะมือเขาออก

ภาคิน: ตอบฉันมาเธอไปไหน อย่าให้ฉันต้องโมโหนะมิ้น!!

เรา : ฉันจะไปไหนมันก็เรื่องของฉัน ปล่อย

ภาคิน: จะเอาแบบนี้ใช่ไหม ได้มานี่ เขาพูดแล้ว กระชากแขนเราเข้ามาในบ้าน

เรา: โอ๊ย ฉันเจ็บนะ นายมันบ้า //เราร้องออกมา เมื่อคนข้างๆ บีบแขนเราจนแดงไปหมด

ภาคิน: ฉันบ้าได้มากกว่านี้อีก ถ้าเธอไม่บอกว่าไปไหนมา

เรา: ฉันไม่จำเป็นต้องบอกนายเพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกัน

ภาคิน: แต่เธอคือเมียฉัน เธอลืมสัญญาของเรา ไปแล้วหรอ

เรา :ฉันไม่เคยลืม แต่มันก็แค่ในนาม มีนายกับฉันเท่านั้น ที่รู้ว่ามันไม่ใช่ความจริงเลยสักนิด ฉันก็แค่ลูกหนี้ ส่วนนายคือเจ้าหนี้ทำไมฉันต้อง...อุ๊บ!! //คนตัวสูงประกบปากเราทันทีก่อนจะผ่อนจูบออก

เรา: นายมันบ้าในโรคจิต //เราโวยวายทันทีแล้วเข้าไปทุบเขา เขากล้าดียังไงมาขโมยจูบแรกของเรา

ภาคิน: ก็ทำให้เธอรู้ไง ว่าเธอคือของฉัน เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะหนีฉันไปไหนทั้งนั้น จำเอาไว้!! //เขาพูดจบ ก็เดินออกไปจากห้อง พร้อมปิดประตูเสียงดังปัง!!

พรึ่บ!!~~~ เราล้มตัวลงบนเตียง ก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาตั้งแต่เกิดมาเราไม่เคยโทษโชคชะตาเลยที่เราเกิดมาจน ไม่เคยโกรธแม่เลย

ไม่ว่าแม่จะใช้ให้เราทำอะไร แต่ทำไม เราต้องมาเจอกับคนแบบนี้ด้วย คนที่เขาเห็นเราเป็นแค่สิ่งของ ของเขา เราต้องทนแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน เราได้จะคิดในใจ เมื่อปากพูดออกมาไม่ได้ แล้วสิ่งที่ทำให้เราเสียใจมากที่สุดก็คือ เราไม่รู้เลย ว่าแม่ของเราไปอยู่ที่ไหน เป็นตายร้ายดียังไงบ้าง

ตกดึก

เราอาบน้ำแต่งตัวแล้วออกมาจากบ้าน เมื่อรู้จักป้าเพ็ญ ว่านายภาคินไม่ได้อยู่บ้านก่อนจะนั่งแท็กซี่ตรงมายังร้านเจ๊มลร้านที่เราเคยทำงานอยู่

...ไอ้มิ้น //เสียงเรียกของแก้วตะโกนก่อนจะวิ่งมาหาเราทันที

แก้ว: แกเป็นยังไงบ้างมิ้น ฉันติดต่อแกไม่ได้เลย แกสบายดีใช่ไหมเจ็บตรงไหนหรือเปล่า// แก้วพูดแล้วจับเราหันซ้ายขวาดู

เรา: ฉันไม่ได้เป็นอะไร

แก้ว: แล้วแกไปอยู่ไหน มา มาคุยกันให้รู้เรื่องเลยนะ //แก้วพูดแล้วดึงเรามาหลังร้าน ก่อนที่เราจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้แก้วฟัง

แก้ว: ห๊ะ ฉันไม่เคยรู้เลยว่าแกต้องไป ทำแบบนั้นเพื่อใช้หนี้ มันตั้ง 1 ปีเลยนะ มันไม่มีทางอื่นเลยหรอมิ้น

เรา: ใช่ ฉันก็ไม่มีความสุขเหมือนกันที่ต้องทำแบบนี้

เรา: แล้วแกรู้ไหมว่าแม่ฉัน ไปอยู่ที่ไหนฉันกลับไปบ้านก็ไม่เจอแม่แล้ว

แก้ว: เมื่อไม่นานมานี้ฉันได้ยินข่าวว่า มีพวกผู้ชายชุดดำมาพาแม่แกไปไหนสักที่นี่แหละ แล้วก็ไม่ได้ยินข่าวแม่แกอีกเลย

เรา: นายภาคิน คงไม่เว้นที่จะเป็นเขา!!

แก้ว: แล้วแกจะทำยังไงต่อ

เรา: ก็คงต้องทำตามข้อตกลงจนครบกำหนด มันไม่มีทางเลือกเพราะตอนนี้ชีวิตแม่ฉันก็อยู่ในกำมือนายนั่น ถ้าขืนฉันทำอะไรขึ้นมาฉันกลัว ฉันกลัวว่าแม่ฉันจะเป็นอันตราย

พรึ่บ!!!~~~ แก้วดึงเราเข้าไปกอด ทันทีที่รู้ว่าเราไม่โอเค

แก้ว: ฉันมี รุ่นพี่ที่พอช่วยเรื่องนี้ได้อยู่ ถ้าแกต้องการ

เรา: แต่ฉันไม่อยากทำให้แกเดือดร้อนไปด้วย

แก้ว: ฉันพร้อมที่จะช่วยแกหยุดคิดแบบนั้นเลยนะ งั้นเอาแบบนี้ ลองไปเจอรุ่นพี่ฉันก่อน ถ้าแกไม่โอเค ก็ไม่เป็นไร //หลังจากที่เราตกลงกับแก้วได้ เราก็มุ่งตรงไปที่ผับแห่งหนึ่ง แต่ไม่ใช่ผับของนายภาคินหรอกนะ เป็นผับที่เราไม่เคยมา แต่ผับนี้ก็ใหญ่ไม่ต่างจากผับนายภาคินเลย

เรา : เขาอยู่ที่นี่จริงๆหรอ

แก้ว: ใช่ รุ่นพี่ฉันเป็นเจ้าของพักที่นี่ เขาใจดีนะ ถ้าแกเจอ อาจจะชอบก็ได้ //หลังจากที่แก้วพูดจบก็พาเราขึ้นมาชั้น 2 ของผับแล้วตรงไปห้องห้องนึง

แก้ว: มาหาพี่เนส ค่ะ //บอดี้การ์ดหน้าห้องพยักหน้า ก่อนจะเปิดประตูให้เรากับแก้วเข้าไปข้างใน

แก้ว: สวัสดีค่ะพี่เนส

...อ้าวมาแล้วหรอแก้ว //ผู้ชายที่นั่งเก้าอี้อยู่หันหน้ามาหาพวกเรา เมื่อได้ยินเสียงแก้ว

เรา /พี่เนส : คุณ!! //เราพูดออกมาพร้อมเขา เมื่อผู้ชายตรงหน้า คือผู้ชายที่เรา พึ่งจนเขาไปเมื่อวาน

แก้ว: อ้าวเคยเจอกันแล้วหรอ //แก้วถามขึ้นอย่างแปลกใจ เราให้แต่พยักหน้าก่อนที่ ผู้ชายด้านหน้าจะเดินตรงมาหาพวกเรา

พี่เนส: ที่แก้วบอกว่าอยากให้พี่ช่วย??

แก้ว: งั้น เราไปนั่งคุยกันดีกว่าค่ะ หลังจากนั้น แก้วก็เล่าเรื่องทุกอย่างให้พี่เนสฟัง

พี่เนส: ถ้าเรื่องเงินไม่มีปัญหาอยู่แล้ว แต่ถ้าพี่ช่วย มิ้นจะยอมออกมาจากบ้านหลังนั้นไหม //ชายหนุ่มพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

เรา: คือว่า... //เราไม่กล้าตัดสินใจอะไรตอนนี้เลย เพราะเรากลัว แม่เราจะเป็นอันตราย

พี่เนส: เอาแบบนี้ ถ้ามิ้นกลัว เดี๋ยวระหว่างนี้ พี่จะให้คนตามหาแม่มิ้นให้ก่อน ถ้าเจอ พี่จะได้ช่วยแม่มิ้นออกมา ตกลงไหม

เรา: แบบนั้นก็ได้ค่ะ มิ้นขอบคุณมากนะคะ ขอบคุณจริงๆที่ช่วยมิ้น

พี่เนส: ไม่ต้องขอบคุณพี่หรอก แต่ถ้ามิ้นอยากตอบแทนจริงๆ มิ้นให้โอกาสพี่จีบมิ้นได้ไหม //เมื่อสิ้นสุดคำพูดเขา เรากับแก้วก็อึ้งไปเลย

แก้ว : ตกลงค่ะ ไอ้มิ้นมันโอเคอยู่แล้ว //แก้วพูดขึ้นตอบกลับอย่างรวดเร็ว

เรา: แก้ว!!// เราพูดแล้วบีบแขนแก้วเบาๆ

พี่เนส: พี่ชอบมิ้นจริงๆนะ ตั้งแต่ครั้งแรกที่เราได้เจอกัน แต่พี่สัญญา ที่จะไม่ล่วงเกินอะไรมิ้นเด็ดขาด จนกว่ามิ้นจะยอมตกลงเป็นแฟนกับพี่

เรา: ขอโทษนะคะ ที่มิ้นต้องขอตัวกลับก่อน //เราพูดแล้วเดินออกมาทันที พร้อมแก้วที่วิ่งตามหลังเรามา

แก้ว : โชคดีมากแก พี่เนสทั้งหล่อรวย นิสัยก็ดี เรา: ไม่ต้องมาพูดเลย ทำไมแกไม่ถามฉันก่อน

แก้ว: ฉันขอโทษ ฉันปากไวไปหน่อย แต่ยังไง ฉันอยากให้แกเปิดใจให้กับพี่เนสนะ ตั้งแต่ฉันรู้จักเขามา เขาเป็นคนดี ฉันรับรองได้

เรา: แก้ว ฉันคงต้องกลับแล้ว แล้วฉันจะมาหาใหม่นะ เราพูดและรีบตรงไปที่ถนนเพื่อจะเรียกแท็กซี่กลับ เมื่อดูนาฬิกาว่าดึกมากแล้ว

...ให้พี่ไปส่งนะครับ //รถสปอร์ตคันหรู มาจอดเทียบท่าเรา ก่อนจะเปิดกระจกรถเราพูดขึ้น

เรา: ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมากนะคะ

พี่เนส: แต่พี่ว่าให้พี่ไปส่งดีกว่านะ ที่นี่ยิ่งดึกยิ่งเปลี่ยวนะรู้ไหม พี่เป็นห่วง //เมื่อเขาพูดจบเราก็มองไปรอบๆมันก็เป็นอย่างที่เขาบอกจริงๆ

เรา: ก็ได้ค่ะ //เมื่อเราพูดจบ พี่เนสก็มาเปิดประตูให้เราก่อนจะขับรถ มาส่งเราทันที

เรา: เดี๋ยวจอดเอาตรงนี้ก็ได้ค่ะ มิ้นไม่อยากให้ใครรู้ว่ามิ้นออกมา ขอบคุณมากนะคะ //เราพูดขึ้นเมื่อไกลถึงบ้าน

พี่เนส: พี่จะรีบตามหาคุณแม่ให้เจอ แล้วพี่จะมารับนะ //เรามองหน้าพี่เนสก่อนจะเดินจะลงรถมาทันที เรายังไม่กล้าตกลงอะไรกับเขาไม่ใช่ว่าเราไม่ไว้ใจเขาหรอกนะ แต่คนที่เราไม่ไว้ใจมากที่สุด ก็คือนายภาคิน

พี่เนส: พี่ไปก่อนนะ แล้วเจอกันครับ

เรา: ค่ะ //เราตอบกลับไปสั้นๆ ก่อนที่พี่เนสจะขับรถออกไป แล้วเราก็เดินเข้าไปในบ้าน

ป้าเพ็ญ: คุณมิ้นไปไหนมาคะ //ป้าเพ็ญรีบวิ่งมาหาเรา

เรา: คือว่ามิ้น...

ป้าเพ็ญ: โชคดีนะคะ ที่วันนี้คุณภาคินไม่กลับบ้าน ป้าว่าเรารีบเข้าไปกันดีกว่าค่ะ เดี๋ยวจะมีใครมาเห็นซะก่อน //ป้าเพ็ญพูดแล้วรีบพาเราเข้าไปในบ้านทันที