ด้านภีมภพที่ไม่รู้เรื่องอะไรนั้น
“เฮียคาร์เรน ลูกน้องเฮียมันเป็นไรอะ” ภีมภพถามรุ่นพี่คนสนิทของมาคัส
“ฉันจะรู้กับพี่ชายนายไหมวะ หมอ” เอ่ยจบ คาร์เรนก็ลุกพรวดพราดออกจากโต๊ะ
“เฮ้ย...ไปกันหมดแล้ว นี้อย่าบอกนะว่ากูต้องนั่งแดกกับมึงสองคน” ภีมภพหันมาถามไทม์
“เจ้าของร้านกลับกันหมด กูจะนั่งต่อทำไม” ไทม์เดินดุ่มๆ ออกจากร้าน
“เชี่ย...เป็นไรกันหมดวะ เนี่ย” ด้านหมอภีมภพสมาชิกภายในโต๊ะ กลับหมดแล้วผมจะนั่งต่อทำกำไรให้เจ้าของผับให้เสียเวลาทำไม ถึงผับนี้จะเป็นผับของพี่ชายก็เถอะ
ด้านมาคัสหลังจากที่ผมออกมาสงบสติอารมณ์ที่ด้านนอกให้ความหงุดหงิดทุเลาเบาบางลงนั้น กว่าจิตใจที่ว้าวุ่นจะสงบลง ร่างสูงก็เสียบุหรี่ไปสองมวนติด
มือหนาของมาคัสล้วงสมาร์ตโฟนออกจากกระเป๋ากางเกง ผมรู้ครับว่าหลายวันมานี้ เรนิสเธอพยายามติดต่อผม แต่ผมไม่รับสายเธอ สายตาคมเข้มเหลือบมองชื่อเจ้าของสายที่โทรเข้ามาเมื่อ 5 ชั่วโมงที่แล้ว
