บทที่ 2 เริ่มจากหนึ่ง ค่อย ๆ เพิ่มมาสองและสาม NC (1)
1520 คำ
“องค์ราชินีกระหม่อมขออภัยแต่ว่าพระองค์จำเป็นต้องให้สาวใช้เปลี่ยนฉลองพระองค์เป็นสิ่งนี้ก่อนนะพ่ะย่ะค่ะ” อลัวหยิบชุดเสื้อผ้าที่มีความบางเบาและถูกเก็บรักษาเอาไว้อย่างดีออกมาจากกระเป๋าใบแยกอีกใบหนึ่ง “กระหม่อมจะออกไปเรียกคนรับใช้ของพระองค์..”
“ไม่จำเป็นหรอกท่านอลัว อย่ารบกวนพวกนางเลย ถ้าเรื่องเปลี่ยนเสื้อแค่นี้เรายังทำเองไม่ได้ อย่าว่าแต่เดินไปไหนมาไหน... ก็คงจะทำไม่ได้เช่นกัน”
“ต..แต่ว่า อ..เอ่อ พ..พ่ะย่ะค่ะ” ชายหนุ่มช่างตัดชุดหยิบเสื้อดังกล่าวมอบให้กับอีกฝ่ายด้วยความประหม่า “ถ้าหากพระองค์มีปัญหากับการสวมใส่กระหม่อมจะช่วยเองพ่ะย่ะค่ะ”
“ไม่หรอก ไปเตรียมงานของท่านเถอะ” มืออันเรียวเล็กรับชุดเสื้อผ้าตัวบาง ๆ นั้นมาไว้กับตัว ขณะช่างตัดชุดรีบหันหลังกลับเพื่อเตรียมอุปกรณ์ที่จำเป็น
เวลาค่อย ๆ ผ่านไปเกือบสิบนาทีหลังจากอลัวจัดการกับอุปกรณ์ของเขาจนเสร็จ ก็เตรียมกลับไปตรวจดูว่าองค์จักรพรรดินีนั้นอาจมีปัญหากับการสวมใส่ชุดลองของเขานั้นหรือไม่ แต่เมื่อหันหลังมองเขากลับยืนอึ้งจ้องไปยังร่างที่ยืนเปลือยเปล่าอวดโฉมรูปร่างของโอเมก้าชนชั้นสูงทั้งผอมบางแถมยังผิวกายผุดผ่องนั่นอีก
“ฝ..ฝ่าบาท กระหม่อมขออภัย!” สายตารีบหลบเลี่ยงเมื่อเผลอมองยังส่วนที่ไม่สมควรเห็น “กระหม่อมคิดว่าพระองค์สวมใส่ฉลองพระองค์ ได้โปรดลงโทษกระหม่อมที่ล่วงเกิน อึก..”
“อย่าทำแบบนั้นเลย เรายังไม่ได้ว่าอะไรท่านเลยอลัว...” น้ำเสียงเสนาะหวานหูเคลื่อนใกล้เข้ามา ขณะช่างตัดชุดเอาแต่ก้มหน้าก้มตามองพื้นไม่อาจกล้าเงยหน้าเพื่อจ้องมอง กระทั่งเห็นฝีเท้าของอีกฝ่ายเดินเข้ามาหยุดยืนตรงหน้า อลัวรีบก้าวถอยออกห่างแต่มือคู่นั้นก็ดึงรั้งตัวเอาไว้
“องค์ราชินี กระหม่อม...”
“ช่วยเงยหน้ามองเราหน่อยเถอะ”
“แต่ อึก!” สัมผัสประหลาดชวนให้รู้สึกเคลิบเคลิ้ม กลิ่นหอมหวานกำลังล่อลวงให้ช่างตัดชุดไม่อาจต้านทาน ใบหน้าและท่าทางประหม่าค่อย ๆ เงยหน้าจ้องมองอีกฝ่ายผู้ปล่อยกลิ่นฟีโรโมนอันหอมหวานล่อลวงให้หลงใหล “ฝ..ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ กลิ่นฟีโรโมนของพระองค์ ถ้าหากปล่อยไว้เช่นนี้กระหม่อมอาจทำเรื่องที่ไม่สมควรกับพระองค์”
“อลัว..ท่านเป็นอัลฟ่าสินะ.. ถ้าแบบนั้นก็ดีเลย”
นิ้วมือเรียวเล็กค่อย ๆ ตวัดเกี่ยวจากหน้าท้องผ่านเสื้อผ้าที่ขวางกั้นไล่ขึ้นไปยังปกเสื้อ ก่อนจะดึงให้อีกฝ่ายขยับกายเข้ามาใกล้จนแนบชิดขึ้นอีก
“ช่วยวัดตัวให้เราตั้งแต่บนลงไปถึงข้างล่างจนกว่าท่านจะพึงพอใจเถอะ กระทำเท่าที่ใจของท่านปรารถนา..ล้วงลึกเข้าไปถึงข้างใน...”
“....ราชินี ราชินี..ของกระหม่อม”
อัลฟ่าหนุ่มผู้ถูกล่อลวงไปอย่างง่ายดาย ริมฝีปากกดประทับรอยจูบอย่างเร่งรีบค่อย ๆ ชอนไชสอดใส่ลิ้นอย่างไม่รีรอ มือหนาลูบไล้ไปตามเรือนร่างอันเย้ายวนตั้งแต่เอวเล็กลูบแล้วสัมผัสถึงร่างกายอันเนียนนุ่ม ไล่ลงต่ำไปยังสะโพกเล็กกดทับเพื่อเสียดสีกับแท่งเอ็นที่เริ่มขยายใหญ่อยู่ภายใต้กางเกงจนเริ่มตื่นตัวขึ้นมา
มือขย้ำเข้าเต็มแรงกับบั้นท้ายนุ่ม ๆ สีชมพู แต่แล้วร่างของทั้งสองก็ค่อย ๆ ขยับเคลื่อนไปยังเตียงนอนขนาดใหญ่ที่รอให้พวกเขาได้เริ่มวัดสัดส่วนร่างกายกันเสียที
“อ..อื้มม~ อือออ~” ลิ้นเกี่ยวพันกันอย่างไม่หยุดหย่อน แม้ริมฝีปากผละออกจากกันก็ยังไม่วายที่จะเคลื่อนลิ้นออกมาจากริมฝีปากเพื่อไล่เกี่ยวและโลมเลียอย่างลุ่มหลง
“ฝ่าบาท..ช่างงดงาม...”
ไม่อาจรีรอให้เชื่องช้าไปมากกว่านี้ได้อีก ชายหนุ่มร่างสูงปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเขาที่สวมใส่จนเผยให้เห็นร่างกายของหนุ่มฉกรรจ์ชนชั้นสูงผิวขาวชวนให้น่าสัมผัส กลิ่นฟีโรโมนของเมอลิเซนยิ่งพรั่งพรูเขาอยากจะทำและกระหายมันมากขึ้นไปอีก เมื่ออีกฝ่ายยิ่งใช้กลิ่นฟีโรโมนของอัลฟ่าอันรุนแรงตอบรับ ทั่วทั้งห้องก็กลายเป็นกลิ่นแห่งตัณหาอันชวนลุ่มหลงของพวกเขา
“กระหม่อมจะอ่อนโยนกับพระองค์ให้มากที่สุด อึก ..อ้า~”
มือซุกซนล้วงเข้าไปด้านในกางเกงเนื้อผ้าเพื่อปลุกเร้าให้แท่งเอ็นอุ่น ๆ ร้อนจนได้ที่ได้ออกมาเชยชมภายนอก ยิ่งดูจากความคับแน่นขนาดส่วนของเป้าอันเริ่มนูนใหญ่ขึ้นมา องค์ราชินีผู้ลุ่มหลงในกามก็รีบปลดล็อกมันออกไปให้พ้น ๆ สายตา
“อ้ะ.. ดูสิ..มันทั้งใหญ่แล้วก็กระตุกสั่นเมื่ออยู่ต่อหน้าเรามิใช่หรือไง?”
“ฝ่าบาท อย่ากล่าวเช่นนี้สิพ่ะย่ะค่ะ อือ..”
ขยับกายเข้าใกล้อีกสักหน่อย ร่างบางค่อย ๆ อ้าขาของตนเองออกกว้างจนเผยให้เห็นรูช่องทางสีชมพูที่กำลังกระตุกเล็กน้อยจนเริ่มมีน้ำเยิ้ม ๆ ไหลออกมา ท่าทางยั่วยวนไล่นิ้วมือของตนเองสอดใส่เข้าไปยังช่องสวาทจากเพียงหนึ่งนิ้วก็เพิ่มเข้าไปอีก พยายามช้อนสะโพกขึ้นเพื่อให้อีกฝ่ายได้เชยชมช่องทางที่กำลังรอให้แท่งร้อน ๆ สอดใส่เข้ามาแทบขาดใจ
‘ให้ตายเถอะ... ไม่คิดว่าเป็นโอเมก้าแล้วฉันต้องมารู้สึกหิวกระหายจนอยากได้ไอ้นั่นขนาดนี้...’
นิ้วมือสอดใส่ขยับและคว้านเข้าไปข้างในลึก ๆ น้ำหล่อลื่นที่ออกมาจากช่องทางก็ยิ่งหลั่งออกมามากขึ้นจนบ่งบอกถึงความพร้อมที่กำลังต้อนรับแท่งกระบอกขนาดใหญ่ตรงหน้าคงยาวถึงเจ็ดนิ้วเข้าไป ให้ได้สอดใส่เข้ามาเต็มทางสักที
“องค์ราชินี ได้โปรดให้กระหม่อม..”
“เอาสิ..ท่านอยากทำอะไรกับร่างกายนี้ ก็ทำตามที่ใจอยาก”
ชายหนุ่มร่างสูงเคลื่อนมือของเขาลงต่ำมายังช่องทางและสอดใส่นิ้วซ้อนเข้าไปกับนิ้วมือของอีกฝ่ายที่ใส่ล่วงล้ำเข้าไปก่อน มันยิ่งรู้สึกแน่นและกระตุกมากขึ้น ไหนจะริมฝีปากขยับเคลื่อนเข้าไปจูบวนยังยอดอกอันบวมเป่งราวกับกำลังมีน้ำนมไหล ริมฝีปากหนากดจูบและดูดเลียมันราวกับเป็นอาหาร ขณะนิ้วมือสอดล้วงกระแทกเข้าไปยังช่องทางอย่างรุนแรงจนกว่าจะมั่นใจว่าของของเขาจะใส่มันได้พอดิบพอดี
“อ..อ๊า! อึก ลึกจัง... เราไม่อยากได้นิ้วมือเล็ก ๆ นี่ เราอยากได้อะไรที่มันใหญ่กว่านั้น...”
สายตาวิงวอนจ้องมองร่างสูงผู้คร่อมร่างของตน เมื่อนิ้วมือทั้งคู่ผละออกมาจากช่องทางอันลื่นไปด้วยน้ำเฉอะแฉะ เมอลิเซนใช้มือของเขาคว้าจับไปยังแกนกายอันแข็งกร้าวและร้อนจนปลายถึงกับหลั่งน้ำออกมาเล็ก ๆ จดจ่อและถูไถส่วนหัวลงไปยังช่องทางที่ขยับขมุบขมิบเล็กน้อยราวกับหยอกล้อ
“ใส่สิ.. ใส่มันเข้ามาแรง ๆ ในครั้งเดียว เอาให้เราร้องไห้และเว้าวอนโหยหาแท่งใหญ่ ๆ นี่จนกว่าจะพึงพอใ- อ้าาา!”
อลัวกระแทกแกนกายเข้าไปยังช่องทางตามคำขอร้องนั่นทั้งหมด มันเข้าไปตั้งแต่ส่วนหัวอย่างเชื่องช้าและจบลงด้วยกระแทกไปจนสุดปลายในครั้งเดียวจนเกิดเสียงกระแทกจากผิวกายที่กระทบกันจนดัง “ตับ!”
“อ๊ะ! อึก.. มัน..เข้ามาเกือบจะสุดเลย..”
‘นี่ก็ว่าใหญ่มากแล้วนะ.. แต่มันกลับไม่สุดเลย งั้น..ถ้างั้นของไอ้จักรพรรดินั่นจะขนาดไหนเนี่ย?!’
“ขออภัยที่กระหม่อมไร้ความสามารถ อ้ะ!”
“ไม่เลย เท่านี้ก็ทำให้เราพอใจได้แล้ว..เอาสิ กระแทกมันแรง ๆ อีกสิ อึก! อ..อ๊ะ! ๆ แบบนั้น! ร..แรงอีก อ..อร้างงงส์~”
อลัวกระแทกแท่งเอ็นย้ำเข้าไปข้างในอย่างรุนแรง ร่างกายสั่นเทากระตุกเกี่ยวขาพาดกับเอวหนาจนแน่นเอี๊ยด
‘เอาอีก.. เท่านี้มันยังไม่พอให้รู้สึกปลดปล่อยเลยสักนิด!’
“อ..อ๊าาาา~ อลัว.. เข้ามาลึก ๆ รุนแรงเอาให้เรารู้สึกเจ็บ!”
“ฝ่าบาทอึก อ้ะ! ข้างในของพระองค์มันร้อนรุ่ม...”
ควงเอวกระแทกเข้าไปอย่างที่ใจอยาก แท่งเอ็นก็ยิ่งเสียดกระแทกเข้ากับจุดกระสันจนฝ่ายที่อยู่ใต้ร่างถึงกับหลั่งออกมาในทันที
“อ๋า! อึก.. อ๊าาา!~”
แอ่นหน้าท้องขึ้นจากเตียงเล็กน้อย น้ำสีขาวขุ่นหลั่งพุ่งออกมาจากปลายแกนของจักรพรรดินีผู้เลอโฉม ร่างกายเหนอะหนะดูลามกทวีขึ้นไปอีก ขณะชายร่างแกร่งโอบเอวเล็กนั้นด้วยท่อนแขนใหญ่ ๆ ของเขา ริมฝีปากขย้ำกัดไปยังเนินไหล่ขาวอวบ และอลัวยังคงกระแทกแท่งเอ็นที่แสนหิวโหยเข้าไปข้างในช่องทางอันรัดแน่น ความนุ่มลื่นยิ่งหล่อหลอมให้สมองของหนุ่มช่างตัดชุดหลงใหลจนคุมสติไม่อยู่อีกต่อไป
“ราชินี องค์ราชินี..”
“เรียก..เรียกเราเมอลิเซน...”
“ท่านเมอลิเซน... ท่านเมอลิเซนของกระหม่อม อึก! อ๊ะ!”
- ผู้เขียน
