ตอนที่สิบเอ็ด
ท่ามกลางห้องที่มืดสนิท มีเพียงเสียงลมหายใจของร่างบางที่นอนอยู่บนพื้นเย็นเฉียบราวกับน้ำแข็ง ด้วยฤทธิ์ของยาที่เธอกินเข้าไปโดยไม่รู้ตัว
ซ่าาา!!
เสียงน้ำถังใหญ่กระทบเข้าที่ใบหน้าสวย น้ำที่ชโลมร่างกายจนเปียกชื้นทำให้จารวีที่หลับใหลตื่นขึ้นด้วยความหนาวสั่น ไฟดวงน้อยถูกเปิดขึ้นเธอหรี่ตาเล็กน้อยเพื่อมองมัน
“พวกแกเป็นใคร ที่นี่ที่ไหน”
“ฉันเหรอ?”ร่างสูงยืนอยู่ในมุมมืดเอ่ยออกมาด้วยเสียงเรียบ
“นั่นใคร”จารวีมองไปตามเสียงแต่เธอกลับไม่พบใครตรงนั้น
“จำพี่ไม่ได้เหรอ”
“แกเป็นใคร”เธอตะโกนเสียงแข็งด้วยความกลัว
“พี่เอง”เสียงกระซิบแผ่วเบาดังอยู่ข้างใบหูด้านหลังของเธอ
“คนที่เธอรังเกียจจนต้องให้คนของไอ้ชัชมาฆ่า จำไม่ได้เหรอจีน”มือหนาจับกลุ่มผมของเธอไว้ในอุ้งมือ ก่อนจะออกแรงดึงให้เธอรู้สึกเจ็บ
“ไม่จริง แกตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ”
“ใช่พี่ตายไปแล้ว แต่พี่จะเอาเธอไปอยู่ด้วย”
“โอ๊ยยย ปล่อยฉันนะ.
