ห้องสี่เหลี่ยมขนาดกว้างพอตัว ตั้งอยู่บนชั้นสองของทาวน์เฮ้าส์แห่งหนึ่ง แถวชานเมืองข้างในลึกสุดของซอย
*อามิท ผู้เช่านั่งหลังพิงพนักโซฟา ยกเท้าสูงพาดไว้กับโต๊ะเตี้ยตรงกันข้าม เขาอยู่กับใครอีกคนที่เอาแต่ใส่หูฟังครอบไม่สนใจบรรยากาศรอบข้าง ก่อนสะดุ้งโหยงก็ตอนมันถูกกระชากไป ตามด้วยฝ่ามือหนาตบลงตรงกลางดังผัวะ
“เฮียบอกแล้วใช่ไหมอย่าเปิดเพลงดังกว่าเสียงเฮีย!”
แน่นอนผู้ถูกกระทำนั่งลูบหัวป้อยๆ ทำหน้ามุ่ยคิ้วขมวด
“ก็เห็นเฮียหลับไปแล้วอะ ตื่นมาตอนไหนเนี่ย”
“ถ้ามึงเห็น มึงจะถามเฮียไหม!”
อามิทโมโห ท่าทางเอาจริงของเขาทำให้จินเบเลือกที่จะหยุดการเล่นของเพลง แล้วฟังเขาทันที
“เออๆ ขอโทษก็ได้ เฮียมีอะไรล่ะ”
“ช่วยเต็มใจฟังให้ได้ก่อน แล้วเฮียถึงจะพูด”
“ครับ!”
จินเบถอดหูฟังครอบวางลงกลางโต๊ะ หมุนเก้าอี้มาเผชิญหน้า แล้วยืดอกนั่งตัวตรงหลังสูดลมหายใจเข้าปอดประมาณ 500 ลูกบาศก์เซนติเมตร
“ประชดเฮียเรอะ?!”
“โ
