การเดินทางติดต่อกันเป็นเวลานานไม่ได้ทำให้อินถาอ่อนเพลีย กลับทำให้เธอรู้สึกดีมากขึ้น เธอรู้มันจะกลายเป็นภาพจำที่มีความสุข ที่แม้วันหนึ่งอาจจะมีปัญหากันภาพนี้ก็ยังอยู่ แต่เธอไม่เสียใจ สำหรับเธออย่างไรมันก็คุ้ม
“หนูไม่เคยรู้เลยค่ะ คุณทำงานเกี่ยวกับอะไร”
ชายหนุ่มเคยบอกกันแล้วครั้งหนึ่ง เป็นประโยคสั้นๆและค่อนข้างยากต่อการเข้าถึง เกี่ยวกับธุรกิจโลจิสติกส์ของครอบครัวเขา ที่เล่ากันเพียงเท่านั้น เธอก็ไม่กล้าถามต่ออีกเลย
“ถ้าพี่บอกความจริงไป หนูอาจช็อค”
“หืม? ขนาดนั้นเลยหรือคะ”
ท่ามกลางความปลอดโปร่งของดิน ฟ้า อากาศ ความสบายตาของทรัพยากรโลก และน้อยคันของยานพาหนะ การเดินทางแบบไม่ได้รีบร้อน แต่เคลื่อนไปข้างหน้าอย่างช้าๆ จึงเป็นการผ่อนคลายดีที่สุด อีกนัยเป็นการสร้างความผูกพันระหว่างเขาและเธอ
คนขับละสายตาจากท้องถนนกันไปหาเพื่อมองแค่แวบ ยิ้มมุมปากก็ตอนเห็นท่าทางตลก ใบหน้าแปลกใจอย่างจริงจังของเธอ
“
