องศานี้มีเวลา

ลูกชาย

องศา...

คืนนี้ผมแวะมานอนที่บ้านสวนของอัคคีกับพี่สะใภ้เพราะว่าขี้เกียจขับรถกลับกรุงเทพฯ อันที่จริงก็แค่อยากอยู่ใกล้ ๆ...ที่ดินที่ซื้อมาได้ก็เท่านั้นมั้ง และผมเองก็ยังไม่ได้บอกใครเรื่องที่ผมเจอเวลานอกจากเซริค รอให้ผมกับเธอได้ปรับความเข้าใจกันก่อนและแน่นอนครั้งนี้เธอหนีผมไปไหนไม่ได้หรอก เพราะผมสั่งให้คนปิดทางเข้าออกไว้หมดแล้วไหนจะให้คนไปเฝ้าทางเข้าออกไว้อีก

"ฉันจะไม่ให้เธอกับลูกหนีไปไหนอีกแล้ว..." ผมพึมพำเมื่อนึกถึงใบหน้าของคนที่เพิ่งเจอกันวันนี้ "แต่ทำไมเราไม่ถามเรื่องลูกวะแม่ง มัวแต่โกรธที่ยัยนั่นพาลูกหนีจนพูดอะไรบ้า ๆ ออกไปเฮ้อ!"

"จะนอนกันหรือยังนะ ดึกป่านนี้แล้ว" ผมนอนมองเพดานสีขาวขณะเอามือก่ายหน้าผากไปด้วย "ไม่รู้ว่าป่านนี้ลูกเราจะเป็นยังไงบ้าง จะหน้าตาเป็นแบบไหนนะ ผู้หญิงหรือผู้ชาย..."

ครืด ครืด ครืด

สายเรียกเข้า >>> เซริค

นอนคิดอะไรเพลิน ๆ เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น ชื่อที่โชว์หราอยู่หน้าจอทำเอาผมต้องขมวดคิ้วงง ปกติเซริคมันจะไม่โทรหาผมเวลามืดค่ำแบบนี้เพราะไม่อยากรบกวนเวลาพักผ่อน หากมีเรื่องอะไรมันก็จะจัดการเองเพราะมันรู้ใจผมที่สุดว่าต้องทำยังไง

"ว่าไง" ผมกดรับสาย

[คนงานที่สวนโทรมาบอกผมว่าบอสหญิง...เอ่อ หมายถึงคุณเวลาน่ะครับ เธอกำลังจะพาลูกหนีครับบอส] ประโยคของคนปลายสายทำให้ผมกำหมัดแน่น

"ให้มันได้แบบนี้สิวะ"

[ถ้าเป็นเรื่องของคุณเวลาผมไม่กล้าตัดสินใจเอง บอสออกคำสั่งมาเลยครับว่าจะให้ผมทำอะไร]

"บอกคนของเราอย่าปล่อยให้เวลาออกไปได้ เดี๋ยวฉันจะออกไปเดี๋ยวนี้แหละ"

[บอสจะให้ผมไปด้วยไหมครับ]

"ไม่ต้อง แต่พรุ่งนี้ให้คนเข้าไปทำความสะอาดคอนโดที่กรุงเทพด้วยนะ"

[ครับ]

ผมกดวางสายจากเซริคก่อนจะวิ่งลงบันไดแล้วขับรถออกไปยังสวน ให้ตายสิเธอคิดจะหนีผม คอยดูเถอะผมจะพาเธอกับลูกไปขังไว้ที่คอนโดฯ ดูซิว่ายังจะหนีได้อีกไหม

"แค่รอคุยกันดี ๆ สักวันไม่ได้เลยหรือไง"

เวลา...

"อุแว้ อุแว้ อุแว้"

"ไม่ร้องนะลูกนาที ไม่ร้องนะเด็กดีของแม่" ฉันโยกตัวไปมาพร้อมพูดกับลูกชายในอ้อมแขนเมื่อเสียงร้องปานใจจะขาดของคนเป็นลุกทำให้หัวใจของฉันแทบแตกสลาย "ไม่ร้องนะครับเด็กดีของแม่"

อยู่ ๆ นาทีก็อาเจียนออกมาแถมยังร้องไม่หยุดตั้งแต่ช่วงเย็นจนถึงดึกดื่น ตอนนี้นาทีก็เริ่มตัวร้อนขึ้นเรื่อย ๆ มีผื่นแดงขึ้นตามเนื้อตัว ถ้าไม่รีบพาไปหาหมอฉันก็ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ทารกที่เพิ่งคลอดได้แค่เดือนกว่า ๆ มีแม่อย่างฉันที่ไม่มีประสบการณ์ดูแลเด็กแถมยังไม่มีคนช่วยดูแลตอนกลางคืนมันช่างเป็นอะไรที่แย่สุด ๆ

"อุแว้ อุแว้ อุแว้"

"ผมว่าคุณกลับเข้าสวนคุณไปเถอะครับ พวกเราให้คุณออกไปไม่ได้จริง ๆ" คนสวนที่เฝ้าทางเข้าออกบอกกับฉันหลังจากที่ฉันพยายามขอร้องเขาให้เปิดทางออกให้

"แต่ลูกของฉันไม่สบายนะ ฉันต้องพาลูกของฉันไปหาหมอ ขอร้องล่ะเปิดนิดเดียวก็ได้เดี๋ยวฉันเดินออกไปเองไม่เอารถผ่านไปก็ได้" คนตรงหน้าทำสีหน้าลำบากใจหากแต่ก็ยังยืนยันที่จะไม่เปิดทางให้อยู่ดี

"อุแว้ อุแว้ อุแว้" ฉันแทบจะขาดใจตายอยู่แล้วตอนนี้ นาทีเริ่มร้องงอแงมากขึ้นเรื่อย ๆ แถมตัวก็ร้อนมากขึ้นทุกที

ป้าช้อยกับลุงโชคก็ไม่อยู่เพราะฉันให้คนงานของฉันกลับบ้านกันหมดและบอกกับคนงานว่าจะปิดสวนไปสักพักเพราะยังไม่มีทางเข้าออกสวน ตอนนี้ก็เลยไม่มีใครช่วยอะไรฉันได้เลย

"คุณรีบกลับไปเถอะครับ ยังไงพวกเราก็ให้คุณออกไปไม่ได้จริง ๆ เราเป็นแค่ลูกจ้างไม่อยากมีปัญหากับนายจ้าง"

"อึก ฮือ ๆ แต่ลูกของฉันไม่สบายนะ เขาต้องการหมอไม่เข้าใจหรือไง ฮือ ๆ" ฉันปล่อยโฮออกมาเมื่อสงสารลูกก่อนจะทรุดลงกับพื้น แขนสองข้างก็อุ้มลูกชายไว้ไม่ยอมปล่อยพลางส่ายตัวไปมาเพื่อปลอบลูกให้เงียบลง

บรื้นน!

เสียงรถยนต์คันหรูเข้ามาจอดไม่ห่างจากทางที่ฉันและคนสวนยืนอยู่นัก ร่างใหญ่ของใครบางคนก้าวขาฉับ ๆ เข้ามาด้วยความรีบร้อนก่อนจะเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าฉันนั่งอยู่กับพื้น "เกิดอะไรขึ้น" เจ้าของเสียงหันมามองฉันที่ลุกขึ้นก่อนจะชะงักไปเมื่อเห็นคนในอ้อมแขน

"คุณคนนี้จะออกไปข้างนอกครับ บอกว่าลูกไม่สบายแต่พวกผมไม่กล้าให้ออกไปเพราะคุณเซริคสั่งไว้" เสียงคนงานคนหนึ่งบอกกับคนมาใหม่

"ลูก? ลูกเป็นอะไร" ร่างใหญ่เอ่ยถามพลางเดินเข้ามาหาฉันก่อนจะปาดน้ำตาที่อาบแก้มของฉันออก ใบหน้าคมคายก้มลงมองคนในอ้อมแขนฉันด้วยสีหน้าตื่นตกใจก่อนจะมองหน้าฉันที่ยังสะอื้นไห้อยู่

"อะ องศา...อึก ฮือ ๆ ลูกฮือ ๆ" หากแต่ยิ่งเห็นหน้าเขา ยิ่งเขาถามถึงลูกหัวใจที่เคยเข้มแข็งก็อ่อนนแอลง หยาดน้ำตาที่เหือดหายไปหลั่งไหลออกมาอีกจนภาพตรงหน้าพร่าเบลอไปหมด

"เปิดทางออก!" องศาหันไปสั่งคนข้างหลังก่อนจะพยุงฉันไปขึ้นรถด้วยความรีบร้อน "หยุดร้องได้แล้ว" เสียงทุ้มทว่าอ่อนโยนเอ่ยบอกหลังจากเข้ามานั่งประจำที่คนขับเรียบร้อยแล้ว ท่าทางและน้ำเสียงของเขาตอนนี้ราวกับเป็นคนละคนที่เจอกันเมื่อช่วงกลางวัน

"ฉันต้องไปโรงพยาบาล" ฉันหันไปบอกคนข้าง ๆ ก่อนจะปาดน้ำตาตัวเองไปด้วย

"ที่ใกล้ที่สุดอยู่ตรงไหน"

"คลินิกเด็กข้างโรงเรียนก่อนทางแยกเข้าถนนเส้นนี้"

"โอเค เธอคอยบอกทางฉันอีกทีก็แล้วกัน" คนข้าง ๆ เอ่ยบอกก่อนจะรีบขับรถออกไปด้วยความเร็ว ส่วนนาทีตอนนี้ก็เริ่มหยุดงอแงแล้วแต่ตัวยังร้อนขึ้นเรื่อย ๆ

"ลูกเป็นยังไงบ้าง" เสียงทุ้มเอ่ยถามเมื่อหันมามองคนตัวเล็กก่อนจะหันกลับไปมองถนนเบื้องหน้าสลับกันไปมาอย่างนั้นราวกับร้อนใจ

"ตัวยังร้อนอยู่เลยแต่ไม่งอแงแล้ว"

"นี่ใช่ไหมคลินิกที่ว่า" คนข้าง ๆ หยุดรถหน้าคลินิกแห่งหนึ่งก่อนจะหันมาถาม

"ใช่คลินิกนี้แหละ ดีนะที่เปิดอยู่ เดี๋ยวฉันจะเข้าไปข้างในส่วนนายรออยู่ข้างนอกก็ได้" ฉันบอกคนข้าง ๆ ก่อนจะรีบอุ้มนาทีออกมา "เอ่อ... ถ้าฉันจะรบกวนนายให้ช่วยกลับไปส่งที่สวนได้ไหม พอดีดึกแล้วแถวนี้ไม่มีรถกลับน่ะ"

"รบกวน?"

"แต่ถ้านายไม่สะดวกก็ไม่เป็นไร ขอบคุณนะที่พามาส่ง" ฉันพูดต่อก่อนจะรีบพานาทีเข้าไปในคลินิก