แค้นรักทาสเสน่หา

บทที่ 2 คิดถึงคนไกล 2

อาทิตย์ต่อมา

“ว่าไงจ๊ะ ปัญวันนี้ดูสดชื่นจังเลยนะ” วิชาดากระเซ้าเพื่อนเสียงใส เมื่อเห็นว่าปัญชิตาเดินเข้าห้องเรียนด้วยใบหน้าที่สดชื่นมากกว่าทุกวัน...

“ให้ทาย” หญิงสาวหันมายิ้มให้เพื่อนแล้วยักคิ้วให้อีกที วิชาดาจึงรีบเดินตามไปหยุดที่เก้าอี้ของเพื่อนด้วยความอยากรู้

“ฮั่นแน่ ทำท่าทางแบบนี้ต้องมีอะไรแหง บอกหน่อยน้า นะปัญนะ”

ปัญชิตายิ้มให้กับท่าทางออดอ้อนของเพื่อน

“ก็ได้... วิจำเรื่องพี่ภัทรที่ปัญเคยเล่าให้ฟังได้ไหม”

วิชาดาทำท่านึกอยู่ครู่แล้วก็ทำตาโตตื่นเต้น

“อ๋อ! จำได้ จำได้แล้ว พี่ชายสุดหล่อ โคตรหล่อ มหาหล่อของเธอน่ะเหรอ อย่าบอกนะว่าพี่ภัทรกำลังจะกลับมาแล้ว”

วิชาดาถามเร็วปรื๋อ เพราะหลงแอบปลื้มพี่ชายของเพื่อนมาตั้งนานแล้ว นี่ขนาดได้ยินแค่เรื่องราวของเขากับเห็นรูปถ่ายหลากหลายอิริยาบถยังปลื้มขนาดนี้ ถ้าได้เห็นตัวจริงจะปลื้มสักแค่ไหนนะ…

“ถูกต้อง! วันนี้พี่ภัทรจะกลับมาไร่อุ่นรักแล้ว” หญิงสาวแสดงความดีใจออกมาอย่างปิดไม่มิดเมื่อพูดถึงภัทร ไม่ต่างจากวิชาดาที่รู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก

“อ๊าย! ดีใจจัง แล้วจะมีงานเลี้ยงต้อนรับไหม ถ้ามีให้ฉันไปด้วยได้ไหม นะๆ ให้ฉันไปด้วยนะ ฉันอยากรู้จักพี่ชายของปัญน่ะ นะ ให้ไปด้วยนะ” วิชาดาเข้ามาเขย่าแขนเล็กของเพื่อนรักแล้วทำหน้าอ้อนสุดฤทธิ์ ปัญชิตาหัวเราะเบาๆ ก่อนพยักหน้า

“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ วันนี้คุณป้าเตรียมงานเลี้ยงต้อนรับไว้แล้ว ปัญเองก็ว่าจะชวนวิอยู่แล้ว”

ได้ฟังดังนั้น วิชาก็ก็ร้องเย่... จนเพื่อนนักศึกษาต่างหันมามองเป็นตาเดียวกัน

ณ ไร่อุ่นรัก

“คุณอุ่นคะ ป้าใจให้มาบอกว่าเตรียมของที่จะทำอาหารเย็นนี้เสร็จแล้วค่ะ” เด็กก้อยหลานสาวของป้าใจคนเก่าคนแก่ แม่ครัวเอกของไร่ อุ่นรักเข้ามารายงานกับนางหลังจากได้จัดเตรียมของไว้เพื่อทำอาหารในงานเลี้ยงต้อนรับของของบุตรชายของคุณอุ่นเรือนเรียบร้อยแล้ว

“ขอบใจมากจ้ะ เสร็จแล้วก็ไปพักผ่อนกันก่อน ถึงเวลาทำอาหารแล้วค่อยมาใหม่นะจ๊ะ” คุณอุ่นเรือนบอกกับหลานสาวแม่ครัวพร้อมกับเดินออกมาหน้าบ้าน ซึ่งเป็นบริเวณที่ใช้จัดงานเลี้ยงต้อนรับ เพื่อดูว่าคนงานที่มาช่วยจัดสถานที่คืบหน้าไปถึงไหนแล้ว

“ใกล้จะเสร็จแล้วนี่ หยุดพักผ่อนดื่มน้ำดื่มท่ากันก่อนนะ เดี๋ยวค่อยทำต่อ” คุณอุ่นเรือนมีน้ำใจกับทุกคนเสมอ ไม่ว่าคนนั้นจะเป็นร่ำรวยหรือยากจนก็ตาม และเพราะความเป็นคนมีใจเอื้อเฟื้อต่อคนอื่นจึงมีแต่คนรักและนับหน้าถือตามากมาย ยิ่งได้รู้ว่าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของท่านกำลังเดินทางกลับมา พวกเขาก็ยิ่งเต็มใจที่จะช่วยโดยไม่ต้องเอ่ยปากขอความช่วยเหลือด้วยซ้ำ ทุกคนต่างพากันมาช่วยอย่างเต็มใจ เพราะรู้ดีว่าทั้งคุณอุ่นเรือนและภัทรนั้นมีน้ำใจกับพวกเขามากเพียงใด

“ไม่เป็นไรครับคุณอุ่น เหลืออีกไม่เท่าไรก็เสร็จแล้วครับ เดี๋ยวพวกเราช่วยกันทำให้เสร็จที่เดียวเลย แล้วค่อยพักครับ”

หัวหน้าคนงานพูดพลางเช็ดเหงื่อ แต่สีหน้าไม่ได้แสดงให้เห็นว่าเขากำลังเหน็ดเหนื่อยแต่อย่างใด

“ก็ไม่เป็นไรนี่ พักกันก่อน ฉันรู้ว่านายจวบอยากให้เสร็จเร็วๆ แต่ไม่ต้องรีบหรอก เสร็จทันอยู่แล้ว”

นายจวบยิ้มแต่ยังคงยืนยันคำเดิม

“ไม่เป็นไรจริงๆ ครับ พวกเราอยากให้นายประทับใจที่สุดครับ ไม่ได้เจอมานานคงจะหล่อขึ้นเป็นกอง ผมเองคิดถึงนายเหลือเกิน แหมยิ่งพูดยิ่งอยากให้มาถึงเร็วๆ นะครับ”

นายจวบ อดที่จะตื่นเต้นไม่ได้ที่จะได้พบหน้ากับภัทร เจ้านายหนุ่มที่เขาเห็นมาตั้งแต่เป็นเด็กจนกระทั่งเติบโตขึ้นมาอย่างสง่างาม และเขาก็รักนายหนุ่มของเขาคนนี้เหมือนกับลูกแท้ๆ ที่เดียว จึงรู้สึกภูมิใจและดีใจไม่แพ้คุณอุ่นเรือนและคนงานคนอื่นๆ

“เอาเถอะๆ ตามใจก็แล้วกัน ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวไปดูทางโน้นหน่อย ไม่รู้ว่าเรียบร้อยหรือยัง”

“ครับคุณอุ่น ตามสบายเลยครับ ทางนี้ไม่ต้องเป็นห่วงเดี๋ยวผมจัดการเอง”

เมื่อได้ยินดังนั้นคุณอุ่นเรือนก็ปลีกตัวเข้าไปในบ้าน ด้านนายจวบก็รีบหันกลับมาสั่งงานลูกน้องด้วยน้ำเสียงแข็งขัน

“เอ้า! เร่งมือหน่อย เดี๋ยวเสร็จไม่ทันนายกลับมานะโว้ย อ้าวๆ ไอ้เหน่งเองติดป้ายต้อนรับเอียง ติดใหม่สิวะ ไอ้ช่วงเอ็งไปช่วยมันหน่อย ทำให้มันดีๆ นายมาเห็นจะได้ประทับใจในฝีมือโว้ย”

ทุกคนช่วยกันอย่างขยันขันแข็ง เพราะต้องการให้งานออกมาดีที่สุด เพื่อเจ้านายอีกคนที่กำลังเดินทางกลับมาในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้านี้

ภายในห้องรับแขก ปัญชิตากำลังช่วยเด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกับหล่อน ซึ่งเป็นลูกสาวของคนงานในไร่จัดดอกไม้ใส่แจกันใบใหญ่จนใกล้เสร็จ พอดีกับที่คุณอุ่นเรือนเดินเข้ามา ท่านยิ้มเมื่อเห็นว่าหลานสาวคนสวยกำลังจัดดอกไม้ใส่แจกันด้วยท่าทางประณีตบรรจง...

“กลับมานานแล้วหรือลูก”

ปัญชิตาหันมายิ้มหวานเมื่อเสียบก้านดอกไม้ลงแจกัน

“สักพักแล้วค่ะคุณป้า คุณป้าล่ะคะ คงเหนื่อยแย่เลย เห็นวิ่งวุ่น นั่งพักสักหน่อยนะคะ เกิดเป็นลมไปล่ะแย่แน่ จะกลายเป็นว่าแทนที่คุณป้าจะดูแลต้อนรับพี่ภัทร แต่พี่ภัทรอาจต้องมาดูแลคุณป้าแทน เพราะมัวแต่เร่งจัดสถานที่จนไม่ได้พักผ่อน คงจะไม่ดีแน่ ที่สำคัญพี่ภัทรเองก็คงจะไม่ปลื้มนักถ้ารู้ว่าเป็นต้นเหตุให้คุณป้าต้องเหนื่อยขนาดนี้”

หญิงสาวเกลี้ยกล่อมให้คุณอุ่นเรือนพักผ่อน เพราะนางแทบไม่ได้หลับได้นอนเลยก็ว่าได้

“ขอบใจจ้ะที่ห่วงป้า แต่ป้าไม่เป็นอะไรหรอก แค่พี่ภัทรของหนูเขากลับมา ป้าก็ไม่รู้ว่าเรี่ยวแรงพละกำลังมันมาจากไหนมากมาย จนไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อย รู้แต่ว่าป้าต้องทำให้ดีที่สุดก็เท่านั้นเองจ้ะ” คุณอุ่นเรือนกล่าวกับหลานสาวตามความรู้สึกของตนเองในขณะนั้น

“อาจจะเป็นเพราะคุณป้ากำลังดีใจที่พี่ภัทรจะกลับมาไงคะ ก็เลยทำให้มีกำลังใจและก็มีแรงที่จะทำอะไรได้หลายๆ อย่าง”

สองป้าหลานนั่งช่วยกันจัดดอกไม้อยู่สักพักคนงานที่จัดสถานที่บริเวณหน้าบ้านก็เข้ามารายงานว่าเรียบร้อยแล้ว

“ขอบใจมากจ้ะ ช่วยบอกทุกคนว่าให้กลับไปเตรียมตัวอาบน้ำอาบท่าแล้วมางานลี้ยงได้แล้ว”

“ครับ เดี๋ยวผมจะรีบกลับไปบอกลุงจวบและก็คนอื่นๆ ครับคุณอุ่น” พูดจบลูกไร่คนนั้นก็รีบเดินออกไปทันที หลังจากที่คนงานเดินออกไปไม่นาน รถยนต์คันหนึ่งก็แล่นเข้ามาจอดหน้าบ้าน

“สวัสดีครับคุณป้า น้องปัญ” เสียงทักอ่อนโยนทำให้คนที่กำลังขะมักเขม้นจัดดอกไม้เงยหน้าขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มแสนหวาน

“สวัสดีค่ะ น้องปัญนึกว่าพี่เพชรจะไม่มาซะแล้ว”

ผู้มาเยือนนามว่าฉัตรเพชรเดินมานั่งใกล้ๆ คนตัวบางที่เอ่ยทัก

“นั่นสิจ๊ะ ป้าก็นึกว่าพ่อเพชรจะไม่มางานพี่เขาซะแล้วเห็นว่างานยุ่งนักไม่ใช่หรือ” คุณอุ่นเรือนไถ่ถาม ทว่าดีใจที่ฉัตรเพชรยังไม่ลืมงานเลี้ยงที่จะมีขึ้น

“ตอนแรกก็ไม่แน่ใจว่าจะมาได้หรือเปล่าครับ พอดีช่วงที่ผ่านมางานยุ่งมาก แต่พอเคลียร์งานเสร็จก็รีบขับรถมาทันที ว่าแต่คุณป้าสบายดีหรือเปล่าครับ เห็นคุณแม่บอกว่าช่วงนี้คุณป้าไม่สบายบ่อยๆ” เอ่ยถามผู้สูงวัยด้วยความเป็นห่วง พลางหันไปทางปัญชิตาซึ่งจัดดอกไม้เสร็จพอดี

“ก็โรคคนแก่น่ะ ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก น้องปัญเขาดูแลป้าอยู่” พูดจบก็มองไปทางแม่สาวน้อยด้วยแววตารักใคร่เอ็นดู

“แล้วเราล่ะเป็นยังไงมั่งช่วงนี้ ผอมลงนะ” ฉัตรเพชรกวาดตาไปทั่วร่างบอบบางของแม่น้องน้อยที่อยู่ในใจเขามานาน แต่เขากลับไม่กล้าบอกเพราะกลัวว่าหล่อนจะตกใจ กลัวว่าความสัมพันธ์อันดีงามจะเปลี่ยนไป เพราะเล่นด้วยกันมาตั้งแต่จำความได้...

“สบายดีค่ะ แล้วก็ไม่เห็นจะผอมสักหน่อย แบบเนี้ยเขาเรียกว่าหุ่นดีเจ้าค่ะ” พูดจบก็ลุกขึ้นยืนพร้อมหมุนตัวให้ดูอีกสองรอบแถมด้วยยิ้มหวานให้อีกทีหนึ่ง ฉัตรเพชรหัวใจกระตุกวาบ ดวงตาคมพร่ามัวไปกับความสดใสงดงาม หล่อนช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ว่าทำให้ใครบางคนหลงใหลมากเพียงใด ปัญชิตายิ่งโตยิ่งสวย มากกว่าใครๆ ที่เขาเคยพบ ทั้งน่ารักและนิสัยดี หล่อนมีทุกอย่างที่ผู้ชายคนหนึ่งต้องการในตัวผู้หญิง หากเขาช้าไม่รีบบอกความคิดเช่นไร หล่อนอาจจะมีใครมาชิงตัดหน้าเขาก็ได้

ทว่าปฏิกิริยาของชายหนุ่มไม่ได้รอดพ้นสายตาของผู้สูงอายุไปได้เลย นางมองเลยไปทางหญิงสาวที่กำลังคุยอย่างออกรสโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้พี่ชายที่นั่งฟังหล่อนคุยโขมงอยู่ตรงหน้านี้ไม่ได้คิดกับหล่อนเหมือนพี่ชายตัวโตกับสาวตัวป้อมอีกต่อไปแล้ว…

“แบบนี้นะหุ่นดี หลงตัวเองหรือเปล่าแม่สาวน้อย”

ฉัตรเพชรแกล้งแหย่ แล้วหัวเราะเบาๆ กับค้อนคมของของแม่สาวน้อย

“ใครหลงตัวเอง น้องปัญเนี่ยนะ” ว่าพลางจิ้มนิ้มโป้งที่มาที่ตนเองพลางทำหน้าหยิ่งยโส “โธ่! พูดแล้วจะหาว่าน้องปัญคุย เดี๋ยวเนี้ยหนุ่มๆ มาขายขนมจีบให้น้องปัญเพียบ ถ้าไม่เชื่อนะลองตามไปมหาวิทยาลัยสิคะ แป๊บเดียวแหล่ะเดี๋ยวมา”

ปัญชิตาพูดโอ้อวดโดยไม่ทันสังเกตสีหน้าของชายหนุ่มที่นั่งข้างๆ ว่าชักตึงขึ้นทุกที คุณอุ่นเรือนเห็นว่าควรปล่อยให้เด็กๆ คุยกันไปตามลำพัง จึงขอตัวออกไปดูความเรียบร้อยด้านนอก เปิดโอกาสให้ทั้งสองคุยกันอย่างเป็นกันเองมากขึ้น

“แล้วน้องปัญชอบนักหรือไง ที่มีหนุ่มๆ มาจีบเยอะแยะน่ะ ยังไงก็ระวังหน่อยแล้วกัน คนเราเดี๋ยวนี้ไว้ใจกันไม่ค่อยได้ พี่เป็นห่วง”

เมื่อคนพูดมีสีหน้าเคร่งขรึมต่างจากเดิม ปัญชิตาจึงเลิกยั่วอารมณ์อีกฝ่ายเสียทันที

“แหม ไม่เห็นต้องทำหน้าดุขนาดนั้นก็ได้นี่คะ น้องปัญแค่พูดเล่นเท่านั้นเอง ทำจริงจังไปได้” พูดจบหญิงสาวก็ยิ้มเขาอย่างเอาใจ แล้วก็อย่างเคย เมื่อเห็นรอยยิ้มของปัญชิตาทีไร เขาก็โกรธหญิงสาวไม่ลงสักครั้ง

“แล้วพี่วิวกับพี่ตะวันล่ะคะ มากันหรือยัง น้องปัญยังไม่เห็นเลย” หญิงสาวเอ่ยถามเมื่อนึกขึ้นได้

“ยัยตะวันน่ะมาแล้วอยู่ที่บ้าน คงจะมาช่วงงานเริ่มเลยมั้ง ส่วนพี่วิวจะมาพร้อมพี่ภัทรน่ะ”

หญิงสาวทำตาโตเมื่อไดฟังเช่นนั้น

“’พี่วิวไปรับพี่ภัทรเหรอคะ ถึงได้จะมาพร้อมกัน”

ฉัตรเพชรส่ายหน้าพลางยิ้มอ่อน

“ไม่ใช่อย่างนั้น นี่น้องปัญไม่รู้เหรอว่าพี่วิวเขาไปหาพี่ภัทรสักอาทิตย์หนึ่งได้แล้วมั้ง เห็นว่าจะไปเรื่องงานด้วยแล้วจะกลับพร้อมกันเลย” คำ

บอกเล่าของฉัตรเพชรทำให้หญิงสาวเงียบไปอึดใจ แต่แล้วก็ยิ้มให้เขาอีกฝ่ายแล้วเปลี่ยนไปคุย ทว่าภายในใจกลับนึกต่อว่าพี่ชายด้วยความน้อยใจ

อ๋ออย่างนี้นี่เอง ถึงได้บอกไม่ให้ไปรับที่สนามบิน ที่แท้ก็มีคนไปรับมาแล้วนี่เอง พี่ภัทรบ้า เดี๋ยวถ้าเจอหน้าจะไม่พูดด้วยเลย

“ดีนะคะ พี่ภัทรจะได้ไม่เหงาเวลานั่งเครื่องกลับ” ปัญชิตาแอบกัดฟันด้วยความรู้สึกขัดเคือง ก่อนจะยิ้มให้ฉัตรเพชรแล้วเอ่ยชวนเสียงหวาน

“งั้นเราไปดูข้างนอกกันดีกว่านะคะ ป่านนี้คงใกล้จะเรียบร้อยแล้ว”

ว่าแล้วปัญชิตาก็ดึงมือชายหนุ่มให้ตามตัวเองออกไป ฉัตรเพชรหลุบตาลงมือนุ่มที่กุมมือเขาไว้แล้วยิ้มให้กับตนเองพร้อมกับก้าวตามหล่อนไปอย่างว่าง่ายและพอใจยิ่ง...