บทที่ 2 กลั่นแกล้ง

2311 คำ

“คุณแม่ อย่ามาคิดทำร้ายฉันกับลูกอีก เพราะฉันไม่ใช่เฟยห่วงลี่คนที่ยอมไปหมดเสียทุกอย่างเหมือนเมื่อก่อนแล้ว” “แกกล้าดียังไง กล้ามาหือกับฉัน” “ก็กล้าพอที่จะตบคนแก่ยังไงล่ะค่ะ ฉันทนมือทนตีนป้ามานานแล้ว ฉันไม่ยอมให้ป้ามาทำร้ายฉันอีก แก่ ๆ แบบป้าเนี่ย ถ้าโดนตบสักทีสองที รับรองป้านอนโรงพยาบาลแน่นอน” เฟยห่วงลี่พูดตามบทที่ตนเองเคยเล่นบทร้ายซึ่งเธอนั้นถนัดเชียวล่ะ พร้อมกับหันไปยิ้มให้เด็ก ๆ ด้านหลัง ดูสิลูกกลัวจนตัวสั่นเชียว “แก ปล่อยฉันนะ ฮุ่ยหนิง ลี่ฉุน มาช่วยแม่หน่อย” เจียงหงไม่อาจสู้แรงของสะใภ้รองได้ เมื่อก่อนมันยังไม่มีเรี่ยวแรงเยอะขนาดนี้ แล้วสะใภ้ที่ไม่คิดเลยว่าจะกล้าต่อกรกับเธอ เฟยห่วงลี่จะมาสู้กลับ ฮุ่ยหนิง และ ลี่ฉุนก็รีบวิ่งเขามาจะตบสะใภ้รองของบ้าน เฟยห่วงลี่เลยทำการปล่อยแขนของแม่สามีพร้อมกับผลักร่างของแม่สามีให้ทั้งสองคนรับ ก่อนปิดประตูห้องครัวทันที ปึก! “เย่ เย่ เย่ แม่ของเยว่เล่อเก่งที่สุด” “แม่เก่งมากครับ” เด็กน้อยทั้งสองต่างพากันปรบไม้ปรบมือกันใหญ่ เฟยห่วงลี่ยิ้มตามด้วยหัวเราะออกมาเสียงดัง “เด็ก ๆ จำเอาไว้นะคะ ต่อไปนี้เราอย่ายอมให้ใครมาทำร้ายเราได้นะ เราต้องปกป้องตัวเองเข้าใจไหมคะ เยว่ส่างหนูต้องปกป้องน้องนะ ส่วนเยว่เล่อหนูก็ต้องปกป้องพี่เช่นกันนะคะ” แฝดชายหญิงพยักหน้าพร้อมกัน เฟยห่วงลี่อดไม่ได้ที่ขยี้ศีรษะของเด็กทั้งสอง ก่อนเดินมาเปิดตู้กับข้าวเห็นเนื้อสดที่ลูกชายและลูกสาวอยากกิน คนเป็นแม่เห็นแล้วก็ดีใจ ดูสายตาทั้งสองคู่มองเนื้อด้วยความละห้อย..... ดาราสาวคิดแล้วก็เอ็นดูเด็ก ๆ แถมมีไข่เป็ดด้วย บ้านสามีของเธอมีเงินมีใช้ไม่น้อย แต่ทำไมกันเลี้ยงดูสะใภ้และหลาน ๆ ไม่เท่ากัน “นั่งอยู่ตรงนี่นะเด็ก ๆ เดี๋ยวคุณแม่คนสวยจะทำให้ดู” เฟยห่วงลี่สั่งให้เด็กน้อยทั้งสองนั่งรออยู่ส่วนเธอก็ลงมือทำอาหาร เสียงหัวเราะอันแสนสดใสทำให้คนเป็นแม่ตัวปลอมผู้สวมบทบาทอดคิดไม่ได้ว่า ก่อนหน้านี้เด็ก ๆ ต้องโดนหนักขนาดไหน จะว่าไปมันยากนักสำหรับเธอต้องมาอยู่ในร่างกายของนางเอกคนนี้ คิดได้แต่ว่าอย่างน้อยก็ดีกว่าตายไปโดยที่ยังไม่ได้ทำอะไรเลย ทางเลือกของเฟยห่วงลี่คนเดิม เลือกที่อยู่ในบ้านแสนคับใจแห่งนี้ยอมให้สามีมีเมียใหม่โดยที่เธอเลี้ยงลูกสองคนเพียงลำพัง ยอมให้สะใภ้ทั้งสองรังแก ไม่สิ ต้องเรียกว่าเธอมีศัตรูเพิ่มคือ สะใภ้คนใหม่ กว่าเรื่องจบได้คือ เฟยห่วงลี่ต้องระเห็จออกจากบ้านหลังนี้ เริ่มต้นใหม่ด้วยการทำธุรกิจค้าขายเสื้อผ้า เลี้ยงลูกทั้งสอง..... ตอนจบนั้นเป็นการจบแสนน้ำเน่าสิ้นดี แต่อย่างว่าแหละมันได้ใจคนดู ซึ่งต่างกันจากตอนนี้เหลือเกินชิวซูหนี่ว์ตายจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ มาเกิดใหม่ที่นี่ความทรงจำความเจ็บปวดหญิงสาวยังคงจดจำได้เป็นอย่างดี โชคชะตาคงเห็นว่าเธอนั้นยังมีค่าเลยไม่ตาย มาอยู่ในบทละคร ร่างกายที่มีเลือดมีเนื้อหิวเป็นก็นับว่าไม่ใช่ฝันแล้ว เฟยห่วงลี่คิดไปพลางทำอาหารให้ลูก ๆ ไปพลางมองเด็ก ๆ สองคนที่กำลังเล่นกัน เฟยเยว่ส่างดูแลน้องสาวอย่างดีพฤติกรรมเลียนแบบผู้เป็นแม่ทำให้เธอเอ็นดู มือป้อม ๆ ลูบศีรษะของเฟยเยว่เล่อทำให้เธอเอ็นดูลูกเข้าไปใหญ่ ถึงเฟยห่วงลี่จะมีลูกกับสามีที่ไม่เอาไหน แต่เด็กทั้งสองก็ไม่ได้ผิดอะไร ไม่ควรที่มีพ่อที่ไม่ใส่ใจอะไรเลย นอกจากเมียใหม่ จู่ ๆ ความรู้สึกสองฝักสองฝ่ายกับตีรวนในใจเธอ ถ้าเธอขอหย่ากับสามีไม่เอาไหนคนนี้ เลือกหนทางที่ต่างจากบทจะเป็นเช่นไร แต่ถ้าเธอขอหย่าเด็ก ๆ จะอยู่โดยไม่มีพ่อได้หรือ “คิดอะไรอยู่เนี่ย” หญิงสาวพึมพำเบา ๆ “แม่พูดอะไรเหรอครับ” เฟยเยว่ส่างเดินมาหาผู้เป็นแม่กำลังทอดไข่ และทอดเนื้อให้เจ้าหนูทั้งสอง “กำลังคิดอะไรบางอย่าง” “เอ๋ อะไรบางอย่างคืออะไรเหรอครับ คิดถึงพ่อเหรอ” เฟยเยว่ส่างเอ่ยถามด้วยความไร้เดียงสา โธ่.....เจ้าหนูน้อย....พ่อของหนูไม่เคยให้ความสนใจหนูเลยสักครั้ง “อือ ไม่บอกหรอก” เฟยห่วงลี่เลือกที่จะบ่ายเบี่ยงให้เธอตอบว่าคิดถึงพ่อของเด็กน้อยทั้งสองก็คงไม่ถูกนัก เธอไม่ควรคิดถึงคนแบบนั้น คนที่กำลังพาเมียน้อยเข้ามาในบ้าน ไม่เคยปกป้องลูกเมียเลยสักครั้ง “ตะไม....” เด็กน้อยพยายามถามมารดาด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้นทำให้เฟยห่วงลี่เอ็นดูเด็กน้อยเข้าไปอีก ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรถ้าหากเธอจะเอ็นดูทั้งสองไม่ต่างจากลูกแท้ ๆ อย่างไรแล้วเธอต้องเป็นแม่ของเด็กสองคนนี้.... “เอาเป็นว่าเยว่เล่อ เยว่ส่าง ต่อไปนี้พวกหนูเป็นลูกของแม่นะคะ แม่จะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายพวกหนูได้เด็ดขาด” เฟยห่วงลี่ยิ้มพร้อมกวักมือเรียกเด็กหญิงเข้ามาใกล้เธอ ก่อนเฟยห่วงลี่จะกอดเด็กทั้งสองเอาไว้ด้วยความรัก ถึงเธอจะเพิ่งมาอยู่ในร่างนี้ไม่นานแต่ก็รับรู้ถึงความรู้สึกห่วงหาอาทรจากผู้เป็นมารดากับลูก ๆ ทั้งสอง หลังจากเฟยห่วงลี่พาเด็กทั้งสองทานข้าวก็รีบพากันเข้าห้องนอนทันที เฟยห่วงลี่ไม่อาจปล่อยใจไว้ใจสิ่งใดได้เลยในบ้านหลังนี้ หญิงสาวบอกให้เด็ก ๆ รอในห้องเธอจะไปหาน้ำใส่ถังไม้เพื่อมาเช็ดตัวให้ลูกน้อยแสนมอมแมมทั้งสอง “นังห่วงลี่มันกล้าดียังไง กล้ามาทำร้ายฉันจนเจ็บแขนไปหมด” เจียงหงบ่นอุบถึงสะใภ้รองแสนชังของเธอ ขณะที่แขนกำลังถูกฮุ่ยหนิงสะใภ้คนที่หนึ่งดูแลไม่ห่างด้วยการเช็ดแขนให้สะอาดก่อนทายาบัวหิมะอย่างดี ฮุ่ยหนิงหันมองสะใภ้อีกคนอย่างลี่ฉุนก่อนยกยิ้มอย่างสะใจขึ้นพร้อมกัน เหตุที่พวกเธอไม่ชอบสะใภ้รองเท่าไหร่นักเพราะพ่อสามีดูรักและเอ็นดูสะใภ้รองเสียเหลือเกิน คงเป็นเพราะเฟยห่วงลี่เป็นลูกสาวของเพื่อนรัก หลังจากพ่อสามีตายไปเฟยห่วงลี่ก็โดนแม่สามีรังแกสารพัด พวกเธอก็รังแกเฟยห่วงลี่และลูก ๆ ด้วย เนื่องจากเฟยห่วงลี่ถึงแม้จะเป็นคุณแม่ลูกสอง แต่กลับยังสาวและสวยมากทีเดียว บ้านนี้ว่ากันว่าฮุ่ยหนิงผู้มีใบหน้าสวยงามราวเทพเซียนลงมาจุติ พอเจียงเฟยอวี่แต่งงานกับเฟยห่วงลี่และพาเธอเข้ามา เธอก็กลายเป็นหมาหัวเน่า ทั้งพ่อสามีและสามีของเธอต่างก็พากันชื่นชมในความงามของเฟยห่วงลี่ เธอมีเพียงแม่สามีและสะใภ้สามเท่านั้นที่เป็นพวก บุญวาสนาของเฟยห่วงลี่นั้นดีแค่ไหนแต่งงานเข้ามาไม่นานถึงสามเดือนก็ตั้งครรภ์ พ่อสามีประมุขใหญ่ของตระกูลเจียงถูกใจถึงกลับออกปากยกบ้านหลังนี้ให้เด็กทั้งสอง แม้ผู้เป็นภรรยาอย่างเจียงหงทัดทานก็ไม่อาจเปลี่ยนใจผู้เป็นสามีได้ ไม่นานฝันของเฟยห่วงลี่จบลงกลายเป็นฝันร้ายเมื่อพ่อสามีตายจากไปด้วยโรคร้าย เจียงหงกลายเป็นใหญ่ในบ้านหลังนี้เฟยห่วงลี่ถูกปฏิบัติไม่ต่างจากคนใช้ “คุณแม่ไม่ต้องห่วงนะคะ นังห่วงลี่มันกล้าทำร้ายคุณแม่อีก เดี๋ยวเราหาทางจัดการมันได้แน่” ฮุ่ยหนิงกระซิบกระซาบข้างหูของแม่สามี “อะไรเหรอคะซ้อใหญ่ เราจะจัดการมันยังไงดี” ลี่ฉุนเอ่ยปากถามด้วยความสงสัยเช่นกันเมื่อเห็นซ้อใหญ่บอกแผนการแก่คุณแม่ เจียงหงที่หงุดหงิดที่ไม่สามารถทำอะไรเฟยห่วงลี่พอได้ฟังเรื่องราวจากฮุ่ยหนิงแล้วเรื่องราวของลูกชายคนรองสุดรักของเธอ “ดี นังเฟยห่วงลี่จะพาลูกของมันออกจากบ้านไปได้สักที” เจียงหงจงเกลียดจงชังเฟยห่วงลี่นัก แพศยาไม่รู้ตอนนั้นสามีของเธอเอ็นดูอะไรสะใภ้คนนี้ แผนการของสามแม่ลูกกำลังเริ่มขึ้น.....เฟยห่วงลี่จะจัดการกับเรื่องเหล่านั้นเช่นไร ในเมื่อเธอเองก็รู้เรื่องราวเหล่านี้อยู่แล้ว กว่าจะผ่านไปได้หนึ่งคืนไม่ง่ายเลยทีเดียวสำหรับเฟยห่วงลี่ หญิงสาวนอนกอดเด็กทั้งสองเอาไว้กลัวว่าจะมีคนมาทำร้าย เธอแทบนอนไม่หลับมาตลอดคืนผล็อยหลับก็เกือบเช้า ในหัวของเธอคิดถึงเรื่องของเฟยห่วงลี่ตามเนื้อเรื่อง ต่อจากนี้เธอและลูกต้องเจอกับอุปสรรคอย่างหนักหน่วง ถ้าเป็นตามบทละครเธอต้องยอมจำนนทุกทาง.....แต่นี้คือ เฟยห่วงลี่ ผู้ไม่ยอมทำตามบทเด็ดขาด เธอมีโอกาสได้เลือกสิ่งที่ดีเพื่อลูกและตัวเธอเอง หญิงสาวบอกตัวเองเช่นนั้นก่อนจะหลับไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ตัวเลยสักนิด รุ่งเช้าสามแม่ลูกตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงียเพราะได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย โดยเฉพาะเสียงของแม่สามีเหมือนจงใจปลุกให้พวกเธอตื่นขึ้นมา เฟยห่วงลี่ไม่ค่อยพอใจนัก....เธออยากให้ลูกทั้งสองนอนสบายไม่อยากปลุกให้ตื่นแต่เช้า จะเป็นเรื่องอะไรได้ล่ะนอกจากเรื่องของแม่สามี ก๊อก ก๊อก ก๊อก “ตื่นได้แล้วจะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงเมื่อไหร่ บ้านฉันไม่ได้มีเงินเลี้ยงคนขี้เกียจแบบพวกแก” เสียงโวยวายหวีดแหลมของเจียงหงทำให้เฟยห่วงลี่เริ่มรำคาญ เธออยากนอนกอดลูกนาน ๆ เสียหน่อย ต้องมาตื่นเพราะเสียงน่ารำคาญของแม่สามี เฟยห่วงลี่ไม่ชอบให้ใครมาปลุกยามนอนก่อน แม้กระทั่งผู้จัดการส่วนตัวที่เคยดูแลเธอในอดีตยังไม่กล้าปลุก กำลังหลับฝันหวานเชียว เฟยห่วงลี่ปลุกให้เด็ก ๆ ตื่น ทั้งเฟยเยว่ส่างและเฟยเยว่เล่อขยี้ตาดวงตากลมโตลืมตามองมาอย่างงวยงง เด็กน้อยทั้งสองน่ามันเขี้ยวเสียจริง ฟอด ฟอด เฟยห่วงลี่หอมแก้มลูกทั้งสอง เด็กน้อยทั้งสองตัวแข็งทื่อ ไม่คิดว่ามารดาจะมาหอมแก้มแบบนี้ มารดาของพวกเขามักจะลูบหัวมากกว่าแสดงความรักเช่นนี้ “ตาโตเชียว ตกใจอะไร” หญิงสาวหัวเราะหึ ๆ ในลำคอกับท่าทางของเด็กน้อยทั้งสองที่หน้าแดงซ่านขวยเขินมารดา นิ้วเรียวยาวอดไม่ได้ที่สัมผัสแก้มนุ่ม ๆ ของเยว่เล่อ “แม่หอมแก้มพวกเรา” เฟยเยว่ส่างเอ่ยเสียงอ้อแอ้ หลุบตามองพื้นก่อนเหลือบมองมารดาคนสวยของพวกเขา ตั้งแต่จำความได้เด็กน้อยทั้งสองก็มีเพียงมารดาคอยเป็นนางฟ้าปกป้องพวกเขาอยู่ไม่ห่าง ส่วนผู้เป็นบิดาอยู่ห่างไกลแทบจะจดจำหน้าไม่ได้อยู่แล้ว “ปะ ออกไปข้างนอกเถอะนะเด็ก ๆ พวกเราโดนเจ้าของบ้านหลังนี้ปลุกแล้ว เดี๋ยวนางมารร้ายจะมาไล่เราอีก” เฟยห่วงลี่เปรียบเทียบเจียงหงเป็นนางมารร้าย แล้วดูเด็กน้อยหัวเราะถูกใจกันใหญ่ เฟยห่วงลี่จูงมือเด็กทั้งสองออกไปหวังจะเผชิญหน้ากับแม่สามีที่มาปลุกพวกเธอตั้งแต่ฟ้ายังไม่ส่าง ข้อมือกำลังหมุนลูกบิดเปิดประตูออกไปเพื่อเผชิญหน้ากับแม่สามีตัวร้าย สาด!!! น้ำเย็นสาดใส่ร่างกายของสามแม่ลูกจนเนื้อผ้าห่อหุ้มกายเปียกลู่ เฟยห่วงลี่ไม่ลืมกอดลูกเอาไว้ในสภาพเปียกชุ่มไปด้วยน้ำเย็น เฟยห่วงลี่ดูถูกแม่สามีของเธอเกินไป ไม่คิดว่าจะเจอเหตุการณ์แบบนี้จริง ๆ เหตุการณ์ไม่มีในบทที่เธอเคยอ่าน เหตุการณ์ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับการเลือกของเธอจริง ๆ ไม่ต้องสงสัยว่าแม่สามีของเธอคงรักเธอมากจริงเชียวถึงได้ต้อนรับด้วยน้ำเย็น ๆ ในยามเช้า “แม่...” “แม่” เด็กแฝดทั้งสองเรียกมารดาด้วยความกลัว ไม่กล้าเงยหน้ามองเจ้าของบ้าน “สั่นเป็นหมาเชียวนะพวกแกสมแล้ว” เจียงหงเท้าเอวหลังจากสาดน้ำเย็นใส่สะใภ้แสนน่ารังเกียจอย่างเฟยห่วงลี่ สะใจยิ่งนักที่เมื่อวานไม่สามารถทำอะไรมันได้ มาทำวันนี้แทนก็ยังไม่สาย สภาพของเฟยห่วงลี่เปียกไปด้วยน้ำเย็น ใบหน้าซีดเซียวของมันทำให้เจียงหงยิ้มเยาะออกมา “คุณแม่ทำแบบนี้มันจะมากไปแล้วนะ” เฟยห่วงลี่เอ่ยปากถามเจียงหงด้วยใบหน้าโกรธไม่น้อย ไม่ให้เธอโกรธได้อย่างไร เจียงหงช่างไร้เหตุผลจ้องอาฆาตเธอเพียงเพราะสามีของเจียงหงเอ็นดูเธอเท่านั้น

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more