Only You Can 01 ไม่ลืมสักที
1699 คำ
ร้านปิ๊งย่าง
พรึ่บ!!
"ขอโทษนะพี่น่านพอดีว่าลูกค้าเรื่องมาก ๆ จะเปลี่ยนนั่นเปลี่ยนนี่ก็มาสายอะ!!" ปารีสที่มาร้านประจำที่นัดแฟนหนุ่มเอาไว้ เธอพูดกับเขาด้วยท่าทางรีบร้อนเพราะว่านัดนี้เธอมาสายน่ะสะเพราะลูกค้าของเธอต้องการเปลี่ยนธีมงาน
"ไม่เป็นไรพี่ก็พึ่งมาดื่มน้ำก่อนสิจะได้หายเหนื่อย^^" น่านยิ้มและส่งแก้วน้ำให้เธอดื่ม
"ขอบคุณนะพี่...อึกๆ"
"ออกมาเปิดบริษัทเองเป็นไงเหนื่อยไหมละ?" น่านถามแฟนสาวความจริงเธอทำงานกับเขาก็สบายดีนั่นแหละแต่เธอไม่อยาดให้คนคิดว่าเธอมาเกาะน่านก็เลยออกมาเปิดบริษัทของตัวเองแทน แม้ว่าเขาจะไม่ค่อยเห็นด้วยตอนแรกแต่ก็ยอมเธอ
"แหะ ๆ ก็ต้องเหนื่อยสิแต่เป็นเหนื่อยยอมรับได้...หนูอยากให้พี่ภูมิใจในตัวหนูนะและอีกอย่างเราจะแต่งงานกันอยู่แล้วยังไงก็ต้องรวมบริษัทอยู่ดี ตอนนี้ของหนูทำให้สิ่งที่อยากทำถ้าไปไม่รอดค่อยว่ากัน แหะ ๆ" เธอยิ้มแห้ง
"...."
"แล้วก็หนูไม่อยากให้ใครมาว่าได้ว่าภรรยาของพี่เป็นแค่พนักงานในบริษัท หนูอยากให้พี่เอาหนูไปอวดใครต่อได้นะ^^" ปารีสยิ้มให้น่าน
"ปารีสอยากแต่งงานกับพี่จริง ๆ เหรอ?" กึก!! คำถามของเขาทำเอาเธอชะงักไป
"ทำไมพี่ถามแบบนั้นอะพี่เป็นคนขอแต่งงานเองนะ"
"ใช่พี่ขอ...แต่มันไม่ใช่ความต้องการของพี่อะ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งเฉยชาเย็นชาเหมือนคนไม่เคยรักกัน ปารีสได้ยินอย่างนั้นก็ตัวสั่นแต่พยายามเก็บอาการ
"แล้วใครต้องการละ?"
"พ่อแม่พี่น่ะ...เขาเห็นว่าเราคบกันมานานแล้วเลยอยากให้เราแต่งงานกัน..." เขาตอบตามความจริง
"..."
"ความจริงแล้วตอนนั้นที่พี่ถามปารีสเรื่องแต่งงานพี่คิดว่าเราจะปฏิเสธเพราะไม่เคยเห็นปารีสพูดถึงมันเลยสักครั้งว่าอยากแต่งงาน"
"เพราะว่าหนูอยากให้พี่พูดเองไงไม่อยากไปบังคับพี่.."
"ถ้าไม่อยาบังคับงั้นพี่ขออะไรสักอย่างได้ไหม?"
"...."
"เราเลิกกันเถอะ...พี่ไม่อยากแต่งงาน ยังไม่พร้อมจะสร้างครอบครัวอะไรทั้งนั้น และอีกอย่างพี่คิดว่าพี่...ไม่ได้รักปารีสแล้ว"
เปรี้ยงงงงง!!เหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจมันไม่สิ่งที่เธออยากได้ยินเลยและไม่คิดด้วยว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเพราะ 7 ปีที่ผ่านมามันราบรื่นมาก ๆ ทั้งคู่ไม่เคยทะเลาะกันรุนแรงและก็ไม่เคยมีปัญหาร้ายแรงอะไรเลยด้วยซ้ำ
"พะพี่ว่ายังไงนะ?"
"เราเลิกกันเถอะ ตอนนี้ความสัมพันธ์ของเรามันไม่มีความรักแล้วมันมีแค่ความผูกพันธ์น่ะ ถ้าจะให้พี่แต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักแต่ทำไม่ได้หรอก..."
"แต่หนูยัง...ฉันยังรักพี่นะ และรักมากขึ้น..."
"ขอโทษจริง ๆ แต่พี่ไม่ได้รักปารีสแล้ว..."
ไม่ได้รักแล้ว...
ไม่ได้รักแล้ว...
ห้อง VIP
"เฮือกกกกก!!" เธอตื่นขึ้นมาหลังจากที่ฝันร้าย...
เธอฝันถึงเหตุการณ์ก่อนจะไปเมาที่ร้านเหล้า...เธอฝันถึงตอนที่โดนแฟนบอกเลิกและเน้นย้ำคำว่าไม่รักแล้วซ้ำ ๆ สุดท้ายเป็นเธอเองที่ทนไม่ไหวและวิ่งออกมา
"เราไม่รักกันตอนไหนมันเป็นแบบนี้เองสินะ...เอ๊ะ?" เนื่องจากเมาและมึนอยู่บวกกับการเจอฝันร้ายทำให้เธอไม่ทันสังเกตุว่าตอนนี้เธอไม่ได้อยู่บ้านตัวเองและกำลังผู้ชายคนหนึ่งกำลังนอนอยู่ข้างเธอ
"..."
"ผะผู้ชายเหรอ?!" พรึ่บ! เธออุทานออกมาและเปิดผ้าห่มดูก็พบว่าเธอไม่ได้สวมใส่อะไรเลยแถมตามตัวก็มีร่องรอยโดนดูดเต็มไปหมด
"อือ"
"จะบ้านนี่ฉันเมาจนหิ้วผู้ชายมานอนเลยเหรอ?!" เธอก้มหน้าเอามือปิดด้วยความอาย
"ตื่นแล้วเหรอ?" เสียงโวยวายของเธอทำเสือตื่นลืมตาขึ้นมาถามด้วยน้ำเสียงงัวเงียน่าฟังสุด ๆ เธอไม่เคยเจอใครที่มีน้ำเสียงตื่นนอนเซ็กซี่ขนาดนี้มาก่อนเลย
"อะเอ่อ ค่ะ!! กลับก่อนนะคะ!!" เธอตั้งสติและลงจากที่นอนเก็บข้าวของตัวเองตามพื้นและเข้าห้องน้ำไป
ปัง!! โดยมีสายตาของเสือมองอยู่...
"จะบ้าตายเมื่อคืนแกทำอะไรลงไปยัยปารีส >///เมื่อวันก่อน...
บริษัท TG รับเหมาก่อสร้างครบวงจร
"ตอนนี้โมบายทำอะไรอยู่?" ขณะที่เขากำลังนั่งทำงานอยู่นั้นก็ถามเลขาของเขาถึงแฟนสาว
"วันนี้เธอยกเลิกงานช่วงบายครับ เห็นว่าบอกทีมงานว่าไม่สบาย"
"ไม่สบาย?" เขาเงยหน้ามองเลขาที่ชื่อว่าเชนอย่างสงสัยว่าทำไมเธอไม่สบายและไม่บอกเขาเลย หรือกลัวว่าเขาจะเป็นห่วง?
"ครับ วันนี้ก็เลยอยู่ที่คอนโด"
"อืม งั้นงานช่วงบายวันนี้ก็ยกเลิกไปก่อนแล้วกันเดี๋ยวฉันจะเข้าไปหาโมบายหน่อย"
"ครับ ให้ผมแจ้งเธอไว้ก่อนไหมครับว่าท่านประธานจะเข้าไป?"
"จะไปหาต้องแจ้งด้วยเหรอ? ไม่ต้องหรอก" เขาวางปากกาและลุกขึ้นทันทีถ้าเป็นเรื่องของโมบายเขาพร้อมที่จะทิ้งและไปหาเธอก่อน
"ครับผม"
คอนโด MB
ติ๊ด! ติ๊ด! ติ๊ด! ติ๊ด!
ใช้เวลาไม่นานเสือก็มาถึงห้องของโมบายเขากดรหัสอย่างชำนาญก่อนจะเปิดเข้าไปแต่ว่าเขาก็ต้องหยุดนิ่งเมื่อได้ยินเสียงบางอย่างออกมาจากห้องนอน
"อ๊าา!พี่จะเสร็จแล้วต้าา~"
"เหมือนกันครับพี่โมบายยย~~อ๊าา~~โคตรเสียวเลย" สิ่งที่ได้ยินทำเอาเสือชาไปทั้งตัวขาก้าวต่อไม่ไหวและรอฟังทั้งคู่ทำกันจนเสร็จและเดินออกมาจากห้องนอน
"เหนื่อยไหมเดี๋ยวพี่ออกไปเอาน้ำให้นะ....!!" โมบายเดินออกมาจากห้องนอนก็ตาโตอย่างตกใจเมื่อเห็นเสือยืนอยู่
"พี่โมบายมีอะไรหรือเปล่า....คุณเสือ?!" คู่นอนของโมบายเดินออกมา
"เหอะ! สนุกกันสินะ" เสือแค่นเสียงลำคอออกมาเพราะคนที่มีอะไรกับของเขาคือรุ่นน้องในวงการของโมบายเคยเจอเขาและแนะนำตัวกับเขาว่าเป็นเพียงรุ่นน้อง แต่วันนี้รุ่นน้องกลับมานอนร่วมเตียงกับว่าที่ภรรยาของเขา
"เสือ..." โมบายทำหน้าไม่ถูกเลย
"ทำไม?" เขาถามกลับไปเมื่อเธอเรียกชื่อของเขา
"บะบายขอโทษ"
"แค่นี้?"
"เสือ...บะบายยอมรับผิดทุกอย่างและไม่มีข้อแก้ตัว" โมบายกอดแขนของรุ่นน้องที่ชื่อต้าแน่นอนเพื่อแสดงความต้องการและคนที่เธอเลือก
"เลือกมันว่างั้น?"
"เสือ...บายไม่ได้รักเสือแล้วอะ"
"เพราะ?"
"เสือไม่มีเวลาให้บายเลยอะ! วัน ๆ ทำแต่งาน ๆ ๆ ๆ ทั้งที่เราจะแต่งงานกันแต่เสือก็ยังคงไม่สนใจและปล่อยให้บายจัดการคนเดียว อึก! เพราะงั้น...เราเลิกกันเถอะ"
"ได้ ตามนั้นถ้าเธอคิดว่าการที่ฉันทำงานเยอะและเป็นการไม่ใส่ใจเธอก็ไปซะ!"
"ไปแน่!!บายเองก็ไม่ไหวหรอกนะ"
"แต่ที่ฉันทำก็เพื่อเธอไม่ใช่เหรอวะ?!" ช่วงนี้เขายุ่งเป็นพิเศษเพราะว่าอยากเคลียร์งานให้ได้มากที่สุดเผื่อจะหยุดไปฮันนีมูลหลายวันแต่เหมือนว่าโมบายจะไม่เข้าใจอะไรเลย
"ต่อไปนี้เสือไม่ต้องมาทำเผื่อบายแล้ว...ต้าให้ทุกอย่างที่บายต้องการได้ไม่ต่างจากเสือ" เจ็บจี๊ดเมื่อได้ยินอย่างนั้น
"จะคอยดูว่ามันจะมีปัญญาให้สิ่งที่เธอต้องการได้นานแค่ไหน..."
ปัจจุบัน
"ฉันจะลืมเธอ...โมบาย"
- ผู้เขียน
