EP4
2056 คำ
พันธนาการหัวใจนายพี่ชายสุดฮอต EP4
“อ๊ะๆๆๆเนก”
ปัง!!
(ใครมาถีบประตูห้องกูวะ) เขาหยุดกิจกรรมที่กำลังทำอย่าออกรส เมื่อกี้มันเสียงประตูห้องมันเสียงดังมาก พวกเพื่อน ๆ เขามันเล่นพิเรนทร์อะไรกันอีก (ช่วงเวลาที่กูกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเนี่ย!!)
“เกิดอะไรขึ้นคะเนก” สาวคู่ขาเขาเธอก็ตกใจไม่น้อยไปกว่าเขาเช่นกัน เนี่ยกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มอยู่ดี ๆ (ใครวะมันทำ ขัดจังหวะฉันชะมัดกว่าจะอ่อยได้นี่ยากเหมือนกันนะยะ)
“ไม่รู้เหมือนกัน ฉันจะไปดูซักหน่อย” ไอ้เชี่ยพวกนั้นแน่ ๆ กวนตีนกูชะมัดพวกมึงโดนแน่... เขาคิดในใจ
“พวกมึงออกมาเดี๋ยวนี้นะ เดี๋ยวกูป๊าบเข้าให้ มากวนตีนอะไรกูอีกวะ” เขาคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันกายแล้วเดินออกมานอกห้องของตัวเอง (เชี่ย ไหนวะ พวกมึงหลบได้แนบเนียนมากไอ้สัส)
“พวกเมิงจะออกมาดี ๆ ไหม กูฉุนแล้วนะ” เงียบไม่มีเสียงใด ๆ ตอบรับ หรือบ้านเขามันจะมีผี แต่อยู่มาตั้งนานไม่เห็นจะเจออะไร แล้วอีกอย่างผีห่าอะไรจะมาถีบประตูเสียงดังขนาดนี้ เขาเข้ามาคว้ามือถือเพื่อโทรหาเพื่อน ๆ ถ้าเป็นพวกมันจริง ๆ จะโทรด่าให้ไอ้พวกเชี่ยให้สาสม
“เธอกลับไปได้แล้ว วันนี้ฉันหมดอารมณ์” วอช! (กว่าฉันจะได้ขึ้นเตียงกับนายมันไม่ใช่เรื่องง่าย นายจะมาไล่ฉันอย่างนี้ไม่ได้นะเว่ยเนกไท)
“เราต่อกันดีกว่านะคะ มันคงไม่มีอะไรหรอก ก็แค่เสียงลมพัดประตู” สาวสวยเกาะแขนชายหนุ่ม แล้วใช้สายตาอ้อนวอน
“ขอโทษนะ ฉันหมดอารมณ์จริง ๆ ว่ะ” (อืม...จ้ะ)
“งั้นวันหลัง เรามาต่อกันอีกนะคะ” เธอเข้ามาคลอเคลียร์เขาไม่ห่าง แต่ชายหนุ่มกลับทำหน้าตาแบบไม่สบอารมณ์ เพราะเขาไม่ชอบให้ใครมาเกาะแกะเท่าไหร่
“อืม…เธอไปได้แล้ว”เขาพูดด้วยความรำคาญ ตู้ด ๆ ๆ
เบอร์น้องชายของเขาโชว์หน้าจอมือถือ ก่อนที่เขาจะกดโทรหาเพื่อน
“ไอ้พี่เนกครับเป็นไง พี่เจอกับพี่สะใภ้ผมยัง ผมติดต่อเธอไม่ได้เลย” (ใครวะพี่สะใภ้ ไอ้น้องเชี่ยนี่พูดอะไร)
“ใคร…อะไรมึงมีพี่สะใภ้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ไอ้สัสกูยังไม่มีเมีย” เขาแมร่งโคตรงง ไอ้น้องบ้านี่มันพูดห่าไรวะ
“อ่าวก็พี่มิลินไงพี่ นี่ยังไม่เจอกันหรอ 10 นาทีที่แล้ว เธอกพึ่งโทรมาถามว่าห้องพี่อยู่ตรงไหนของบ้านอยู่เลย บอกว่าอยู่หน้าบ้านแล้ว”( เชี่ยไรวะ ยัยเด็กนั่นจะมาหาผมทำไม แล้วทำไม ไม่มีใครบอกกูเลย)
“เนกคะมดเจอ…” อะไรอีกวะเนี่ย มีไรพีคกว่าเด็กนั่นแอบมาหาผมอีกไหมเนี่ย
“กระเป๋าเดินทาง อยู่ตรงทางขึ้นบันไดอะค่ะ ของใครหรอเนก” ชัดเลยเสียงถีบประตูที่ดังเมื่อกี้ จะเป็นใครซะอีกล่ะ ก็ยัยตัวแสบไง แมร่งเอ๊ย นี่จะเตลิดไปถึงไหนแล้ววะ โอ๊ย ! ปวดกบาลกับยัยเด็กผีนั่นจริง ๆ เขารีบเดินไปแต่งตัวแบบลวก ๆ แล้วหยิบกุญแจรถติดมือไปด้วย (หวังว่ายังเตลิดไปได้ไม่ไกลนะยัยจอมจุ้น) กระเป๋าก็ไม่ได้เอาไปแล้วยังจะรองเท้าที่ถอดไว้
“เนกจะไปส่งมดหรอคะ”
“ฉันไม่ว่าง เธอกลับเองจะดีกว่า” เขาไม่สนใจเธอเลยซักนิดเดียว ภายในใจตอนนี้มีแต่ความหงุดหงิด และความเป็นห่วงใยยัยเด็กจอมจุ้นนั่น ถึงเขาจะไม่ได้คิดเกินเลยอะไรกับเธอ แต่เธอก็เป็นน้องสาวเขา เป็นลูกของลุงนิกกับป้ามิ้นคนที่เขาให้ความเคารพนับถือ ถ้ายัยนั่นเป็นอะไรขึ้นมา เขาซวยแน่
“ไอ้ฮิว ไอ้แรม ไอ้เจ ไอ้เจค ไอ้เรน กูมีเรื่องให้พวกมึงช่วย” เขากดโทรไลน์กลุ่มเพื่อขอความช่วยเหลือจากเพื่อน ๆ ให้ช่วยตามหาเธออีกแรง
“มีไรไอ้สัสเนก วันนี้มึงจะให้พวกกูไปช่วยแจมกับน้องมดหรอวะ” เจคแซว ปกติแมร่งไม่เห็นโทรมาหาเพื่อน
“กูไม่ตลก…” เขากรอกเสียงใส่มือถือด้วยสีหน้าจริงจัง เท้าก็เหยียบคันเร่ง ตาก็คอยสอดส่องตามข้างทางว่ามีเด็กนั่นอยู่รึเปล่า น่าจะไปยังไม่ได้ไกลซักเท่าไหร่
“ตามหาคนช่วยกูหน่อย”
“เชี่ย! ดึกขนาดนี้แล้วมึงจะตามหาใคร อย่าบอกนะว่ามึงทำรุนแรงจนมดวิ่งหนีเข้าป่าไปน่ะ”
“ไอ้สัสกูจริงจัง”
“อ้าวแล้วมึงตามหาใคร?”
“น้องสาวกู แมร่งมาเห็นกูเอากับมดอยู่ ตอนนี้ไม่รู้วิ่งเตลิดไปไหนแล้ว”
“ฮะมึงมีน้องสาวตั้งแต่เมื่อไหร่กันวะ กูไม่ยักรู้” ฮิวโก้ถาม เพราะตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมาสองปี (แมร่งกูรู้แค่มันมีน้องชาย แล้วน้องสาวนี่น้องแบบไหนกันวะ)
“เดี๋ยวค่อยถามได้ป๊ะวะ กูขับรถอยู่ พวกมึงรีบมา”
“แล้วน้องสาวมึงหน้าตาเป็นยังไงวะ พวกกูจะรู้หรอไอ้สัส” เออเขาก็ลืมคิดไป ตั้งแต่ยัยเด็กนั่นไปอยู่อเมริกาเขาก็ไม่ได้สนใจอะไรเธอเลย หน้าตาแมร่งจะเปลี่ยนไปแค่ไหนแล้วเนี่ย
“เออ ๆ เดี๋ยวกูส่งรูปไปให้ดู แป๊บ ๆ แค่นี้แหละพวกมึงมาหากูด่วนที่ร้านกาแฟนันจา หน้าปากซอยบ้านกู” เขากดโทรหาน้องชายตัวแสบให้ส่งรูปเด็กนั่นมาให้ดู แล้วกำชับว่าอย่าพึ่งบอกใครแม้แต่แม่ก็ห้ามบอก เดี๋ยวเขาซวย เขาตะลึงกับภาพของสาวน้อยน่ารักแก้มอมชมพูระเรื่อ แล้วรอยยิ้มนั่น แมร่งน่ารักว่ะ เขาคิดในใจ ไม่ใช่เวลาที่วิหยาสะกำจะมาหลงรูปนางบุษบาไหมล่ะบางที ((ตัวละครจากวรรณคดีเรื่อง อิเหนา))
ตูด ๆ ๆ
(เชี่ยแระแม่โทรมา กูจะตอบว่าไงวะ)
“ครับแม่” (เอาไงดี ๆ จะบอกแม่ว่ายังไงดีเนี่ย งัดความตอแรลในตัวออกมาให้หมด ไอ้เนกมึงทำได้)
“ฮัลโหลลูกรัก เจอกับน้องยังลูก ทำไมแม่โทรหาน้องไม่ติดเลย” เชี่ย โทรศัพท์ก็ไม่พก มันน่าไหมล่ะโยนขี้ให้พี่เนี่ยยัยเด็กผีมิลิน
“อ่อ สงสัยมือถือน้องแบตหมดน่ะครับ เจอกันแล้วครับ พึ่งแยกกันไปนอน น้องบ่นว่าเหนื่อยมาก” (โกหกไปก่อนละกันเดี๋ยวแม่กับป้ามิ้น ลุงนิกจะไม่สบายใจ)
“โอเครค่ะลูก เนกดูแลน้องดี ๆ นะจ๊ะ ออน้องบอกแล้วใช่ไหมว่าน้องจะไปอยู่กับเราที่นั่น น้องจะไปเรียนที่นั่น แม่เลยให้ไปอยู่บ้านเรา ป้ามิ้นจะได้สบายใจว่าลูกสาวมีคนดูแล ดูแลน้องดี ๆ นะลูก” ฮะจะมาอยู่กับเขางั้นหรอ แม่ทำอะไรปรึกษาเขาบ้างไหมเนี่ย ถามเขาไปว่าเต็มใจรึเปล่า (ยัดเยียดเมียให้ผมเนี่ยถนัดจังนะแม่ ผมยิ่งไม่ชอบการบังคับด้วยสิ ถึงแม่จะไม่ได้บังคับก็เหอะแต่การกระทำอะ มันยิ่งกว่าบังคับเป็นคำพูดอีก)
“ครับแม่ งั้นแค่นี้ก่อนนะครับผมกำลังจะอาบน้ำ” (ผมกัดฟันพูด)
“จ้า ๆ ฝันดีนะลูกรักของแม่ คิดถึงนะครับ” (แม่เอ๋ยแม่ ฝันดีอะไรล่ะ คืนนี้ผมจะได้นอนไหมล่ะแม่ ถ้าหายันเด็กผีนั่นไม่เจอ)
“ครับ”
.
.
@ร้านกาแฟนันจา
เขาจอดรถหน้าร้านกาแฟที่มีเพื่อน ๆ ยืนรอ ทำเท่อยู่ก่อนแล้ว
“พวกมึงหาเจอยังวะ”
“เชี่ยคนทั้งคนนะเว่ย มึงดูแถวนี้มีกี่ซอย ถนนมีกี่สาย บ้านมีกี่หลัง พวกกูหาเจอแมร่งก็เทพล่ะ” แรมพูด เนกไทได้แต่กุมขมับเพราะความเครียด (เด็กผีเอ้ย เจอเมื่อไหร่เหอะจะสวดให้ยับเลย)
“กูว่าแจ้งความเหอะว่ะ เผื่อน้องมึงมีอันตรายอะไร จากรูปที่มึงส่งให้กูดู แมร่งน้องมึงโคตรจะสวยน่ารักซะขนาดนั้น กูว่าไม่น่ารอด” (ปากดีนะมึงมาแช่งน้องกูทำไมเนี่ย)
“เออกูว่าไอ้เจมันพูดถูกนะเว่ย แจ้งตำรวจดีที่สุด” เรนเห็นด้วยกับเจเจ
“เออ…รีบไปกัน” พวกเขามุ่งหน้าไปที่สถานีตำรวจ เพื่อแจ้งความ
@สถานีตำรวจ
“หายยังไม่ครบ 24 ชั่วโมงเราไม่รับแจ้งนะครับ น้องสาวคุณอาจจะไปหาเพื่อนหรืออะไร ลองตามหาก่อนแล้วค่อยมาแจ้ง” ตำรวจหน้าเข้มตอบเขา (ไอ้เชี่ยน้องกูหายทั้งคนนะเว่ย ไม่ใช่น้องมึง มึงก็พูดได้นี่)
“ไอ้คุณตำรวจครับ คนหายก็คือคนหายป๊ะครับ น้องผมเป็นผู้หญิงสาวหน้าตาน่ารัก ถ้าโดนจับหักคอแล้วข่มขืน ผมอยากทราบว่าเมิงจะรับผิดชอบไหมล่ะครับ” เขาสุภาพไม่ลงแล้วตอนนี้ รู้สึกอารมณ์โคตรฉุน ((พูดกับเจ้าหน้าที่อย่างนี้ไม่ดีนะคะไม่ควรเอาเยี่ยงอย่าง แต่งเพื่ออรรถรส เพราะเขาก็ทำตามหน้าที่และระเบียบของเขางับ))
“ใจเย็นเว่ยไอ้เนก คุณตำรวจเขาก็พูดไปตามหลักการ และหน้าที่ของเขา เดี๋ยวกูสั่งให้ลูกน้องกูหาให้ กูว่ามึงไปรอที่บ้านดีกว่านี่ก็ตีสองแล้ว” แรมบอก มันก็จริงที่แจ้งความไปก็ไม่มีประโยชน์ เพราะเราก็ไม่รู้จะไปหาเบาะแสจากไหน น้องสาวไอ้อาจจะมีเพื่อนที่เชียงใหม่ และไม่ต้องการเห็นหน้ามันอยู่ก็ได้ ใครจะรู้ เขาก็เป็นคนคิดซับซ้อนอย่างนี้แหละ ตามประสานักธุรกิจย่อม ๆ แต่เพื่อความสบายใจของเพื่อนเขาจะทุ่มหาช่วยอีกแรง
“เดี๋ยวพวกกูจะสั่งลูกน้องพ่อพวกกูช่วยหาอีกแรง เจอไม่เจอยังไงเดี๋ยวพวกกูโทรบอก” เรนพูดเขาเองก็เป็นลูกชายนักธุรกิจใหญ่ที่มีลูกน้องและหูตาอย่างกับสับปะรด หาผู้หญิงแค่คนเดียวมันคงไม่ใช่เรื่องยากแค่อาจต้องใช้เวลา
“เอาล่ะมึงไม่ต้องคิดมาก เรื่องมันอาจจะไม่ได้เลวร้าย ดราม่าขนาดนั้นมึงกลับบ้านไปนอนพักเอาแรงพรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่” เจคตบบ่าเพื่อนด้วยความเป็นห่วง
“กูขอบใจพวกมึงทุกคนมากนะเพื่อนรัก กูหวังให้เป็นอย่างนั้นนะ งั้นพวกมึงกลับไปนอนได้แล้วล่ะ กูกะจะตามหาอีกซักหน่อยแล้วก็จะกลับไปตามหาแถวบ้านต่อ” เขากล่าวขอบใจเพื่อน ๆ ทุกคน ถึงพวกเขาจะเชี่ย แต่เมื่อเพื่อนมีปัญหาพวกเขาก็ไม่เคยทิ้งกัน เพื่อนกูรักพวกมึงว่ะ (โอ้ยกูสยองความคิดตัวเองสัส)
Exam: หลังจากตามหาน้องสาวจอมจุ้นของเขาแทบพลิกแผ่นดินจนเขาไม่รู้จะหาต่อยังไงแล้ว เขาจึงคิดจะกลับมาตั้งหลักที่บ้านดีกว่า เผื่อจะคิดอะไรดี ๆ ออก
“เชี่ยนั่นอะไรวะ” เขาสบดคำหยาบออกมาเมื่อแสงไฟรถปะทะเข้ากับอะไรแว้บ ๆ ที่อยู่หน้าประตูบ้านของเขา มันเหมือน…
“เชี่ยบ้านกูมีผีจริงหรอเนี่ย” ชายหนุ่มใช้มือขยี้ตาเพื่อให้แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ตาฝาด แต่ภาพนั้นก็ยังไม่ได้หายไปไหน เขาเลยเปิดไฟสูงให้สว่างขึ้น (เชี่ยหลอนสัส ตาของผมปะทะเข้ากับร่างของผู้หญิงคนหนึ่งผมยาวประหน้า ใส่เสื้อสีขาวนั่งตั้งเข่าร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่หน้าบ้านผม ผมเชื่อว่าถ้าใครได้เห็นเหมือนผมก็เกิดอาการหลอนล่ะวะ)
ปี๊ค ๆ
ผมบีบแตรเสียงดัง ผีจูออนค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมากำลังใช้มือปัดผมที่กระเซอะกระเซิงออก เชี่ย! นั่นมัน...
+ล่าสุดกลายเป็นนิยายหลอน>โดย
จูมิโกะ คึสึโนะ ไรท์คนไสย ๆ>
- ผู้เขียน
