EP5
1456 คำ
พันธนาการหัวใจนายพี่ชายสุดฮอต EP5
“ฮือ ๆ ” เด็กสาวนั่งร้องไห้หน้าประตูบ้านของผู้ชายที่เธอรัก หลังจากที่เธอวิ่งอย่างบ้าคลั่งจนรู้ตัวอีกทีก็พึ่งรู้ตัวว่าตัวเองไม่ได้ใส่รองเท้ามาซะด้วยสิ เพราะเธอเริ่มรู้สึกแสบ ๆ ที่เท้า มันโคตรแสบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน (ให้ตายเหอะฉันวิ่งออกไปได้ไกลขนาดนั้นได้ยังไง รู้ตัวอีกทีก็แสบเท้าจะแย่ ไม่ได้หยิบอะไรออกมาซักอย่างกลางคืนอย่างนี้มันเปลี่ยวมาก ๆ เลยนะสำหรับผู้หญิงหน้าตาดี ๆ แบบฉัน ฉันตัดสินใจเดินเขย่งเท้าที่เลือดออกซิบ ๆ เพื่อกลับไปหาพี่เนก ยังไงเสียฉันก็ไม่มีใคร ไม่รู้จักใครที่อยู่ที่นี่เลย นอกจากพี่เนกคนเดียว ถึงแม้พี่เนกจะนอกกาย แต่ถ้าใจของพี่ยังเป็นของหนูลิน หนูลินก็พร้อมที่จะเข้าใจ)
เธอนั่งร้องไห้ชันเข่าเพราะความกลัว ตอนนี้ไม่รู้พี่เนกกับผู้หญิงคนนั้นจะไปสู่สวรรค์ชั้นฟ้าที่เท่าไหร่แล้ว พี่เนกจะรู้ไหมว่าเราหายไป ด้วยความรักที่มีต่อเขามันทำให้เธอโกรธเขาไม่ลง แต่ในใจมันก็ยังเจ็บอยู่ดี สาวน้อยนั่งร้องไห้ตามฟีลลิ่งที่กำลังเศร้าอย่างหนัก มัสคาร่ารุ่นที่ว่ากันน้ำได้อย่างดีเยี่ยม ไอไลเนอร์สีดำอาบลงมาเปื้อนแก้มน้อย ๆ ที่เคยเป็นสีชมพูบัดนี้ได้กลายเป็นสีอะไรก็ไม่รู้มันดูเลอะไปหมด
“ฮึก ๆ ๆ ๆ” (ใช่สิยัยมิลินเธอรักพี่เนก รักมาตั้งนาน พี่เนกเป็นพี่ชายที่แสนดี เขาดูแลเธอดีมาตลอด มันก็เป็นธรรมดาของผู้ชายวัยนี้ที่อาจจะมีเผลอตัวไปกับสิ่งยั่วยุได้ หนูลินเข้าใจและจะทำให้พี่เนกกลับมาเป็นของ หนูลินคนเดียว แต่วันนี้ขอร้องไห้ก่อนได้ไหมอะ ฮือ...)
“ฮึก ๆ ๆ ๆ ฮือ ๆ ๆ ๆ อากาศก็ช่างหนาวเหน็บ เพราะช่วงนี้เป็นช่วงหน้าหนาว ปากของเธอเริ่มกลายเป็นสีม่วงจาง ๆ
แปร๊ด ๆ !! (เสียงบีบแตรนี่นา ใครมาบีบแตรตรงหน้าบ้านพี่เนก ฉันเงยหน้าขึ้นมองที่มาของแสงและเสียงบีบแตร
.
.
(เชี่ยเอ้ย นั่นมัน…) ชายหนุ่มเปิดประตูรถแล้ววิ่งมาหาคนที่นั่งอยู่ประตูหน้าบ้านของเขา ก็จะใครซะอีกล่ะ ก็ยัยเด็กผีน่ะสิ ถึงสภาพตอนนี้จะไม่เหมือนในรูปก็เหอะ น่ากลัว นี่คนหรือนี่ นึกว่าตุ๊กตาที่มีนามว่าแอนนาเบลล์ ความโกรธภายในใจพร้อมที่จะประทุได้เสมอ คำด่าผุดขึ้นมาเต็มไปหมด โดนสวดยับแน่ยัยตัวดี เขาคาดโทษเธอไว้ในใจมากมาย แต่สุดท้าย...
“พี่เนก…” สาวน้อยยิ้มทั้งน้ำตา รอยยิ้มของเธอมันบ่งบอกว่าดีใจมากที่เจอเขา มันเป็นรอยยิ้มที่น่า ทะนุถนอมของเด็กสาว ในความคิดของเขาเธอเป็นน้องสาวที่น่ารัก เขาคิดแบบนั้น แต่เธอไม่ได้คิดแค่นั้นเหมือนเขานี่สิ เธอพุ่งเข้าไปกอดเขาเอาไว้อย่างแน่น กลัวว่าซักวันหนึ่งเธอต้องเสียเขาไปให้ใครก็ไม่รู้ (ไม่ ๆ เขาเป็นของฉัน เขายังอยู่กับฉันตรงนี้ พี่ชายที่แสนดี อ้อมกอดของเขามันทำให้ฉันอบอุ่นเสมอ แม่ว่าจะเจอเรื่องร้ายใด ๆ ) ในใจก็คิดเข้าข้างตัวเอง แต่ความเป็นจริงเธอสับสนมาก มีคำถามมากมายในหัวตีกันไปหมด
“…” ชายหนุ่มได้แต่เงียบ พูดอะไรไม่ออก ทีแรกเขากะว่าจะสวดให้สำนึกผิดไม่ทันเลย แต่คำด่าภายในใจที่มีอยู่เป็นล้านคำแมร่งด่าออกมาไม่ได้ซักคำ เมื่อเห็นสภาพของเด็กสาวตรงหน้าเขา มันช่างน่าสงสาร แตเขาก็ยังไม่รู้ว่าเขาทำผิดอะไรอยู่ดี ก็เขาไม่ได้เป็นอะไรกับเธอ ในชีวิตและหัวใจของเขามันไม่มีแม้แต่เงาของเธอเลย ‘น้องสาว’แค่นั้น คำที่เขาจะใช้เรียกเธอ (ให้ตายเหอะ โกรธพี่ก็ได้นะ ถ้าโวยวายซักหน่อยกูจะด่าได้สะดวก แต่นี่…เฮ่อกูเหนื่อย ทำไงให้ยัยนี่เลิกรัก เลิกคิดว่าผมเป็นพี่ชายที่แสนดีซักทีวะ)
“พี่เนก ฮึก ๆ ไปไหนมาหรอคะ” เธอคิดว่าเขายังอยู่ในบ้านกับผู้หญิงคนนั้นซะอีก (หรือว่าเขาจะออกมาตามหาฉัน จริงหรอเนี่ย ฉันไม่ได้คิดไปเองใช่ไหม เขาเป็นห่วงฉัน เขาแคร์ฉัน)
“ก็ไปตามหาเธอไงยัยเด็กโง่ จะมาก็ไม่บอกพี่ซักคำ อย่าทำแบบนี่อีกนะพี่เป็นห่วงแทบแย่ เธอเป็นอะไรขึ้นมาพ่อแม่คือคนที่เสียใจที่สุดนะรู้ไหม?” เขาตอบไปตามความจริง ที่ว่าเป็นห่วงน่ะ กลัวแม่ พ่อ ป้ามิ้นลุงนิกคิดมากต่างห่างล่ะ แล้วจะหาว่าเขาดูแลเธอไม่ดี ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ… ชายหนุ่มลูบหัวยัยเด็กจอมจุ้นเบา ๆ
“ก็พี่เนกฮึก...ลืมสัญญาของเรา พี่เนกนอกใจหนูลิน ทำไมพี่เนกต้องทำอย่างนี้กับหนูลินด้วยเล่า พี่เนกรู้ไหมตลอดระยะเวลาที่หนูลินอยู่ที่โน่น ใจของหนูลินมีแต่พี่เนก คิดถึงพี่เนกทุกวันทั้ง ๆ ที่พี่เนกไม่เคยมาเยี่ยมหนูลินเลย แล้ววันนี้หนูลินดีใจมาก ๆ ที่จะได้เจอกับพี่ จะได้เซอร์ไพรซ์พี่ แต่สิ่งที่หนูลินเห็นฮึก…” (เชี่ยดูกูเป็นคนผิด นี่ขนาดพี่ไม่ไปหาไม่สนใจ ไม่โผล่ไปให้เห็นเพราะคิดว่ายัยเด็กผีนี่จะลืมผมและมีแฟนฝรั่งไปเลย แต่นี่กูควรดีใจใช่ไหมที่เธอยังมีรักที่มั่นคงกับกู คนที่ไม่มีอะไรดีเลยนอกจากหน้าตา)
“เลิกร้องไห้ได้แล้ว…เข้าไปในบ้านกัน พี่โคตรจะง่วงเลยตอนนี้” เขาใช้มือปาดน้ำตาของเธอ (ยัยเด็กขี้แยเอ้ย! ไม่รู้ทำไมเวลาเห็นน้ำตาของยัยนี่ มันทำให้ผมแพ้ทุกที)
“ขอบคุณค่ะพี่เนก” เธอยิ้มอย่างสดใส ยังไงเขาก็ยังเป็นพี่ชายคนที่แสนดีของเธอ แต่ถึงเขาจะเป็นยังไง จะเปลี่ยนไปไหม เธอก็ไม่อาจเปลี่ยนใจไปรักใครได้
“อืม…ไปขึ้นรถ” เขาจูงแขนเธอ
“โอ๊ย!!” คนตัวเล็กร้องออกมาด้วยความเจ็บ ตั้งแต่เกิดมาเธอไม่เคยต้องลำบาก โดนเศษหินเศษดินเป็นเรื่องธรรมดาที่มันจะสร้างความเจ็บปวดและบาดแผลให้เธอ
“เป็นอะไร” เขาถามเธอ คนตัวเล็กได้แต่นิ่วหน้าด้วยความเจ็บ
ชายหนุ่มนั่งลงแล้วดึงเท้าของเธอขึ้น สิ่งที่เขาพบคือเท้าของเธอบวมเป่ง และเต็มไปด้วยแผลถลอก เลือดสีแดงไหลซิบ ๆ
(เชี่ยทำไมมันบวมขนาดนี้วะ แผลนั่นด้วย นี่วิ่งเข้าไปได้ยังไงเท้าเปล่าเนี่ย ยอมใจเธอจริง ๆ)
“เจ็บมากไหม?” เขาถามเธอ หญิงสาวได้แต่พยักหน้าเบา ๆ (ให้เดินเองคงไม่ไหว หึ่ม!)
ผลึ้บ!!
ชายหนุ่มตัดสินใจอุ้มคนตัวเล็กขึ้นแล้วตรงไปที่รถทันที เขาจะรู้ไหมว่าการกระทำเพียงเท่านี้ มันทำให้ใจของคนคนหนึ่งเต้นโครมคราม ตึก…ตึก…ตึก… (ยัง..ยัง..ยังไม่หยุดอีก อีใจบ้าเอ๊ย! ทำไมฉันต้องเขินด้วยเนี่ย กลิ่นพี่เขาหอมมากเหอะ ใช้น้ำหอมกลิ่นอะไรเนี่ย มิลินใจละลายแล้วค่ะพี่เนก)
“ดูหน้าแดง ๆ นะหนาวหรอ” เขาถามเมื่อเห็นหญิงสาวหน้าแดงเหมือนลูกตำลึง
“ก็นิดหน่อยค่ะ” (โอ้ย…จะให้ตอบตามตรงไหมคะ หนูลินเขินค่ะพี่เนก หนูลินเขิน เวลาผ่านไป 6 ปี พี่เนกหล่อขึ้นเป็นกอง คิ้วเข้ม ๆ จมูกโด่ง ๆ รับกับริมฝีปากสีแดงระเรื่อ หน้านี่เนียนเชียว หุ่นก็แบบแฮนซั่มสุด ๆ งือ…)
.
.
ผลึ้บ!!
เขาถอดเสื้อแจ๊คเก็ตมาสวมให้เธอ
“ใส่ไว้สิ” เขาพูดหน้านิ่งตามสไตล์ของเขา ((ถอดแบบมาจากพ่อไนท์เปี๊ยบ))
+ทำไมไรท์ต้องเขิน ไม่ชอบแต่ก็ดูแลดีขนาดนี้เป็นใครก็ต้องหวั่นไหวป๊ะ
+เดี๋ยวมาต่อ
+คิดเห็นยังไงเมนต์เลย กราบขอเมนต์ค่า555 ขอกำลังใจหน่อยน้า ตอนนี้หมดกำลังใจแน้ว
1 ไลก์ 1 เม้นต์ = 1 ล้านกำลังใจ
- ผู้เขียน
