แม่อุ้มบุญที่ไม่ใช่เมีย

2ยินดีจะช่วยด้วยความเต็มใจ

บริษัท วันต่อมา

เมื่อร่างสูงของธาวินก้าวขาออกจากลิฟต์มา เลขาสาววัยสี่สิบปีก็เอ่ยถามขึ้นด้วยท่าทีนอบน้อม

"ไม่ทราบว่าผู้หญิงที่ดิฉันหามาให้เมื่อคืน เป็นยังไงบ้างคะ ถูกใจท่านประธานหรือเปล่า"

"ก็เหมือนกับคนก่อนๆที่คุณหามาให้นั่นแหละครับ" เรียวปากหยักสวยตอบออกไปด้วยสีหน้าราบเรียบ

คำว่าเหมือนกับคนก่อนๆที่เรียวปากหนาบอกออกมา อัจฉราพอจะรู้ได้ว่าเจ้านายของเธอไม่ประทับใจผู้หญิงที่เธอหามาให้

"อ๋อค่ะ ครั้งต่อไปดิฉันจะพยายามหาให้เด็ดๆเลยค่ะ"

"ครับ" เขารับคำ ก่อนจะเปิดประตูเข้าห้องทำงานไป

อัจฉราเป็นเลขาของธาวินมาสี่ปีแล้ว นอกจากเธอจะทำงานเป็นเลขาของเขาแล้ว เธอยังต้องคอยจัดหาและคัดสรรค์ผู้หญิงให้กับเจ้านายของเธออีกด้วย เธอจะหาผู้หญิงที่หน้าตาดี หุ่นดีมาให้เจ้านายได้ผ่อนคลาย

อัจฉราเข้าใจเจ้านายของเธอดี เพราะเธอรู้ว่าเจ้านายไม่มีแฟน ซึ่งมันเป็นเรื่องธรรมดาของหนุ่มโสดที่เวลามีความต้องการเรื่องนั้น มันจึงจำเป็นจะต้องหาผู้หญิงมาเป็นที่ระบาย

ด้านบิว

ครืด~

ในขณะที่บิวกำลังนั่งทำงานอยู่นั้น เสียงโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะก็มีเสียงสั่นขึ้น ดวงตากลมโตเหลือบไปมองยังหน้าจอโทรศัพท์ที่มีแสงสว่างจ้า เมื่อเห็นว่าเป็นใครที่โทรเข้ามาเธอก็ระบายยิ้มออกมาอย่างเช่นทุกครั้ง ก่อนจะหยิบขึ้นมากดรับสายด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

'สวัสดีค่ะคุณป้า'

'บิวกินข้าวเที่ยงหรือยัง'

'กินแล้วค่ะ'

'บิวกำลังยุ่งอยู่หรือเปล่า'

'ไม่ยุ่งค่ะ คุยได้ค่ะคุณป้า'

'ช่วงนี้ป้ารู้สึกเหงามากเลย'

'งั้นวันเสาร์นี้บิวจะพาคุณป้าไปเที่ยวนะคะ'

'ป้าไม่ได้อยากไปเที่ยว'

'คุณป้าอยากให้บิวช่วยอะไรก็บอกบิวมาเถอะค่ะ ถ้ามันจะทำให้คุณป้าหายเหงา บิวยินดีช่วยคุณป้าทุกอย่างเลยค่ะ'

'ทุกอย่างเลยเหรอบิว'

'ใช่ค่ะทุกอย่าง'

'งั้นเย็นนี้บิวเข้ามาหาป้าที่บ้านหน่อยนะ ป้ามีเรื่องอยากจะคุยกับบิวหน่อย'

'ได้ค่ะคุณป้า เย็นนี้บิวจะเข้าไปหาคุณป้านะคะ'

'โอเค งั้นแค่นี้นะบิว'

'ค่ะ สวัสดีค่ะคุณป้า'

จากนั้น นิ้วเรียวก็กดวางสาย พลางคิดในใจว่าคุณป้าอมราเป็นผู้มีพระคุณต่อเธอมาก ดังนั้นไม่ว่าคุณป้าอยากให้เธอช่วยเหลืออะไร เธอก็พร้อมและยินดีจะช่วยด้วยความเต็มใจ

เมื่อยี่สิบสี่ปีก่อน อมราไปทำบุญวันเกิดโดยการเลี้ยงอาหารเด็กที่บ้านเด็กกำพร้า ซึ่งในวันเดียวกันนั้นแม่ของเธอก็อุ้มเธอในวัยหนึ่งเดือนมาที่บ้านเด็กกำพร้า และบอกกับหัวหน้าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าว่า

'ฉันขอเอาลูกมาไว้ที่นี่ด้วยนะคะ ฉันไม่พร้อมที่จะเลี้ยงเขาค่ะ' แม่ของบิวเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าเศร้าหมอง ก่อนที่หัวหน้าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงใจดี

'ขอโทษนะคะคุณแม่ คือฉันขอทราบเหตุผลที่คุณไม่พร้อมจะเลี้ยงเขาค่ะ'

'พอฉันคลอดได้สองวัน สามีของฉันก็โดนจับในข้อหาค้ายาเสพติดค่ะ ตอนนี้เขาอยู่ในคุก และฉันคิดว่าสามีของฉันน่าจะติดคุกตลอดชีวิต เพราะมียาอยู่ในครอบครองหลายพันเม็ดค่ะ'

'อ๋อค่ะ'

'และอีกอย่างตอนนี้ฉันก็ป่วยด้วย เมื่อสองอาทิตย์ก่อนฉันไปหาหมอมาค่ะ หมอบอกว่าฉันเป็นโรคแพ้ภูมิตัวเอง จะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้ เพราะฉะนั้นฉันจึงคิดว่าวิธีนี้มันดีที่สุดแล้วที่จะให้ลูกฉันได้มีชีวิตรอดค่ะ'

'ทางเราจะเลี้ยงลูกของคุณให้เองค่ะ ไม่ต้องห่วง งั้นก็ส่งเด็กมาค่ะ' จากนั้น แม่ของบิวก็ส่งลูกน้อยที่ถูกห่อหุ้มด้วยผ้าอ้อมสีขาวให้กับหัวหน้าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า พลางเอ่ยบอกไปด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น พร้อมกับหยาดน้ำตาที่ร่วงหล่นลงมาอาบทั้งสองแก้ม

'ฮึก ฮึก...ฉันฝากลูกด้วยนะคะคุณ ฉันลาก่อนค่ะ' บอกจบ แม่ของบิวก็หมุนตัวเดินออกไปจากหน้าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าด้วยความจำใจ ก่อนที่หัวหน้าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าวัยห้าสิบปีจะอุ้มบิวกลับเข้ามาข้างใน ซึ่งตอนนี้เด็กๆหลายสิบคนกำลังรับประทานอาหารทั้งคาวทั้งหวานกันอย่างมีความสุขและสนุกสนานกัน

'มีคนเอาเด็กมาส่งเหรอคุณมณฑา' อมราเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นมณฑาอุ้มเด็กทารกเข้ามา

'ใช่ค่ะคุณหญิง'

'ผู้หญิงหรือผู้ชายล่ะ'

'ผู้หญิงค่ะคุณหญิง'

'ไหนขอฉันดูหน่อยสิ' ว่าจบ อมราก็ชะโงกหน้ามองมายังทารกน้อยที่หลับอยู่ในอ้อมแขนของมณฑา เมื่อเห็นอย่างนั้นอมราจึงรับเด็กทารกผิวขาวอมชมพู หน้าตาน่ารักไปอุ้มแล้วจ้องมองใบหน้าเล็กของทารกน้อยด้วยความรู้สึกนึกเอ็นดู ก่อนที่อมราจะพูดขึ้น

'ฉันจะรับเด็กคนนี้ไปอุปการะเอง'

วันนั้นหลังจากที่อมราเลี้ยงอาหารเด็กในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเสร็จแล้ว อมราก็พาบิวกลับมาด้วย ทว่าอมราไม่ได้พากลับมาบ้าน แต่อมราพาบิวมาไว้ที่คอนโดที่นางซื้อในวันเดียวกันนั้น และอมราก็จัดการหาพี่เลี้ยงที่ไว้ใจได้สองคนมาเลี้ยงบิว ซึ่งโชคดีมากที่พี่เลี้ยงสองคนที่อมราหามานั้นเป็นคนรักเด็กอยู่แล้ว ดังนั้นบิวจึงได้รับการเลี้ยงดูเป็นอย่างดีมาโดยตลอด

ตอนเย็นหลังจากที่อมราออกจากบริษัท ซึ่งอมราเป็นผู้บริหารมาสามปีแล้วหลังจากสามีตาย อมราจะเข้าไปหาบิวเกือบทุกวัน ทุกครั้งที่ไปอมราจะอุ้มบิวและเล่นกับบิวก่อนจะกลับบ้านไปหาธาวินในวัยห้าขวบที่มีพี่เลี้ยงคอยดูแล อมราเล่นกับธาวินอยู่พักใหญ่ จากนั้นสองแม่ลูกก็พากันเข้าห้องนอน

จนกระทั่งบิวเรียนจบมอหก อมราก็เลิกจ้างพี่เลี้ยงสองคนนั้น เพราะอมราคิดว่าบิวสามารถดูแลตัวเองได้แล้ว

ก่อนที่พี่เลี้ยงจะออกไปจากคอนโด อมราก็ให้เงินพี่เลี้ยงทั้งสองคนอีกคนละหนึ่งแสนบาท เพื่อเป็นรางวัลที่เลี้ยงและดูแลบิวมาเป็นอย่างดี ทั้งที่สิบแปดปีที่ผ่านมา อมราก็ให้เงินเดือนพวกเธอแพงอยู่แล้ว อมราให้เงินเดือนพี่เลี้ยงคนละห้าหมื่นบาทต่อเดือน

สามีของอมราซึ่งก็คือพ่อของธาวินได้เสียชีวิตด้วยโรคติดเชื้อในกระแสเลือด ตอนนั้นธาวินอายุได้สองขวบ หลังจากที่สามีเสียชีวิต อมราก็ต้องเป็นผู้บริหารธุรกิจเองทั้งหมดตั้งแต่นั้นมา จนกระทั่งธาวินเรียนจบ อมราก็ให้ธาวินเข้าไปบริหารแทน และอมราก็แต่งตั้งให้ธาวินเป็นประธานบริษัทตั้งแต่นั้นมา