แม่อุ้มบุญที่ไม่ใช่เมีย

โรงแรม "นี่ค่าตัวของเธอ รับไปสิ" เสียงของธาวินเอ่ยขึ้น พร้อมกับยื่นเงินจำนวนหนึ่งให้กับหญิงสาว หลังจากที่เขาได้ทำเรื่องอย่างว่ากับเธอเสร็จแล้ว "ขอบคุณค่ะคุณธาวิน คราวหน้าถ้าคุณธาวินอยากให้ลิลลี่มาบริการอีกก็เรียกใช้ได้เลยนะคะ" เจ้าของร่างบอบบางเปลือยเปล่าที่ยืนอยู่ข้างเตียงนอนเอ่ยออกไปด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเบิกบานเมื่อเห็นเงินค่าตัวที่เขายื่นให้มา "คงจะไม่มีครั้งหน้าหรอกนะ" เขาเอ่ยออกมาอย่างไม่ได้ใส่ใจ เพราะเขาไม่ได้รู้สึกประทับใจสักนิดกับการได้ระบายอารมณ์ใคร่กับหญิงสาวเมื่อครู่ ก็เหมือนกับทุกครั้งที่ผ่านมาที่เขาให้เลขาจัดหาผู้หญิงมาให้ ทว่าเขาไม่เคยรู้สึกประทับใจใครแม้แต่คนเดียว แต่ก็คิดซะว่ายังดีกว่าระบายออกด้วยการช่วยตัวเองนิดหน่อยแค่นั้น เขาเคยมีแฟนตอนเรียนอยู่ปีสาม และตอนนั้นแฟนของเขาเรียนอยู่ปีสอง เธอเป็นคนต่างจังหวัดเข้ามาเรียนในกรุงเทพมหานครและเช่าคอนโดอยู่ ทางบ้านของเธอมีฐานะปานกลาง ไม่ได้ขัดสนเรื่องเงิน แต่ถึงจะอย่างนั้น หลังจากที่ให้เธอย้ายมาอยู่กับเขาที่คอนโด เขาจะเป็นคนรับผิดชอบค่าใช้จ่ายของเธอทุกอย่างเองทั้งหมด จนกระทั่งสี่ปีต่อมาทั้งสองต้องเลิกกัน เพราะแฟนของเขาบอกว่าจะต้องไปแต่งงานกับผู้ชายที่พ่อแม่หาให้ โดยที่เขาไม่สามารถรั้งเธอเอาไว้ได้เลย เพราะเธอบอกว่าถ้าไม่แต่งงานกับคนที่พ่อแม่หาให้ พ่อแม่ของเธอจะตัดขาดเธอจากการเป็นลูกทันที ดังนั้นเขากับเธอจึงต้องเลิกกันทั้งที่ยังรักกันอยู่ 'ฮึก...ฮือ แนนลาก่อนนะคะพี่ธาวิน หวังว่าเราคงได้เจอกันอีก" หญิงสาวที่อยู่ในอ้อมอกแกร่งของคนรักร้องห่มร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจเป็นอย่างมาก เมื่อจำต้องเลิกกับคนที่ตัวเองยังรักอยู่ 'โชคดีนะแนน พี่หวังว่าเราคงได้เจอกันใหม่' มือหนาของธาวินยกขึ้นลูบยังหัวเล็กของหญิงสาวที่ตัวเองรักมาสี่ปีด้วยความเสียอกเสียใจเป็นอย่างมากไม่ต่างจากเธอ เมื่อจะต้องจากกัน หลังจากนั้นมาเขาก็ไม่คิดอยากจะมีแฟนอีกเลย อยากอยู่เป็นโสดไปตลอด ดังนั้นเขาจึงคิดว่าการซื้อผู้หญิงมาใช้บริการชั่วครั้งชั่วคราวจะดีกว่า เพราะเขาไม่อยากจะไปผูกมัดกับใครอีกแล้ว เนื่องจากกลัวว่าจะต้องเจอกับความผิดหวังเหมือนเมื่อสี่ปีก่อนอีก รักแต่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน แล้วจะรักไปเพื่ออะไร เพราะฉะนั้นอย่ารักใครจะดีกว่า "ถ้าอย่างนั้นลิลลี่ขอตัวกลับก่อนนะคะคุณธาวิน" พูดจบ เธอก็ก้มหยิบเสื้อผ้าที่วางอยู่บนโซฟาแล้วเข้าไปจัดการสวมใส่ในห้องน้ำ เสร็จแล้วก็ออกจากห้องไป หลังจากที่หญิงสาวออกจากห้องไปแล้ว ร่างสูงก็ดึงถุงยางอนามัยที่มีน้ำสีขาวขุ่นอยู่ออกจากแก่นกายหนา ก่อนจะลุกออกจากเตียงนอนไปอาบน้ำแล้วออกมาสวมใส่เสื้อผ้า จากนั้นก็ลงไปขึ้นรถหรู และมุ่งหน้าไปยังคอนโดมิเนียมที่เขาอยู่มาตั้งแต่เรียนอยู่ปีหนึ่ง รวมเวลาก็สิบปีแล้ว คอนโดธาวิน เมื่อชายหนุ่มเข้ามาในห้องนอน เขาก็ก้าวเข้าไปยังโต๊ะเล็กข้างเตียงที่มีรูปถ่ายของเขาที่ได้ถ่ายคู่กับแนนตอนที่ยังเป็นแฟนกัน มือหนาหยิบกรอบรูปขึ้นมาดู พลางดวงตาคมจ้องมองไปยังรูปของอดีตคนรักที่เลิกกันไปสี่ปีแล้ว แต่ทว่าภายในใจของเขายังไม่ลืมเธอ แนนเป็นแฟนคนแรกของเขา และเขาก็เป็นแฟนคนแรกของแนน ทั้งสองต่างเป็นคนแรกและครั้งแรกของกันและกัน เขากับแนนอยู่ด้วยกันมาสี่ปี เขามั่นใจว่าเขาจะได้แต่งงานกับแนนแน่ๆ หลังจากแนนเรียนจบ เขาก็ให้แนนมาเป็นเลขาของเขา ตอนนั้นแนนทำงานเป็นเลขาของเขาครบหนึ่งปีพอดี แต่อยู่ๆทุกอย่างกลับพลิกผันโดยที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัว เมื่อจู่ๆแนนมาบอกว่า 'เราเลิกกันเถอะค่ะพี่ธาวิน' 'เลิก? ทำไมเราต้องเลิกกันด้วยล่ะแนน เรารักกันไม่ใช่เหรอ พี่รักเธอ แล้วเธอก็รักพี่' 'ใช่ค่ะเรารักกัน แต่แนนจำเป็นต้องเลิกกับพี่ค่ะ' 'ทำไม?' 'พ่อกับแม่บังคับให้แนนแต่งงานกับคนที่พวกท่านหาให้ค่ะ ถ้าแนนไม่แต่ง พ่อกับแม่จะไม่นับว่าแนนเป็นลูกอีกต่อไปค่ะ' '...' เขาอึ้งและจุกจนพูดไม่ออก 'แนนรักพี่ธาวินนะคะ แต่แนนจำเป็นต้องเลิกกับพี่จริงๆค่ะ' เธอเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าเศร้าสลด และรู้สึกผิดอยู่ภายในใจ ธาวินวางกรอบรูปลงไว้ที่เดิม ก่อนจะถอดเสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่ออก แล้วเปลี่ยนเป็นใส่เสื้อยืดและสวมกางเกงขายาวเนื้อผ้าบาง จากนั้นจึงทิ้งตัวนอนลงบนเตียงขนาดคิงไซส์และผล็อยหลับไปอย่างง่ายดาย