"การเป็นเด็กเลี้ยงของฉันคือห้ามก้าวก่ายชีวิตส่วนตัวของฉัน ห้ามโทรตามเด็ดขาด ถ้าวันไหนฉันต้องการ ฉันจะมาหาเธอเอง"

"ฉันกับเธอคงมีได้แค่งานหมั้นเท่านั้นแหละ ครบหนึ่งปีเมื่อไหร่ฉันจะถอนหมั้นทันที เพราะฉันไม่ได้รักเธอและไม่คิดจะรัก" . . ​ปริ๊นซ์ อายุ 28 ปี เจ้าของธุรกิจนำเข้ารถหรู ถูกแม่บังคับให้หมั้นกับหญิงสาวคนหนึ่งที่เขาไม่เคยเห็นหน้า . . มิว อายุ 22 ปี เธอต้องหมั้นกับเขาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ . . .  "ฉันกับเธอจะต้องนอนห้องเดียวกัน" "มีห้องนอนห้องเดียวเหรอ" "มีสามห้องนอน แต่แม่กำชับมาว่าฉันกับเธอจะต้องนอนห้องเดียวกัน" "ค่ะ" . . . "ฉันมีผู้หญิงที่ฉันชอบอยู่คนนึง ฉันชอบเขามานานหลายปีแล้ว" "ใครเหรอ" "เขาเป็นเพื่อนที่เรียนรุ่นเดียวกับฉัน และเขาก็คือผู้หญิงคนเดียวที่ฉันอยากจะแต่งงานด้วย" "งั้นการที่คุณมาหมั้นกับฉันเพราะคุณถูกแม่บังคับใช่ไหม" "ใช่" "อืม ฉันเข้าใจแล้ว" . . . "ผู้ชายคนนั้นใคร!" "เพื่อนค่ะ" "เพื่อนแน่เหรอ" "แน่ค่ะ" "เมื่อกี้ฉันได้ยินเพื่อนเธอบอกว่าชอบเธอ แล้วมันหมายความว่าไง"   ​

"เธออย่ามาเรียกร้องความเป็นเมียจากฉันเด็ดขาด" . . . ​ธาวิน อายุ29ปี เจ้าของธุรกิจนำเข้าเครื่องประดับเพชรที่ใหญ่ติดอันดับTop5ในเอเชีย . . .  บิว อายุ24ปี  ทำงานธนาคาร แผนกการเงิน . . . "ฉันมีหน้าที่ทำให้เธอท้อง และเธอก็ทำหน้าที่เป็นแม่อุ้มบุญของลูกฉัน เพราะฉะนั้นฉันจะเตือนเธอไว้อย่าง" "เตือนว่าอะไรเหรอคะ" "เธอห้ามหวั่นไหวและคิดเกินเลยกับฉันเด็ดขาด" "เรื่องนั้นคุณไม่ต้องบอกหรอกค่ะ เพราะบิวจะไม่มีทางหวั่นไหว และไม่มีทางคิดเกินเลยกับคุณแน่นอน" . . . "หลังจากเธอคลอดลูกของฉันแล้ว เราสองคนก็ไม่มีอะไรที่จะต้องยุ่งเกี่ยวกันอีก" "บิวรู้ค่ะ" . . . "คนที่โทรมาหาเธอเมื่อคืน เขาเป็นใคร" "คุณจำเป็นต้องรู้ด้วยเหรอคะ" ​

เธอแอบชอบเขาแต่บอกไม่ได้ เพราะเขาเป็นผู้อุปการะเลี้ยงดูเธอมา ที่สำคัญเขามีแฟนแล้ว

"เมื่อไหร่ที่เฌอแตมกลับมา เราสองคนจะต้องหย่ากันทันที และเธอก็ต้องออกไปจากที่นี่ หรือบางทีฉันอาจจะให้เธออยู่ที่นี่ และฉันจะไปซื้อบ้านหลังใหม่อยู่กับเฌอแตม บ้านหลังนี้ฉันยกให้เธอก็แล้วกัน"

“ในเมื่อเธอเคยทำให้ฉันรักแล้วทิ้งไป ฉันก็จะฟันเธอแล้วทิ้งได้เหมือนกัน”สวบ! “อ๊ะ!”.."พวกสิบแปดมงกุฎอย่างเธออย่าหวังว่าจะได้เป็นเมียฉัน เธอเป็นได้แค่ที่ปลดปล่อยน้ำกามของฉันเท่านั้นแหละ"

เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนถือว่าเป็นอุบัติเหตุ เพราะฉันไม่ได้ตั้งใจ ที่ฉันทำไปเมื่อคืนเพราะฉันคิดว่าเธอคือไอริคนที่ฉันรัก ถ้ารู้ว่าเป็นเธอฉันคงไม่ทำ

"เธอไม่สามารถที่จะปฏิเสธเรื่องการแต่งงานกับพี่ได้หรอกเฟรนด์ ทำใจยอมรับซะเถอะ"

เขาชอบพี่สาวบุญธรรมของเธอมาก ชอบตั้งแต่แรกเห็น จนกระทั่งทั้งคู่ก็มีความสัมพันธ์กันลึกซึ้ง . . "ฉันตั้งปณิธานกับตัวเองเอาไว้แล้วว่า ฉันจะไม่มีทางนอกใจและนอกกายพี่สาวเธอเด็ดขาด" "ถ้าพี่เดวามาได้ยินที่คุณพูดแบบนี้ พี่เดวาต้องดีใจมากแน่ๆเลยค่ะ" "งั้นเธอก็เอาเรื่องที่ฉันพูดกับเธอไปบอกเดวาให้ฉันหน่อยสิ ถ้าเดวารู้เขาอาจจะมาอยู่กับฉันเร็วๆก็ได้ และเธอก็ไม่ต้องมาเป็นคนใช้บ้านฉันไปนานๆไง" "ถ้ามีโอกาส พาฝันจะบอกพี่เดวาให้นะคะว่าคุณจะไม่นอกใจและนอกกายพี่เดวา" "อืม ฉันต้องขอบใจเธอล่วงหน้านะ" "ไม่เป็นไรค่ะคุณเอลตัน พาฝันยินดีช่วยให้คุณได้สมหวังกับพี่เดวาเร็วๆค่ะ" . . . "คุณเอลตันอย่าทำแบบนี้กับพาฝันเลยนะคะ ไหนคุณเคยบอกว่าจะไม่นอกกายพี่เดวายังไงล่ะคะ" "แต่ก่อนฉันเคยคิดแบบนั้น แต่ตอนนี้ฉันเปลี่ยนความคิดแล้ว" "เปลี่ยนความคิด?" "ใช่ ที่ฉันเปลี่ยนความคิดเพราะฉันอยากทำกับเธอด้วยไง ทำกับพี่มาแล้ว ลองมาทำกับน้องสาวบ้างจะเป็นไรไป ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าพี่กับน้องใครจะเด็ดกว่ากัน" "คุณมันคนเลว" "ฉันเลวยังไง" "คุณมีอะไรกับพี่สาวของพาฝันแล้ว แต่คุณจะมาทำกับน้องสาวอีกไง" "พี่สาวเธอกับเธอไม่ได้เป็นพี่น้องแท้ๆกันสักหน่อย ทำไมฉันจะต้องแคร์" . . . สวบ! กึก! "อ๊ะ!" "คุณเอลตัน...มันเจ็บ" "ช่วยไม่ได้ อยากซิงเองทำไม" "เป็นความผิดของพาฝันเหรอคะ" "เออ" "คนชั่ว" "ถ้าเธอด่าฉันว่าชั่วอีก ฉันจะเอาเอ็นยัดปากเธอ" "คนใจร้าย" "ถ้าเธออยากให้ฉันเอาเธอแรงๆ ก็ว่าฉันอีกสิ" "..."

"ฉันมีคนในใจอยู่แล้ว และอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าคนในใจของฉันก็จะกลายมาเป็นแฟนของฉัน และต่อไปก็จะกลายมาเป็นเมียของฉัน ซึ่งมันไม่ใช่เธออย่างแน่นอน”​ . . . เอเดน อายุ 28 ปี    (ลูกเสี้ยวไทย-อังกฤษ) พ่อแม่เสียชีวิตตั้งแต่อายุห้าขวบ หลังจากพ่อแม่เสียเขาก็ อยู่กับป้าตั้งแต่นั้นมา และป้าของเขาก็เข้ามาดูแลกิจการแทนน้องชายกับน้องสะใภ้ที่เสียไป         . . ไออุ่น อายุ 22 ปี เธออยู่กับแม่สองคนตั้งแต่ขึ้นปีสี่ เนื่องจากพ่อทิ้งไปมีภรรยาใหม่ หลังจากที่พ่อทิ้งไป เธอก็ทำงานไปด้วยและเรียนไปด้วยจนกระทั่งเรียนจบ   . . "ใครอนุญาตให้เธอขึ้นไปนอนบนเตียงของฉัน" เรียวปากหนาถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งเย็นยะเยือกจนทำเอาไออุ่นเสียวสันหลังวาบขึ้นมาในทันใด "อึก คือ...ไออุ่นขอโทษนะคะที่ถือวิสาสะนอนบนเตียงของคุณโดยไม่ได้รับอนุญาตจากคุณก่อน ไออุ่นเห็นว่าไม่มีห้องนอนอื่นแล้ว ไออุ่นก็เลยเข้ามานอนห้องนี้ค่ะ และคุณป้าก็บอกให้ไออุ่นนอนห้องนี้ค่ะ" เรียวปากชมพูกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก แล้วอธิบายให้เจ้าของห้องได้ฟัง "ที่นอนของเธอคือบนพื้น แต่ไม่ใช่เตียงนอนของฉัน" "ค ค่ะ ไออุ่นทราบแล้วค่ะ ไออุ่นจะไปนอนบนพื้นเดี๋ยวนี้เลยค่ะ" หญิงสาวรับคำด้วยอาการลุกลี้ลุกลนพลางลุกออกจากเตียงนอนด้วยท่าทีลนลาน "อยู่ที่นี่เธอห้ามแตะต้องของใช้ส่วนตัวของฉันเด็ดขาด" "ค่ะคุณเอเดน ไออุ่นจะไม่แตะต้องของใช้ส่วนตัวของคุณค่ะ" "เธอกับฉันไม่ได้เป็นอะไรกันจึงไม่มีความจำเป็นที่จะต้องยุ่งเกี่ยวกัน และไม่มีเรื่องอะไรที่จะต้องคุยกัน ครบหนึ่งปีเมื่อไหร่เธอก็รีบไสหัวออกไปจากที่นี่ได้เลย" "ค่ะคุณเอเดน" "อย่าว่าแต่หนึ่งปีเลย แค่วันเดียวฉันก็ไม่อยากอยู่ร่วมกับเธอ เพราะฉันเกลียดเธอยิ่งกว่าอะไรในโลกนี้ทั้งหมด" "..." ไออุ่นก้มหน้าเม้มริมฝีปากแน่นปล่อยให้เขาระบายความในใจออกมาให้เต็มที่ และเธอจะไม่โต้กลับใดๆทั้งสิ้น

มิวนิค อายุ 26 ปี ทายาทเจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ อย่างเช่นคอนโด หมู่บ้านจัดสรรค์ อพาร์ทเม้นท์ และอื่นๆอีกมากมายที่กระจายอยู่ทั่วกรุงเทพมหานคร อีกทั้งยังเป็นหุ้นส่วนใหญ่ผับหรูในกรุงเทพมหานครหลายแห่ง มีใบหน้าหล่อเหลา สูงโปร่งหุ่นดี ผิวขาว ชอบเปลี่ยนคู่ควงไม่ซ้ำหน้า เพราะไม่คิดจะจริงจังกับใคร น้อยหน่า อายุ 20 ปี เธอเป็นคนต่างจังหวัด แต่เพราะความจำเป็นเธอจึงต้องมาหางานทำในเมืองหลวง ​ แค่เห็นหน้าเธอครั้งแรกก็อยากได้ เขาจึงวางหลุมพรางให้เธอเข้ามาอยู่ใต้อาณัติของเขาได้อย่างง่ายดาย "คืนนี้เธอต้องไปกับฉัน" "ไปไหนคะ" "คอนโดฉัน" "ไปทำไมคะ" "ไปจ่ายหนี้ให้ฉันไง เพราะฉันจะเริ่มเก็บหนี้จากเธอคืนนี้เลย" "คือ...ฉันต้องนอนกับคุณแค่คืนนี้คืนเดียวใช่ไหมคะ" เธอถามด้วยสีหน้าวิตกกังวล พลางใจวูบหวิวเมื่อในอีกไม่ช้าเธอจะต้องเสียสิ่งที่หวงแหนมาทั้งชีวิตให้กับผู้ชายที่เธอเพิ่งรู้จักได้แค่คืนเดียว "เธอเป็นหนี้ฉันห้าแสนนะไม่ใช่ห้าพัน ฉันเอาเธอแค่ครั้งเดียวมันไม่คุ้มกับเงินที่ฉันให้เธอไปหรอก" หลังจากที่เขาจัดการเก็บหนี้ไปเมื่อคืน เธอจึงถามเขาว่า.. "ทีนี้คุณบอกน้อยหน่าได้หรือยังคะว่าน้อยหน่าจะต้องจ่ายหนี้คุณด้วยวิธีนี้ไปจนถึงเมื่อไหร่" "ครบสามเดือนเมื่อไหร่ ถือว่าหนี้ที่เธอติดค้างฉันก็หมดลง" ดวงตาคมจ้องมองไปยังเจ้าของใบหน้าเรียวใสแล้วบอกออกไปด้วยน้ำเสียงนิ่งและมีสีหน้าราบเรียบ ในขณะที่เธอรักเขาไปแล้ว แต่เขาพร่ำบอกกับเธอว่า... "ฉันรู้สึกสงสารเธอนะ แต่ฉันไม่ได้รู้สึกรักเธอ" แต่พอมีผู้ชายมาจีบเธอ.. "ผมขอถามอะไรน้อยหน่าสักหน่อยจะได้ไหมครับ" "คุณอาทิตย์จะถามอะไรเหรอคะ" "น้อยหน่ามีแฟนหรือยังครับ" "น้อยหน่ายังมะ..." เธอจะบอกว่ายังไม่มีแฟน แต่ทว่าเสียงเข้มนิ่งของมิวนิคก็ขัดขึ้นเสียก่อน "แฟนไม่มี แต่ผัวน่ะมี" กว่าจะรู้ว่าเขารักเธอก็เกือบจะสายเกินไป

"เธอจะยังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้นถ้าลูกของฉันยังอยู่ในท้องของเธอ แต่ถ้าลูกฉันคลอดออกมาเมื่อไหร่ เธอจะไปไหนฉันก็ไม่ห้าม" . . เวสเตอร์ อายุ 30 ปีเจ้าของใบหน้าหล่อ รวย สูง 186 เซนติเมตร เป็นเจ้าของบริษัทผลิตไมโครซอฟท์ ซึ่งมีหลายสาขาทั่วประเทศ อยากมีลูกมาก                                      . . ป่าน อายุ 23 ปี ป่านอาศัยอยู่กับยายมาตั้งแต่คลอดออกมาได้7วัน เหตุเพราะว่าแม่ผู้ให้กำเนิดทิ้งไป          . . บลู อายุ 28 ปีบลูเป็นแฟนของเวสเตอร์ เขากับเธอใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมาหลายปี แต่ยังไม่ได้แต่งงานกัน อยากมีลูกเหมือนกัน                          . . . พลั่ก!"โอ๊ย!" เสียงอุทานของป่านดังขึ้นเมื่อร่างกายของตัวเองปะทะเข้ากับร่างสูงใหญ่ที่เปิดประตูเข้ามา พร้อมกับมือหนาที่กำลังโอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขน แต่ทว่า... "บลูกลับมาหาผมแล้วเหรอ" ด้วยความที่เขาเมาจนขาดสติ จึงไม่รู้ว่าหญิงสาวที่ตัวเองกำลังกอดอยู่นั้นไม่ใช่บลู "ป่านเองค่ะคุณเวสเตอร์ ไม่ใช่พี่บลู" มือเล็กดันแผงอกกำยำให้ออกห่างจากตัวเอง แต่ยิ่งพยายามเท่าไหร่เขาก็ยิ่งเพิ่มแรงกอดรัดร่างของเธอแน่นขึ้นเท่านั้น "ผมดีใจมากเลยนะที่บลูกลับมา บลูจะไม่ทิ้งผมไปไหนอีกแล้วใช่ไหม" ริมฝีปากหนาเอ่ยพลางพาร่างน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดเข้าไปในห้องนอนอีกครั้งแล้วผลักร่างบางให้นอนลงไปบนเตียง พร้อมมือหนาจัดการกับเสื้อผ้าของคนที่นอนอยู่ใต้ร่าง ซึ่งตอนนี้กำลังดิ้นพล่าน เพราะไม่อยากให้เขาถอดเสื้อผ้าของตัวเอง "อย่านะคะคุณเวสเตอร์ นี่ป่านเองค่ะ ไม่ใช่พี่บลู" เรียวปากชมพูพูดพลางมือก็ทั้งผลักทั้งดันใบหน้าของเขาไปพลาง "อื้อ อย่าดิ้นสิบลู" "นี่ป่านเองค่ะ ไม่ใช่พี่บลู คุณเวสเตอร์ตั้งสติหน่อยสิคะ" ป่านพยายามพูดย้ำเพื่อให้เขาได้สติ แต่เปล่าเลย เหมือนเขาไม่ได้ยินเสียงเธอเลย "อย่าพูดมากได้ไหมบลู คืนนี้ผมจะเอาบลูให้ออกไปเจอกับผู้ชายคนนั้นไม่ได้เลยคอยดู" พูดจบ มือใหญ่ก็จัดการปลดเปลื้องเสื้อผ้าของคนตัวเล็กที่กำลังดิ้นอยู่ แต่ก็ไร้ประโยชน์ เพราะแรงกำลังอันน้อยนิดของเธอไม่สามารถต่อต้านเขาได้เลย และบวกกับร่างกายของเธอที่กำลังอ่อนเพลียอยู่แล้ว เลยไม่มีแรงที่จะสู้กับร่างแกร่งกำยำที่กำลังจัดการกับร่างกายของเธออยู่ "คุณเวสเตอร์ นี่ป่านเองนะคะ ไม่ใช่พี่บลู" ป่านส่งเสียงร้องออกมาอีกครั้ง เผื่อว่าครั้งนี้เขาจะมีสติขึ้นมาบ้าง แต่เปล่าเลย "ป่านไหนเหรอ ผมไม่เห็นรู้จัก ผมรู้จักแต่ชื่อของบลูเท่านั้น ในใจของผมมีแต่บลูรู้ไหม มีแต่บลูตลอดเวลา ผมไม่เคยเห็นใครสำคัญไปกว่าบลูเลยนะ" "..." ป่านนิ่งงันไป เพราะต่อให้เธอพูดยังไง ในสมองของเขาตอนนี้ก็มีแต่พี่บลูเท่านั้น "บลูอย่าไปจากผมเลยนะ คืนนี้ผมจะทำให้บลูมีความสุขที่สุด" พูดจบ เวสเตอร์ก็ดันแท่งเอ็นร้อนลำใหญ่เข้าไปในช่องทางรักที่คับแคบที่เดียวแต่ไม่มิดลำเหมือนทุกครั้งที่เขาได้ร่วมรักกับบลูสวบ!

“อย่าลืมสถานะตัวเองว่าตัวเองเป็นแค่ลูกหนี้ของพ่อฉันเท่านั้น เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันทั้งนั้น แล้วอย่าคิดนะว่าจะมาเป็นเมียของฉัน" . . ปัถย์ อายุ 32 ปี เจ้าของใบหน้าหล่อ สูง 185 เซนติเมตร เป็นเจ้าของบริษัทผลิตเครื่องชูกำลังรายใหญ่และขายดีอันดับหนึ่งของประเทศ รวมทั้งส่งออกไปขายต่างประเทศ             . . เมล อายุ 24 ปี เธออาศัยอยู่กับพ่อแค่สองคนตั้งแต่จำความได้ และไม่เคยรู้ว่าแม่เป็นใคร พ่อถูกฟ้องล้มละลายจนสิ้นเนื้อประดาตัว แม้แต่บ้านก็ไม่มีให้ซุกหัวนอน . . "พ่ออุตส่าห์ฝากหนูเมลให้แกดูแลแทนพ่อ แต่ในเมื่อแกดูแลหนูเมลให้ดีไม่ได้ พ่อก็จะพาไปดูแลเอง และนับจากวันนี้เป็นต้นไป แกกับหนูเมลก็ไม่มีพันธะใดๆต่อกันอีก ซึ่งนั่นมันก็คือความต้องการของแกตั้งแต่แรกแล้วนี่" "..." ปัถย์ก้มหน้านิ่งคิดไปถึงตอนแรกที่ไม่ว่าพ่อเขาจะพูดหรือบังคับยังไง เขาก็ไม่ยอมที่จะแต่งงานกับเมล และไม่จดทะเบียนสมรสเด็ดขาด แต่มาถึงตอนนี้ เขาอยากให้พ่อบังคับเขาอีกครั้ง "ต่อไปนี้ พ่อจะไม่บังคับลูกอีกแล้ว ลูกจะรักใครชอบใคร จะแต่งงานหรือจดทะเบียนสมรสกับใคร พ่อก็ไม่ห้าม" . . "พ่อกับแม่อย่าพาเมลไปจากที่นี่ได้ไหม ต่อจากนี้ไปผมจะดูแลเมลเป็นอย่างดี จะไม่ให้เหมือนกับแปดเดือนที่ผ่านมา ผมสัญญา" "แปดเดือนที่ผ่านมา ทำไมลูกถึงไม่คิดที่จะทำ แล้วพอมาวันนี้ พอหนูเมลจะออกไปจากที่นี่ ลูกก็คิดที่จะทำขึ้นมา" "ผมไม่ได้เพิ่งจะคิดได้วันนี้ครับ แต่ผมคิดมาสักพักแล้ว" "ต่อให้ลูกจะพูดยังไงแม่ก็ไม่เชื่อ ถ้าลูกยังเลือกที่จะอยู่กับแฟน..." "...เราไปกันเถอะหนูเมล" พูดจบ พรพรรณก็จับมือหญิงสาวแล้วดึงออกไป แต่ทว่า... หมับ! มือหนาจับเข้าที่ข้อมือเรียวอีกครั้งแล้วดึงร่างบางเข้ามาสวมกอดเอาไว้แน่นพลางรู้สึกใจหายเมื่อเธอจะไปจากเขา

“เป็นไง? ทีนี้รู้หรือยังว่าฉันเอาชนะเธอได้ และฉันก็ไม่ได้มีดีแค่รวยอย่างที่เธอว่า แต่ฉันยังพรากความบริสุทธิ์มาจากเธอได้เหมือนกัน” เรียว อายุ 28 ปีหล่อรวย เขาไม่เคยรักใคร และไม่คิดที่จะรักใคร เขาอยากได้อะไรเขาจะต้องได้ แม้กระทั่งผู้หญิง ถ้าเขาอยากได้แค่ใช้เงินซื้อมา                   โมนา อายุ 23 ปีถึงเธอจะจน แต่เธอไม่ยอมขายศักดิ์ศรีเพื่อแลกกับเงิน ถึงแม้ว่าเขาจะเสนอเงินเป็นจำนวนมาก เพื่อแลกกับการให้เธอไปเป็นผู้หญิงของเขา"รังเกียจฉันมากนักเหรอ ถึงไม่มองหน้า" เขาจ้องมองเจ้าของใบหน้าใสที่มัวแต่ก้มหน้าก้มตา แล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ"..." เธอยังคงนิ่ง"ฉันกำลังพูดกับเธออยู่นะ ไม่ได้ยินหรือไง""...""นี่! ถ้าไม่อยากให้ฉันโมโหก็คุยกับฉัน" เขารู้สึกขัดใจที่เธอทำเฉยเมยใส่เขา"ฉันไม่รู้จักคุณ ฉันไม่คุยกับคนที่ไม่รู้จักค่ะ ฉันจะคุยเฉพาะกับคนที่รู้จักและสนิทด้วยเท่านั้น" เธอพูดโดยที่ไม่ได้มองหน้าเขา แต่ยังก้มหน้าก้มตาไถโทรศัพท์ต่อไปเพื่อรอให้ควีนกลับมา"อย่าหยิ่งให้มาก ฉันไม่ชอบคนหยิ่ง""ฉันก็ไม่ได้บอกให้คุณมาชอบ คุณจะชอบหรือไม่ชอบมันก็เรื่องของคุณ ไม่ใช่เรื่องของฉัน""ทำไมเธอถึงไม่รับข้อเสนอฉัน""ทำไมฉันจะต้องรับ ในเมื่อฉันไม่ได้อยากทำในสิ่งที่คุณเสนอมา" เธอละจากหน้าจอโทรศัพท์ พร้อมเผชิญหน้ากับเจ้าของใบหน้าหล่อแล้วบอกออกไป"เธออยากได้เงินเท่าไหร่ก็ว่ามา ฉันยินดีจ่าย""ฉันไม่ใช่สินค้าที่คุณจะมาเจรจาซื้อขาย""แค่เธอยอมมาเป็นผู้หญิงของฉันสามเดือน เธอรวยเลยนะ""ฉันไม่อยากรวยด้วยวิธีนั้น คุณช่วยเข้าใจฉันด้วย""แค่เธอมาเป็นผู้หญิงของฉันสามเดือน แล้วชีวิตเธอจะราบรื่น ตกลงมั๊ย""ไม่ คุณอย่ามาขู่ฉันเลย เพราะฉันไม่มีวันยอมไปเป็นผู้หญิงของคุณอย่างแน่นอน""ฉันเตือนเธอแล้วนะ""ขอบคุณที่เตือน" ว่าแล้ว เธอก็ลุกออกจากเก้าอี้"นั่นเธอจะไปไหน""กลับอพาร์ทเม้นท์""กลับกับใคร""มากับใครก็กลับกับคนนั้นสิ""พี่สาวเธอกลับไปตั้งแต่ออกไปจากห้องนี้แล้ว""มันคงเป็นแผนของคุณสินะ ที่ให้พี่ควีนพาฉันมาที่นี่""ใช่" ว่าจบ เธอก็เปิดประตูออกไปจากห้องทันที"ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าเธอมีดีอะไรถึงได้ปฏิเสธคนอย่างฉัน" เขาแสยะยิ้มพลางพูดกับคนที่นอนอยู่ใต้ร่าง ซึ่งตอนนี้หน้าเธอซีดเผือดเพราะความหวาดกลัว"ทำไม? รู้สึกเสียหน้าล่ะสิ ที่คนธรรมดาอย่างฉันปฏิเสธคนชอบเอาชนะอย่างคุณ คุณมันมีดีแค่รวยเท่านั้นแหละ และจำเอาไว้ด้วย ว่าคนอย่างคุณไม่มีวันเอาชนะฉันได้" คำพูดของเธอทะลุทะลวงเข้าไปแทงใจดำของเขา จนเขารู้สึกโกรธขึ้นมาในทันใด"ชนะไม่ได้งั้นเหรอ?" เรียวพูดพลางกระตุกยิ้มมุมปาก ใช้แววตาเจ้าเล่ห์จ้องมองเธอ"งั้น...มาดูก็แล้วกัน ว่าฉันจะชนะเธอได้หรือไม่ได้""เป็นไง ทีนี้รู้หรือยังว่าฉันเอาชนะเธอได้ และฉันก็ไม่ได้มีดีแค่รวยอย่างที่เธอว่า ฉันยังพรากความบริสุทธิ์มาจากเธอได้เหมือนกัน หึ" ใบหน้าหล่อพูดพลางมองไปยังใบหน้าสวยที่ตอนนี้เหยเกและคลอเคล้าไปด้วยน้ำตาแห่งความเจ็บปวด เธอนอนกัดฟันกรอดไม่โต้ตอบอะไรออกมา พร้อมเบือนหน้าหนีไม่ได้มองไปยังเขา

“ในเมื่อเธอทำให้ฉันเจ็บ ฉันก็จะทำให้เธอเจ็บได้เหมือนกันพัฟพาย” เจย์อาร์ อายุ 26 ปี ถ้าเขาได้รักใครแล้ว จะรักเดียวใจเดียวและมั่นคงในความรัก               พัฟพาย อายุ 22 ปี เธอเป็นลูกคนใช้ในบ้านของเจย์อาร์ นิสัยดี เรียบร้อย ขี้เกรงใจ "อ๊ะ! คุณเจย์อาร์ คุณจะทำอะไร" ดวงตากลมสวยเบิกกว้างขึ้นด้วยความตื่นตระหนกบวกกับความกลัว เมื่อร่างแกร่งขึ้นมาคร่อมทับร่างเธอเอาไว้แน่น "ฉันก็จะทำให้เธอมาเป็นของฉันไง" เมื่อสิ้นเสียงทุ้มเอ่ย ร่างสูงไม่รอช้าใช้แรงกำลังจัดการถอดเสื้อผ้าของร่างเล็กที่นอนอยู่ใต้ร่างออกอย่างรวดเร็วจนร่างบางเปลือยเปล่าจากนั้นมือใหญ่ก็มาจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองออกจนหมด ทั้งที่เขายังคร่อมทับร่างคนตัวเล็กเอาไว้แน่นไม่ให้ดิ้นหนีไปไหนได้ "คุณเจย์อาร์ อย่าทำพัฟเลยนะคะ พัฟกลัวแล้ว" สองมือเล็กยกขึ้นไหว้เพื่อขอร้องพร้อมกับแววตาอ้อนวอน "ฉันอุตส่าห์เฝ้าทะนุถนอมเธอ ไม่ทำอะไรให้เธอต้องเสียหาย แล้วดูสิ ผลตอบแทนที่เธอให้ฉันมา เธอทำให้ฉันมีชีวิตอยู่เหมือนกับตายทั้งเป็น" เรียวปากหนาเอ่ยออกไปพร้อมกับในแววตานั้นเจือไว้ด้วยความโกรธแค้น "พัฟขอโทษ พัฟผิดไปแล้ว" "ก็บอกฉันมาสิ ว่าเพราะอะไร ที่อยู่ๆ เธอก็มาบอกเลิกฉัน ทั้งที่ก่อนหน้านั้น เราก็มีความสุขกันดี" "..." พัฟพายหลบสายตาคมที่กำลังคาดคั้นเธอ แล้วเม้มปากแน่นไม่ยอมบอกออกไป "จะไม่บอกฉันใช่ไหมพัฟพาย..." "...ได้...งั้นเธอก็รับผลการกระทำโดยไม่มีเหตุผลของเธอก็แล้วกัน" เมื่อสิ้นเสียง ร่างสูงไม่รอช้าโน้มตัวลงไปประกบเรียวปากเล็กทันทีด้วยความดุเดือดเมามัน

เรน พลาดไปมีความสัมพันธ์กับดรีม ที่เป็นพนักงานในร้านอาหารของแฟนสาวอย่างปา เพราะเขาเข้าใจผิดคิดว่าดรีมคือแฟนสาวของเขา    หมอเรน อายุ 30 ปีหล่อ สูง เป็นทายาทเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง                ดรีม อายุ 22 ปีนักศึกษาปี4 ทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟในร้านอาหารของปา  ปา อายุ 28 ปี แฟนหมอเรน        ดรีมต้องเก็บเรื่องราวที่เกิดขึ้นในคืนนั้นไว้เป็นความลับ ไม่ยอมปริปากบอกใคร คืนที่เขาพลาดเข้าใจผิดคิดว่าเธอเป็นปาแฟนสาวของเขา จนกระทั่งวันนึงเธอกับเขาต้องหวนกลับมาเจอกันอีกครั้ง โดยในท้องของเธอมีลูกของเขาอยู่ แต่เธอต้องเก็บงำไว้เป็นความลับไม่มีทางบอกให้ใครรู้ได้ เพราะปาแฟนสาวของเขาก็ท้องเหมือนกัน

เขาบอกว่าเขาห่วงเธอเหมือนน้องสาว จนอยู่มาวันหนึ่ง เขาเห็นผู้ชายมาตามจีบเธอ คอยรับคอยส่งเธอ ดังนั้นเขาจึงเกิดอาการหึงหวงจนหน้ามืด ในที่สุดเขาก็ทำให้เธอตกมาเป็นของเขา ทั้งที่ตัวเองมีแฟนอยู่แล้ว จัสติน อายุ 27 ปีเจ้าของใบหน้าหล่อ สูง ไม่เคยรู้ว่ารักเป็นยังไง เพราะที่ผ่านมาเขามีแต่คู่ควง กับคู่นอน        สโนว์ อายุ 22 ปีอยู่กับแม่แค่สองคนมาตั้งแต่เกิด แต่แม่มาเสียชีวิตตอนเธออายุ 15 ปี แม่ของจัสตินจึงรับเธอมาอุปการะเลี้ยงดูจนถึงปัจจุบัน"พี่อยากมีแฟน เธอคิดว่าดีไหม" ใบหน้าหล่อหันถามยังเจ้าของใบหน้าใสที่นั่งอยู่ด้านข้าง"เรื่องนั้น พี่จัสตินไม่ต้องถามสโนว์ก็ได้ค่ะ""แต่พี่อยากถามเธอ เพราะหลายปีที่ผ่านมา ไม่ว่าพี่จะไปไหน หรือไปทำอะไรกับใคร พี่ก็บอกเธอทุกครั้ง""ทำไมจู่ๆ พี่จัสตินถึงอยากมีแฟนคะ""พี่รู้สึกว่า พี่อยากมีครอบครัวแล้ว""อ๋อค่ะ ถ้าอย่างนั้น พี่จัสตินก็มีเลยสิ จะมัวรออะไรอยู่ล่ะคะ""พี่ถึงมาถามเธอก่อนยังไงล่ะ""อันที่จริง การที่พี่จัสตินจะมีแฟนหรือไม่มีแฟน พี่จัสตินไม่จำเป็นต้องมาถามสโนว์ก็ได้ค่ะ""แต่พี่อยากถามเธอก่อนมากกว่า""ทำไมคะ""ไม่รู้สิ มันติดนิสัยพี่ไปแล้วมั้ง เพราะที่ผ่านมา ก่อนที่พี่จะไปไหนกับใคร พี่จะบอกเธอก่อนทุกครั้ง""แล้วผู้หญิงที่พี่จัสตินอยากจะคบเป็นแฟน เขาเป็นใครคะ""ทอฝันเป็นลูกสาวของหุ้นส่วน ตอนมาประชุมผู้ถือหุ้นที่บริษัท เขาจะมากับพ่อเขาทุกครั้ง พี่รู้สึกชอบเขา แล้วพี่ก็พาเขาไปกินข้าวหลายครั้งแล้วด้วย""เขาชื่อทอฝันเหรอคะ""อือ"หลายเดือนต่อมา"มันขอเธอเป็นแฟนแล้วเหรอ""ชานนท์เขาก็ขอเป็นแฟนสโนว์อยู่ทุกวันอยู่แล้วค่ะ" เธอแกล้งพูดประชดกลับไป"ทำไมไม่ตอบตกลงไปซะเลยล่ะว่าอยากเป็นแฟนกับมันจนตัวสั่น" ใบหน้าหล่อหันมาพูดพร้อมตวัดสายตาคมมองมายังร่างเล็กอย่างนึกหมั่นไส้"สโนว์ก็กำลังคิดอยู่เหมือนกันค่ะ ว่าจะตอบตกลงเป็นแฟนกับชานนท์" คนตัวเล็กพูดยอกย้อนกลับไปเมื่อเขาว่าเธอ"เรียนจบแค่ไม่กี่วัน อยากมีผัวแล้วเหรอ""พี่จัสติน! หยุดพูดดูถูกสโนว์ได้แล้วนะคะ" ใบหน้าใสหันไปตวาดลั่นด้วยอารมณ์กรุ่นโกรธ ที่ชายหนุ่มพูดจาดูถูกเธอ"ทำไม พูดแทงใจดำเข้าหน่อย ถึงกับโกรธเลยเหรอ"

เขายัดเยียดสถานะให้เธอมาเป็นคู่นอนของเขา เพื่อใช้หนี้ที่เธอไม่ได้เป็นคนก่อ"มาเป็นคู่นอนของฉันสิ แค่หกเดือน แล้วฉันจะคืนบ้านกลับไปให้เธอ" อรันย์ อายุ 30 ปีหล่อ รวย เป็นเจ้าของบริษัทผลิตชิ้นส่วนยานยนต์รายใหญ่ของประเทศ มีผับอีกหลายสาขาในกรุงเทพ และยังเป็นหุ้นส่วนรายใหญ่ในบ่อนคาสิโน           นลินดา (พิน) อายุ 22 ปีเธอต้องลาออกจากมหาวิทยาลัยตอนอยู่ปีสอง เนื่องจากพ่อของเธอล้มป่วยกะทันหัน จนกลายเป็นผู้ป่วยติดเตียงนานถึงสองปี"คุณอรันย์คะ""หื้อ" ใบหน้าหล่อหันไปยังร่างบางที่ลุกออกจากเตียงนอนมายืนอยู่ตรงหน้าเขา ก่อนที่เขาจะถาม"มีอะไรเหรอ" "ในระหว่างที่พินยังเป็นคู่นอนของคุณอยู่ คุณไม่ไปนอนกับคนอื่นได้ไหมคะ" เจ้าของใบหน้าใสอมชมพูเงยบอกยังคนตัวสูงด้วยแววตาใสซื่อ"ทำไมล่ะ เธอมีสิทธิ์อะไรมาห้ามฉันไม่ให้ไปนอนกับคนอื่น""พินรู้ค่ะว่าพินไม่มีสิทธิ์อะไรที่จะไปห้ามคุณ แต่พินแค่ขอร้องคุณเท่านั้นค่ะ""หวงฉันเหรอ" ใบหน้าหล่อถามพลางยกยิ้มมุมปาก"ถ้าพินบอกว่าหวงล่ะคะ" บอกออกไปตามความรู้สึกจริง"เธอรักฉันแล้วเหรอ""เอ่อ...ปละ เปล่าค่ะ" นลินดาส่ายหน้าตอบด้วยท่าทีอึกอักพลางหลุบตาลง ไม่กล้าสบดวงตาคู่คมที่จ้องมองเธอมา"ฉันจะบอกเธอไว้ก่อนนะ ว่าเธอไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวฉันทั้งนั้น แม้กระทั่งรักฉัน เธอก็ไม่มีสิทธิ์""ค่ะ พินทราบดีค่ะว่าพินไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวคุณ""อย่าหวั่นไหวกับฉัน เพราะถึงยังไง ฉันก็ไม่มีวันที่จะรักคู่นอนเด็ดขาด จำเอาไว้""ค่ะ พินจะจำเอาไว้ค่ะ พินจะไม่หวั่นไหวกับคุณค่ะคุณอรันย์""ย้ำเตือนตัวเองเอาไว้ให้ดีก็แล้วกัน ห้ามรักฉัน""เธอไม่เหมาะที่จะมาเป็นภรรยาของฉันหรอกนลินดา""ทำไมเหรอคะคุณอรันย์""เธออยากรู้เหรอว่าทำไมฉันถึงไม่คิดที่จะให้เธอมาเป็นตัวจริงของฉัน""พินอยากรู้ค่ะ""เพราะเธอไม่มีอะไรที่คู่ควรกับฉันไง...""...เธอคงรู้นะ คำว่าไม่คู่ควรของฉัน หมายความว่าอะไร""เพราะพินไม่ได้ร่ำรวยเหมือนคุณ พินเรียนหนังสือไม่จบปริญญาตรี พินไม่มีชาติตระกูลที่ดีเหมือนกับคุณใช่ไหมคะ" เจ้าของใบหน้าเรียวสวยเอ่ยขึ้นพลางแววตาตัดพ้อและน้อยใจ"เข้าใจอะไรง่ายดีนี่...""...แล้วทีนี้เธอยังจะทำดีกับฉัน เพื่อที่จะให้ฉันรักอยู่อีกไหม"

“เมื่อคืนฉันเมามากจึงขาดสติยับยั้งชั่งใจ ฉันก็เลยทำแบบนั้นกับเธอไป”        เซฟ อายุ 26 ปี มีแฟนแล้ว                   นารา อายุ 23 ปี                    ลลิล อายุ 25 ปี แฟนเซฟ"ฉันขอให้เธอช่วยเก็บเรื่องระหว่างเราที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไว้เป็นความลับ ห้ามบอกให้ใครรู้""นาราจะไม่บอกใครค่ะ นาราจะไม่ทำให้คุณเดือดร้อนแน่นอนค่ะ""ขอให้ระหว่างเราต่างคนต่างอยู่ ให้เหมือนกับหนึ่งเดือนที่ผ่านมา เธอทำได้ใช่มั๊ย""ทำได้ค่ะ" เธอพูดด้วยแววตาแน่นิ่ง"นี่คือเช็คเงินสดสามล้านบาท สำหรับครั้งแรกของเธอที่เสียให้ฉันไปเมื่อคืน" เขาพูดพลางหยิบเช็คมาวางบนโต๊ะตรงหน้าเธอ"คุณเอากลับไปเถอะค่ะ เพราะนาราไม่ต้องการเงิน" เธอหลุบตามองเช็ค แล้วบอกเขาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง"แล้วเธอต้องการอะไร""คำขอโทษจากคุณค่ะ""ฉันไม่ผิด จะให้ฉันขอโทษเธอได้ยังไง ถ้าเมื่อคืนเธอไม่เข้าไปนอนในห้องของฉัน เรื่องก็คงไม่เกิด""ถ้างั้น นาราก็ต้องขอโทษคุณด้วยนะคะ นาราผิดเองค่ะ ที่เข้าไปนอนในห้องของคุณ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว คุณก็กลับไปเถอะค่ะ นาราจะพักผ่อน" ว่าจบ เธอก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปเข้าห้องนอนทันที

“ถ้าเธอไม่อุ้มท้องลูกของฉันอยู่ ฉันก็ไม่คิดที่จะสนใจเธอหรอก” . . อาชว์ อายุ 28 ปีหล่อรวย ไม่เคยรักใครแต่ถ้าได้รักใครก็รักจริง                    . . อันน์ อายุ 23 ปีอันน์อาศัยอยู่กับแม่ในย่านชุมชนเล็กๆแห่งหนึ่ง ช่วยแม่ขายของในตลาดเพื่อนำเงินไปใช้หนี้                                . . ผิง อายุ 28 ปี เพื่อนอาชว์ผิงรักอาชว์มาตั้งแต่เรียนอยู่ปีหนึ่ง และเป็นคู่นอนของอาชว์มาตั้งแต่เรียนอยู่ปีสี่จนถึงปัจจุบัน ผิงรักอาชว์มาก เธอยอมทำได้ทุกอย่างเพื่ออาชว์       . . "หลังจากคลอดลูกแล้ว เธอจะออกจากบ้านฉันไปเลยเหรอ" เขามานั่งลงบนเตียงแล้วถาม "คุณท่านบอกกับอันน์ว่า หลังจากคลอดแล้วสามเดือนรอให้อันน์ฟื้นตัวก่อน อันน์ถึงจะออกไปจากที่นี่ได้ค่ะ" เธอบอกเขาด้วยสีหน้าที่หม่นหมองลงอย่างเห็นได้ชัด"เธออยากอยู่ที่นี่ต่อไปมั๊ย" "อันน์คงจะอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้ค่ะ ถ้าคลอดเมื่อไหร่หน้าที่ของอันน์ก็หมดลงทันที" "แต่ฉันจะให้เธออยู่ต่อ" "ทำไมคะ" เธอขมวดคิ้วอย่างแปลกใจในคำพูดของเขา "ฉันจะจ้างให้เธอมาเป็นพี่เลี้ยงของลูกฉัน เพราะฉันคิดว่าคนที่อุ้มท้องเขามาไม่มีทางทำร้ายเขาแน่นอน ฉันเชื่อใจเธอที่จะให้เธอมาเป็นพี่เลี้ยงลูกของฉัน เพราะถ้าเป็นคนอื่นฉันก็ไม่มั่นใจว่าจะเลี้ยงลูกฉันดีอย่างที่เธอเลี้ยงหรือเปล่า" "อันน์รักลูก เอ่อ...รักเด็กคนนี้ค่ะ ถึงแม้ว่าอันน์จะอุ้มบุญเขามา แต่อันน์ก็รู้สึกรักและผูกพันธ์กับเขาค่ะ" ตอนนี้หัวใจของเธอเต้นแรงราวกับจะทะลุออกมานอกอก เพราะความตื่นเต้นดีใจที่เธอจะได้อยู่ดูแลลูกแต่ไม่มีทางที่จะเป็นลูกของเธอได้ แต่เธอก็ดีใจที่จะยื้อเวลาได้อยู่กับเด็กคนนี้ไปได้อีกสักระยะ ถึงแม้ว่าไม่ได้อยู่ตลอดไปก็ตาม แม้แค่เสี้ยวเวลา "เธอดีใจมากเหรอที่จะได้เลี้ยงลูกของฉัน ที่ไม่มีวันที่จะได้เป็นลูกของเธอ" "อันน์ดีใจมากค่ะ ที่คุณอาชว์และคุณท่านเมตตาให้อันน์ได้เลี้ยงลูกของคุณ" เธอบอกออกไปด้วยหัวใจที่บริสุทธิ์

"พี่อุตส่าห์หลอกเธอมาได้ คิดเหรอว่าพี่จะปล่อยให้ออกไป" เบสต์ อายุ 27 ปี หนุ่มหล่อเจ้าเสน่ห์ รวย ไม่เจ้าชู้ มีผู้หญิงมาหลงรักเขามากมายแต่เขาไม่เคยรักใคร แม้กระทั่งนัทน้องสาวข้างบ้านที่เคยสารภาพรักกับเขา                   กอข้าว อายุ 21 ปี กอข้าวมีศักดิ์เป็นน้องสาวของเบสต์ เพราะแม่เสียชีวิต แม่ของเบสต์จึงรับผิดชอบและดูแลเธอเสมือนลูก               นัท อายุ 25 ปี นัทเป็นน้องสาวข้างบ้านของเบสต์ที่รักเบสต์มานาน แต่เขาไม่ยอมเปิดใจรักเธอสักที แม้เธอจะเคยสารภาพรักกับเขาแล้วก็ตาม   "กอข้าวรักพี่ไม่ได้เหรอ" "ไม่ได้ค่ะ" "ทำไม?" เขาถามอย่างคนหมดสิ้นกำลังใจ "เพราะคุณนัทเป็นของพี่เบสต์แล้ว เพราะฉะนั้นพี่ควรไปรับผิดชอบการกระทำของพี่" "พี่ไม่ได้รักนัทนะ พี่รักเธอนะกอข้าว พี่รักเธอ" เขาจับไหล่บางของเธอแล้วบอกเธอ "พี่ไม่รักคุณนัทแล้วพี่ไปทำร้ายเค้าทำไม ได้เค้าแล้วทิ้งขว้างไม่สนใจใยดี พี่ใจร้ายกับคุณนัทมากเลยนะ ใจร้ายกับคนที่รักพี่ได้ลงคอ พี่รู้ตัวหรือเปล่า" "คืนนั้นพี่ไม่ได้ตั้งใจที่จะให้มันเกิด" "อย่าพูดคำว่าไม่ได้ตั้งใจ เพราะฟังแล้วมันจะกลายเป็นว่าพี่มันคนเห็นแก่ตัว เอามือพี่ออกไปจากตัวกอข้าว เพราะกอข้าวขยะแขยงพี่ ไปรับผิดชอบคุณนัทซะ คุณนัทเค้ามาก่อน เพราะฉะนั้นพี่ไม่ต้องมารับผิดชอบกอข้าว เพราะกอข้าวไม่อยากรับมัน" เธอเบี่ยงตัวหลบเขาแล้วเดินออกไปจากห้องทันที

คืนนั้นเขาตั้งใจมีอะไรกับเธอ เพราะเขาอยากครอบครองร่างกายของเธอ      ซอนมิน อายุ 26 ปี ลูกครึ่งไทยเกาหลี เป็นดารานักร้องชื่อดัง รูปหล่อบ้านรวย ทางบ้านมีธุรกิจของครอบครัวมากมายทั้งอยู่ที่ไทยและเกาหลี แต่เขาชอบทำงานด้านบันเทิงมากกว่า                  รัน อายุ 22 ปี หญิงสาวธรรมดาที่เพิ่งเรียนจบ แต่ยังไม่มีงานทำ เธอจำเป็นต้องมาเป็นผู้จัดการส่วนตัวให้ซอนมิน ซึ่งเป็นดาราที่เธอชื่นชอบอยู่แล้ว               "พี่ซอนมิน อย่าทำอะไรรันเลยนะคะ ไหนพี่เคยสัญญาแล้วไงคะ ว่าพี่จะไมทำแบบวันนั้นอีก" เธอพูดเตือนสติเขาแววตาสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว "ใช่ พี่เคยสัญญาว่าพี่จะไม่ทำแบบวันนั้นอีก แต่วันนี้พี่จะทำแบบที่พี่ไม่เคยทำกับเรามาก่อน เพราะพี่จะทำมากกว่าวันนั้น" ว่าจบ เขาไม่รอช้า ก้มลงไปจูบริมฝีปากสีชมพูของเธอ สวบ กึก! "อ๊ะ!" "เกลียดขี้หน้าพี่ขนาดนั้นเลยเหรอ" "ใช่ เกลียด จากแต่ก่อนเคยชื่นชอบ แต่ตอนนี้เกลียดมากถึงมากที่สุด เกลียดชนิดที่ไม่เคยเกลียดใครมาก่อน" "..." เขานิ่งเงียบไปชั่วขณะหนึ่ง ก่อนที่จะพูด "ถึงเราจะไม่อยากได้ยินคำขอโทษจากพี่ พี่ก็จะบอกว่า ขอโทษอีกครั้งสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เราจะให้พี่รับผิดชอบเรายังไง ก็บอกมาเลย พี่ทำให้ได้ทุกอย่าง แต่สิ่งเดียว ที่พี่ทำให้เราไม่ได้ในตอนนี้คือแต่งงาน" "รันไม่เคยต้องการอะไรจากพี่เลย พี่ซอนมินไม่ต้องมารับผิดชอบอะไรทั้งนั้น รันไม่มีค่าพอให้พี่ซอนมินมารับผิดชอบรันหรอกค่ะ รันรู้ดีว่ารันเป็นแค่ผู้หญิงกระจอก ไม่มีสกุลรุนชาติ อย่ามารับผิดชอบพรหมจรรย์ที่ไร้ค่าของรันเลยค่ะ" เธอพูดพลางน้ำตาก็ไหลรินลงอาบแก้ม มือเล็กรีบปาดมันออกทันที ไม่อยากให้เขาเห็นความอ่อนแอของเธอ "ที่พี่บอกว่าแต่งงานกับเราไม่ได้ มันไม่ใช่อย่างที่เราเข้าใจนะ พี่มีเหตุผลของพี่" เหตุผลคือเขาจะต้องหมั้นกับเอิร์น เพราะได้ให้สัญญากับพ่อแม่ของเอิร์นไว้แล้ว "ถึงพี่ซอนมินจะบอกกับรันตอนนี้ ว่าพี่จะรับผิดชอบรันด้วยการแต่งงาน รันก็จะไม่แต่งค่ะ" เธอคิดแบบนั้นจริงๆ เพราะเธอแค่เคยชื่นชอบเขาเท่านั้น ทว่าไม่ได้รักเหมือนคนรัก ถึงแม้ว่าเธอจะเสียตัวให้เขาไปแล้ว แต่เธอก็ไม่มีทางรับความช่วยเหลือ หรือให้เขามารับผิดชอบแน่นอน

หมอภูวินทร์ อายุ 25 ปี เจ้าของใบหน้าหล่อ สูง ลูกชายเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง         พั้นซ์ อายุ 22 ปี เจ้าของใบหน้าเรียวใส เรียบร้อย น่ารัก อาศัยอยู่กับพ่อ ตั้งแต่อายุ3ขวบ "เธอคิดว่าฉันจะช่วยเธอฟรีๆ โดยที่ฉันไม่ได้อะไรกลับคืนมาอย่างนั้นเหรอ" "แต่งานอื่นก็มีตั้งเยอะแยะนะคะคุณหมอ ขอพั้นซ์ทำงานอื่นแทนไม่ได้เหรอคะ" "ฉันไม่ได้ต้องการให้เธอมาทำงานอย่างอื่น สิ่งเดียวที่ฉันจะให้เธอทำก็คือ นอนกับฉัน จนกว่าพ่อของเธอจะออกจากโรงพยาบาล" "พั้นซ์ขอร้องเถอะนะคะคุณหมอ พั้นซ์ทำอย่างที่คุณหมอต้องการไม่ได้จริงๆ" "ถ้าทำไม่ได้ ก็กลับไป" เจ้าของใบหน้าหล่อเอ่ยปากไล่คนตัวเล็กด้วยน้ำเสียงเข้มนิ่ง เมื่อได้ยินดังนั้นเธอก็ถามเขากลับไป "พั้นซ์กลับไปได้จริงๆ ใช่ไหมคะคุณหมอ" เสียงหวานเอ่ยถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ "อืม" ร่างสูงขานรับในลำคอด้วยสีหน้านิ่ง "ขอบคุณนะคะคุณหมอที่เห็นใจพั้นซ์ ถ้าอย่างนั้น พั้นซ์ขอตัวกลับก่อนนะคะ" สิ้นเสียงหวานบอก เธอก็ทำท่าที่จะลุกออกจากโซฟา แต่ทว่า "แต่ฉันจะยุติการรักษาพ่อของเธอตั้งแต่วันนี้ เธอจะพาพ่อของเธอไปรักษาต่อที่ไหนก็เชิญ" เสียงทุ้มนิ่งเอ่ยออกมาอย่างเด็ดขาด จนหญิงสาวจำต้องทิ้งตัวนั่งและหันกลับไปมองยังเจ้าของใบหน้าหล่ออีกครั้ง

“ก่อนที่ฉันจะหย่ากับเธอ ฉันจะใช้ร่างกายเธอให้คุ้มค่า ให้สมกับที่ฉันต้องฝืนใจจดทะเบียนสมรสกับเธอ” . . . รามิล อายุ 28 ปี  เจ้าของใบหน้าหล่อ สูง มีแฟนแล้ว แต่ต้องคบกันแบบหลบๆ ซ่อนๆ ไม่สามารถบอกให้ใครรู้ได้ แม้กระทั่งพ่อแม่ของเขาก็ไม่เคยรู้ . . . สมายด์ อายุ 22 ปี เจ้าของใบหน้าเรียวใส ตากลม อาศัยอยู่กับแม่แค่สองคน ทำงานอยู่ในร้านอาหารมาตั้งแต่เรียนอยู่ปีหนึ่ง จนถึงปัจจุบัน . . . "ฉันมีเรื่องที่จะบอกกับเธอหลายเรื่อง" "คุณรามิลบอกสมายด์มาเถอะค่ะ สมายด์พร้อมจะฟังคุณ" "ฉันมีแฟนแล้ว" "คุณมีแฟนแล้ว?" "ใช่ ฉันกับอัญชัน เราคบกันมาสามปีแล้ว แล้วเราก็วางแผนที่จะแต่งงานในอีกสามปีข้างหน้า" "อ๋อค่ะ สมายด์เข้าใจแล้วค่ะ" "ถ้าฉันจะหย่ากับเธอ เธอก็พร้อมที่จะหย่าให้ฉันได้ตลอดเวลาใช่ไหม" "สมายด์พร้อมที่จะหย่าให้คุณรามิลได้ตลอดเวลาค่ะ ขอแค่ให้คุณรามิลบอกสมายด์มา สมายด์พร้อมที่จะหย่าให้คุณได้ทุกเมื่อค่ะ" "อัญชันจะมานอนกับฉันที่นี่อาทิตย์ละสามถึงสี่วัน หรืออาจจะมากกว่านั้น" "ค่ะ" "แล้วห้ามเที่ยวไปบอกใครว่าเธอเป็นอะไรกับฉัน" "สมายด์จะไม่บอกใครค่ะ ว่าสมายด์เป็นอะไรกับคุณ" "ถึงเราจะอยู่คอนโดเดียวกัน แต่เราก็ต่างคนต่างอยู่ ฉันจะไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวของเธอ แล้วเธอก็ห้ามมายุ่งเรื่องส่วนตัวของฉัน" "คุณรามิลสบายใจได้เลยค่ะ สมายด์จะไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวของคุณรามิลอย่างแน่นอน" . . . "เธอลืมไปแล้วเหรอ ว่าเราจดทะเบียนสมรสกันแล้ว เพราะฉะนั้น ฉันจะทำอะไรกับร่างกายเธอก็ได้ โดยที่ฉันไม่ผิด" "ไหนคุณเคยบอกว่าให้เราต่างคนต่างอยู่ ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวอะไรกันยังไงล่ะคะ คุณจะมาผิดคำพูดไม่ได้นะคะ" "ใช่ ฉันเคยบอกเธอไว้แบบนั้น แต่ฉันไม่เคยบอกว่าฉันจะไม่เอาเธอ" "แต่..." "ไม่มีแต่ เพราะคืนนี้ฉันจะใช้สิทธิ์ที่ฉันควรจะมีในทะเบียนสมรส ฉันไม่มีทางปล่อยเธอไปโดยที่ฉันไม่ได้อะไรจากเธอ"