รัก(ไม่)แท้

ตอนที่4 ทะเลาะ

ไออุ่น

หนึ่งปีผ่านไป...

ตอนนี้ฉันขึ้นมอหกแล้ว อีกไม่กี่เดือนก็จะจบและได้ไปเรียนต่อมหา’ลัยเดียวกับพี่เมลแล้ว หลังจากนี้ฉันกับเขาจะได้อยู่ด้วยกันทุกวันเหมือนเดิมสักที

ถามถึงความสัมพันธ์ของฉันกับพี่เมลตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา ถามว่ามันดีไหมก็ถือว่าดี เขาพยายามโทรหาฉันทุกครั้งที่ว่างและรายงานฉันตลอดว่าไปไหนกับใคร เล่าสิ่งที่เขาทำในแต่ละวันให้ฉันฟังตลอด แต่เราก็ไม่ค่อยได้เจอกันหรอก ยิ่งตอนที่เขาพึ่งเข้าปีหนึ่งเขามีกิจกรรมอะไรไม่รู้เยอะแยะไปหมด แม้แต่วันหยุด

และนั่นก็เป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้เราทะเลาะกัน เพราะวันหยุดฉันก็อยากอยู่กับเขา อยากไปเที่ยวกับเขา แต่ผลที่ได้รับคือ อาทิตย์นี้พี่ไม่ว่างเลย ต้องเข้ากิจกรรมนั่นนี่ จนฉันเบื่อ และไม่เข้าใจ เลยทำให้ทะเลาะกันบ่อย

อีกเรื่องก็คงจะเป็นเรื่องที่โยงมาจากเหตุผลแรกนั่นแหละ ที่ว่ากิจกรรมเยอะ ทำให้เขาไม่มีเวลาแม้แต่รับโทรศัพท์ฉัน เวลาฉันโทรหาเขาแล้วเขาไม่ค่อยรับสาย ถึงแม้จะโทรกลับหรือส่งข้อความมาบอกว่าไม่ว่าง ทำอันนั้นมาทำอันนี้มา แต่เข้าใจไหมว่าบางทีแค่รับสายแล้วบอกมันรู้สึกดีกว่าไม่รับเลย

“มึงแน่ใจได้ยังไง ว่าระหว่างที่เขาเรียนที่นั่นเขาไม่มีใครจริงๆ” เพื่อนร่วมห้องฉันพูดขึ้น ไม่ได้เป็นเพื่อนสนิทอะไรหรอก แต่ก็เป็นเพื่อนร่วมห้องเลยพูดคุยกันปกติ

“เออ กูเป็นผู้ชาย ถ้าเป็นกูเจอผู้หญิงสวยๆ ยังไงก็ต้องมีสนใจเป็นเรื่องปกติ” เพื่อนผู้ชายอีกคนพูด แล้วพวกมันก็ไม่ได้พูดเป็นครั้งแรก พวกมันพูดแบบนี้มาเรื่อยๆตั้งแต่พี่เมลจบไปแล้ว

แต่ตอนแรกๆ ก็ไม่พูดหนักเท่านี้ เพราะตอนนั้นฉันกับพี่เมลยังติดต่อกันง่าย และคุยกันบ่อยกว่านี้ แต่ช่วงหลังๆ มานี้ที่พวกมันเห็นฉันมักนั่งถอนหายใจกับโทรศัพท์ มันเลยทำให้พวกมันพูดหนักขึ้น

“อะไรที่พวกมึงไม่รู้ไม่เห็น ก็ยังไม่ต้องพูดหรอกนะ” ฉันว่าออกไปอย่างหงุดหงิด

ถามว่าฉันเชื่อไหม มันก็แค่หวั่นๆ แต่ฉันพยายามไม่เอาคำพูดลอยๆ ของพวกมันมาทำให้เราทะเลาะกัน ถึงแม้เวลาไปคุยกับพี่เมลจริงๆ จะพาลไปบ้างก็ตาม

“พวกกูก็แค่หวังดี” มันไหวไหล่ตอบกลับ

“หวังดีประสงค์ร้ายหรือไง” เป็นหลินเพื่อนสนิทของฉันพูดขึ้น

“ก็แล้วแต่จะคิด แต่พวกกูก็แค่เตือนๆ แล้วก็อยากพูดให้มึงเผื่อใจไว้บ้างก็เท่านั้น” พอพวกมันพูดจบก็หันออกจากกลุ่มทันที

“มึงอย่าไปฟังมันพูดมากเลย” หลินพูดกับฉันอย่างให้กำลังใจ

“อืม” ถึงแม้ว่าปากจะอืม แต่ใจคนเรามันห้ามไม่ได้เหมือนปากหรอกนะ

(ฮัลโหลอุ่น) เสียงปลายสายรับในช่วงเย็น ทั้งที่ฉันโทรหาตั้งแต่เช้า สาย เที่ยง บ่าย

“ทำไมพึ่งรับโทรศัพท์” ฉันถามออกไปเสียงแข็งบ่งบอกว่าไม่พอใจ

(พี่พึ่งว่าง พอดีมีกิจกรรมต้องคุมน้องนิดหน่อย) พี่เมลตอบกลับมา

“เหอะ! ตอนเข้าปีหนึ่งก็บอกว่าน้องใหม่กิจกรรมเยอะ พอขึ้นปีสองก็บอกว่ากิจกรรมเยอะต้องคุมน้อง แล้วปีต่อไปจะบอกว่าอะไรอีกล่ะ!” ฉันเริ่มทนไม่ไหวแล้วนะ

เขาจะรู้บ้างไหมว่าฉันคิดถึงเขา แล้วก็หวงเขา ฉันยังคงกลัวว่าเขาจะโกหกฉัน เพราะฉันเองก็ไม่เคยไปหาเขาถึงมหา’ลัย ตั้งแต่เขาจบไปนับครั้งได้เลยที่ฉันไปค้างกับเขาที่คอนโด

(เดี๋ยวปีหน้าอุ่นเข้ามหา’ลัย อุ่นก็ได้รู้ว่ากิจกรรมมหา’ลัยเยอะแค่ไหน) เสียงที่ติดจะหงุดหงิดของพี่เมลดังขึ้น นั่นยิ่งเพิ่มอารมณ์ให้กับฉันทันที แทนที่เขาจะพูดกับฉันดีๆ แทนที่เขาจะสำนึกผิด แต่เขากลับทำน้ำเสียงไม่พอใจแบบนี้ได้ยังไง

“ประชด? หงุดหงิดมากเหรอที่อุ่นโทรไปน่ะ!”

เมล

“เฮ้อ!! พี่แค่บอกอุ่นให้เข้าใจ” ผมปรับเสียงตัวเองให้อ่อนลงหลังจากรู้ว่าไออุ่นกำลังโกรธมาก

ผมก็เข้าใจแหละที่เธอติดต่อผมไม่ได้ แต่จะให้ผมทำยังไง การเรียนมหา’ลัยกิจกรรมมันเยอะจริงๆ นอกจากเวลาเรียนแล้วก็พักส่วนมากก็วิ่งวุ่นเรื่องกิจกรรมตลอด

(เหนื่อยมากเหรอที่คุยกับอุ่น ถึงกับต้องถอนหายใจแบบนั้น) ไออุ่นพูดขึ้นอย่างประชดประชัน ซึ่งช่วงหลังๆ มานี้ไออุ่นงี่เง่ามาก ไม่ว่าผมจะพูดอะไรก็เป็นประเด็นให้เธอชวนทะเลาะไปหมด จนบางครั้งผมก็เลือกจะเงียบเพื่อตัดปัญหา แต่ผลสุดท้าย ยิ่งเงียบเรื่องยิ่งใหญ่กว่าเดิม

“เปล่า พี่ไม่เคยเหนื่อยที่คุยกับอุ่นเลย” ถึงแม้จะทะเลาะกันบ่อยไป แต่ผมก็พยายามมองในมุมของเธอ และทำความเข้าใจเพื่อไม่ให้ทะเลาะไปกับเธออีกคน

(แล้ววันหยุดนี้ว่างไหม) อุ่นถามขึ้น

“วันหยุดนี้เหรอ...” ผมกำลังคิด แต่เสียงหนึ่งก็แทรกขึ้น

“ไอ้เมล เขาเรียกรวมน้องแล้ว” ไอ้นิคเพื่อนผมตะโกนขึ้น

“เดี๋ยวไว้พี่โทรบอกอีกทีนะ พี่ต้องไปเข้ากิจกรรมแล้ว” ผมบอกอุ่นขึ้น

(อะไร! แค่บอกว่าว่างไม่ว่างแค่นี้ก็ไม่ได้เหรอ สรุปอุ่นยังมีความสำคัญกับเมลอยู่ไหม!) แล้วไออุ่นก็เริ่มโวยวายออกมาอีกครั้ง

“อุ่นสำคัญสำหรับพี่เสมอ แต่พี่ก็อยากให้อุ่นเข้าใจพี่บ้าง” ผมบอกออกไปอย่างใจเย็น แต่คงไม่ช่วยให้ไออุ่นเย็นตาม

(เราเลิกกันไหม เมลจะได้มีเวลาทำอะไรๆ มากขึ้น) ไออุ่นพูดจบก็วางสายไปทันที ผมได้แต่มองหน้าจอโทรศัพท์ด้วยหัวใจที่เปลี่ยนไป

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พอไออุ่นไม่ได้ดั่งใจแล้วเธอชอบพูดคำนี้ออกมา ตอนแรกผมยอมรับว่าผมกลัวและตกใจกับคำพูดนี้ของเธอจนร้อนรนไปหมดทุกอย่าง แต่เธอพูดมันบ่อย บ่อยจนมันแทบจะทำให้หัวใจของผม ไม่รู้สึกกับคำนี้