Rrrr Rrrr
เสียงมือถือฉันดังขึ้นหลังจากฉันนั่งนอยด์ๆ มาสักพัก เพราะมัวแต่คิดเรื่องที่ไอ้เด็กบ้านั่นพูด ฉันมองไปรอบๆ ที่มีแต่ต้นไม้เล็กใหญ่ เห็นเด็กๆ บางส่วนทยอยออกจากโรงเรียน พอมองแล้วก็นึกถึงตัวเองสมัยก่อน ทั้งที่วัยมัธยมก็ผ่านมาหลายปีแล้วแต่ฉันยังรู้สึกเหมือนเพิ่งเรียนจบแล้วเข้ามหาลัยเลย
Rrrr Rrrr
เสียงมือถือฉันยังคงดังอยู่ ฉันเลยต้องดึงสติกลับมาก่อนที่จะนึกถึงวันวานแสนหวานแล้วรับโทรศัพท์ เสียงปลายสายดูเหนื่อยๆ และรีบร้อน
[พี่ขวัญ อยู่ตรงไหน โยซ้อมเสร็จแล้ว จะเดินไปหา]
“หน้าโรงเรียนนะ ตรงศาลาเรือนไทยในสวนอ่ะ”
[ไปนั่งอะไรอยู่ในหลืบ ไม่กลัวเหรอ?] เสียงหัวเราะของน้องทำให้ฉันยิ้มนิดนึง ให้ตายเถอะ ดูดิ ความสดใสมันพุ่งผ่านมือถือมาแบบนี้ ฉันจะไม่หลงได้ไง ฉันมองไปรอบๆ อีกครั้งก็นึกเห็นด้วยกับน้อง เพราะตรงนี้อยู่หน้าโรงเรียนจริง แต่อยู่ในสวนที่มีแต่ต้นไม้บัง ค่อนข้างจะสงบและปลีกวิเวก เป็นจุด
