เป็นเพราะอีปลั๊กนั่นแหละทำเอาฉันไม่มีสมาธิที่จะโฟกัสกับการเรียน ฉันเอาแต่ระแวงว่ามันจะพูดเมื่อไหร่ และมันจะพูดกับใครบ้าง ฉันทบทวนหลายอย่างมากเกี่ยวกับการเปิดเผยว่าตัวเองเป็นป้าที่คุยกับเด็กมอต้น แต่ที่จริงมันก็เป็นเรื่องของฉันที่จะคุยกับใคร... ถ้าฉันไม่สนใจซะอย่าง ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก!
เหรอ.... พอฉันมุ่งมั่นที่จะไม่แคร์หน้าพวกอีเด็กกวนประสาทที่ร้องแซวฉันทั้งห้องพร้อมเสียงโห่ฮาก็ลอยเข้ามาจนฉันยกมือกุมขมับ
ฉันเป็นพวกเกลียดการโดนนินทาและซุบซิบหรือเป็นประเด็นในหัวข้อสนทนาของคนอื่นที่สุดในโลก เป็นคนรักสงบและต้องการพื้นที่ส่วนตัว เพราะฉันรู้ว่าถ้าเรื่องมันยาวแล้วมันจะเม้าส์ไม่เลิกไง
เฮ้อ ฉันถอนหายใจรอบที่แปดจนอีหรั่งใช้ข้อศอกสะกิดยิกๆ แล้วยื่นหน้าเข้ามาเผือก
“อีปลั๊กมันทำอะไรแกปะเนี่ยอีขวัญ แกดูเครียดๆ มีไรบอกฉันได้นะยะ จะให้ไปตบมันมั้ย พร้อม!!” อีหรั่งเสนอตัวด้วยความเป็นห่วง ฉันยิ้มแห้งๆ
