ตอนที่15 แค่หมั่นไส้
1455 คำ
ชายร่างใหญ่เดินยิ้มออกมาจากในบ้าน ทว่ารอยยิ้มนั้นก็ค่อยๆหุบลง เมื่อเห็นว่ามีใครบางอีกคนยืนอยู่
“เพลิงมาพอดีเลย ตั้มบอกว่าเป็นนักฟุตบอลของมหาลัยเหมือนเพลิงเลยลูก รู้จักกันหรือเปล่า เคยเจอกันบ้างไหม?”
“ครับคุณแม่ พวกเราเจอกันบ่อยเลย แล้วก็สนิทกันมากๆด้วย”
“ได้ยินแบบนี้แม่ค่อยสบายใจหน่อย ต่อไปจะได้มีคนช่วยดูพระพายเพิ่ม ถ้าอย่างงั้นคุยกันไปก่อนนะ แม่ปั่นผ้าทิ้งไว้ปานนี้น่าเสร็จแล้ว”
ครับ!
ทันทีที่หญิงวัยกลางเดินเข้าไปในบ้าน ใบหน้ายิ้มของชายทั้งสองก็หายไป
“พี่มาที่นี่ได้ยังไงครับ?”
“มึงยังมาได้ แล้วทำไมกูจะมาบ้างไม่ได้ล่ะ” ใบหน้าคมยกยิ้ม
ตึกๆ ตึกๆ
“เสร็จแล้ว.. ค่ะ”
0.0!!
“พี่ตั้ม มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ?”
ใบหน้าขาวยิ้มแห้ง เหลือบมองชายตัวโตอีกคนที่กำลังยิ้มมุมปากพร้อมสายตาเจ้าเล่ห์
“เพิ่งมาเมื่อกี้ พระพายจะไปไหนครับ?”
“กำลังจะ..”
“เสร็จแล้วก็ไปขึ้นรถ”
คำพูดแทรกของชายตัวโตทำให้ตั้มหันมองด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะมองคนตัวเล็กอีกครั้งด้วยความสงสัย
“คือ พะ พวกเรากำลังจะไปที่สนามแข่ง พี่ตั้มไปพร้อมกันสิคะ^^”
“ไม่ได้!”
“ห๊ะ! ทำไมล่ะคะ? รถคันตั้งใหญ่” คิ้วเล็กขมวดย่นจ้องใบหน้าคมคายอย่างสงสัย
“ไอ้ขุนมันฝากกระเป๋ากับอุปกรณ์ไว้ ไม่มีที่พอให้นั่ง สนามแข่งมึงก็รู้จักไม่ใช่เหรอไปเองได้ใช่ไหม?”
คิ้วหนาเลิกสูงยิ้มมุมปาก ก่อนจะคว้าแขนพาคนตัวเล็กเดินออกไปขึ้นรถ โดยไม่รอให้อีกฝ่ายได้ตอบคำถาม
ทันทีที่ประตูรถปิดลง สายตาของคนตัวเล็กก็ต้องสะดุดกับผู้โดยสารหลังคนขับที่วางเปล่า ปราศจากสิ่งของหรืออุปกรณ์อย่างที่ชายตัวโตเคยบอกไว้
“ไหนบอกไม่มีที่นั่งคะ?” สาวน้อยชักสีหน้า ขมวดคิ้วมองชายตัวโตด้วยความไม่พอใจ
“ลืมว่าเมื่อคืนไอ้ขุนมันเอากลับไปแล้ว”
“ลืม! เดี๋ยวนะ”
“ทำไม? ฉันไม่ชอบให้คนอื่นมานั่งรถ”
“คนอื่นที่ไหนคะ พี่ตั้มเป็นนักฟุตบอลในทีมนะแถมยังเป็นรุ่นน้องคณะเดียวกันกับกัปตันด้วยไม่ใช่หรือไง แล้วก็เป็นน้องรหัสของพี่ซะ..
อุ๊บ! อื้อออ~ >.
เสียงเล็กหายเข้าไปในลำคอทันทีที่ถูกริมฝีปากหนากดทับ ลมหายใจร้อนกระทบแก้มยังไม่ตื่นเต้นเท่ากับสัมผัสอุ่นจากปลายลิ้น ที่กำลังสอดแทรกเข้ามาในโพร่งปาก กลิ่นหอมมิ้นท์ปนรสหวานกระตุ้นหัวใจดวงน้อยให้เต้นรั่ว
ตุบ! ตุบ!
อือ~ อื้อ!
ลมหายใจติดขัด กำปั้นเล็กทุบไหล่กว้างส่งเสียงอู้อี้ส่งสัญญาณว่ากำลังจาดขาดอากาศหายใจ ใบหน้าคมผละจูบ สายตาเยิ้มมองใบหน้าจิ้มลิ้มราวกับไม่อยากหยุดทุกอย่างเอาไว้เพียงเท่านี้
“พูดต่อสิ”
เสียงกระซิบเบา ทำเอาสองแก้มใสแดงเรื่อ ฟันกระต่ายกัดเม้มริมฝีปาก ดวงตาหวานจับจ้องราวกับถูกมนต์สะกดไว้ ไม่ให้เธอละสายตาไปจากใบหน้าหล่อเหลาของเขาได้
“ไม่พูดต่อแล้วเหรอ? หื้อ!”
เสียงนุ่มลึกพร้อมใบหน้าเปื้อนยิ้ม สายตาหวานเยิ้มทำให้หัวใจดวงน้อยค่อยๆหลอมละลายอ่อนเอนไปกับคำพูด ก่อนจะส่ายหน้าปฏิเสธเบาๆอย่างลืมตัว
หึ!
ใบหน้าคมยกยิ้มเค้นขำในลำคอ ก่อนจะทิ้งตัวกลับไปนั่งที่เบาะคนขับ ขณะที่คนตัวเล็กเบาะข้างๆได้แต่นั่งก้มหน้าด้วยความเขินอาย
รถหรูค่อยๆเคลื่อนออกไปจากหน้าบ้านหลังเล็กซึ่งภายในอบอวลไปด้วยความหวาน ทว่าคนที่อยู่นอกรถกลับเต็มเปี่ยมไปด้วยความขุ่นเคืองปนเศร้า ก้มหน้ารับความพ่ายแพ้แม้จะไม่เต็มใจก็ตาม
@ ณ สนามฟุตบอล การแข่งขันฟุตบอลหลีกสุดท้าย
เสียงกองเชียร์ดังกระหึ่มกึกก้องไปทั่วทั้งสนาม ลูกหนังทรงกลมถูกเตะไปมากระในสนามหญ้าทีมขนาดใหญ่ ผู้ชมนับร้อยจดจ้องจากบนอัฒจันทร์กรีดร้องทุกครั้งที่ลูกฟุตบอลพุ่งเข้าหากรอบสีเหลี่ยมเล็ก
กรี๊ดดด
พี่เพลิง! ขา~~~
เท่ห์จัง กรี๊ดดด~~
“พี่เพลิงขา สู้ๆนะคะ แหวะ! ทั้งสนามเล่นอยู่คนเดียวหรือไง ทำไมไม่เชียร์คนอื่นบ้างยะ พี่ภาคิน พี่ขุนเขา พี่ตั้ม ก็ไม่ได้หล่อน้อยกว่าสักนิด ชิ!”
ใบหน้าเล็กบูดบึ้ง บ่นพึมพำเลียนเสียงเชียร์ของสาวๆ ที่อยู่บนอัฒจันทร์ ขณะที่สายตายังจ้องมองนักฟุตบอลตัวโตในสนาม ซึ่งตอนนี้กำลังวิ่งพาลูกฟุตบอลฝ่าไปจนเกือบถึงหน้าประตูของฝ่ายตรงข้าม
“เป็นอะไร? เห็นนั่งบ่นอยู่คนเดียวนานแล้วนะ”
“บ่นอะไร? ไม่ได้บ่นอะไรสักหน่อย หมั่นไส้” กรามเล็กบีบแน่น กัดฟันตอบคำถามโดยยังไม่ได้หันไปมองเจ้าของเสียง
“หมั่นไส้? หมั่นไส้ใคร?”
“ก็หมั่นไส้สาวๆพวกข้างบนนั้นนะสิ พี่เพลิงคะ พี่เพลิงขา ได้ยินแล้วขนลุก”
จุ๊บแจงที่เพิ่งมาถึง ทำหน้างงมองเพื่อนรักที่กำลังกัดฟันทำหน้าหงุดหงิดอารมณ์เสีย ก่อนจะนั่งลงข้างๆ หรี่ตามอง จ้องใบหน้ากลมเล็กอย่างจับผิด
“มองอะไร? คนยิ่งหงุดหงิดอยู่”
“แปลกไปนะ? หรือว่าที่อารมณ์เสียเพราะว่าหึงผู้หญิงพวกนั้น?”
“0.0! อะไร ใครหึง หึงทำไม ระ ไร้สาระ!” คนตัวเล็กปฏิเสธเสียงดัง แต่อาการและสีหน้า กลับยิ่งทำให้เธอดูผิดปกติอย่างเห็นได้ชัด
ปรี๊ดดดดด~~
เสียงนกหวีดดังขัดจังหวะ เป็นสัญญาณบอกหมดเวลาของการแข่งขันในครึ่งแรก
“หมดเวลาแล้ว จุ๊บแจงรอตรงนี้นะเดี๋ยวฉันมา”
พูดจบผู้จัดการสาวตัวเล็กก็รีบหิ้วถังเครื่องดื่มวิ่งเข้าไปที่จุดพักข้างสนาม นักฟุตบอลต่างทยอยเดินเข้ามาร่วมตัวกันด้วยสภาพเหนื่อยหอบ
สาวน้อยค่อยๆ แจกจ่ายเครื่องดื่ม และน้ำมันนวดให้กับนักกีฬา
“พระพาย มานี่หน่อย” เสียงเข้มขานชื่อดัง ทว่าคนที่ถูกเรียกกลับทำเหมือนไม่สนใจ
พระพาย!
“รอก่อนนะคะ พี่คะนี่น้ำค่ะ อันนี้ผ้าเย็นของพี่ค่ะ ^^”
“หูหวก ไม่ได้ยินที่พูดหรือไง? บอกว่าให้มานี่”
เสียงเข้มตะคอกดัง ใบหน้าเรียบตึงพร้อมสายตาดุ ทำให้นักฟุบอลทุกคนชะงักมองหน้ากันด้วยความตกใจและสงสัย หากแต่คนที่ถูกเรียกกลับยังไม่รู้ตัว
“น้องพระพายครับ คือ พี่ว่าไปหากัปตันก่อนเถอะ นะครับ” ใบหน้าเหยเกพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน ทำให้สาวน้อยต้องหยุดหน้าที่ของเธอเอาไว้เพียงเท่านั้น
คนตัวเล็กถอนหายใจ ชักสีหน้าเหลือบมองเจ้าของเสียงดุที่เรียกหาเธอเมื่อครู่ ก่อนจะเดินย้ำเท้าเข้าไปยืนกอดอกจ้องหน้าคมเข้มที่กำลังเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่ออย่างไม่สบอารมณ์
“มีอะไรคะ?”
“นั่ง!”
“ไม่! อยากได้อะไรคะ น้ำดื่มหรือน้ำมันนวด รีบๆพูด คนอื่นรออยู่”
หมับ!
อร้ายยยย
ข้อมือเล็กถูกดึงจนร่างบางเสียหลักล้มลงไปนั่งทับบนตักกว้าง ท่ามกลางสายตาของลูกทีมและโค้ช ร่วมถึงสาวๆที่นั่งมองอยู่บนอัฒจันทร์
0.0!!
“ทำอะไรเนี่ย! ปล่อย เอามือออกไป”
ร่างเล็กตะเกียงตะกายดันตัวลุก ทว่าเจ้าของตักหนากลับไม่ยอมปล่อยให้หลุดออกไปจากอ้อมแขน
“ถ้ายังไม่หยุด ฉันจะจูบ เชื่อไหม?”
เสียงกระซิบ ทำให้สาวน้อยที่กำลังดิ้นหยุดชะงักเหมือนมีปุ่มกด ดวงตาหวานเบิกกว้างยกมือขึ้นมาปิดปากของตัวเองไว้แน่น
“หึ! ไม่ดิ้นแล้วเหรอ?”
ใบหน้าคมยกยิ้ม ท่าทางไร้เดียงทำให้หัวใจแกร่งรู้สึกอ่อนไหว อย่างที่ไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อน
“น้องพระพาย เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ซันรีบวิ่งปรี่เข้ามาหา ขณะที่สายตาเจ้าเล่ห์เหลือบมองเจ้าของตักที่ตีหน้าเข้มมองด้วยความขัดใจ
“มึงมาเชี่ยอะไรที่นี่?”
“ก็เชียร์พวกมึงไง ที่สำคัญมาช่วยน้องพระพายด้วย น้องพระพายลุกไหวไหมครับ มาพี่ช่วย”
หมับ!!
มือใหญ่ถูกชายตัวโตคว้าไว้แน่น ก่อนจะสะบัดปันมือนั้นออกไป
หึ!
ซันยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะถอยออกปันยืนปัดมือแล้วล้วงกระเป๋ากางเกง เหมือนรู้ความคิดของเพื่อน
“มึงขำอะไร?”
“ขำมึงไง” ซันยักคิ้วยิ้มกว้าง มองด้วยสายตาทะเล้นแม้ว่าอีกฝ่ายจะซักสีหน้าหงุดหงิดใส่ก็ตาม
“เพลิง! มาทางนี้หน่อย”
เสียงเรียกจากโค้ชหนุ่มทำให้ชายตัวโตยอมสาวน้อยออกจากตัก แล้วเดินเข้าไปร่วมกลุ่มกับคนอื่นๆเพื่อวางแผนการแข่งครึ่งหลัง
- ผู้เขียน
