ตอนที่14 สวัสดีครับ แม่
1752 คำ
“ดูแปลกๆนะ มีอะไรหรือเปล่า?”
“มีอะไร? นอนโรงพยาบาลแค่คืนเดียวสมองมึงถึงกับมีปัญหาเลยเหรอ? หรือว่าพยาบาลที่นี่สวยจนมึงอยากอยู่ต่อยาวๆ”
“หึ อย่าเอานิสัยมึงมาโยนให้กู โอนเงินให้แล้วไว้ออกจากโรงบาลไปเลี้ยงเหล้ากูด้วย”
อืม!
“พระพาย! จริงจังหรือแค่สนุก?”
คำถามของคิมหันต์ทำให้ผมหยุดคิดก่อนตอบเป็นครั้งแรก เพราะเธอเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่ปฏิเสธและหลบเลี่ยงออกหากจากผมทุกวิถีทาง
“ถามทำไม? หรือพวกมึงอยากได้ของเหลือจากกู?”
ซัน :“หวง?”
“ทำไมต้องหวง ก็แค่ของเล่นในเกมส์ไม่สำคัญสักนิด”
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
แกร็ก!
ประตูเปิดกว้างร่างของนักศึกษาตัวเล็กเดินเข้ามา
“น้องพระพาย! ลืม อะไรหรือเปล่าครับ?” ขุนเขาเอ่ยปากทักก่อนจะเหลือบมองเพื่อนแทนการเตือน
สาวน้อยยิ้มบาง ทว่าแววตากลับแฝงด้วยความเศร้าหมองไม่สดใสเหมือนวันก่อนๆ
“พระพายมีเรื่องจะบอกพวกพี่ๆค่ะ”
“เรื่องอะไรเหรอครับ ทำไมไม่ส่งเข้าในไลน์กลุ่มล่ะครับเดินกลับไปกลับมาเดี๋ยวก็เหรอหรอก” ซันฉีกยิ้มกว้าง จนภาคินที่ยืนข้างๆต้องสะกิด
“พระพายจะลาออกค่ะ”
ลาออก!!
ทุกคนหันมองคนตัวเล็กทันทีที่ได้ยินคำพูดนั้น
“ฉันไม่อนุญาต?”
“พระพายไม่ได้ขอค่ะ พระพายแค่มาบอก”
“พระพาย!”
เสียงเค้นเรียกชื่อสาวน้อยในลำคอ ดวงตาเข้มจ้องใบหน้าขาวเล็กตาเขม็ง กรามใหญ่บีบแน่นแสดงถึงความไม่พอใจกับการกระทำของเธอเป็นอย่างมาก ขณะที่เพื่อนคนอื่นๆต่างมองตากันเลิ่กลั่ก แต่กลับไม่มีใครกล้าพูดแทรกหรือแม้กระทั่งแสดงความคิดเห็นเพิ่มเติม
“หายไวๆนะคะพี่คิมหันต์ ไว้วันหลังพระพายจะมาเยี่ยมใหม่” พูดจบสาวน้อยก็เดินออกไปจากห้อง โดยมีชายตัวโตเดินตามเธอออกไปติดๆ
ตึกๆ ตึกๆ
“พระพาย! พระพาย หยุด!”
หมับ!
อ๊ะ! เจ็บ!
“ไม่ได้ยินที่เรียกหรือไง?”
“ได้ยิน แต่ไม่อยากทำตามคำสั่ง ปล่อยนะคะพระพายเจ็บ”
ข้อมือเล็กสะบัดพยายามดึงรั้งเพื่อให้หลุดจากมือของชายตัวโตที่กำลังบีบแน่นจนบริเวณรอบๆเริ่มแดง
“เธอกำลังท้าทาย หรือคิดว่าฉันไม่กล้าปล่อยคลิปนั้น?”
“ไม่ได้ท้า แล้วพระพายก็รู้ค่ะว่ากัปตันกล้าทำแน่ ๆ แล้วอยากให้ทำยังไงล่ะคะ?”
“พูดชัดแล้วหนิ มันเข้าใจยากตรงไหนวะ?”
ดวงตากลมจ้องเข้าไปในดวงตาคมเข้ม ซึ่งตอนนี้เขาก็กำลังมองกลับมาที่เธอไม่ต่างกัน
“แล้วเมื่อไหร่ล่ะคะ? 1อาทิตย์ 1เดือน หรือว่า 1ปี จะช้าหรือเร็ว สุดท้ายกัปตันก็จะปล่อยคลิปนั่นอยู่ดี ดังนั้นอยากทำอะไรก็เชิญค่ะ”
“พูดง่ายดีหนิ น่าสงสารไอ้ตั้มจริงๆ”
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพี่ตั้ม”
“ทำไมจะไม่เกี่ยว มันเป็นผัวเธอไม่ใช่เหรอ? มีเมียส่ำส่อนเอาไม่เลือกแบบนี้ น่าสมเพช!”
เพลิงกัดฟันเค้นเสียงในลำคอ พร้อมกับบีบข้อมือเล็กแรงขึ้นด้วยอารมณ์ความโกรธ
“ทำไมความคิดทุเรศแบบนี้ ชั่วร้ายที่สุด”
“หรือจะเถียง ว่าเธอไม่เคยเอากับมัน”
“ไม่เคย!”
ใบหน้าคมร้อนวูบทันทีที่ได้ยินคำตอบจากผู้หญิงตัวเล็ก จากอารมณ์หงุดหงิดอยู่ ๆ ก็เปลี่ยนเป็นความรู้สึกดีขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล
แกร็ก!
“ไอ้เพลิง มายืนทำไมหน้าประตู อ้าว! น้องพระพายยังไม่กลับเหรอครับ?”
เสียงทักของขุนเขาที่เปิดประตูออกมาจากห้องทำให้เพลิงรีบปล่อยมือจากข้อมือเล็ก ก่อนจะปรับสีหน้าหันกลับไปมองกลุ่มเพื่อนที่กำลังเดินตามกันออกมา
“พวกมึงจะกลับแล้วเหรอ?”
“เออ! พวกกูจะไปดื่มต่อมึงไปด้วยไหม?” ภาคินเอ่ยชวน แต่สายตากลับมองผู้หญิงตัวเล็กหญิงไม่ยอมละ
“พวกมึงไปเถอะ วันนี้ลุงกับพ่อกูกลับจากสิงคโปร”
“ตามใจ แล้วน้องพระพายล่ะครับกลับยังไงให้พี่ไปส่งไหม? หรือว่าจะไปนั่งที่คลับกับพวกพี่ก่อน” ซันพูดพร้อมเดินแทรกเพื่อนเข้าไปยืนใกล้สาวน้อย ฉวยโอกาสโอบไหล่เล็กในทันที
หมับ!
“อ่ะ โอ๊ะ โอ้ย~ ไอ้เพลิง กูเจ็บ! อ๊ะ” เสียงโอดครวญดังลั่นพร้อมกับชักมือดึงกลับมา
“ไม่ต้อง! เดี๋ยวกูไปส่งเอง พวกมึงไปเถอะ”
“ไม่จำเป็นค่ะ พระพายนัดกับพี่ตั้มไว้แล้ว”
พูดจบคนตัวเล็กก็รีบเดินหันหลังออกไปจากกลุ่มชายตัวโต แม้ไม่มีคำพูดออกจากปากแต่ในสายตาของพวกเขาที่มองเธอกลับมีความรู้สึกบางอย่างหลบซ้อนอยู่ภายใน
“ไอ้เชี่ยเพลิง ไหนมึงบอกไม่สนใจไงวะ บิดมือกูเกือบหักยังจะบอกว่าไม่หวงอีก แม่ง! เจ็บชิบหาย”
“พูดมาก! จะแดกเหล้าไม่ใช่เหรอ? ไปสิ วันนี้กูเลี้ยง” มุมปากหนายกยิ้ม เดินนำกลุ่มเพื่อนไปยืนรออยู่หน้าประตูลิฟต์อย่างอารมณ์ดี
“ไหนมันบอกว่าลุงกับพ่อกลับจากต่างประเทศ อะไรของมันวะ?”
ขุนเขาบ่นพึมพำเอามือเกาหัวแกร็กๆ ก่อนจะหันกลับมองเพื่อนคนอื่นๆ ซึ่งก็ส่ายหน้าปฏิเสธ มึนงงไม่แพ้กัน
2 วันต่อมา
@บ้านหลังเล็กแถบชาญเมือง
ติ้ง! ติ้ง! ติ้ง!
“พระพาย มีเพื่อนส่งข้อความมา”
“จุ๊บแจงหรือเปล่าคะ แม่เปิดอ่านให้หน่อยสิคะ” เสียงเล็กดังออกมาจากในห้องครัว ก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับจานผลไม้ในมือ
“จุ๊บแจงส่งมาว่ายังไงบ้างคะ?”
“ไม่ใช่จุ๊บแจง ลูกบันทึกว่ากัปตัน”
0.0!!
“กะ กัปตัน แม่ แม่ยังไม่อ่านใช่ไหม?” เสียงติดขัดรีบปรี่เข้าไปแย่งมือถือจากผู้เป็นแม่
“อ่านแล้ว”
“อะ อ่านแล้ว? แม่หนูอธิบายได้นะคะ หนูกับเขา พวกเรา..
“ส่งมาบอกว่าวันนี้เป็นวันแข่งรอบชิง ให้ผู้จัดการทีมไปช่วยดูเรื่องน้ำกับอาหารให้ทีมฟุตบอล ลูกเป็นผู้จัดการทีมเหรอ” น้ำเสียงเรียบของผู้เป็นแม่ ทำให้สาวน้อยมีสติสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด พยักหน้ารับเบาๆ
“แค่นั้นเหรอคะ?”
“ถ้าอย่างนั้นลูกก็รีบไปเปลี่ยนชุดสิ เป็นผู้จัดการทำไมวันแข่งรอบสำคัญขนาดนี้ถึงลืมได้ล่ะ?”
“โธ่แม่คะถึงหนูไม่ไป พวกเขาก็แข่งกันได้ ไม่ต้องสนใจหรอกค่ะ”
บรึ้น~~
“รถใครมา? เดี๋ยวพระพายไปดูเองค่ะ”
รถหรูวิ่งเข้ามาจอดเทียบหน้าบ้าน ทำให้คนตัวเล็กอาสาเดินออกไปดู
ตึกตัก ตึกตัก
เสียงหัวใจดังถี่ ชายหนุ่มรูปร่างสูงผิวพรรณขาวสะอาดสวมชุดกีฬาขาสั้นสีดำกำลังก้าวลงมาจากรถปริศนาคันนั้น
สายตาคมเหลือบมองสาวน้อย เพ่งพินิจมองเธอตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ก่อนจะค่อยๆยกยิ้มเดินเข้าไปหา
“เพิ่งรู้นะว่าชุดอยู่บ้านของเธอ จะเซ็กซี่ยั่วอารมณ์ได้ขนาดนี้”
“เป็นโรคจิตหรือไงคะ?” มือเล็กดึงขอบกางเกงขาสั้นก่อนจะยกมือขึ้นมาปิดหน้าอกของตัวเองเอาไว้ด้วยความเขิน
“กัปตันมาที่นี่ได้ยังไง แล้วมาทำไมไม่ทราบ?” ใบหน้าบึ้งตึง กระแทกเสียงถามด้วยความไม่พอใจ
“ก็มารับเธอไง” พูดจบ ร่างใหญ่ก็เดินเข้ามาในบ้านด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ตรงดิ่งเข้าไปสวัสดีทักทายหญิงวัยกลางคนเหมือนรู้จักกันมาก่อน
“ดะ เดี๋ยวสิ เข้าไปไม่ได้นะ”
“สวัสดีครับคุณน้า ผมชื่อเพลิงเป็นกัปตันทีมฟุตบอลที่พระพายเป็นผู้จัดการครับ”
“สวัสดีจ้ะ เรียกคุณนงคุณน้าอะไรกัน เรียกแม่เถอะ”
“ครับคุณแม่ คุณแม่ยังสาวอยู่เลยนะครับ ถ้าไม่บอกผมคงคิดว่าเป็นพี่สาวของพระพายไปแล้ว”
“ฮ่าๆ เพลิงอย่าชมแม่แบบนี้สิลูก แม่แก่แล้วชมแบบนี้แม่ก็เขินแย่สิ”
“ผมพูดจริงๆนะครับ ผมว่าลูกสาวแม่ยังสวยสู้แม่ไม่ได้เลย”
“ไม่ขนาดนั้น ไม่ขนาดนั้น ฮ่า ๆ สมัยสาวๆแม่ก็สวยจริงๆนั้นแหละ หนุ่มๆตามจีบไม่เคยขาดเลย แต่พระพายนี้สิหาหนุ่มๆมาจีบก็ไม่มี เพลิงเชื่อไหม? ว่าพระพายไม่เคยมีแฟนเลยนะลูก ฮ่าๆ”
“จริงเหรอครับ?”
“จริงๆ”
ฉันกอดอกยืนมองแม่ของตัวเองพูดคุยหัวเราะกับลูกชายบ้านอื่นอย่างสนิทสนม เหมือนฉันไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้อย่างไรอย่างนั้น
“แม่ปั่นผ้าไว้ไม่ใช่เหรอคะ”
“เพิ่งปั่นยังไม่เสร็จหรอก ลูกก็ไปเปลี่ยนชุดสิอย่าให้พี่เขารอไปๆ”
“หนูไม่ไป”
“พระพาย พี่เขาอุตส่าห์ขับรถมารับอย่าทำตัวไม่น่ารักสิลูก ไปเปลี่ยนชุดเดี๋ยวพี่เขาไปไม่ทันลงสนาม แล้วเริ่มแข่งกี่โมงล่ะเพลิง?”
ใบหน้าคมแสยะยิ้ม สายตาเจ้าเล่ห์มองคนตัวเล็กที่กำลังทำหน้าหงิกเหมือนเด็กน้อยถูกแยกของเล่น
ฉันเดินสะบัดก้นเข้าไปในบ้านเปลี่ยนเสื้อผ้าตามคำสั่งของแม่ ถึงจะไม่อยากไปแต่ถ้าปล่อยให้เขาอยู่นานกว่านี้ นอกจากความลับของฉันคงถูกแม่เปิดเผยให้คนอื่นฟังจนหมด
“แม่นะแม่ เห็นคนอื่นดีกว่าลูก เชื่อใครไม่เชื่อไปเชื่อคำพูดของจิ้งจอกพันปีอย่างเขา หน้าตาเชื่อได้ที่ไหน การแสดงชัดๆ” เสียงบ่นพึมพำ ระหว่างกำลังค้นหาเสื้อในตู้
หมับ!
อุ๊บ!!
มือใหญ่โอบจากด้านหลังบีบหน้านุ่มเต็มสองมือ ทำให้สาวน้อยสะดุ้งหันกลับมามองด้วยความตกใจ ทว่าทันทีที่หันกลับริมฝีปากเล็กก็ถูกชายหนุ่มกดจูบดึงเอวบางเข้ามากอด
“อย่าเสียงดังสิ เดี๋ยวแม่ก็ได้ยินหรอก” ใบหน้าคมผละจูบ กระซิบเบา
พึ่บ!
ฝ่ามือเล็กดันแผ่งอกผลักให้ชายตัวโตถอยออกห่าง
“กัปตันจะทำอะไร ออกไปเดี๋ยวนี้เลย”
“ก็แค่มาเข้าห้องน้ำ แต่เห็นประตูห้องเปิดอยู่เลยเดินเข้ามาดู ไม่คิดว่าจะเป็นห้องของน้องสาว”
“ใครน้องสาว? ฉันไม่เคยมีพี่”
“ไม่เป็นน้อง งั้นก็เป็นเมีย!”
“พูดบ้าอะไรน่ะ เดี๋ยวแม่ก็มาได้ยินหรอก รีบออกไปเลยนะ ออกไป” มือเล็กผลักร่างกำยำดันแผ่นหลังไล่ให้ชายตัวโตออกไปจากห้องนอนด้วยความร้อนใจ ขณะที่อีกคนกลับยิ้มกริ่มอย่างอารมณ์ดี
- ผู้เขียน
