‘อุ่นเป็นอะไร เจ็บตรงไหนบอกพี่สิ’ อินทัชกอดตอบร่างบอบบาง แววตาของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก
‘พี่อิน...’ อุ่นไอฟ้าสะอื้นหนัก ‘อุ่นท้อง’
‘อะไรนะ’ อินทัชร้องขึ้นมาเสียงดัง ก้มลงสบตากับหญิงสาวในวงแขน
‘อุ่นท้องค่ะพี่อิน อุ่นท้อง’ อุ่นไอฟ้ายังคงร่ำไห้ ในขณะที่อินทัชเองก็เงียบเสียงลงไปทันที อยู่ๆ อุ่นไอฟ้าก็ต้องใจหายวาบเมื่อมือหนาร่วงหล่นจากเอวบาง ขณะที่อินทัชดันตัวออกจากวงแขนเล็กของเธอ
‘พี่อิน’ อุ่นไอฟ้าเรียกคนที่เธอกำลังยึดเป็นเสาหลักเพียงหนึ่งเดียวในชีวิตด้วยความหวาดกลัว เมื่ออินทัชค่อยๆ ก้าวถอยหลัง มองมาที่เธอด้วยความสับสน
‘พี่ยังไม่พร้อม’
อุ่นไอฟ้ายกมือขึ้นปิดปาก เมื่อนี่คือคำแรกที่อินทัชพูดกับเธอ
‘เด็กคนนี้...เราปล่อยเขาไปเถอะนะอุ่น’ อินทัชหลุบสายตาลงตอนที่พูดประโยคนี้ ไม่ยอมสบตากับอุ่นไอฟ้าอีก แต่คำพูดที่ราวกับคนไร้หัวใจของเขาก็กรีดลงไปที่กลางใจของคนฟัง อุ่นไอฟ้ารู้สึกราวกับแสงสุด
