04 บทที่ 4 - 1
1098 คำ
อุ่นไอฟ้านั่งอยู่หน้าห้องฉุกเฉินโดยมีรามคอยดูแลอยู่ไม่ห่าง ใบหน้าของเธอซีดเผือด มือบางทั้งสองข้างบีบเข้าหากันแน่นอย่างตื่นกลัวไม่หาย ห่างออกไปไม่ไกลชญช์ก็เอาแต่เดินไปมาด้วยความกระวนกระวาย จนเมื่อมีหมอและพยาบาลออกมาแจ้งอาการของอาทิตย์และตะวันว่าปลอดภัยแล้วและกำลังจะถูกส่งตัวไปห้องพักฟื้น ทั้งสองฝ่ายจึงมีท่าทีโล่งใจขึ้นมา
รามเดินเข้าไปพูดคุยกับชญช์และยื่นนามบัตรให้อีกฝ่าย “ผมชื่อราม นี่นามบัตรของผมนะครับ”
ชญช์มองหน้าของรามอย่างไม่เป็นมิตรเท่าไหร่ แต่ก็บอกเบอร์โทรศัพท์ของเขากลับมา
“เดี๋ยวผมโทร. หาอีกทีนะครับ ผมขอตัวไปดูอาการเด็กก่อน” รามออกตัวก่อนเพราะยังมีเรื่องอุบัติเหตุที่ทำให้ต้องติดต่อกับทางตำรวจและอีกหลายเรื่องที่ต้องจัดการ ตอนนี้อุ่นไอฟ้าคงไม่มีสติมากพอที่จะใส่ใจเรื่องพวกนี้ เขาจึงคิดจะจัดการให้หญิงสาวเอง ส่วนเรื่องงานที่สวนส้มก็จะฝากฝังผู้จัดการให้ช่วยดูแลให้
ชญช์พยักหน้าส่งๆ นึกโกรธกลุ่มคนตรงหน้าอยู่บ้างที่ดูแลลูกชายของตัวเองไม่ดีและปล่อยให้วิ่งทะเล่อทะล่าจนเกิดอุบัติเหตุแบบนี้ แต่พอเห็นว่าเด็กชายมีอาการบาดเจ็บมากกว่าฝ่ายเขา แถมอุ่นไอฟ้าก็ทำท่าจะเป็นลมอยู่หลายหน ชญช์ก็เลยยั้งปากไม่ให้ต่อว่าออกไปอย่างที่ใจคิด
รามเดินกลับไปหาอุ่นไอฟ้า พาหญิงสาวไปทางห้องพักตามที่พยาบาลบอก ทันทีที่เห็นร่างของบุตรชายที่กำลังนอนหลับสนิทและมีบาดแผลที่ศีรษะ อุ่นไอฟ้าก็ร้องไห้ออกมาอีกครั้ง
“อาทิตย์ แม่ขอโทษนะครับ ที่ดูแลลูกไม่ดี” อุ่นไอฟ้านึกโทษตัวเองอยู่เหมือนกันที่ปล่อยให้อาทิตย์วิ่งเล่นไปไกลจากตัวมากจนเกินไป หญิงสาวเอื้อมมือไปจับมือเล็กอย่างแผ่วเบา เพราะกลัวว่าจะเผลอทำให้บุตรชายเจ็บมากขึ้นไปอีก
“คุณหมอบอกว่าอาทิตย์ไม่ได้เป็นอะไรมากแล้ว อุ่นก็อย่าโทษตัวเองอีกเลยนะ” รามปลอบใจอุ่นไอฟ้า เขาแตะมือลงบนหลังเอวของเธอก่อนจะปล่อย หันไปเลื่อนเก้าอี้มาให้เธอนั่งข้างเตียงบุตรชาย “อุ่นเฝ้าอาทิตย์ไปก่อนนะ ส่วนเรื่องอื่นๆ ฉันจะจัดการให้”
“ขอบคุณนะคะคุณราม” อุ่นไอฟ้ายกมือไหว้รามที่ทอดมองเธออย่างห่วงใย ก่อนที่เขาจะเดินออกจากห้องไป
ชญช์สำรวจร่างกายของเจ้านายตนเองอีกทีจนรู้สึกเบาใจขึ้นมากที่เนื้อตัวของตะวันมีแค่รอยฟกช้ำเท่านั้น บาดแผลที่มากหน่อยคือ บริเวณหน้าผากที่นูนยื่นออกมาจนเห็นชัดเจน ชญช์มองอีกฝ่ายอย่างลังเล ยังคิดไม่ตกว่าควรจะแจ้งเรื่องอุบัติเหตุนี้แก่คนอื่นหรือไม่ ถ้าปทุมวดีหรือแม่ของเขารู้คงเล่นงานเขาหนักแน่ แต่ถ้าเขาไม่บอกก็คงถูกต่อว่าเช่นกัน
“คุณอิน...” ชญช์พึมพำชื่อใครบางคนที่น่าจะช่วยเขาได้ รีบหยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมาทันที “เอ๊ะ...หรือจะรอให้คุณตะวันฟื้นแล้วค่อยบอก”
ชญช์พึมพำ เพราะถ้าหากว่าเป็นตอนนั้นบางทีโทษของเขาอาจจะลดลงเพราะถึงอย่างไรตะวันก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก อีกเหตุผลหนึ่ง เขาก็ไม่แน่ใจว่าตะวันจะอยากให้คนอื่นรู้เรื่องนี้หรือเปล่า เพราะมันอาจจะทำให้ตะวันถูกบ่นและถูกควบคุมเรื่องการขับรถด้วย
ชญช์กลืนน้ำลายอึกใหญ่ แล้วตอนนั้นตะวันก็จะมาเล่นงานเขาอีกทอดหนึ่งหลังจากที่เขาถูกทุกคนเล่นงาน ที่ผ่านมามีหลายครั้งที่ตะวันแอบทำผิดและเขาก็ต้องช่วยปกปิดด้วย ทำให้ไม่แน่ใจว่ารอบนี้ตะวันจะคิดเห็นแบบไหน
ชญช์ตัดสินใจเก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋ากางเกงตามเดิม รอเวลาที่ตะวันจะฟื้นขึ้นมา
แต่แล้วทั้งอุ่นไอฟ้าและชญช์ก็ต้องวุ่นวายใจอีกหนเมื่อทั้งอาทิตย์และตะวันยังคงไม่ได้สติแม้จะผ่านมาเกือบสองวัน ทั้งสองฝ่ายต่างวิ่งวุ่นเพื่อติดต่อให้แพทย์ดูอาการของคนทั้งสองอย่างละเอียดอีกครั้ง แต่ร่างกายของพวกเขากลับไม่พบสิ่งผิดปกติ จนทำให้อุ่นไอฟ้าและชญช์ร้อนใจมากยิ่งขึ้น เมื่อไม่รู้สาเหตุว่าทำไมอาทิตย์กับตะวันถึงไม่ยอมฟื้นเสียที
ชญช์มองร่างของเจ้านายหนุ่ม ติดต่อหาอินทัชอย่างไม่ลังเลอีกต่อไป
“ว่ายังไงชญช์ ตกลงตะวันจะไม่กลับมาใช่ไหม”
“คุณอิน เกิดเรื่องแล้วครับ” ชญช์เบะปากทำท่าจะร้องไห้
“อะไร เกิดอะไรขึ้นชญช์” อินทัชถามกลับอย่างร้อนรนเมื่อได้ยินเสียงของชญช์ที่กำลังสั่นพร่า
“คุณตะวันรถชน หมดสติมาสองวันแล้วครับ”
“อะไรนะ” อินทัชร้องเสียงดัง “สองวันแล้วแกเพิ่งโทร. มาบอกฉันเนี่ยนะชญช์”
ชญช์ไม่กล้าพูดอะไรกลับไป ได้แต่ร้องไห้หนักขึ้นทำให้ปลายสายถอนหายใจใส่เขาแรงๆ
“ตอนนี้แกกับตะวันอยู่ที่ไหน”
คราวนี้ชญช์ตอบกลับเป็นชื่อโรงพยาบาล
“ดูแลตะวันให้ดี ฉันจะรีบไปเชียงใหม่ให้เร็วที่สุด” อินทัชตัดสายไปในทันทีที่พูดจบ ชญช์ทรุดตัวลงบนเก้าอี้ข้างๆ เตียงพักฟื้นของตะวัน ซบใบหน้าลงบนฝ่ามืออย่างตื่นกลัว
“แม่ครับ...”
ชญช์เงยหน้าขึ้นเมื่อคล้ายว่าจะได้ยินเสียงของตะวันพึมพำบางอย่าง
“มะ...แม่ครับ”
ดวงตาของชญช์เบิกกว้างขึ้นด้วยความตื่นเต้น สีหน้าเริ่มมีความหวังเมื่อเห็นว่าตะวันเริ่มขยับนิ้วบ้าง
“คุณตะวันครับ คุณตะวัน” ชญช์ร้องเรียกคนบนเตียง ด้วยหวังว่าเสียงเรียกของเขาจะทำให้ตะวันคืนสติเร็วขึ้น
“แม่ครับ...อาทิตย์เจ็บ” ร่างของตะวันพึมพำอีกครั้งก่อนจะเงียบลงไป ชญช์นิ่วหน้าทบทวนสิ่งที่เพิ่งได้ยินอย่างไม่เข้าใจนัก
แม่...อาทิตย์...อย่างนั้นเหรอ คุณตะวันหมายถึงอะไรกัน
เจ้านายของเขาเป็นลูกกำพร้า คนที่เลี้ยงดูมาก็มีแค่คุณปทุมวดีผู้เป็นป้าเท่านั้น ทำไมอยู่ๆ คุณตะวันจึงเพ้อถึงแม่ที่เคยทอดทิ้งตัวเองขึ้นมา ไหนจะแทนตัวเองว่าอาทิตย์อีก
ชญช์ขมวดคิ้วแน่น มองร่างของตะวันที่แน่นิ่งไปอีกครั้งด้วยความไม่เข้าใจ
- ผู้เขียน
