เสียงเคาะประตูสองครั้งทำให้ชายหนุ่มที่กำลังจมอยู่ในภวังค์สะดุ้งกลับคืนสู่ปัจจุบัน
คะนึงนิจเปิดประตูเข้ามาด้วยสีหน้านิ่งเรียบ แต่ในแววตากลับเต็มไปด้วยความเย็นชา
“เราคงต้องคุยกันหน่อย”
ภูวินทร์ลุกจากเตียง ขยับตัวนั่งตรง แสดงท่าทีพร้อมจะฟังทุกอย่างที่เธอพูด
คะนึงนิจก้าวเข้ามาในห้อง หยุดยืนห่างจากเขาเพียงไม่กี่ก้าว ใบหน้าของเธอฉายชัดถึงความเกลียดชังที่ไม่ปิดบังอีกต่อไป
“ที่แท้...คุณก็เสแสร้งแกล้งทำมานานแล้วสินะ”
เสียงของเธอเย็นเฉียบ “ตอนนี้เมียใหม่ของคุณไปมีอะไรกับคนอื่นแล้ว รู้สึกยังไงล่ะ? อยากแย่งเขากลับมาไหม...ฉันกับลูกจะได้หลีกทางให้”
“พี่...” ภูวินทร์อ้าปากพูดได้เพียงคำเดียวและไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้อีก เขานิ่งงันอยู่อย่างนั้น
“พูดไม่ออกเลยเหรอคะ?” คะนึงนิจย้อนถาม เสียงสั่นแต่ยังพยายามคุมไว้ “เสียใจด้วยนะ...ที่ชาตินี้ จันทร์รวีชิงไปมีผู้ชายอื่นก่อนแล้ว ฉันคงช่วยอะไรคุณไม่ได้”
“
