ภูวินทร์นอนไม่หลับอยู่บนเตียงเล็กในห้องทำงาน เขาเต็มไปด้วยความกังวลกับความจริงที่ค้นพบและกับอนาคตที่จะเกิดขึ้น
เขานึกถึงเรื่องราวต่าง ๆ ในชาติอดีต...
“พี่ภูคะ...จันทร์ท้องค่ะ”
หญิงสาวในชุดเดรสสีเทาเอื้อมมือวางแถบตรวจครรภ์ที่ขึ้นสองขีดบนโต๊ะตรงหน้าชายหนุ่ม น้ำเสียงของเธอสั่นพร่า ดวงตาแดงก่ำอย่างคนที่รอคำตัดสินใจสำคัญในชีวิต
“จันทร์จะรับผิดชอบตัวเองกับลูกเองนะคะ พี่ภูไม่ต้องห่วง” เธอกลืนคำพูดลงคอ ก่อนเอ่ยต่อเสียงแผ่ว “แค่เรื่องพี่นิจ... จันทร์ก็รู้สึกผิดมากอยู่แล้ว จันทร์พยายามโทรหาพี่นิจก็ไม่ติด ส่งข้อความไปก็ไม่อ่านเลย จันทร์เข้าใจดีค่ะ ว่าพี่นิจกับพี่ภูรักกันมานาน แถมยังมีน้องคินเป็นโซ่คล้องใจ...”
น้ำตาเริ่มไหลรินลงอาบแก้ม หญิงสาวพูดพลางยกมือไหว้ชายหนุ่มทั้งน้ำตา “จันทร์ขอโทษ เป็นไปได้ไหมถ้าพวกเราช่วยกันอธิบาย จันทร์หวังว่าพี่นิจจะยกโทษให้ ทุกอย่างเป็นความผิดของจันทร์เองค่ะ ที่หักห้า
