ภาพเพดานสีขาวสะอาดตาสะท้อนอยู่ในแววตาของหญิงสาวที่เพิ่งฟื้นจากห้วงมืดแห่งวิกฤตชีวิต เธอกะพริบตาช้า ๆ มองเห็นใบหน้าของพ่อและแม่ รวมทั้งคะนึงนิจกับหนุ่ยที่ยืนอยู่ปลายเตียง ดวงตาทุกคู่เต็มไปด้วยความห่วงใย
น้ำตาของแก้วไหลรินออกมาโดยไม่รู้ตัว
“เกือบจะไม่ได้พบกันแล้ว...” เธอพึมพำเสียงแผ่วราวกระซิบ
“แก้ว...แก้วขอโทษค่ะ”
แม่ของเธอก้มลงกอดลูกสาวแน่น น้ำตาไหลพราก เสียงสะอื้นสะท้านไปทั้งร่าง
“ทำไมคิดสั้นอย่างนี้ล่ะลูก ถ้าไม่มีแก้ว...แล้วพ่อกับแม่จะอยู่ยังไง”
เสียงของแม่สั่นเครือ ขณะที่พ่อเอื้อมมือมาลูบศีรษะลูกสาวด้วยความรักและความโล่งใจที่ยังได้เห็นเธอหายใจอยู่ตรงหน้า
แก้วรู้สึกเหมือนถูกมีดกรีดกลางหัวใจ เธอเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดบาปที่ทำให้พ่อแม่ต้องหลั่งน้ำตา เพียงเพราะเธอคิดสั้นไปเพียงครู่เดียว ก็เกือบสูญเสียโอกาสได้เห็นใบหน้าของคนที่เธอรักและรักเธอที่สุดไปตลอดกาล
เมื่อคืนที่ผ่านมา...แก้วนอ
