CHAPTER 72
Tuluyang umagos ang luha ko. Akala ko, madali lang ang lahat. Akala ko kaya kong kapalan ang mukha ko sa kanilang mga sinasabi. Ngunit nangatog ang tuhod ko sa sobrang pagkapahiyang naramdaman ko. Hanggang sa parang nahihirapan na akong huminga.
"Excuse me and sorry direk." Paalam ko sa kanila. Mabilis akong naglakad palayo doon. Binuksan ko ang sasakyan ko at doon ko inilabas ang sakit ng aking loob.
Humahagulgol ako nang biglang may nagbukas sa kabilang pintuan ng kotse ko.
"Kaya mo pa ba?" kasabay iyon ng paghinga niya ng malalim. "O eto, uminom ka ng tubig."
Kinuha ko ang tubig sa kamay niya at mabilis akong uminom.
“Shan, ano okey ka lang? Do you want me to drive you away from here?” si Matt.
“Pwede bang mag-usap lang kami sandali, please?” nakiusap si Bradley kay
